Καλή Ανάσταση, φίλοι μου!

Μετά τη βασιλόπιττα και τη μεγάλη της επιτυχία, εντός και εκτός διαδικτύου, να και μια γεύση από σπιτικό τσουρέκι (Σπιτικό, είπαμε, Γιώργο, άλλωστε, φαίνεται από το σουσάμι, δεν βάζουν σουσάμι στα τσουρέκια του εμπορίου.)
Να προλάβω το ερώτημα: Δεν έχει κόκκινο αυγό, γιατί το "καθίζει", όπως έλεγε η γιαγιά μου κι όχι γιατί δεν μου πέτυχαν. Εντάξει, δεν θα γίνουν τόσο καλά, όσο εκείνα τα...οικολογικά της Θεσσαλονίκης, αλλά κάτι θα κάνουμε!
Η συνταγή είναι...πειραγμένη, αφού η παράδοση της οικογένειας ήθελε τα τσουρέκια να γίνονται για το Φουντούκο, όπως έλεγε ο παππούς μου. Φουντούκος ήταν το εκάστοτε σκυλί που κληρονομούσε το όνομα, μαζί με το προνόμιο να απολαμβάνει τα αποτυχημένα γλυκά. (Μάλλον από ζάχαρο θα πήγαιναν τα σκυλιά σ' αυτό το σπίτι...)
Όσοι υποθέσουν ότι ο Μπράντο και ο Τζο θα πάθουν επίσης ζάχαρο, δεν έχουν δοκιμάσει το τσουρέκι και πρέπει κάτι να κάνουν γι' αυτό.
Θέλω τώρα να ευχηθώ στους αγαπημένους μου φίλους:
Γιώργο και βραχονησιδάκι, πάντα το περυσινό Πάσχα, θα είναι το καλύτερο, μέχρι το επόμενο που θα είμαστε μαζί. Λορελάη, το δικό σου κόκκινο είναι το πιο ευφρόσυνο που έχω δει. Θερσίτη, εσύ θα καρτερείς πάντα την αληθινή ανάσταση, ασυμβίβαστος και απροσκύνητος. Μεριλού, εσύ με τις ιστορίες σου με ξανάκανες ένα εκστατικό παιδί που περιμένει το θαύμα, εκεί που όλοι έχουν παραιτηθεί. Νdn, ξενιτεμένο μου, αντιπροσωπεύεις μια κρυφή ελπίδα κι ένα κρυφό καμάρι για μένα, για μας. vagnes, η Ήπειρος είναι ο πιο ταιριαστός τόπος για το Πάσχα, πουθενά αλλού δεν ένιωσα έτσι τη μαγεία του. Έτσι και η παρουσία σου εδώ φέρει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου σου, χωρίς να το επιδιώκεις ή να το συνειδητοποιείς. Μαράκι μου, καλό κουράγιο, πάμε πια στην τελική ευθεία. Αθανασία και Χρύσα, κι όλα τα "δικά μου" παιδιά, να χαίρεστε τις μέρες της σχόλης και να αποθηκεύετε θετική ενέργεια.
Διονύση, συνέχισε να μου δείχνεις θάματα και μάγια, αλαφροίσκιωτε!
Κωστή, ακριβοθώρητε συνάδελφε από την Κρήτη, πάντα περιμένουμε τις αναρτήσεις σου με ανυπομονησία. Αννούλα, πατριωτάκι, πρόσεχε τα σμπάρα και τις κάνες. Αφού δεν μπορούμε να είμαστε στο νησί γειτόνισσες, ας είμαστε τουλάχιστον στην μπλογκογειτονιά.
Εύχομαι και σε όλους τους αναγνώστες μου, γνωστούς και αγνώστους, καλή Ανάσταση, ό,τι κι αν σημαίνει γι' αυτούς αυτή η ευχή.

(Και τέλος, στον πιο αγαπημένο μου ποδηλάτη, που σιωπηλά με διαβάζει όλο αυτό τον καιρό, εύχομαι φωτεινές, γεμάτες αγάπη και χαρά διαδρομές εκεί στους πρόποδες του μαγικού βουνού του.)