Κάποτε νόμιζα ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανένας σχεδόν δεν γιορτάζει πραγματικά τα Χριστούγεννα. Όλοι τρέχουν με ένα απίστευτο άγχος να προλάβουν, τα ψώνια, τις ετοιμασίες, τις επισκέψεις, τις εκδηλώσεις που θέλουν να παρακολουθήσουν. Όλοι νιώθουν και λίγο ένοχοι που δεν τα κατάφεραν να αγοράσουν τα καλύτερα δώρα, να έχουν το άψογα στολισμένο σπίτι, να πετύχουν τα τέλεια φαγητά και γλυκά. Τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά για τις όλο και διογκούμενες "ανάγκες" και ο χρόνος πάντα αφήνει μπαλώματα σε πολλά σχέδια. Οι οικογένειες δοκιμάζουν να ζήσουν πολλές ώρες μαζί και μερικές φορές το "κρας τεστ" δοκιμάζει τις αντοχές κάποιων από τα μέλη τους. Οι μοναχικοί νιώθουν πιο έντονη τη μοναξιά τους, οι φτωχοί πιο μεγάλη τη φτώχεια τους, οι θλιμμένοι πιο οδυνηρή τη θλίψη τους. Το να είσαι άρρωστος, γίνεται ακόμη πιο επώδυνο τέτοιες μέρες, όπως και το να είσαι μακριά από αγαπημένα σου πρόσωπα.
Μα, γιατί κουβαλάει τόση αρνητική φόρτιση ετούτη η γιορτή;
Λες και είναι η επιτομή του αποκλεισμού, λες και όλη η ουσία της συμπυκνώνεται σε εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα που παγωμένο μέσα στη νύχτα, κοιτάει από το παράθυρο τη φωτιά, τη γαλοπούλα και το δέντρο.
Λίγο πολύ όλοι μας για κάποιο λόγο γινόμαστε σαν κι αυτό κι ας μην μας λείπει ούτε η φωτιά, ούτε το δέντρο. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε νιώσει να παρακολουθεί τη χριστουγεννιάτικη ευωχία μας με το πεινασμένο του βλέμμα.
Μήπως μπαίνοντας στα δυτικά χριστουγεννιάτικα στερεότυπα (δέντρο, δώρα, Αϊ Βασίλης), μας κόλλησε και η "σκοτεινή" ιδιοσυγκρασία των Βορειοευρωπαίων;
Να θυμηθώ, σε αντίστιξη, μια ελληνική εκδοχή που έχω πρόσφατη;
Ορεινό μοναστήρι στο νησί μου, κρεμασμένο σ' ένα βουνό με θέα το πέλαγος. Παλιά εκκλησιά, βυζάντιο και Παπαδιαμάντης στους τοίχους και στη φλόγα των κεριών, δυο σόμπες προσπαθούν να ζεστάνουν δυο καλόγερους, πέντε, έξι προσκυνητές και μια γάτα που ξεχάστηκε κάτω από ένα στασίδι και δεν την μαρτύρησα. Δεν ξέρω αν άκουγα τις ψαλμωδίες ή λαγοκοιμόμουν, αφού ήταν αξημέρωτα. Σίγουρα δυο μικρές, που είχαμε ξυπνήσει κάπως βάρβαρα, κοιμόνταν χωρίς ίχνος ευσέβειας. Και ξαφνικά, αυτά έγιναν τα καλύτερα Χριστούγεννα που θυμάμαι.
5 comments:
Αυτό έλεγα κι εγώ σήμερα στην τάξη με ένα ερώτημα: Θα θυμηθεί κανείς σας, παιδιά, γιατί διακόπτουν τα σχολεία; Κι ανέφερα τις δραστηριότητες στις οποίες αναλώνουμε τις μέρες αυτές. Πού οδηγούμαστε; Στην επιβεβαίωση κι εδώ της καταναλωτικής ουσίας της ύπαρξής μας.
Οι μόνοι που σώζονται -ευτυχώς γι' αυτούς- είναι οι μοναχικοί συνάνθρωποί μας, ίσως οι μόνοι πλέον άνθρωποι ανάμεσά μας. Κι εμείς ξεφυλλίζουμε τους χοντρούς τόμους του Παπαδιαμάντη από τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο προσπαθώντας να σώσουμε την παρτίδα της όμορφης θύμησης.
Καλή ξεκούραση, συναδέλφισσα.
Εγώ πάλι ακόμα το ψάχνω το πνεύμα των Χριστουγέννων και να πεις πως είχα πέσει μικρός μέσα στη μαρμίτα με το πνεύμα? όχι σούπα έφτιαχνε η Μάνα μου και εμείς έπρεπε πρωί-πρωί να φάμε σούπα από την άτυχη κότα του κοτετσιού μας και δεν μ' αρεσε καθόλου ούτε η σούπα πρωινιάτικα ούτε που είχαμε μια κότα λιγότερο στο κοτέτσι, αργότερα στο άστυ με τις βιτρίνες τα λαμπιόνια και τον καταναλώτισμό στην υπερβολή του πάλι το πνεύμα μου διέφευγε, τελικά δίκιο έχεις gyristroula ένα λιτό ορθόδοξο σκηνικό, μια φύση εξ' ίσου γοητευτική και μια γάτα κάτω απ' το στασίδι, κάτι τέτοιο μου κάνει για πνεύμα Χριστουγένων.
Καλη μου φιλη,τα δικα μου ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ μαζι και το πνευμα τους,βρισκονται καπου πολυ μακρια.
Στα παιδικα μας χρονια.
Στις διακοπες απο το ΄΄παλιο''σχολειο μας,στις ετοιμασιες της γιαγιας και της μητερας,στο ζεστο χαμογελο του παππου και του πατερα,στα καλαντα που ξεκινουσαν απο το πρωι και τελειωναν το βραδυ και στη γλυκια αναμονη για το δωρο μας.
Το δικο μου πνευμα το χριστουγενων ειναι φιλη μου μια γλυκια αναμνηση,δυστυχως το σημερα ειναι πολυ σκληρο και το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να αναπολουμε αλλες εποχες.
Εντάξει παιδιά μη τρελαίνεστε! Χριστούγεννα δεν είναι μόνο αυτά τα καταναλωτικά. Είναι και τα χαμόγελα, τα φιλιά, οι ευχές, που όλοι ξαφνικά αγαπάνε όλους... Ε, καλό είναι να μας συμβαίνει κι αυτό μια φορά το χρόνο έστω. Αφού όλο τον άλλο χρόνο μαχαιρωνόμαστε... είναι κάτι σαν ολυμπιακή εκεχειρία επί το... χριστιανικότερον :)
Άντε, καλά Χριστούγεννα λοιπόν και επι γης ειρήνη -λέμε τώρα...
(πάντως ναι, ο Παπαδιαμάντης κάτι μου κάνει για πνεύμα Χριστουγέννων. Και οι μάγοι! και οι μάγοι!)
Θερσίτη, καλή ξεκούραση και να επανέλθεις δριμύτερος στα της διαχείρισης τάξης ή αταξίας (ξέρεις εσύ). giorgo, αν σου πω ότι στο μοναστήρι το πρωί σερβίρουν κοτόζουμο στην τραπεζαρία, από τις κότες που πηγαίνει τάμα ο Δήμαρχος, τι θα πεις;
loyk,μην ξεχνάς ότι κάποτε κι αυτά τα χριστούγεννα θα είναι μια γλυκιά αναπόληση, ζήσ΄τα όσο μπορείς πιο όμορφα. Όσο για σένα, λορελάη, καλώς όρισες, έχεις πολύ δίκιο, προπαντός οι μάγοι! (θα σε επισκεφθώ σύντομα, ετοίμασε το νεραντζάκι)
Post a Comment