Η Σιωπή
Εμπειρίκος Aνδρέας
Όσο και αν μένουν ανεκτέλεστα τα έργα, όσο και αν είναι πλήρης η σιγή (η σφύζουσα εν τούτοις) και το μηδέν αν διαγράφεται στρογγύλον, ως άφωνον στόμα ανοικτόν, πάντα, μα πάντα, η σιγή και τα ανεκτέλεστα όλα, θα περιέχουν έν μέγα μυστήριον γιομάτο, ένα μυστήριον υπερπλήρες, χωρίς κενά και δίχως απουσίαν, έν μέγα μυστήριον (ως το μυστήριον της ζωής εν τάφω) - το φανερόν, το τηλαυγές, το πλήρες μυστήριον της υπάρξεως της ζωής, Άλφα-Ωμέγα.
(από την Oκτάνα, Ίκαρος 1980)
4 comments:
Η λέξη σιωπή πολλά μου φέρνει στο νου, τα περισσότερα αγγίζουν τη σοφία, πολλά πλησιάζουν την ευτυχία μα πιο πολύ η λέξη σιωπή μου θυμίζει τη τελευταία σκηνή, εκείνη τη κραυγή της Παξινού, από το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα.
"σιωπή, σιωπή η κόρη της Μπερνάντα Αλμπα πέθανε παρθένα" Το βιβλίο και το βινύλιο το έχω στα Λειβάδια, είναι της π.χ. εποχής. Ελπίζω να το λέω σωστά, κάνω τη διευκρίνηση γιατί εδώ είναι σφηκοφωλιά φιλολόγων και εγώ ίσα που γράφω τ' όνομα μου. Το λουλουδάκι στη ρίζα της ξερολιθιάς έχει την δική του σιωπή. Και μάλλον αυτή η ερμηνεία είναι και η... παντοτινή
Αχ φιλενάδα
αυτή η άγια η σιωπή ....
ν' αφουγκραστούμε τη ζωή και πως να γίνει....
Υ.Γ. είσαι σοφή το ξέρεις;
Εμένα η λέξη σιωπή μου φέρνει στο μυαλό την μοναξιά...
Γιώργο το είδα, σ' ευχαριστώ.
Αννούλα, μη φοβάσαι, οι φιλόλογοι σ' αυτή τη μπλογκοπαρέα δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε οι καλύτεροι στην παρουσίαση των έργων τέχνης. Ειδικά, αυτή τη σιωπή του ζυμπουλιού (μάζευες εσύ μικρή;) για να την "ακούσεις" θέλει κεραίες υψηλής ευαισθησίας. (Πατριωτάκι, είσαι αποκάλυψη!)
μεριλάκι, μεγαλώνω εγώ, μην κοιτάς εσύ που είσαι μικρή ακόμα..:))
ndn μου καλέ, αλίμονο αν εσύ δεν απέφευγες τη σιωπή. Τώρα είναι καιρός να ειπωθούν πολλά, να ακουστούν άλλα τόσα...αργότερα θα χαίρεσαι τη σιωπή...αργότερα.
Post a Comment