Friday, January 30, 2009

Χασάπη, διάλογο!!!!


Για άλλη μια φορά η εκπαίδευση ζει μέρες διαλόγου. Πόσοι διάλογοι πέρασαν από τη ζωή της τα τελευταία 30 χρόνια; Από εκείνον τον περίφημο του Τρίτση, στον οποίο συμμετείχαν και μαθητές, μέχρι τον σημερινό του Σπηλιωτόπουλου, έχουν μεσολαβήσει ισόποσοι διάλογοι με τους εκάστοτε υπουργούς παιδείας και τις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις. Όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, την άρνηση της ΟΛΜΕ και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που είτε αρνιόνταν από την αρχή τη συμμετοχή τους είτε αποχωρούσαν νωρίς είτε προέβαλλαν αδιαπραγμάτευτες θέσεις και στη συνέχεια κατήγγελλαν την αδιαλλαξία των κυβερνώντων.
Και η εκπαίδευση κάθε χρόνο βαίνει όλο και φθίνουσα σε αξιοπιστία, ποιότητα, αποτελεσματικότητα, ελκυστικότητα. Οι μαθητές πια μετέρχονται παντός μέσου, για να αποφύγουν το σχολείο, οι φοιτητές το πανεπιστήμιο, και φθάνουν να πηγαίνουν μόνο να δίνουν εξετάσεις σε αδίδακτη ύλη.
Ο ματαιωμένος διάλογος, λοιπόν, γίνεται το δημοκρατικό άλλοθι των κυβερνήσεων, οι οποίες ως άλλοι απορριφθέντες μνηστήρες, προχωρούν πλέον σε μοναχικούς δρόμους χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής, που προορίζεται να μην εφαρμοστεί ποτέ.
Από την άλλη, γίνεται το πρόσχημα για το συνδικαλιστικό κίνημα να υψώσει τη σημαία: "Δεν μου ικανοποιούν τα αιτήματα" και να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν όλο και μικρότερη συμμετοχή.
Συμπέρασμα δικό μου, μιας εκπαιδευτικού χωρίς περγαμηνές και γαλόνια; Κανείς δεν θέλει στ' αλήθεια να αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ. Κανένας δεν καίγεται από τα χάλια της παιδείας. Κανένας δεν ντρέπεται τους νέους που χάνουν τη χαρά της γνώσης μέσα σε σχολεία- εξεταστήρια, τους γονείς που πληρώνουν με αίμα τις ελλείψεις, αφού από την πρώτη δημοτικού χρειάζονται "εξωτερικές" ενισχύσεις για να μάθουν ακόμα και ανάγνωση- γραφή σε ένα παιδί που "δεν παίρνει τα γράμματα". Κανένας δεν ακούει την αγωνία των καλών δασκάλων που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο το σχολείο με πενιχρά ή ανύπαρκτα μέσα και μόνο με τη φλόγα της ψυχής τους.
Με ποιο δικαίωμα, κύριοι της ΟΛΜΕ, αρνείστε να συζητήσετε, όχι μόνο με μια εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση, αλλά και με τον ίδιο το διάολο, προκειμένου να βγει έστω κι ένα μικρό όφελος, μια ελάχιστη πρόοδος γι' αυτό το ταλαίπωρο εκπαιδευτικό σύστημα που μας ταΐζει όλους;
Με ποιο δικαίωμα χρόνια τώρα βάζετε όλα τα αυγά σε ένα καλάθι και ζητάτε ή όλα ή τίποτα; Ζητήστε και να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα, για να καταδεχθείτε να συζητήσετε, ικανούς σας έχω!
Από πού συμπεραίνετε ότι έχετε όλα τα δίκια με το μέρος σας και αν πραγματοποιηθούν τα αιτήματά σας, αύριο τα σχολεία θα παρέχουν ουσιαστική παιδεία; Ποιος σας είπε ότι ακόμα κι αν διπλασιασθεί η χρηματοδότηση, με δεδομένο το υπάρχον πλαίσιο δεν θα πάνε πάλι χαμένα τα λεφτά και δεν θα χρειάζονται πάλι οι οικογένειες φροντιστήριο από το δημοτικό; Δεν είστε υποχρεωμένοι να προτείνετε λύσεις που θα εμπεριέχουν και τη δική σας παραίτηση από κεκτημένα που υποβαθμίζουν την παιδεία; Όλα τα στραβά ψωμιά στην εκπαίδευση τα φτιάχνουν οι κυβερνήσεις, ο καπιταλισμός και ο κακός μας ο καιρός;
Γίνεται πχ να αυξηθεί ο μισθός του εκπαιδευτικού σε επίπεδα Ευρώπης, αν δεν μάθουμε τι απαιτεί το ευρωπαϊκό σύστημα από τον εκπαιδευτικό; Χρόνια ολόκληρα κάθεστε σ' αυτές τις βολικές καρεκλίτσες, κάντε και καμιά έρευνα άλλων συστημάτων, μιλήστε με άλλες ομοσπονδίες, μεταβείτε σε σχολεία αναπτυγμένων εκπαιδευτικά χωρών, διαμορφώστε ολοκληρωμένες, εφαρμόσιμες, τεχνοκρατικά ελεγμένες, προτάσεις και αναγκάστε τους όλους, κυβερνήσεις, κόμματα, λαό να υποκλιθούν στον επιστημονικό σας λόγο. Όχι όπως τώρα, που όταν ανοίγετε το στόμα σας ντρεπόμαστε να σας ακούσουμε: ξύλινη γλώσσα, αοριστίες, συνθήματα, αγκύλωση.
Ακόμα κι αν ο διάλογος είναι προσχηματικός, παγίδα, όργανο του εξαποδώ, μπείτε σ' αυτόν, μιλήστε, διαπραγματευθείτε, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, σαν δάσκαλοι που διδάσκουν πως μόνο μέσο επίλυσης προβλημάτων για κοινωνίες, άτομα και ανθρωπότητα είναι αυτός ο δόλιος ο διάλογος.
Αν η κυβέρνηση είναι η αδιάλλακτη, θα αποδειχθεί στην πράξη κι όχι στα λόγια, τα προκατειλημμένα λόγια.
Κι από κει και πέρα ως κοινωνία και ως πολίτες, θα πράξουμε κατά συνείδηση.

Αγαπητοί κυβερνώντες, υπουργέ μας, δάσκαλε Μπαμπινιώτη, δεν ξέρω πολλά λατινικά, αλλά tabula rasa, μάλλον δεν πάει να πει συζητώ για το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, σαν να ήταν πανάκεια για όλους τους πόνους της εκπαίδευσης. Ο καρκίνος απ΄όσο ξέρω με ασπιρίνες δεν γιατρεύεται. Μήπως, δάσκαλε, να συζητήσουμε για το πριν φτάσουν όλοι οι μαθητές να συνωστίζονται στην πόρτα των ΑΕΙ, ημιμαθείς, καθημαγμένοι μορφωτικά, εξοντωμένοι σωματικά και ψυχικά, απελπισμένοι κοινωνικά;
Τι σημασία έχει πώς και πού θα περάσει ένα τέτοιο παιδί, που έχει αφήσει μαζί με τα παζλ του και τις δακτυλομπογιές την αγάπη και τη δίψα για γνώση; Τι θα το κάνεις, δάσκαλε, αυτό το παιδί στη φιλοσοφική, που θα ψάχνει τα sos στον Αριστοφάνη και στην ιστορία; Πώς θα μαγέψει έναν μαθητή αυτός που δεν μαγεύθηκε ποτέ στο σχολείο από ένα στίχο του Ελύτη, χωρίς να αγωνιά για το αν είναι sos στις εξετάσεις;
Αγαπητέ υπουργέ, σε έναν τόσο εκλεπτυσμένο πολιτικό δεν θέλω να πω την κακόηχη παροιμία: "με τις...δεν βάφονται αυγά", αλλά πόσο άγραφη πρέπει να είναι η πλάκα, για να μην γνωρίζει ότι επιμόρφωση χωρίς λεφτά δεν γίνεται, όπως κι οτιδήποτε άλλο κι ότι δεν μπορείτε να στηρίξετε ρήξεις με κεκτημένα, χωρίς να προσφέρετε αντίτιμο;
Πόσες φορές πρέπει να δούμε πια να ναυαγεί ένας διάλογος, για να αντιληφθείτε όλοι ότι μόνο ΜΑΖΙ μπορείτε να κάνετε κάτι για την πολύπαθη παιδεία;
Κι ότι καλή και η επικοινωνιακή τακτική- εγώ τη θεωρώ ουσιαστική την κίνηση να πάτε στα γραφεία της ΟΛΜΕ- αλλά πρέπει να συνοδεύεται κι από ανάλογες κινήσεις στο τραπέζι του διαλόγου.
Κύριοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να περιμένω να γίνετε κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση, για να δω ένα άσπρο...δευτερόλεπτο στην παιδεία, άσε που δεν πιστεύω ότι αν δεν μάθετε να κάνετε διάλογο όταν είστε αντιπολίτευση, θα πιστεύει κανείς ότι μπορείτε, όταν γίνετε κυβέρνηση!

34 comments:

Artistz said...

Εννοειται πως θα συμφωνησω με τα λεγομενα σου..
Ειμαι 26 χρονων..θυμαμαι απο μικρος αυτο που λες..ολο συζητησεις,συζητησεις και στο τελος τιποτα.
Οταν η λέξη συμφέρον μπαινει μπροστα,τα ονειρα μας γινονται αερας..συμφερον,για πολιτική,για εξουσια,για συμφεροντα προσωπικα που εξυπηρετουν τις φιλοδοξιες των γραβατωμενων..
Εγω ομως ξέρεις γιατι συνχιζομαι?
Ολους αυτους της Βουλης με τον ενα η με τον αλλο τροπο τους δινουμε το δικαιωμα να υπάρχουν στις ζωες μας και να μας τις οριζουν..
γιατι ολος ο κοσμος αποριπτει ενα ααλλο πολυ μεγαλο μέρος του κοσμου που βγαινει αυτές τις μερες στους δρομους και διαδηλωνει?γιατι τον πειράζει που κλεινουν οι δρομοι?γιατι τον πειραζει που έρχονται σε συγκρουση με την εννομη ταξη?γιατι κολλανε ταμπελες σε νέα παιδια και τα στιγματιζουν..?
το προβλημα βρισκεται αλλου..και οχι εκει που ψαχνεται..βρισκεται στο μυαλο μας.
Εαν καταλαβουμε εστω και λιγο ,και αφουγκραστει επιτελους ο κοσμος λιγο τη νεολαια τοτε κατι θα γινει.
κατά τα άλλα?επιστροφη στην ομαλοτητα δεν θέλατε?..καλως την βρηκατε λοιπον.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ..ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ

Θανασης Ξ. said...

Πολύ καλά τα γράφεις και τα περιγράφεις Γυριστρούλα μου, όπως πάντα άλλωστε.

Διάβασα και τις συνεντεύξεις του υπουργού και του συνδικαλιστή. Επικοινωνιακό παιχνίδι εκατέρωθεν. Γιατί όμως να ελπίσουμε πως κάποιος πολιτικός δεν θα προτάξει πάντα σε κάθε του ενέργεια τα 'κουκιά';
Γιατί να τολμήσουμε να φανταστούμε κάποιον συνδικαλιστή που να μην έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του την στείρα 'αντιπολίτευση', την 'κομματική' του ταυτότητα;
Το λες κι εσύ, βαστάει χρόνια αυτή η κολώνια..

Προχθές στην TV ο πολύς κύριος Ευθυμίου (πιθανός αυριανός υπουργός σας) έλεγε με το πιό φυσικό ύφος του κόσμου 'μα μπορεί κανείς σήμερα να αποσυνδέσει την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ από την ΑΓΟΡΑ;' ! Ποιός είπε πως δεν υπάρχει και άφθονη πράσινη βλακεία ολόγυρά;...
Και χθες στις ειδήσεις κάτι έλεγε ήδη για ΔΙΑΦΩΝΙΑ του Μπαμπινώτη με κάποιον άλλο υψηλά ιστάμενο αρμόδιο που δεν συγκράτησα, για τον τρόπο εισαγωγής στα ΑΕΙ (ο ένας θέλει κάτι σαν διαρκές εξεταστικό κέντρο, ο άλλος νομίζω ένα προπαρασκευαστικό στάδιο τα απογεύματα (??!!) στις δύο τελικές τάξεις του Λυκείου) λές κι αυτό είναι τώρα το μείζων..
Πιασ'τ'αυγό δηλαδή και κούρευτο..

Δεν ξέρω, μας πήρε ο Θεός το μυαλό στον τόπο αυτό; Δεν ξέρω πραγματικά. Εγώ ήξερα άμα θέλουμε να συζητήσουμε, πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε για τον στόχο: Θέλουμε ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; Θέλουμε ΠΑΙΔΕΙΑ; Θέλουμε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ;. Θέλουμε ΓΕΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ; Θέλουμε μονάχα ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ; Θέλουμε ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΥΑΛΑ; Θέλουμε ΣΤΡΑΤΟ; Θέλουμε ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ; Θέλουμε ΦΥΤΑ; Τι στο διάτανο θέλουμε επιτέλους !!
Κι αφού το αποφασίσουμε αυτό (και καθόλου δεν είμαι σίγουρος για το τί θέλουμε ώς κοινωνία) τότε έχουμε πια τον μπούσουλα, μπορούμε και λύσεις να βρούμε, και βήματα να κάνουμε, και αυτόν τον έρμο τον ΔΙΑΛΟΓΟ να επιχειρήσουμε..

Χωρίς αυτό φασκελοκουκούλωστα...

Θερσίτης said...

Κατ'αρχάς και ως χασάπης ας αρχίσω το σχόλιό μου από τη βασική θέση μου: Ο διάλογος για την εκπαίδευση δεν μπορεί να διεκδικεί δάφνες σοβαρότητας, αν ξεκινά από τις εισαγωγικές εξετάσεις, δηλ. από το τελευταίο σημείο στην εκπαιδευτική διαδρομή του παιδιού. Γιατί, αν ξεκινήσει έτσι, θα βρει ΑΜΕΣΩΣ μπροστά του τα θεμελιώδη προβλήματα του λυκείου, αυτά θα τον οδηγήσουν σε εκείνα του γυμνασίου, του δημοτικού κτλ. Άρα ξεκινάμε το διάλογο για την εκπαίδευση. Η παιδεία, Θαν., είναι πολύ μακριά, για να την αγγίξουμε τα επόμενα εκατό χρόνια. Επομένως ο διάλογος του Άρη είναι προσχηματικός, για να μη χρησιμοποιήσω τη γενική της ιδιότητας που θυμίζει τα οπίσθιά μας.
Παρ' όλα αυτά, στο διάλογο για την εκπαίδευση είναι υποχρεωμένοι να εμπλέκονται διαρκώς, συνεχώς και αδιαλείπτως οι διδάσκοντες προκειμένου να θέτουν τα προβλήματα και ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ επιτέλους. Όχι να απορρίπτουν προτάσεις. Την άρνηση την ξέρουμε όλοι. Τη θέση ποιος θα τη διδάξει, αν όχι εμείς οι ...δάσκαλοι;
Προσυπογράφω όλες τις σκέψεις σου, που αποτελούν και σοβαρή ανίχνευση αιτίων, εκτός βέβαια από τις κλητικές προσφωνήσεις: Υπουργέ μου, δάσκαλε κτό. Άσε που ο "δάσκαλος" θα καταπιαστεί με το θέμα 3.30 το πρωί με 6.30. Μετά δηλαδή από τις άλλες δεκάδες χρυσοπληρωμένες θέσεις και δραστηριότητες που ...διακονεί.

@thanasi@ said...

Συμφωνώ απόλυτα με το Θανάση Ξ. ! Στην Ελλάδα το μόνο που κάνουμε όλοι(βάζω και τον εαυτό μου μέσα) είναι να παραπονιόμαστε γενικά για όποιο θέμα μας έρθει(όχι πως έχουμε συχνά άδικο...). Πάντως η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε και γι' αυτό δε γίνονται ποτέ προτάσεις... Έτσι όπως πάμε βλέπω σε είκοσι τριάντα χρόνια να έχουμε το ίδιο σύστημα... Καλά για να προλάβουν οι αλλαγές και εμένα ούτε καν που το συζητάμε!

Βραχονησίδα said...

Προσυπογράφω το κείμενό σου και τον τίτλο. Βαρέθηκα την μόνιμη άρνηση χωρίς θέσεις και προτάσεις.
Πως γίνεται αυτά που βλέπουμε εσύ, ο Θανάσης, ο Θερσίτης, εγώ και φαντάζομαι πολλοί αλλοι να είναι αόρατα για μερικούς?

Διονύσης Μάνεσης said...

Ωραία. Αρνήθηκε το διάλογο η ΟΛΜΕ. Γιατί δεν προτείνει να γίνει διάλογος μέσα στους κόλπους της; Γιατί πρέπει να συζητάμε κάθε χρόνο τα εκλογοαπολογιστικά μας και όχι τα της παιδείας; Γιατί κάποτε ο κλάδος να μη διαμορφώσει από τη βάση κάποιες βασικές γραμμές, κάποιους βασικούς κατευθυντήριους άξονες;

Γιατί tabula rasa ο ένας, μαύρα ράσα ο άλλος, αποχωρεί ο τρίτος, δυο κεφάλια τα μεγάλα κεφάλια κι όλα αυτά για το πώς θα μπαίνουμε στα πανεπιστήμια;

Όπως τα λες, γυριστρούλα. Ισοβίως και αενάως διάλογος κωφαλάλων στο βρόντο, στου κασίδη την κεφάλα.
(Αυτός ο τελευταίος είμαι εγώ)

Και πολύ πάει να ανοίξουμε εμείς τώρα ένα διάλογο για ένα μη διάλογο...

gyristroula2 said...

Καλώς μας ήρθες, Artistz, ελπίζω η γενιά σας να δείξει λιγότερη ανοχή σ' αυτή την αποκαρδιωτική κατάσταση, που ακυρώνει όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας, στην παιδεία και όχι μόνο. Η αντίδραση των πολύ νέων φέτος ήταν ένα ηχηρό χαστούκι, αλλά από τη φύση της δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Μπείτε στο παιχνίδι, πιστεύω σε σας- σας έχω μεγαλώσει- έχετε πολλά να δώσετε, μη μιλάτε σαν κι εμάς, τίποτε δεν είναι τελεσίδικο, αν αντιδράσετε οργανωμένα.

gyristroula2 said...

θανάση κι εσύ για έξω από την παιδεία, γίνεσαι όλο και πιο ουσιαστικός και καίριος (με μας που 'μπλεξες...)
Είμαι υποχρεωμένη πάντα, φίλε μου, να περιμένω αυτόν τον πολιτικό που δεν θα βάζει τα κουκιά πάνω από το μέλλον των παιδιών του τόπου μας. Και τον συνδικαλιστή που δεν θα το έχει δει πολιτικός στη θέση του πολιτικού...βασιλικότερος.
Τι στο διάτανο, ούτε ένας δεν θα θέλει να αφήσει έτσι ένα καλό όνομα, μια καλή ανάμνηση, βρε αδελφέ;
Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ πως δεν έχουμε αποφασίσει τι παιδεία θέλουμε, τι παιδιά θέλουμε να βγάζουμε από τα σχολειά μας. Ακόμα και στο βασικό, δυστυχή ή χαρούμενα θα υπάρξουν σοβαρές ενστάσεις. Ξέρεις τι επαναστατικό πράμα είναι η χαρά της ζωής; Ξέρεις...
Μόνο σε ένα σημείο θα διαφωνήσω μαζί σου. Η αγορά δεν είναι μόνο πια αυτός ο δαίμονας που ήθελε καταρτισμένους ανεγκέφαλους. Οι πιο πρωτοποριακοί οικονομικοί επιστήμονες σήμερα (Δημήτρη Παντ., αν διαβάζεις, θέλουμε τα φώτα σου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!), ζητάνε ανθρώπους πολύπλευρα μορφωμένους, δημιουργικούς, ικανούς να συνεργάζονται, για να δημιουργήσουν και να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις που θα πάνε μπροστά την οικονομία και την κοινωνία.
Διευθυντής μεγάλης πολυεθνικής στην Ελλάδα, που γνώρισα στο φιλικό μου κύκλο, θεωρεί τα αρχαία ελληνικά εργαλείο για τον επιτυχημένο μάναντζερ (θερσίτη, μη βαράς, αυτός τα λέει και τα διαβάζει). Παρακολούθησα σεμινάριο στελεχών στο οποίο μίλησε διανθίζοντας το λόγο του με στίχους του Καβάφη κι όχι για λόγους εντυπωσιασμού.
Η αγορά πιστεύω ότι θα χρειάζεται όλο και περισσότερο ουσιαστικά πεπαιδευμένους ανθρώπους, ικανούς να μαθαίνουν εύκολα αυτά στα οποία δεν έχουν καταρτισθεί, παρά εξειδικευμένους ανεγκέφαλους, ικανούς μόνο για ένα πράγμα, που όταν τελειώσει η ζήτησή του, θα τους αφήσει στην ψάθα.

gyristroula2 said...

θερσίτη, καλέ μου συνάδελφε, εμείς ξέρουμε πολύ καλά γιατί αρχίζουν από τις εισαγωγικές. Εκεί είναι τα λεφτά. Αλλαγή συστήματος σημαίνει αλλαγή υλικού, προγραμμάτων, επιτροπών, μηχανισμών. Δεν είμαστε παραγωγικός κλάδος, άρα κάτι πρέπει να παράγουμε, για να κυλήσει το χρήμα. Παράγουμε εξεταστικούς μηχανισμούς. Η καλύτερη μηχανή κοπής νομίσματος. Ήδη τα φροντιστήρια άρχισαν να προσαρμόζονται, μετατράπηκαν σε σχολεία! Το διάβασες;
Μη με μαλώνεις όμως που πιστεύω λιγάκι σ' αυτόν τον σταρ το δάσκαλό μας. Ακριβώς επειδή έχει χορτάσει λεφτά, αναγνώριση, δάφνες ακαδημαϊκές, παίζει να θέλει να αφήσει κι ένα σοβαρό ίχνος στην εκπαιδευτική πολιτική. Ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει αγραμματοσύνη των κατά τεκμήριο πιο μορφωμένων αποφοίτων μας, των φοιτητών φιλοσοφικής Αθηνών. Δεν μπορεί να μην τον βασανίζουν τα χάλια της παιδείας μας καθόλου!
Όσες και αγκυλώσεις πολιτικές και επιστημονικές να έχει είναι σοβαρός επιστήμονας, καλός δάσκαλος, δικός μας, του συναφιού!
Ας πετύχει μόνο ΕΝΑ πράγμα, πχ την τακτή υποχρεωτική επιμόρφωσή μας (το είχε ξαναεπιχειρήσει τότε επί Σουφλιά με τα ΠΕΚ, θυμάσαι;), θα είναι μια αρχή που να πάρει!
Άφησέ τον έστω να προβάλλει έναν μη ξύλινο λόγο, να διδάξει τι σημαίνει διάλογος σ' αυτούς τους νεάτερνταλ, κάτι είναι κι αυτό!

gyristroula2 said...

Αθανασία μου, βλέπω ότι εκτός από συνονόματοι με τον Θανάση έχετε και τις ίδιες απόψεις! (Είδες, θανάση, που συντονίζεσαι με τα νιάτα; Μήπως επειδή δεν είσαι του χώρου;)
Κορίτσι μου, εγώ δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι. Δεν θέλω να παραιτηθείς, πριν καν να μπεις στη ζωή. Μη μας ακούς που γκρινιάζουμε έτσι σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου. Ο καθένας από μας σε κάποιο μετερίζι αγωνίζεται, δεν το έχει βάλει κάτω. Ξέρεις πχ τι θαύματα γίνονται σ' αυτό το σχολείο του Διονύση; Ίσως εκεί να έχει αρχίσει κιόλας η αναβάθμιση της παιδείας. Ξέρεις αυτός ο βλοσυρός θερσίτης τι δουλειά κάνει στο σχολείο του και σε όσα σχολεία έχει πάει; Δεν σου λέω, γιατί τον ξέρω και εκτός διαδικτύου και θα με... χειροτονήσει που μιλάω έτσι γι' αυτόν!
Εσύ και όλοι σαν κι εσένα πρέπει να πιστεύτε στους διονύσηδες και στους θερσίτες, να ζητάτε κι άλλους τέτοιους, να κάνετε ό,τι μπορείτε ατομικά και συλλογικά, για να γίνουν περισσότεροι και δυνατότεροι. Έχετε...έχεις πολύ μεγαλύτερη δύναμη από όση νομίζεις!

gyristroula2 said...

Βραχονησίδα, φιλιοσάκι μου, πώς γίνεται; Έλα ντε; Είναι που δεν έχουμε δική μας φωνή συλλογικά; Είναι που δεν πιστεύουμε σε συλλογικότητες πια; Είναι που είμαστε στραμμένοι στο μικρόκοσμό μας και τους αφήνουμε να αλωνίζουν στις πλάτες μας; Πόσο μακριά όμως πιστεύεις ότι μπορεί να πάει αυτή η αδράνεια; Ίσως μακριά για τη δική μας πεπερασμένη ύπαρξη, μα όχι για τον ιστορικό χρόνο, είμαι σίγουρη.

gyristroula2 said...

διονύση! Έλα! Και νόμιζα πως εγώ είμαι ο κασίδης!
Ας μην τσακωθούμε, μωρέ, μπορούμε να είμαστε και οι δυο αν θέλεις και...να αφήσουμε και λίγο το θερσίτη να είναι, να μην κλαίει.
Ξέρεις συνάδελφέ μου πόσες φορές εδώ και 25 χρόνια το έχω θέσει αυτό με διάφορους τρόπους; Την τελευταία φορά μίλησα σε συνέλευση ως συνειδητή απεργοσπάστρια και εισέπραξα θερμότατο χειροκρότημα και κατ' ιδίαν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά σχόλια. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων που αλληλοσπαράσσονται για τον απολογισμό και το σχέδιο δράσης, ούτε για να με απορρίψουν δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. Ωσεί απούσα! Τους καταλόγισα όλα αυτά, τους είπα γιατί σε λίγο θα κατεβαίνουν μόνο αυτοί σε απεργία και 5 κομματόσκυλα, ότι θα γίνουν σφραγίδες για κομματική χρήση και ούτε που έκαναν να σκουπιστούν. Έβρεχε!
Τους είπα ελάτε στα σχολεία, οργανώστε συζητήσεις, διάλογο, ακούστε τους συναδέλφους, βρείτε ένα μίνιμουμ θέσεων εκπονημένων από αυτό το διάλογο και προωθήστε τις με τρόπο που επίσης θα βγει από διάλογο, αλλιώς μην περιμένετε να ακολουθούμε σαν πρόβατα ό, τι σας συμφέρει κομματικά.
Το βλέπεις τώρα και επίσημα σε τι απόσταση είναι ο λόγος τους, η αγωνία τους από τη δική μας.
Πιο πολύ ελπίζω στον Μπαμπινιώτη, παρά σε αυτούς (θερσίτη, μη με κοιτάς έτσι, φοβάμαι!)
Εμείς τουλάχιστον ας τα λέμε, έστω κι από δω, αν μη τι άλλο, για εκτόνωση...

Θανασης Ξ. said...

Με φόντο μια πλαστική οικονομική κρίση, πλαστικά κόμματα, πλαστικούς ηγέτες, πλαστικούς συνδικαλιστές, πλαστικά μπλόκα, πλαστικά ..δελτία καιρού (κάντε καμιά σπαρταριστή ανάρτηση βρε παιδιά), ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ !

Νησίδες ελπίδας. Η Γυριστρούλα, ο Διονύσης, Ο Θερσίτης που και οι τρεις είναι ΜΕΣΑ στα πράγματα, μάχονται, κι ας είναι απελπισμένοι, κι ας υπολογίζει 100 χρόνια ο Θερσίτης, κι ας την γράψανε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές την Γυριστρούλα, κι ας αφορίζει ο Διονύσης τον διάλογο για τον μη διάλογο..

Νησίδες και όλοι οι υπόλοιποι που σχολιάζουν. Πώς γίνεται να είναι όλα αυτά αόρατα απορεί η Βραχονησίδα, μπαίνει η Athanasia με τα φρεσκότατα 15 χρόνια της, νησίδα ακόμη κι ο Artiszt που ζητάει ν' αφουγκραστούμε τους νέους, κι ας είναι νέος κι ο ίδιος..

Νησίδα αναμφίβολα είναι κι ο μάνατζερ με τον Καβάφη Γυριστρούλα μου -αυτός κι αν είναι νησίδα χαχα- αλλά υπάρχει, είναι κι αυτός σημειωτέος, εκεί στο ίδιο καταθλιπτικό, πλαστικό φόντο..

Είναι βέβαιο, από τέτοιες νησίδες θα έρθει ό τι καλό. Κάτι σιγά-σιγά σκάει. Κάτι επιμένει να αγνοεί το γκρίζο. Κάτι κυοφορείται (τό γραψα καλά; δεν ξέρω).

Πιστεύω επίσης πως καθόλου τυχαίο δεν είναι πως στρέφουμε τα μάτια μας στα παιδιά και στην μόρφωσή τους (με την ευρεία έννοια της λέξης). Από εκεί θα ξεκινήσει η όποια αλλαγή. Το χυμμένο γάλα πάει: Χύθηκε..

Μα θα πείτε είμαστε μειοψηφία. Είμαστε λίγοι, η φωνή μας ελάχιστη σε αυτιά 'μη ακουόντων', μια ασήμαντη γωνιά στο δίκτυο..

Κάποτε το τραγουδούσε, όμως ο Νιόνιος: Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες..

Την καλημέρα μου σε όλους.

giorgos_st said...

Γυριστρούλα τα είπες και τα γραψες με πόνο ψυχής. Μία ένσταση όχι στα γραφόμενα σου αλλά στη διαδικασία και την ουσία του διαλόγου. Ο πρώτος λόγος πρέπει να ανήκει σε σας, τους μάχιμους του σχολείου, κανένας όσο ΄"σοφός" ακαδημαϊκός και να είναι δεν κατέχει και δεν πονά τα της εκπαίδευσης περισσότερο από σας,μιά κυβέρνηση τον πέμπτο χρόνο της θητείας της δεν μπορεί να παίρνει πρωτοβουλία για διάλογο και να είναι πειστική, ας το έκανε την πρώτη μέρα που έγινε κυβέρνηση, αλλά τότε είχε την έπαρση του πανίσχυρου δεν ήθελε κανένα διάλογο, το σενάριο θα επαναληφθεί δυστυχώς και με την επόμενη κυβέρνηση γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει πραγματική διάθεση για διάλογο από αυτούς που έχουν την εξουσία, αλλά και από αυτούς που τη διεκδικούν,το έλλειμα των συνδικαλιστών (όχι όλων) είναι μια πραγματικότητα θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν επεξεργαστεί προτάσεις και λύσεις, θα έπρεπε τον διάλογο να τον έχει ξεκινήσεί η ΟΛΜΕ και η πίεση της να στρέφεται προς τη δίοίκηση όχι μόνο για μισθολογικά ζητήματα. Δεν τους κατηγορώ που δε μετέχουν σε ένα "διάλογο" αποενοχοποίησης της κυβέρνησης, τους κατηγορώ που δε ξεκίνησαν οι ίδιοι ένα πραγματικό διάλογο, αλλά όταν βλέπεις ο σημερινός συνδικαλιστής να είναι το αυριανό στέλεχος της εκπαίδευσης τι να πείς? και τι να περιμένεις?

OnWine said...

Γυριστρούλα,

Θα συμφωνήσω μαζί σου... με την ανάρτησή σου, αλλά... θα συμφωνήσω και με τον Θερσίτη... πως είναι δυνατόν να ΑΡΝΕΙΤΑΙ κάποιος τον διάλογο, έστω και αν αυτός ΜΠΟΡΕΙ να μην οδηγήσει (πάλι) πουθενά...

Εχω μιά ανάρτηση γιά το θέμα... εκεί γράφω: "Δηλώνω εκ των προτέρων ότι ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ οι προθέσεις της Κυβέρνησης... ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ποιός ο ...στόχος της... ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ αν η προθέσεις ...πονηρές....

Με ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ όμως η ευκαιρία... με ενδιαφέρει η δυνατότητα μέσα από τον διάλογο ανάδειξης θέσεων, αντιθέσεων, προτάσεων... με ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ποιός θα αρνηθεί την πρόοδο, με τι επιχειρήματα θα πει ΟΧΙ στην αλλαγή, τον εκσυγχρονισμό... με ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ να δω επι τέλους κάποια συζήτηση αντί των αλλαλαγμών, των άναρθρων κραυγών, των επιχειρημάτων μέσω "διαδηλώσεων", καταστροφών, ψευδεπαναστάσεων... με ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ σαν ψηφοφόρο και Πολίτη να "ξεμπροστιαστούν" κάποιοι... να μάθω, επί τέλους ποιός έχει προτάσεις... όχι ποιός φωνάζει δυνατώτερα...


Η πρόθεση του νέου Υπουργού μπορεί να είναι "να μην σπάσει αυγά"... αλλά, ενδιαφέρει? Ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι προθέσεις? Σ' αυτό τον τόπο ας αποδεχτούμε ότι από την μεριά των πολιτικών δεν θα υπάρξουν ΠΟΤΕ καλές (ή μαλλον ...αγνές) προθέσεις... μόνο συμφέροντα... αλλά μπορούμε να βρίσκουμε ελπίδα στην διαδικασία... από εκεί μπορεί να ξεπηδήσουν προτάσεις που δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν... μπορεί να ενημερωθούν πολίτες, να σκεφτούν, να αλλάξουν απόψεις...

Ψαράκης Κ. said...

δεν έχω απολύτως τίποτε να προσθέσω.
Μόνο για την ιστορία,
εξαιρετικοί συνάδελφοι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι , εξετάζονται σήμερα για να διαπιστώσει η πολιτεία αν μπορούν να κάνουν αυτό που ήδη κάνουν!
Αυτό κι αν είναι λογική!

gyristroula2 said...

θανάση, ήταν η πιο ωραία καλημέρα το σχόλιό σου. Σε ευχαριστούμε κι εγώ και οι φίλοι μου για τα καλά σου λόγια, μα προπαντός για την αισιόδοξη ματιά σου. Αυτήν πολύ τη χρειαζόμαστε όλοι. Να σου πω την αλήθεια, δεν έχουμε δικαίωμα να είμαστε απαισιόδοξοι...μας διαβάζει η Αθανασία. Το βασίλειό μου για να μην απελπίζονται οι Αθανασίες αυτού του τόπου!

gyristroula2 said...

Γιώργο, πραγματικά άχαρο ρόλο μου δίνεις, να υπερασπίσω μια κυβέρνηση που θεωρώ εντελώς αποτυχημένη και δεν θα την ψήφιζα ποτέ ούτως ή άλλως. Καλώς ή κακώς πάντως, προσπάθησε να κάνει διάλογο με τη Μαριέττα και, φυσικά, αφού κανείς δεν ήθελε να συμμετάσχει, ακολούθησε χωρίς διάλογο και τέτοια κόλπα η γνωστή αλλοπρόσαλλη πολιτική της.
ΔΕΝ είναι η δουλειά των συνδικαλιστικών οργανώσεων να δίνουν ή να μη δίνουν άλλοθι ή παράταση ζωής σε μια πανταχόθεν βαλλόμενη κυβέρνηση. Δουλειά τους είναι να εκμεταλλεύονται προς όφελος της παιδείας και το τελευταίο δευτερόλεπτο του επιθανάτιου ρόγχου της κυβέρνησης, για να πετύχουν ένα μίνιμουμ συναίνεσης στα ζέοντα προβλήματα της παιδείας. Πότε θα το κάνουν αυτό, στην αρχή που είναι καβάλα στο άλογο; Τώρα στη βράση κολλάει το σίδερο, να καθίσουν να διαπραγματευθούν, όχι απλώς να ανεμίζουν τα "δίκαια αιτήματα" σαν πεντάχρονα!
Κι ας πάρει παράταση η ετοιμοθάνατη, όλα έχουν το τίμημά τους!

gyristroula2 said...

Σχολιαστή, συμφωνούμε απολύτως. (Είσαι κομμάτι "ανάποδος", αλλά φαίνεται ότι η κρίση σου είναι ολόρθη! Και τον θερσίτη τον κατάλαβες, επιτέλους!)
Τι να πω, φαίνεται πως δεν θέλουν κάποιοι να φανεί η ένδειά τους σε θέσεις, προτάσεις, ικανότητα διαλόγου. Ξέρεις πόσο βολεύει το ήδη υπάρχον καθεστώς τους περισσότερους από αυτούς;
Δεν ξέρω τι μας κρατάει ακόμα και δεν βγάζουμε στη φόρα το πιο κρυφό πελατειακό σύστημα, αυτό των συνδικαλιστών. Ίσως ο σεβασμός στις ανάγκες απελπισμένων ανθρώπων...ίσως και ο φόβος μη βρεθούμε στην ανάγκη τους...

gyristroula2 said...

Κωστή Ψαράκη, συνάδελφε από την Κρήτη καιρό είχαμε να σε δούμε στα μέρη μας.
Ναι, διαγωνίζονται οι συνάδελφοί μας και το έχουμε πια δεχθεί ως δεδομένο, αλλά κάναμε τα πάντα με την αδιαλλαξία μας, για να φθάσει εκεί το πράγμα. Βλέπαμε τον κορεσμό της επετηρίδας, την αγωνία των νέων να μπουν στην εκπαίδευση, κι εμείς επιμέναμε στην επετηρίδα δογματικά. Μόνο ο Σουφλιάς τότε με τα ΠΕΚ είχε βιώσιμη πρόταση και κάναμε τα πάντα να την υπονομεύσουμε. Ξέρεις πόσοι "άσχετοι" έχασαν τότε στα δυο χρόνια που λειτούργησε αυτό τη σειρά τους στην επετηρίδα; Όλοι όσοι δεν είχαν καμιά σχέση με την εκπαίδευση και δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν να χάσουν τη δουλίτσα τους πηγαίνοντας 3 μήνες στα ΠΕΚ. Και μέσα στα ΠΕΚ αυτό που πήγε να γίνει ήταν το ιδεώδες ξεσκαρτάρισμα. Επιμόρφωση, εργασίες, υποδειγματικές διδασκαλίες. Ο μόνος τρόπος για να επιλέξεις δασκάλους κι όχι ένα...διαγώνισμα που ήδη έχει σκονάκια και sos. Αντί να συνεισφέρουμε τότε, για να γίνει αδιάβλητο εκείνο το σύστημα, κάναμε μέχρι αποχή, για να μη λειτουργήσει. Και μετά όταν καταργήθηκε η επετηρίδα, ούτε δυο μέρες απεργία!

gyristroula2 said...

Του ζήτησα και ήρθε. Το φιλαράκι μου ο Δημήτρης Παντ. καταθέτει την άποψή του για τη σχέση αγοράς και παιδείας. Είναι στο χώρο των επιχειρήσεων πολλά χρόνια, σε θέσεις ευθύνης, διδάσκει σε στελέχη, άρα ξέρει από πρώτο χέρι το θέμα. Διαβάστε τον:
"Αγαπητή, γυριστρούλα
Το παρόν στο αποστέλλω για κάθε χρήση και ξέρεις ότι σε εμπιστεύομαι σε ό,τι αφορά τον ανοικτό και δημιουργικό διάλογο.
Φυσικά μπορείς στο Medinfo.gr να παρακολουθήσεις όλα όσα έχω γράψει (και όσα θα γράψω) για την παιδεία από την αρχαιότητα μέχρι και τον 18ο αιώνα τα οποία έχουν σαν στόχο να κάνουν μια διαχρονική και σύντομη (πιστεύω και ουσιαστική) αναδρομή στην εκπαίδευση και την παιδεία, αλλά και τον ρόλο που διαδραμάτιζαν και διαδραματίζουν στην κοινωνία.
Η άποψη που υποστηρίζω και προσπαθώ να στηρίξω είναι ότι, όσο πιο πολύπλοκες γίνονται οι παραγωγικές διαδικασίες και η εξειδίκευση στην εργασία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η αναγκαιότητα για την παιδεία, που θα αποτελεί τον συνδετικό ιστό ανάμεσα στις εξειδικεύσεις της εργασίας και της επιστήμης και την κοινωνία, έτσι ώστε να μπορεί η παραγωγική διαδικασία να πραγματοποιείται αποτελεσματικά και προς το συμφέρον της κοινωνίας.
Στο management υπάρχει ένας όρος: ο manager (η ο πωλητής ή ο δάσκαλος ή ο άνθρωπός) των 360ο. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ένας καλός manager αντιλαμβάνεται όχι την μια διάσταση της επιχείρησης (π.χ. τεχνική), αλλά και τις υπόλοιπες διαστάσεις της, γι’ αυτό μπορεί να επικοινωνεί αποτελεσματικά με όλα τα στελέχη είτε αυτά ανήκουν στο Μάρκετινγκ, είτε το τεχνικό τμήμα ή το τμήμα πωλήσεων κλπ. Η «συναισθηματική νοημοσύνη» έχει γίνει της «μόδας» σήμερα, γιατί στις υπάρχουσες παραγωγικές διαδικασίες είναι απαραίτητη η ικανότητα να συναισθανθείς τον «άλλο», από τον οποίο εξαρτάται η έκβαση του τελικού αποτελέσματος και όχι απλά να τον «διατάξεις» να κάνει κάτι. Πρέπει να τον εμπιστευτείς και να κερδίσεις τον σεβασμό του και την εμπιστοσύνη του. Δεν μπορείς να διατάξεις τον Γρηγόρη, μπορείς μόνο να τον πείσεις και να τον κάνεις να δώσει την ψυχή του. Ομοίως ένας πολύ καλός γιατρός, για παράδειγμα, δεν μπορεί να αντιληφθεί το πραγματικό πρόβλημα του ασθενούς του, αν εκτός από τις εξειδικευμένες γνώσεις δεν διαθέτει και ευρύτερες γνώσεις και δεξιότητες που θα τον βοηθήσουν να βλέπει το όλον και όχι μόνο το μέρος. Αν βλέπει μόνο την καρδιά και το πρόβλημα της και δεν έχει την ικανότητα να διερευνήσει τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το πρόβλημα, τότε αλίμονο στον ασθενή. Επιπλέον δεν χρειάζεται να κάνει μόνο την διάγνωση και να γράψει σε ένα χαρτί μια θεραπεία. Απαιτείται να επικοινωνήσει με τον ασθενή του και να τον βοηθήσει να κατανοήσει το σύνολο των δραστηριοτήτων που θα πρέπει να ακολουθήσει και γιατί, προκειμένου να αποκατασταθεί η υγεία του.
Η παιδεία σήμερα (και όχι η εκπαίδευση) είναι το μόνο εργαλείο που μπορεί να συνδέσει τα άπειρα (και αναγκαία) μέρη σε ένα ενιαίο σύνολο. Αλλιώς κάθε «τμήμα» της «επιστήμης» θα αποτελεί και ένα «καρκινικό» ιστό που θα αναπτύσσεται αυτόνομα και θα πνίξει, μέσα από τον ανταγωνισμό, όλη την κοινωνία.
Δεν μπορεί σήμερα να υπάρξει παραπέρα αλλαγή των δομών και επαναστατική διαδικασία χωρίς παιδεία. Τα όρια της επιστήμης είναι ανεξάντλητα, αλλά τα όρια της κοινωνίας όχι. Αν λοιπόν δεν υπάρξει η παιδεία που ορίζει τα οράματα και τις συμπεριφορές, η «ανάπτυξη» θα είναι άναρχη και καταστροφική.
Θεωρώ όμως κορυφαίο αυτό που αναφέρει ο Μπρέχτ μιλώντας για «τις πέντε δυσκολίες όταν γράφει κανείς για την αλήθεια». Η αναζήτηση της αλήθειας, όπως καταλαβαίνεις, είναι η επαναστατική διαδικασία βάση της οποίας η κοινωνία εξελίσσεται. Ποιες είναι όμως αυτές οι 5 δυσκολίες; Στις παραθέτω έτσι όπως τις αναφέρει ο μεγάλος αυτός θεατράνθρωπος και διανοητής (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
«Η πρώτη είναι να έχεις το θάρρος να γράφεις την αλήθεια. Η δεύτερη να έχεις την γνώση να αναγνωρίζεις την αλήθεια. Η τρίτη είναι να έχεις την τέχνη να κάνεις την αλήθεια χρησιμοποιήσιμη σαν ένα όπλο. Η τέταρτη είναι να έχεις αρκετή κρίση ώστε να διαλέγεις αυτούς που η αλήθεια στα χέρια τους θα είναι αποτελεσματική και τέλος η Πέμπτη δυσκολία είναι να έχεις την απαραίτητη πονηριά για να διαδώσεις την αλήθεια σε πολλούς».
Η «πονηριά» στην οποία αναφέρεται ο Μπρεχτ είναι η πονηριά του Γαλιλαίου που υποκρίνεται τον μετανοημένο στην ιερά εξέταση για να μπορέσει να συνεχίσει το «ανατρεπτικό» του έργο. Θα μπορούσαμε σήμερα να πούμε ότι αυτή αναφέρεται στην επικοινωνιακή δεξιότητα που απαιτείται προκειμένου να μεταδώσει κανείς σήμερα την αλήθεια σε διαφορετικούς ανθρώπους. Καταλαβαίνεις πόση «πονηριά» χρειάζεται για να το κατορθώσεις αυτό σήμερα που τα μηδενικά έχουν γίνει νούμερα και μάλιστα διάσημα. Ένα τέτοιο «πονηρό» ρόλο για παράδειγμα διαδραματίζει η σάτιρα και η τέχνη γενικότερα. Θυμήσου το ρόλο που διαδραμάτισε η μουσική για την γενιά μας. Πραγματική «πονηριά» η μουσική, ο ρυθμός, ο στίχος των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, αλλά και των Μπήτλς, και τόσων άλλων, μέσα από την οποία μεταδίδονταν οι πιο «ανατρεπτικές» ιδέες. Γι’ αυτό ίσως όταν εξαφανίζεται η τέχνη λείπει και η παιδεία και το αντίστροφο.
Φιλιά."
Δημήτρη, για άλλη μια φορά, σ' ευχαριστώ, φίλε μου, όσο πας και γίνεσαι καλύτερος δάσκαλος για μένα κι όχι μόνο. (ε...είσαι και μεγαλύτερος...)

OnWine said...

Χαίρομαι που ο Δημήτρης έβαλε τον Μπρέχτ στη συζήτηση... μόνο να παρατηρήσω εδώ ότι η κάθε "δυσκολία" προυποθέτει την επιτυχία της προηγούμενης γιά να προχωρήσε. Μα σημειώσω εδώ ότι η πρώτη προυπόθεση απαιτεί "να έχει κανείς το ΚΟΥΡΑΓΙΟ να λέει την αλήθεια ΟΤΑΝ η αλήθεια πολεμιέται παντού"... και η πέμπτη είναι και η πιό ουσιαστική.

Αλλά η πέμπτη... η "πονηριά", δυστυχώς, δεν είναι ανώδυνη πάντα... δεν είναι μόνο η τέχνη που προωθεί "πονηρά" ανατρεπτικές ιδέες... θα έλεγα μάλιστα ότι η τέχνη που επικαλείται ο Δημήτρης μάλλον καλύπτει την τρίτη δυσκολία... η πέμπτη, η "πονηριά" είναι η προσωπική θυσία του καθ' ενός στο να απαρνηθεί προσωπικές θέσεις, αρχές... να "υποκριθεί" αν χρειαστεί συμφωνίες με τον εχθρό... να κάνει ότι έκαναν κάποιοι αγωνιστές που κάποτε "υπέγραψαν" γιά να μπορέσουν να βγούν από τα κολαστήρια και να συνεχίσουν να διαδίδουν τις ιδέες τους... να αποχωριστεί ίσως φίλους, συνεργάτες... να "στιγματιστεί"... ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, μας λέει ο "επαναστάτης" Μπρέχτ...

Ποιός είναι διατεθειμένος σήμερα να κάνει αυτές τις θυσίες? Και γιατί αυτές οι θυσίες έγιναν κάποτε γιά την υποστήριξη μιάς ιδεολογίας, και δεν γίνονται σήμερα γιά την υποστήριξη ΤΗΣ ιδεολογίας, της Παιδείας, από αυτούς που -υποτίθεται- ότι την υπηρετούν?

Γιατί, κατ' επέκταση, το ΚΚΕ αρνείται την "αστική" παιδεία καθ' ολοκληρία?... γιατί αρνείται να παίξει τον ρόλο του "πονηρού" σήμερα?... με ποιά λογική απαιτεί ουσιαστικά να ...προυπάρχει(?- από ...παρθενογένεση?) κάποια "σοσιαλιστική" παιδεία ώστε να ...συζητήσει? ... τι σόι πρωθύστερο σχήμα είναι αυτό?... και στο τέλος τέλος, σε "αστικα" και μάλιστα άγρια καπιταλιστικά "ιδρύματα" δεν μορφώθηκαν οι "επαναστάτες" κάθε εποχής... από τον Μαρξ, τον Ενγκελς, τον Λένιν, μέχρι και τους Ταλιμπάν σήμερα?

Και εσείς οι δάσκαλοι, είσαστε διατεθειμένοι να "λέτε την αλήθεια"... να παίξετε τον ρόλο του "πονηρού"?... εσείς έχετε στα χέρια σαν τα παιδιά... τους κατ' ευθείαν "αποδέκτες" της αλήθειας μέσω της "πονηριάς" που συνιστά ο Μπρέχτ...

Δεν χρειάζεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, καμμιά "επανάσταση" σαν προυπόθεση γιά να χτιστεί το "αντάρτικο του μυαλού"... απλά χρειάζεται ο "πονηρός" και φωτισμένος "δάσκαλος" (με την κυριολεκτική, όχι την τυπική έννοια του όρου).... και η διάθεση γιά "αυτοθυσία"...

Την έχετε?... και αν η δικαιολογία είναι οτι "σκεπάζεται" από την καθημερινότητα, τον αγώνα επιβίωσης κλπ. κλπ., θα παρατηρήσω ότι σήμερα ο αγώνας επιβίωσης είναι ο ΛΙΓΩΤΕΡΟΣ που η τάξη σας είχε ποτέ...

Μήπως θέλει "αρετήν και τόλμη" ΚΑΙ η Παιδεία?

vagnes said...

Eσείς εδώ μέσα κάνατε τη διατριβή σας όλοι...τι να προσθέσω ο δύστυχος!!!

Σε ένα απλό ιστολόγιο που αγαπάει την αλήθεια όπως ετούτο εδώ πέρα που μπαίνω συχνά, αποδεικνύεται περίτρανα πως ο διάλογος είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο όταν γίνεται από αυτούς που ενδιαφέρονται για την παιδεία.

Η απαραίτητη αυτή προϋπόθεση αγάπης προς την παιδεία είναι το πρωταρχικό ζητούμενο για να αρχίσει ένας ειλικρινής διάλογος.

Η προϋπόθεση όμως αυτή κατά την άποψη μου δεν υπάρχει.

και εξηγούμαι

Για να γίνει διάλογος χρειάζεται να υπάρχουν προτάσεις

Για να υπάρχουν προτάσεις πρέπει να υπάρχει βαθιά γνώση των προβλημάτων

Για να υπάρχει η βαθιά γνώση θα πρέπει να υπάρχουν μέθοδοι διερεύνησης και διαπίστωσης των προβλημάτων

Μέθοδος διαπίστωσης των προβλημάτων είναι η αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Η αξιολόγηση επισημαίνει τα προβλήματα και απαιτεί άμεσες μικρο-μακρο-πρόθεσμες λύσεις....

Η διαρκής αξιολόγηση και μόνον αυτή, μπορεί να ρίξει φως στα προβλήματα και συγχρόνως να αποτελέσει και τη βάση για ένα πλαίσιο σοβαρών προτάσεων, από μέρους των εμπλεκομένων, στηριγμένων στις ατράνταχτες διαπιστώσεις της.

Τα επιχειρήματα ενός διαλόγου και οι προτεινόμενες λύσεις των προβλημάτων γεννώνται και μπορούν να στηριχτούν κύρια, στη λεπτομερή διερεύνηση μιας ουσιαστικής αξιολόγησης της παιδείας από άκρο σε άκρο.

Μια όμως ουσιαστική αξιολόγηση αν ποτέ αποφασιζόταν από τους εμπλεκόμενους, θα αποδείκνυε πως τα χρόνια προβλήματα στην παιδεία προέρχονται κύρια από το γεγονός ότι την παιδεία οι εμπλεκόμενοι την βλέπουν σαν εργαλείο απασχόλησης και απορρόφησης των ανέργων καθηγητών (παραπαιδεία κλπ) και μείωση του ποσοστού της ανεργίας από τη μια και ως εργαλείο πλουτισμού από την άλλη μεριά και φαντάζομαι να γίνεται κατανοητό ποια είναι η μια και ποια η άλλη πλευρά.

Με το πιο πάνω λοιπόν ως δεδομένο γίνεται νομίζω κατανοητό ποια είναι η αιτία της αποφυγής του ποθητού, από όλους εμάς, διαλόγου μεταξύ κυβέρνησης και φορέων.

Αν λοιπόν οι φορείς (καθηγητοπατέρες κλπ) είχαν την βούληση να εξυψώσουν την παιδεία στα επίπεδα που επιβάλλει το συμφέρον ενός τόπου, μιας χώρας της δικής μας χώρας, το πρώτο που θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ από την οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ήταν το ξεκίνημα μιας από άκρο σε άκρο αξιολόγηση της εκπαιδευτικής και παιδευτικής διαδικασίας.
Μιας αξιολόγησης που θα τους έδινε πλούσια επιχειρήματα και προτάσεις για την ανατροπή του σαθρού περιβάλλοντος που καταδικάζει τόσα χρόνια την παιδεία μας στο μαρασμό, στην αναξιοπιστία, στην αναξιοκρατία και τελικά στην αφάνεια και στην απαξίωση.
Μια απαξίωση που άρχισε να επηρεάζει και τη νέα γενιά, μια απαθλίωση που υποτιμά την αξιοπρέπεια μας ως λαού.

Οι λύσεις υπάρχουν, βλέπουμε αρκετές στις προηγμένες χώρες, η απαίτηση για αξιολόγηση ως πρώτο βήμα σε μια διαδικασία ανύψωσης του κύρους της παιδείας μας, θα αποδείξει ότι την παιδεία, όλοι και κυρίως οι καθηγητοπατέρες και οι καθηγητές της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης την βλέπουν ως το ύψιστο αγαθό ενός λαού και όχι ως το ύψιστο εργαλείο για προσπορισμό συντεχνιακών (παραπαιδεία, ευρωπαϊκά προγράμματα κλπ), ή κομματικών και άλλων πολυποίκιλτων συμφέροντων.

Έως ότου αυτό γίνει στην πράξη, ας μη νομίζουν όσοι σήμερα αρνούνται το διάλογο επικαλούμενοι αστείες και αφελείς δικαιολογίες χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, ότι δεν γνωρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι γιατί το κάνουν και να πάψουν επιτέλους να μας κοροϊδεύουν στην προσπάθεια τους να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την παιδεία από το ότι για τα δικά τους ιδιοτελή μικρο-μεγαλοσυμφέροντα και μικρο-μεγαλοβολέματα

NdN said...

Καλησπέρα και από εμένα,

ελάχιστα πραγματα να προσθέσω κια εγώ αφού πρώτα καταγράψω τη συμφωνία μου με τα γραφόμενα της gyristroulas.

Η στάση της ΟΛΜΕ, αλλά και όλωςν αυτών που αρνήθηκαν να προσέλθουν στο διάλογο βασιζόμενοι απλά στην "πρόθεση" του νέου Υπουργού Παιδείας είναι απαράδεκτη. Μικροπολιτικοί, μικροκομματικοί λόγοι οδήγησαν (όπως πάντοτε) σε αυτή την στάση. Ο διάλογος είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο όταν γίνεται από αυτούς που ενδιαφέρονται για την παιδεία και θέλω να πιστεύω πως υπάχρουν πολλοί που ενδιαφέρονται.

Από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω με το σχόλιο του vagnes παραπάνω. Δεν υπάρχουν οι προτάσεις ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν εφαρμόσιμες προτάσεις από αυτούς που θα έπρεπε να τις έχουν έτοιμες.

Παρόλα αυτά εγώ είμαι της άποψης ότι οι λύσεις υπάρχουν Από τη στιγμή που τις βρηκαν και τις εφάρμοσαν πετυχημένα σε άλλα κράτη δεν μπορεί να μην μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Το ζήτημα είναι θέμα βούλησης αυτού που μπορεί και πρέπει να παρει τις αποφάσεις και δεν είναι άλλος από την εκάστοτε κυβέρνηση που ασκεί την πολιτική.
Μέχρι να αποφασίσει η κυβέρνηση να συγκρουστεί και να κάνει αυτό που πιστεύει και φυσικά να κριθεί από αυτό, θα έχουμε τέτοιους "διαλόγους".

Καλή εβδομάδα σε όλους!

gyristroula2 said...

Σχολιαστή, αυτό που έχω καταλάβει εγώ δουλεύοντας με ανθρώπους είναι ότι πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα, δεν πρέπει να θεωρείς ντε φάκτο ότι η αλήθεια σου είναι η μόνη αλήθεια, ούτε καν ότι είναι αλήθεια. Θα πρέπει να έχεις ανοιχτά αυτιά στην αλήθεια των άλλων. Αυτό που λέει ο Δ ενσυναίσθηση. Πχ είμαι ο Άρης και θέλω διάλογο. Γιατί δεν με πιστεύουν; Έχουν δίκιο; Τι πρέπει να κάνω για να γίνω πειστικός; Τι πρέπει να κάνω για να ξεμπροστιάσω όχι αυτούς που δικαιολογημένα δεν με πιστεύουν, αλλά τους άλλους που δεν θέλουν διάλογο, γιατί δεν γουστάρουν καμιά αλλαγή; Κι εδώ χρειάζεται η "πονηριά" του Μπρεχτ, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά νοημοσύνη, εξυπνάδα. Κάποιοι το έχουν αναγάγει σε επιστήμη σήμερα, αλλά εμείς που έπρεπε να την κατέχουμε, πάμε σαν ερασιτέχνες να ανακαλύψουμε ξανά και ξανά την Αμερική. Η αυτοθυσία που απαιτεί η σύγχρονη εποχή από έναν "δάσκαλο" σε κάθε τομέα, δεν είναι να ετοιμάσει βαλίτσα για ξερονήσι, αλλά να στρωθεί να μάθει πώς θα φτάσει έξυπνα στο στόχο του, να μεταδώσει την αλήθεια που κατέχει και να την κάνει να γεννήσει νέες αλήθειες στα μυαλά των "μαθητών" του και κυρίως νέες "συμπεριφορές".

gyristroula2 said...

Σχολιαστή επίσης,
Όσο για το ΚΚΕ μπορεί να αποκηρύσσει την αστική παιδεία, αλλά η Αλέκα στο ιδιωτικό ακριβό σχολείο που έστειλε την κορούλα της σίγουρα δεν έκανε κάθε μήνα κατάληψη, ούτε της δίδασκαν τις αρχές μαρξισμού- λενινισμού. Πολύ φοβάμαι ότι , με όλο το σεβασμό στην ιστορία του, αυτό το κόμμα έχει χάσει και την αλήθεια και τα...πασχάλια πια.

gyristroula2 said...

vagnes, όπως πάντα δίνεις την καθαρά πολιτική διάσταση του θέματος με συγκροτημένο τρόπο. Ακριβώς έτσι: προτάσεις βασισμένες σε αξιολόγηση. Ξέρεις; Το τελευταίο οχυρό που θα πέσει στα κεκτημένα θα είναι η έλλειψη αξιολόγησης σε κάθε βαθμίδα, σε κάθε τομέα. Εδώ δεν συμφωνούν να συζητήσουν για θέματα "ανώδυνα" όπως το λύκειο, οι εξετάσεις, θα συζητήσουν για το πώς θα βελτιωθεί το σύστημα δια της αξιολογησης, πράγμα αυτονόητο για κάθε οργανωμένο σύστημα επί της γης;
Παρ' όλα αυτά όμως, φίλε μου, υπάρχει "αξιολόγηση" να βασισθούν: Η θέση των αποφοίτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη διεθνή κατάταξη ως προς τις στοιχειώδεις γνώσεις. Βγαίνουμε λειτουργικά αναλφάβητοι. Η κατάταξη των πανεπιστημίων μας σε διεθνή κλίμακα, επίσης. Τα πτυχία των αποφοίτων μας και η υποδοχή τους παγκοσμίως. Τα παιδιά που κλείνουν τα σχολεία το μισό χρόνο κι όμως "από κάπου" είναι έτοιμα στο τέλος της χρονιάς για τις εξετάσεις. Οι φοιτητές μας που παίρνουν πτυχία, ανοίγουν ιατρεία, γραφεία μηχανικών, δικηγόρων κλπ, χωρίς να έχουν διδαχθεί αυτά που προβλέπεται κι όμως...τα ξέρουν. Τα δις που πληρώνουν οι οικογένειες σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Ε, κάπου δεν φαίνεται ότι τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας είναι ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία; Τι λες;

gyristroula2 said...

ndn, ξενιτεμένο μου, δεν συμφωνώ. Μια κυβέρνηση όσο σωστές θέσεις και να έχει δεν θα κάνει τίποτα. Θα έρθει η επόμενη και θα ανατρέψει ό,τι καλό, στηριζόμενη σε όσους θίγονται και φωνάζουν πιο δυνατά. Άσε που αν δεν συμφωνήσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή η εκπαιδευτική κοινότητα και τα στελέχη της, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα εφαρμοστεί σωστά! 26 χρόνια είμαι σ' αυτό το κόλπο. Είδα πολλά φιλόδοξα πράγματα να πνίγονται εκ των έσω και να μην ανοίγει μύτη.
Ο διάλογος όλων των κομμάτων και όλων των φορέων είναι μονόδρομος εδώ που έφτασε το χάλι μας. Θα σπάσουν πολλά αυγά, για να βγούμε από τη βαθιά κρίση, και κανείς δεν μπορεί να τα σπάσει μόνος του.

meril said...

Έτσι...
Με δύναμη και πίστη
σ'αυτό που οφείλουμε να υπηρετούμε

Καλημέρα σ'όλους

gyristroula2 said...

μεριλού, πού είσαι; Μας λείπεις!

kostasst said...

Όσοι νομίζουν πως εκπαίδευση είναι οι εξετάσεις, μόνο την παιδεία δεν θέλουν ν' αλλάξουν... Μήπως δοκιμάζαμε να καταργήσουμε τις εξετάσεις σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και να τις αντικαταστήσουμε με εργασίες που θα κάνουν μαθητές και φοιτητές, διαβάζοντας δημιουργικά και όχι αποστηθίζοντας. Μήπως κανείς δεν θέλει πολίτες με κριτική σκέψη;
Αναρωτιέμαι. Τα άλλα είναι για μικροκομματική κατανάλωση...

gyristroula2 said...

Οι εξετάσεις στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτοσκοπός, Κώστα, ενώ παγκοσμίως είναι μέσο αξιολόγησης, όχι μόνο των μαθητών, αλλά και όλων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Γύρω τους έχει στηθεί ένας κερδοσκοπικός μηχανισμός δισεκατομμυρίων, γι' αυτό όλοι οι υπουργοί θεωρούν υποχρέωσή τους να βάλουν το χεράκι τους σ' αυτές. Όλο και κάποιους θα βολέψουν με τις αλλαγές. Πριν από την περίφημη μεταρρύθμιση Αρσένη, βρέθηκα σε μεγάλο εκδοτικό οίκο της Αθήνας και συγγραφέας-φροντιστής είχε ήδη φέρει τα τυπογραφικά δοκίμια για το βιβλίο του, που ήταν πάνω στο καινούριο εξεταστικό σύστημα για το οποίο εμείς οι καθηγητές του δημοσίου δεν είχαμε ιδέα!

kostasst said...

Είχα στο σχολείο ένα εκπληκτικό καθηγητή τον Αχιλλέα Κοντοστάθη. έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια και ακόμη θυμάμαι όσα μας δίδασκε (τα περισσότερα άλλα τα έχω ξεχάσει)
Μας έκανε μάθημα πάνω στην ελληνική λογοτεχνία. Δεν εξέταζε ποτέ και δεν γράφαμε ποτέ διαγώνισμα!
Ο βαθμός έβγαινε από εργασίες που κάναμε πάνω σε Νεοέλληνες ποιητές. Τον ποιητή και το θέμα τα διαλέγαμε εμείς. Την εργασία μας την παρουσιάζαμε στην τάξη ώς μάθημα. Μας έφερνε και δίσκους και ακούγαμε τους ίδιους τους ποιητές να απαγγέλουν τα έργα τους.
Ο μεταφραστής κ.Κόνολι, απορεί που τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν σήμερα ούτε ένα στίχο του Σεφέρη.
Αν το μάθημα γινόταν κάπως έτσι, δεν θα άλλαζε η κατάσταση;
Αλλά τοτε τι θα γίνουν οι φροντιστές; Κλέφτες;

gyristroula2 said...

Έχεις απόλυτο δίκιο, Κώστα, έτσι πρέπει να διδάσκεται η λογοτεχνία, όχι με multiple choice διαγωνίσματα. Σ' αυτό το μπλογκ κάπου έγινε αναφορά σε σχετικό άρθρο του Νίκου Παπανδρέου, που αν και έξω από την εκπαίδευση, είπε αυτά τα αυτονόητα για όλο τον κόσμο εκτός από τη χώρα μας.

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...