Χασάπη, διάλογο!!!!

Για άλλη μια φορά η εκπαίδευση ζει μέρες διαλόγου. Πόσοι διάλογοι πέρασαν από τη ζωή της τα τελευταία 30 χρόνια; Από εκείνον τον περίφημο του Τρίτση, στον οποίο συμμετείχαν και μαθητές, μέχρι τον σημερινό του Σπηλιωτόπουλου, έχουν μεσολαβήσει ισόποσοι διάλογοι με τους εκάστοτε υπουργούς παιδείας και τις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις. Όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, την άρνηση της ΟΛΜΕ και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που είτε αρνιόνταν από την αρχή τη συμμετοχή τους είτε αποχωρούσαν νωρίς είτε προέβαλλαν αδιαπραγμάτευτες θέσεις και στη συνέχεια κατήγγελλαν την αδιαλλαξία των κυβερνώντων.
Και η εκπαίδευση κάθε χρόνο βαίνει όλο και φθίνουσα σε αξιοπιστία, ποιότητα, αποτελεσματικότητα, ελκυστικότητα. Οι μαθητές πια μετέρχονται παντός μέσου, για να αποφύγουν το σχολείο, οι φοιτητές το πανεπιστήμιο, και φθάνουν να πηγαίνουν μόνο να δίνουν εξετάσεις σε αδίδακτη ύλη.
Ο ματαιωμένος διάλογος, λοιπόν, γίνεται το δημοκρατικό άλλοθι των κυβερνήσεων, οι οποίες ως άλλοι απορριφθέντες μνηστήρες, προχωρούν πλέον σε μοναχικούς δρόμους χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής, που προορίζεται να μην εφαρμοστεί ποτέ.
Από την άλλη, γίνεται το πρόσχημα για το συνδικαλιστικό κίνημα να υψώσει τη σημαία: "Δεν μου ικανοποιούν τα αιτήματα" και να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν όλο και μικρότερη συμμετοχή.
Συμπέρασμα δικό μου, μιας εκπαιδευτικού χωρίς περγαμηνές και γαλόνια; Κανείς δεν θέλει στ' αλήθεια να αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ. Κανένας δεν καίγεται από τα χάλια της παιδείας. Κανένας δεν ντρέπεται τους νέους που χάνουν τη χαρά της γνώσης μέσα σε σχολεία- εξεταστήρια, τους γονείς που πληρώνουν με αίμα τις ελλείψεις, αφού από την πρώτη δημοτικού χρειάζονται "εξωτερικές" ενισχύσεις για να μάθουν ακόμα και ανάγνωση- γραφή σε ένα παιδί που "δεν παίρνει τα γράμματα". Κανένας δεν ακούει την αγωνία των καλών δασκάλων που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο το σχολείο με πενιχρά ή ανύπαρκτα μέσα και μόνο με τη φλόγα της ψυχής τους.
Με ποιο δικαίωμα, κύριοι της ΟΛΜΕ, αρνείστε να συζητήσετε, όχι μόνο με μια εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση, αλλά και με τον ίδιο το διάολο, προκειμένου να βγει έστω κι ένα μικρό όφελος, μια ελάχιστη πρόοδος γι' αυτό το ταλαίπωρο εκπαιδευτικό σύστημα που μας ταΐζει όλους;
Με ποιο δικαίωμα χρόνια τώρα βάζετε όλα τα αυγά σε ένα καλάθι και ζητάτε ή όλα ή τίποτα; Ζητήστε και να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα, για να καταδεχθείτε να συζητήσετε, ικανούς σας έχω!
Από πού συμπεραίνετε ότι έχετε όλα τα δίκια με το μέρος σας και αν πραγματοποιηθούν τα αιτήματά σας, αύριο τα σχολεία θα παρέχουν ουσιαστική παιδεία; Ποιος σας είπε ότι ακόμα κι αν διπλασιασθεί η χρηματοδότηση, με δεδομένο το υπάρχον πλαίσιο δεν θα πάνε πάλι χαμένα τα λεφτά και δεν θα χρειάζονται πάλι οι οικογένειες φροντιστήριο από το δημοτικό; Δεν είστε υποχρεωμένοι να προτείνετε λύσεις που θα εμπεριέχουν και τη δική σας παραίτηση από κεκτημένα που υποβαθμίζουν την παιδεία; Όλα τα στραβά ψωμιά στην εκπαίδευση τα φτιάχνουν οι κυβερνήσεις, ο καπιταλισμός και ο κακός μας ο καιρός;
Γίνεται πχ να αυξηθεί ο μισθός του εκπαιδευτικού σε επίπεδα Ευρώπης, αν δεν μάθουμε τι απαιτεί το ευρωπαϊκό σύστημα από τον εκπαιδευτικό; Χρόνια ολόκληρα κάθεστε σ' αυτές τις βολικές καρεκλίτσες, κάντε και καμιά έρευνα άλλων συστημάτων, μιλήστε με άλλες ομοσπονδίες, μεταβείτε σε σχολεία αναπτυγμένων εκπαιδευτικά χωρών, διαμορφώστε ολοκληρωμένες, εφαρμόσιμες, τεχνοκρατικά ελεγμένες, προτάσεις και αναγκάστε τους όλους, κυβερνήσεις, κόμματα, λαό να υποκλιθούν στον επιστημονικό σας λόγο. Όχι όπως τώρα, που όταν ανοίγετε το στόμα σας ντρεπόμαστε να σας ακούσουμε: ξύλινη γλώσσα, αοριστίες, συνθήματα, αγκύλωση.
Ακόμα κι αν ο διάλογος είναι προσχηματικός, παγίδα, όργανο του εξαποδώ, μπείτε σ' αυτόν, μιλήστε, διαπραγματευθείτε, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, σαν δάσκαλοι που διδάσκουν πως μόνο μέσο επίλυσης προβλημάτων για κοινωνίες, άτομα και ανθρωπότητα είναι αυτός ο δόλιος ο διάλογος.
Αν η κυβέρνηση είναι η αδιάλλακτη, θα αποδειχθεί στην πράξη κι όχι στα λόγια, τα προκατειλημμένα λόγια.
Κι από κει και πέρα ως κοινωνία και ως πολίτες, θα πράξουμε κατά συνείδηση.

Αγαπητοί κυβερνώντες, υπουργέ μας, δάσκαλε Μπαμπινιώτη, δεν ξέρω πολλά λατινικά, αλλά tabula rasa, μάλλον δεν πάει να πει συζητώ για το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, σαν να ήταν πανάκεια για όλους τους πόνους της εκπαίδευσης. Ο καρκίνος απ΄όσο ξέρω με ασπιρίνες δεν γιατρεύεται. Μήπως, δάσκαλε, να συζητήσουμε για το πριν φτάσουν όλοι οι μαθητές να συνωστίζονται στην πόρτα των ΑΕΙ, ημιμαθείς, καθημαγμένοι μορφωτικά, εξοντωμένοι σωματικά και ψυχικά, απελπισμένοι κοινωνικά;
Τι σημασία έχει πώς και πού θα περάσει ένα τέτοιο παιδί, που έχει αφήσει μαζί με τα παζλ του και τις δακτυλομπογιές την αγάπη και τη δίψα για γνώση; Τι θα το κάνεις, δάσκαλε, αυτό το παιδί στη φιλοσοφική, που θα ψάχνει τα sos στον Αριστοφάνη και στην ιστορία; Πώς θα μαγέψει έναν μαθητή αυτός που δεν μαγεύθηκε ποτέ στο σχολείο από ένα στίχο του Ελύτη, χωρίς να αγωνιά για το αν είναι sos στις εξετάσεις;
Αγαπητέ υπουργέ, σε έναν τόσο εκλεπτυσμένο πολιτικό δεν θέλω να πω την κακόηχη παροιμία: "με τις...δεν βάφονται αυγά", αλλά πόσο άγραφη πρέπει να είναι η πλάκα, για να μην γνωρίζει ότι επιμόρφωση χωρίς λεφτά δεν γίνεται, όπως κι οτιδήποτε άλλο κι ότι δεν μπορείτε να στηρίξετε ρήξεις με κεκτημένα, χωρίς να προσφέρετε αντίτιμο;
Πόσες φορές πρέπει να δούμε πια να ναυαγεί ένας διάλογος, για να αντιληφθείτε όλοι ότι μόνο ΜΑΖΙ μπορείτε να κάνετε κάτι για την πολύπαθη παιδεία;
Κι ότι καλή και η επικοινωνιακή τακτική- εγώ τη θεωρώ ουσιαστική την κίνηση να πάτε στα γραφεία της ΟΛΜΕ- αλλά πρέπει να συνοδεύεται κι από ανάλογες κινήσεις στο τραπέζι του διαλόγου.
Κύριοι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να περιμένω να γίνετε κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση, για να δω ένα άσπρο...δευτερόλεπτο στην παιδεία, άσε που δεν πιστεύω ότι αν δεν μάθετε να κάνετε διάλογο όταν είστε αντιπολίτευση, θα πιστεύει κανείς ότι μπορείτε, όταν γίνετε κυβέρνηση!