Ή αλλιώς, πώς ο φωτογράφος και το όρνιο έχουν την ίδια οπτική γωνία και παρόμοια προσδοκία.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979
Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...
-
ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ: 1.ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17 Ο ΚΑΙ 18 Ο ΑΙΩΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ...
-
Στις μηχανές αναζήτησης μερικές από τις πιο συνηθισμένες λέξεις -κλειδιά που οδήγησαν στον Ανεμόμυλο ήταν "Γλώσσα Α΄λυκείου".... -
Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αποχαιρετισμούς. Από τότε που ο ναυτικός πατέρας μου ετοιμαζόταν για ταξίδι, κατέβαινε η βαλίτσα από το β...
21 comments:
Το ορνιο εχει το συμβολισμο του φιλη μου,ειναι οι πλουσια ανεπτυγμενες χωρες.
Μη τα βάζεις με το φωτογράφο δεν είναι όλοι Ευαγγέλατοι και Τριανταφυλλόπουλοι,όσο για τις κυρίαρχες ελίτ στις φτωχές χώρες είναι πιο σκληρές και πιο απάνθρωπες από ότι οι πολυεθνικές στις αναπτυγμένες, πολλές φορές συμπίπτουν...είναι μεγάλη κουβέντα...
Το μελλον οσων δεν εχουν να πληρωσουν...
Αν εχουμε να πληρωνουμε ειμαστε φωτογραφοι, αν οχι ειμαστε το παιδακι, ο αχορταγος γυπας (συστημα) οσο εισπρατει τις πληρωμες μας ειναι ικανοποιημενος αν δεν...
giorgo, συμφωνώ, ο φωτογράφος κάνει τη δουλειά του, πιστεύει ότι έτσι ευαισθητοποιεί πιθανότατα. Θα ήμουν μαζί του αν δεν έβγαζε τόσα λεφτά από αυτό. Θα ήμουν πιο πολύ μαζί του αν δεν είχε τη δύναμη να τραβήξει μια τέτοια φωτογραφία.
loyk, συμφωνώ, κι εμείς είμαστε λίγο σαν τον φωτογράφο.
vagnes, δεν θα μπορούσες να το πεις καλύτερα. Το θέμα είναι αν μπορεί ο φωτογράφος να τα βάλει με το γύπα.
Το παιδάκι για να σωθεί αρκούν και τα ψίχουλα του "γύπα"... Ποιος θα του τα πάρει τα ψίχουλα και ποιος θα εγγυηθεί ότι δεν θα φαγωθούν στο δρόμο;
ΠΡΟΣ LOYK: Μόλις είδα τη φωτογραφία, θυμήθηκα μερικούς "συναδέλφους" μου εκπαιδευτικούς. Δεν ξέρω γιατί.
ΠΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟ_ΣΤ.: Θα ξέρεις τι σημαίνει αλλοτρίωση. Όταν ο δημοσιογράφος συντρώγει στο GB της Μ. Βρετανίας, ξέρεις τι χρειάζεται, για να μπει και στα μυστικά κονδύλια ενός υπουργείου ή έστω να ξεχάσει το ρόλο του; Ένα ελαφρύ σκούντηγμα.
Η γνώμη μου είναι ότι τελικά η μόρφωση θα σώσει τον κόσμο. Αλλά πού να βρεις τόσο πολλούς δασκάλους; Εκπαιδευτικούς έχουμε σωρούς. Του σωρού βέβαια. Μπορώ να μην εκνευρίζομαι;
Μπορούμε, άραγε, grammatea, εκτός από το να του πάρουμε κάποια ψίχουλα του γύπα, να του ψαλιδίσουμε και τα φτερά; Εκεί είναι το θέμα.
Θερσίτη, η παιδεία πια, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν παρέχεται μονοπωλιακά από τους εκπαιδευτικούς. Κι όσο πάει, θα παρέχεται όλο και λιγότερο απ' αυτούς. Δεν ξέρω πια ειλικρινά, αν πρέπει να πω δυστυχώς ή ευτυχώς.
Προς γυριστρούλα: Νομίζεις πως δε θα ήθελα να σμικρυνθεί ο ρόλος μας ως εκπαιδευτικών; Όποιος μας ξέρει το εύχεται. Κι εγώ επίσης. Όμως το κενό ποιος θα το καλύψει; Η χωματερή, συγνώμη η τηλεόραση; τα τσατ ρουμς; το διαδίκτυο; Γνωρίζουν οι μαθητές που μπαίνουν στο ίντερνετ τις τεράστιες ευκαιρίες γνώσης που παρέχει; Τις χρησιμοποιούν; Μήπως θα τους βοηθήσουν οι γονείς; Πόσοι από τους γονείς θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους; Και από αυτούς πόσοι μπορούν;
Είναι πολύ σύνθετα τα πράγματα, γυριστρούλα. Ας δώσουμε στα παιδιά τα μάτια για να δουν, ας τους αγγίξουμε την ψυχή με την αισθητική απόλαυση που μπορούμε να τους μεταδώσουμε και έπειτα ας τα αφήσουμε ελεύθερα. Ελεύθερα επιτέλους!
Προς Θερσίτη, φίλε μου μόνο στην κατανομή του πλούτου αναφέρθηκα, δηλαδή πως και στις πιο φτωχές χώρες οι ελίτ περνούν θαυμάσια σπρώχνοντας στο θάνατο συμπολίτες τους, δεν είναι απαραίτητο ούτε και χρήσιμο ο κάτοικος της Ευρώπης που έχει ένα γατάκι στο σπίτι του να θεωρεί τον εαυτό του συνυπεύθυνο στην τραγωδία,είμαστε λιγότερο αποτελεσματικοί όταν καταφέρνουν να μας γεμίσουν ενοχές, ο ρόλος του τύπου επίσης είναι σίγουρα αμφιλεγόμενος, όμως δίχως τα δημοσιεύματα στις Αγγλικές εφημερίδες το 89 η Λέρος θα ήταν ακόμα κολαστήριο ανθρώπων.
Προς Γιώργο. Δε διαφωνούμε σε τίποτε. Ίσως θα έπρεπε μόνο να διακρίνουμε το μεγάλο μέρος του ελληνικού τηλε-τύπου από το γραπτό, ελληνικό και διεθνή. Τα ίδια πιστεύουμε.
Αγαπητή γυριστρούλα,
νομίζω ότι αδίκως κατηγορείς τον φωτογράφο. Ναι, αυτός απαθανάτισε την τραγική εικόνα ενώ θα μπορούσε την ίδια στιγμή να βοηθάει το παιδάκι. Ποιος ξέρει όμως τι ακολούθησε το ενδέκατο του δευτερόλεπτο όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία; Επίσης, ηδουλειά του ήταν να μας ενημερώσει και να μας ευαισθητοποιήσει. Νομίζω ότι πέτυχε και τα δύο. Και τέλος ενώ αυτός βρισκόταν στην Σομαλία αντικρίζοντας τις πιο φρικιαστικές εικόνες εμείς βρισκόμασταν στην ηλιόλουστη Ελλαδάρα απολαμβάνοντας καφέ ενώ συζητούσαμε το τριτοκοσμικό πρόβλημα. Αυτός έκανε την δουλειά του, μετέφερε την εικόνα από την Σομαλία στο σπίτι μας, εμείς τι κάναμε;
Εσάρ, έχεις δίκιο, πολύ πιθανόν να έκανε κάτι μετά ή ακόμα και να σκηνοθέτησε την εικόνα, για να μας ταρακουνήσει στην ευμάρεια του καναπέ μας. Η φωτογραφία όμως τον βάζει στη θέση του αποστασιοποιημένου παρατηρητή, θέλεις δε θέλεις. Αισθάνεσαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα ορμήσει ο γύπας και εκείνος θα κοκκαλώσει το χέρι του στο κουμπί.
Θερσίτη, ναι έτσι είναι, παιδεία και "παιδεία" σήμερα παρέχουν όλα αυτά που είπες και με πολύ πιο δελεαστικό τρόπο από μας.
Συν όλα αυτά που χρηματοδοτούν οι γονείς με τα 4,5 δισ που ξοδεύουν, σε ξένες γλώσσες, ιδιαίτερα, φροντιστήρια, αθλητισμό, μουσική κλπ κλπ. Ποιος περιμένει να πάρει παιδεία το παιδί του από μας; Ούτε καν εμείς οι ίδιοι ως γονείς.
Φιλοι,καλες οι ερμηνειες,καλοι οι χαρακτηρισμοι,τελικα μηπως ομως φλυαρουμε ακαταπαυστα εκ του ασφαλους.
Τελικα μηπως το μονο που κανουμε ειναι να δηλωνουμε τη συμπαρασταση μας και να λεμε ωραιες μπαρουφες;
Μπορουμε φιλοι να στειλουμε απο ενα ευρω σε ολα αυτα τα παιδια;
Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που μπορουν να το οργανωσουν;
Αν περιμενουνε απο ολους αυτους που κατακρινουμε,΄΄ζητω που καηκαμε''μαλλον καηκαν.
Έλαβα από τον φίλο Δημήτρη, ένα σχόλιο γι' αυτή τη φωτογραφία, που επειδή δεν μπορεί ο ίδιος να αναρτήσει, σας το αντιγράφω, έχει ενδιαφέρον:)) Πέρασα τη φωτογραφία σε ένα πρόγραμμα επεξεργασίας και με μια απλή μεγέθυνση παρατήρησα ότι: η εικόνα του παιδιού, συντίθεται από ομάδες των 64pixel (8x8), κάτι που το κάνουν οι ψηφιακές μηχανές με χαμηλή ή χαμηλωμένη ανάλυση, πράγμα που δεν συμβαίνει με την υπόλοιπη εικόνα της οποίας η σύνθεση είναι ένα προς ένα pixel, ένδειξη φωτογραφίας τραβηγμένης σε φιλμ ψηφιοποιημένη στη συνέχεια.
Το σώμα του παιδιού, παρά τον διάχυτο φωτισμό αφήνει σκιά, όχι όμως και στο έδαφος μπροστά ακριβώς από το κεφάλι του. Η κατεύθυνση του φωτός στη συγκεκριμένη εικόνα ορίζεται από τη νοητή γραμμή που περνά από δύο σημεία. Την κορυφή της δεξιάς του ωμοπλάτης και του σημείου που σκιάζεται το περιδέραιο. Απλή λογική. Μια βαριά σκιά λείπει μπροστά από το κεφάλι του παιδιού. Το ίδιο και το πτηνό, στο δεύτερο πλάνο, δεν αφήνει σκιά μπροστά του.
Ακόμα, γύρω από την εικόνα του όρνεου υπάρχει ένα λευκό περίγραμμα, μια άλως. Αυτό σημαίνει, για όποιον γνωρίζει τις ατέλειες των προγραμμάτων επεξεργασίας, ότι ο φωτογράφος έκανε κάτι σαν κολάζ στην ψηφιακή του μορφή (check pixel by pixel-copy-paste). Στη συνέχεια θα έπρεπε να σβήσει αυτήν την άλω. Δεν το έκανε, και επιβεβαίωσε τις παρατηρήσεις μου. Η φωτό είναι σκηνοθετημένη. Αλλά και να μην ήταν, αν έτυχε να βρεθεί στο σωστό σημείο τη σωστή ώρα, λέτε βρε παιδιά να περίμενε να πλησιάσει το όρνιο... για να τραβήξει ακόμα πιο "δυνατές" φωτογραφίες;
Λέτε να μην το έδιωξε αφού έκανε τη δουλειά του; Ένα κλικ ήταν όλη κι όλη.((
Η είκόνα του παιδιού στα όρια του θανάτου ανεξάρτητα από το όρνιο είναι συγκλονιστική, η ψηφιακές απάτες δεν είναι το πρωτεύον όχι πως συγχωρούνται αλλά είναι για τα δικαστήρια και τους εμπειρογνώμονες, μπράβο στον φίλο σου πάντος.
Γυπας αποδεικνυεται ο φωτογραφος τελικα...
Εχεις δικιο στην παρατηρηση σου λοιπον που εκανες στο post μου, ας παει διακοπες το συστημα
Μου φαινεται οτι πολλες φορες εχεις δικιο...
Δηλαδη παραπανω και απο πολλες...
Να 'σαι καλά, vagnes, σκέπτομαι όμως μήπως έχουν δίκιο όσοι είπαν ότι το παιδί, τα παιδιά μάλλον, πεθαίνουν είτε τα δείχνουν οι φωτογράφοι (με το αζημίωτο) είτε όχι, κι εμείς θυμώνουμε ανήμποροι με το δάκτυλο που δείχνει το φονιά.
Ειμαι λιγο πιο πολυ αισιοδοξος και πιστευω στον ανθρωπο γιατι αν πω ΣΤΟΠ θα μου κανει πολυ μεγαλο κακο θα κανει και σενα κακο και σε παρα πολλους αλλους.
Παντα υπαρχει ελπιδα γιατι παντα θα υπαρχουν ανθρωποι σαν εσενα... και σαν τους παρα πολλους.
Ο φωτογράφος της 'ντροπής' λέγεται Kevin Carter, και γεννήθηκε το 1960 στην Νότια Αφρική.
Δούλεψε εκεί αρκετά χρόνια φωτογραφίζοντας κυρίως την βαρβαρότητα του απαρτχάϊντ.
Τον Μάρτιο του 1993 βρέθηκε στο Βόρειο Σουδάν όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία που δημοσιεύετε.
Από περιγραφές του ίδιου ξέρουμε πως αφού τράβηξε την φωτογραφία φρόντισε να διώξει το πουλί. Επίσης πως το κοριτσάκι κατάφερε να φτάσει στο σημείο όπου μοιραζόταν η τροφή. Βέβαια ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε να είναι σίγουρος εάν το κοριτσάκι επιβίωσε τελικά.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στους Timeς της Νέας Υόρκης και ο Kevin Carter κέρδισε εκείνη την χρονιά (1994) το κορυφαίο βραβείο για τους φωτορεπόρτερ (Pulizer).
Στις 27-7-1994. λίγο μετά την απονομή του βραβείου, έχοντας πάθει κατάθλιψη απ' όσα είχε βιώσει, έβαλε επιτυχώς τέρμα στην ζωή του.
Ήταν μόλις 34 ετών..
θανάση, τι ωραία έκπληξη! Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Να μας ξανάρθεις!
Post a Comment