Αγγέλα Αποστολοπούλου, μια βραδιά "στο κόκκινο"

Χθες βράδυ, ήμουν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηλιούπολης, στην εκδήλωση- αφιέρωμα στην ποιήτρια Αγγέλα Αποστολοπούλου, τη δική μας λορελάη.
Ήταν πολύ όμορφη παρουσίαση. Ο ποιητικός λόγος, δεμένος με κίνηση και μουσική, ξεδίπλωσε όλη τη δύναμή του, απλώθηκε στη γεμάτη αίθουσα, χώρεσε στις ψυχές μας, μας ανέβασε λίγο πάνω από την γκρίζα μας πόλη, τη μίζερη εποχή.
"Την αλήθεια ανέβηκα
Μια λάμψη να πιάσω"
Ήταν ωραία τα σχόλια των ανθρώπων που αγάπησαν το έργο της ωραία και μετρημένα, χωρίς μεγαλοστομίες και λιβανωτούς. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Όμοιος ομοίω...
Μα...
Η αφήγηση, η φωνή, η μουσική του ίδιου του κειμένου, ήταν το καλύτερο μέρος αυτής της γιορτής:

"Από τη σάρκα ανεβαίνω στο θάνατο
Όρθια πεθαίνω με την αγάπη στον κρόταφο"

Πάει καιρός που θέλω να καταθέσω εδώ σ' αυτό το μπλογκάκι- που μόνο για αναψυχή μου το άνοιξα, έτσι να γυρνάει η φτερωτή μου και να αλέθει ό,τι βρει, ό, τι πέσει στη ρότα μου- τη συγκίνησή μου όταν διάβασα τους πρώτους στίχους της Αγγέλας στο μπλογκ της και μετά στο βιβλίο της που μου δάνεισε ο θερσίτης. Και μόνο γι' αυτή την ανακάλυψη, δικαιώνονται και "ανεμόμυλοι" και "ανάσες" και "κόσμοι φιλολογίας". Είχα βρει, είχαμε βρει με τους άλλους δυο, γιώργο και θερσίτη, μια αληθινή ποιήτρια στο διαδίκτυο! Ναι, θα το πω, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών του νόμου- είναι και δικηγόρος βλέπετε- τη σημαντικότερη ποιητική φωνή που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Πολύ ανώτερη από πολλούς νεότευκτους ποιητές που βραβεύονται, αναλύονται, εκδίδονται και ανθολογούνται στα σχολικά εγχειρίδια. Χθες βράδυ είδα πως και πολλοί άλλοι συμμερίζονται αυτή την άποψη. Όχι μόνο ο Παρασκευάς Καρασούλος και ο Νίκος Λεβογιάννης, αλλά κι όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που παρακολούθησαν την εκδήλωση με συγκίνηση και σιωπή. (Δεν θυμάμαι να έχω δει πουθενά τόσους καλούς ακροατές ποίησης μαζεμένους.)

Βγήκα στη νύχτα καθησυχασμένη, ήμερη. Δεν είναι λίγο να έχεις φιλίες με την ποίηση, στις μέρες μας. Άκουγα κιόλας το ρυθμό της στο βήμα μου:

"Άνθρωποι της πληγής
Σαββατογεννημένοι στο κόκκινο
Ρίχνουν τα μάτια τους ζαριά
Να κυλιστούν στο χάος

Από παιχνίδια έγιναν οι μέρες
Πεσσούς και σβούρες
Πάρτα όλα- βάλτα όλα
Ποτέ κανείς δεν κέρδισε
κι εσύ
Μήτε παιδί μήτε αιώνας"

Εγώ κέρδισα...εμείς...