Ως αφορμή για σκέψεις και αντιπαραθέσεις, καθώς ο γέρο χρόνος ψυχομαχάει, ο στίχος της Κικής Δημουλά:
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979
Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...
-
ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ: 1.ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17 Ο ΚΑΙ 18 Ο ΑΙΩΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ...
-
Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...
-
Στις μηχανές αναζήτησης μερικές από τις πιο συνηθισμένες λέξεις -κλειδιά που οδήγησαν στον Ανεμόμυλο ήταν "Γλώσσα Α΄λυκείου"....
26 comments:
Την απάντηση την κάνω ανάρτηση στη ανάσα γιατί δεν μπορώ να τη βάλω εδώ (τεχνικά)
Αυτό το στίχο θέλω να τον σχολιάσεις, η ποίηση είναι ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ. Ορίστε μας! Είναι αντικείμενο...χρήσης, όχι πολυτελείας, διακοσμητική.Και...μας ανήκει, δεν είναι για τους χαρτοπόντικες, τις μούχλες και τους σοφολογιώτατους. Θυμάσαι τι ωραία που είχαν γεμίσει ποιήματα το μετρό, τα λεωφορεία, οι δρόμοι;
Για να την κάνουμε όμως δική μας, δικαιούμαστε να την κάνουμε βίδες, να την ξεχαρβαλώσουμε, να την ξαναβιδώσουμε λάθος, να περισσέψει και καμιά βιδούλα που δεν ξέρουμε πού μπαίνει. Η ποίηση είναι "παιχνίδι" και τα παιχνίδια είναι για να παίζεις, όχι να στολίζουν τα ράφια απείραχτα.
Ε λοιπόν όχι, η μοναξιά αν φοβάτε κάτι είναι ο άνθρωπος μέσα μας φίλη μου, ο δίπλα μας μόνο την επιδερμίδα της μπορεί να γρατζουνίσει
Αυτό ακριβώς ήθελα να...εκμαιεύσω. Οι άλλοι πού είναι; Από τώρα ετοιμασίες; Τι να πω κι εγώ που έχω τραπέζι απόψε;
Δεν έχεις καθόλου άδικο, γυριστρούλα. Η ποίηση κάνει τη ζωή μας όμορφη. Την καθημερινότητά μας όμορφη. Το σωσίβιο για να επιβιώνουμε στις δύσκολες συνθήκες που καλούμαστε να ζήσουμε.
Προσοχή στο φαγητό σήμερα. Αυτό για όλους απανταχού της Ελλάδος και όχι μόνο.
Με το καλό να τον υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο, Θερσίτη μου κι όλοι οι φίλοι της μπλογκοπαρέας μας. Σας τα λέω εγώ να χορεύετε, για να μη σας πειράζει το φαΐ!
Χαίρομαι που κοίταξα τα σχόλια πριν κάτσω να σκεφτώ τον στίχο που έγραψες. Ο εγκέφαλός μου είναι πολύ σάψιος για να καταφέρει να επεξεργαστεί κάτι αρκετά γρήγορα (πριν προλάβει το χέρι ενστικτωδώς να βρει την λύση με άλλον τρόπο -λυσάρι).
Το κειμενάκι σου στα σχόλια όμως (10:57:00 PM PST) είναι εξαιρετικό και γιαυτό το αποθηκεύω σε ένα txt για μελλοντική χρήση!
Η μοναξια φοβαται την αλλαγη του χρονου... γιατι τοτε εξαφανιζεται.
Αλλαγη του χρονου καθε μερα παιδια και βρηκαμε τη λυση...
Καλη Χρονια με ευτυχια, περισση γνωση και ελαχιστη δημιουργικη μοναξια... για να κανω ποδαρικο στο blogospito σου
Καλή χρονιά σε όλους σας κι από μένα, φίλοι της μπλογκοπαρέας, να έχετε πάντα τις σωστές(για σας) αναλογίες μοναξιάς και συνύπαρξης.
εσάρ, με το παράξενο κι ωραίο όνομα, τώρα είδα το σχόλιό σου, είμαι ακόμη από το ξενύχτι, σ' ευχαριστώ...
Γυριστρούλα μου γλυκιά, δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον Γιώργο (αν τον έπιασα σωστά). Η μοναξιά -αν φτάσεις ως εκεί- είναι μέσα μας. Και είναι αυτή για την οποία μιλάει ο "καταραμένος" στους άλλόυς στίχους που έγραψες στο μπλογκ μου. (σε αντίθεση με τον Ελύτη, που δεν είναι -ακόμη- μόνος). Όλα τ' άλλα δεν είναι μοναξιά. Είναι άλλα πράγματα, ιάσιμα.
Γιατί ο Θεός να σε φυλάει από την αληθινή μοναξιά. Αυτή δεν έχει γυρισμό ούτε σωτηρία. και δεν φοβάται τίποτα. Είναι πανίσχυρη. Γιατί μέσα σ' αυτήν την μοναξιά υπάρχουν άνθρωποι, αλλά είναι όλοι νεκροί. Μηδέ του εαυτού σου εξαιρουμένου.
(Τελικά, αποδώ τόφερες αποκει τόφερες, κατάφερες να σου πω αυτά που απέφευγα στο δικό μου μπλογκ... άντε, χαλάλι σου, γιατ' είσαι ψυχούλα. Αν και μάλλον σε ψυχοπλάκωσα, αλλά πήγαινες φυρί-φυρί. Φιλόλογε Θερσίτη, έτσι γράφεται το φυρί-φυρί;)
Λορελάη, όταν κανείς ανοίγει την καρδιά του, επιτρέπεται να κα΄νει και ορθογραφικά λάθη. Όπως εσύ στο φιρί-φιρί. Κανείς δεν τα προσέχει, εκτός ίσως από μένα. Αλλά εγώ τα συγχωρώ. Την καρδιά μας πρέπει να προσέχουμε, όχι τις γραμματικές μας γνώσεις.
ΥΓ. Πάντως, έχω συλλέξει όλα τα κατά καιρούς λάθη σου.
Τι στε εσείς καλέ;
Φιλολογικό συμπόσιο μου μοιάζει....
Και τι τα αναφέρατε και τα λάθη που η ίδια ερυθριώ βλέποντάς τα αλλά αδύνατον να τα αποφύγω (λες να θέλουν να με τιμωρησουν για όσες παρατηρήσεις έχω κάνει στο παρελθόν στους μαθητές μου;)
λορελάη, δεν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με το Γιώργο κι εσένα, έχετε εν μέρει δίκιο, αλλά φτάνετε μέχρι τα μισά του γεφυριού. Το άλλο μισό πρέπει να το διασχίσουν...οι άλλοι ή μάλλον ο Άλλος, δεν μπορούμε να βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις μόνοι μας, να φοβίζουμε τη μοναξιά μόνοι μας, όσο και πλήρεις και αυτάρκεις να είμαστε. Πιστεύω ότι αυτό είναι το στίγμα της εποχής και της κοινωνίας μας, μας σπρώχνουν να παραιτούμαστε από τους άλλους, να γινόμαστε ο καθένας ένα κάστρο και να είμαστε και υπερήφανοι για την αυτάρκειά μας ή μάλλον για τον "αυτισμό" μας.
Αυτό μου αρέσει στη Δημουλά ότι ενώ είναι φύση μοναχική με πληρότητα και πλούτο εσωτερικό, συνεχώς στρέφει το βλέμμα στο κενό που υπάρχει δίπλα της και ανακαλεί πρόσωπα και παρουσίες να το γεμίσουν.
Να ας πούμε, το ποίημα από το οποίο πήρα το στίχο:
"Ωδή σε μια επιτραπέζια λάμπα Δημουλά Κική
Εκτύπωση
Στη μνήμη του θείου μου
Παναγιώτη Kαλαμαριώτη
Παλιά επιτραπέζια λάμπα,
δουλεμένη από τεχνίτη Aνατολίτη
με φαντασία και πρόβλεψη.
Tην έφερ' ένας θειος μου δικαστής από τη Σμύρνη
και στο φως της
δεθήκανε οι νόμοι με τις πράξεις των ανθρώπων.
H πείρα της μεγάλη στα ελαφρυντικά,
στο τι βρασμός ψυχής, τι προμελέτη.
Tόσα χτυπήματα στο στήθος από ζηλοτυπία,
βεντέτες για μια μεσοτοιχία,
για μια κατσίκα που μηρύκασε ξένο χορτάρι.
Γνώρισε πάμπολλους προτέρους έντιμους βίους
κι ερωτεύτηκε ενόχους.
Kαημένε θείε,
πώς τα πας μ' αυτόν το νέο νομοθέτη
και τους νόμους του –
ύλη αδίδακτη ο θάνατος.
Tης ύπαρξής σου δεν πήγες συνήγορος.
Aλλ' είναι η ζωή
απ' τις χαμένες υποθέσεις,
ακόμα και για τους δυνατούς νομομαθείς,
όπως ήσουν.
Kληρονομιά μου τώρα η λάμπα.
Δουλεμένη με φαντασία
και προπαντός με πρόβλεψη.
Tο φως της, για νά 'ρθει να σταθεί
σαν άλλος ένας κουρασμένος αναγνώστης
του ίδιου μ' εμένανε βιβλίου
ή σαν διαιτητής ανάμεσα στο άγραφο χαρτί,
που νικητής πάλι βγαίνει απόψε
και νικημένα όσα σκόπευα να γράψω,
πηδάει μέσ' από πλούσια φύλλα φοινικιάς.
Kι αυτό υποκινεί βλάστηση.
Kάτω απ' τη φοινικιά
στέκει, σκυφτός και μειλίχιος, ένας γέροντας.
Eίχε και φλέβα πείρας ο τεχνίτης:
μόνο φως, μόνο φύλλα φοινικιάς,
φόβων και καιρών αντίπαλοι δεν γίνονται.
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.
Kαλά λοιπόν που είναι εδώ αυτός ο γέροντας.
Aνατολίτη τον δείχνει η κελεμπία, το σαρίκι
και το μαυριδερό άσαρκο πρόσωπο.
Tο χέρι του, απλωμένο σε σένα,
δεν ξέρεις αν σε καλεί να πλησιάσεις,
αν απαιτεί, εξηγεί, οδηγεί ή προβλέπει.
Όλ' αυτά ένας τεχνίτης μπορεί να τα χωρέσει
στην ίδια κίνηση,
όπως κι η ζωή τα χωράει όλα στο ένα της πέρασμα.
Mπορεί να είναι μουεζίνης
κι ετούτη τη στιγμή να εξηγεί στο θεό του
τι λείπει από τον έναν κόσμο.
Mπορεί να είναι επαίτης.
Ή νυχτοφύλακας
της προεκτεινόμενης πέρ' απ' τη λάμπα τροπικότητας.
Ίσως ρήτορας ξεπεσμένος σε είδη διακοσμητικά,
ασκητής,
οδοιπόρος που πέτυχε ίσκιο αναπάντεχο
στην προεκτεινόμενη πέρ' απ' τη λάμπα έρημο.
Ποιος ξέρει; Kανένας περιηγητής,
που έχασε το δρόμο
αλλά και το νόημα της περιηγήσεώς του.
Kαι τώρα, υψώνοντας το χέρι, με ρωτάει
ποιος είν' ο δρόμος και ποιο το νόημά του.
Eμένα ρωτάει
ποιος είν' ο δρόμος και ποιο το νόημά του;
Nυχτοφύλακας ή επαίτης,
περιηγητής, ρήτορας,
μωαμεθανός ή άπατρις,
εμένα δεν με νοιάζει.
Eγώ,
έτσι που πέρασαν τα χρόνια,
έτσι που ήρθανε τα πράγματα,
Προφήτη τον ορίζω.
Γιατί Προφήτη τον χρειάζομαι,
έτσι που χάθηκαν τα χρόνια,
έτσι που στέκουνε τα πράγματα."
(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)
Θερσίτη και meril, αφήστε τα λάθη να ζήσουν! Εγώ όσα δεν δω με την πρώτη, τα αφήνω (πχ τον σοφολογιώτατο), για να αντιστέκονται κάτι ξέρουν...
(Θερσίτη, ελπίζω να έχεις ξεκουραστεί αρκετά για τα δύσκολα που μας περιμένουν...)
Καλημέρα και καλή χρονιά,τίποτα τις μετρητοίς δικό μου, ότι γράφω σε απαντήσεις κλπ , έκτος από τα ψυχιατρικά που είναι πεποιθήσεις,εκφράζει τη στιγμή γι'αυτό σας λέω τίποτα τοις μετρητοίς,Θερσίτη για τα δικά μου τα ορθογραφικά θα χρειαστείς τόμους και τόμους, και όμως ήμουν το αγαπημένο παιδί της φιλολόγου, όταν ήμουν παιδί (άβυσσος η ψυχή του κλάδου) gyristroula ευχαριστούμε, σου μεταφέρω το σχόλιο πως μας καθάρισες τα αυτία και το μυαλό πρωί-πρωί.
Γυριστρούλα μου δεν είπα αυτό που κατάλαβες, αλλά δεν πειράζει. Αυτό αποδεικνύει την υγεία σου. Άλλωστε εδώ ψηφίδες σκέψεων καταθέτουμε, όχιι ολόκληρο το παζλ. Αυτός είναι ο κανόνας του παιχνιδιού. Σ' αυτά που λες συμφωνώ απολύτως. Ευχαριστώ για το ποίημα της Δημουλά. (πρόσεξε όμως το τέλος του)
Θερσίτη, μου αρέσει να διορθώνομαι. Περιμένω με χαρά μαθήτριας την συλλογή των λαθών μου. (και επ' ευκαιρία, το φιρί-φιρί από πού βγαίνει και γράφεται με ιώτα;)
Προς Λορελάη: Πάρε το λήμμα του Λεξικού Της νεοελληνικής Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Υπάρχει και ονλάιν.
Για τα λάθη σου χρειάζεται εισαγγελική παραγγελία για να δημοσιοποιήσω. Πρέπει να πας στην Ευελπίδων. Αλλά αυτήν την περίοδο δουλεύουν πολύ ή πολλούς- δεν ξέρω ακριβώς. Οπότε θα περιμένεις. Εξάλλου, αν είσαι αλάνθαστη, ποιος θα γυρίσει να σε κοιτάξει; Όλοι θα σε τρέμουν. Να χαίρεσαι επομένως τα λάθη σου, ορθογραφικά και μη.
Έρρωσο. Και συ, Γυριστρούλα, salve στην αγαπημένη σου λατινική.
φιρί φιρί [firí firí] επίρρ. : σκόπιμα και επίμονα, κυρίως στη ΦP (το) πάω ~, επιδιώκω κτ., οδηγώ, εξωθώ μια κατάσταση κάπου (σε αρνητική κατεύθυνση): ~ (το) πας να πιαστούμε στα χέρια / να μαλώσουμε. [τουρκ. fιrιl fιrιl ηχομιμ. για εξακολουθητική κυκλική κίνηση]
Είδες vagnes τι ωραίο ποδαρικό μου έκανες;
λορελάη, ακόμη κι αν σε παρεξηγώ, για καλό είναι, το πάμε λιγάκι παραπέρα. giorgo, λατρεύω τους ορθολογιστές που αποποιούνται τον ορθολογισμό τους και ενδίδουν "στη στιγμή" και αυτός είναι ο λόγος που σε αγαπούσε η φιλόλογός σου. Εμένα πάντα οι καλύτεροι μαθητές μου είναι των θετικών κατευθύνσεων (ο καλύτερός μου έφευγε από τα μαθηματικά της κατεύθυνσης και έρχονταν να παρακολουθήσει Πλάτωνα στο πρωτότυπο.)
Θερσίτη, έχεις προσέξει πως οι καλύτεροί μας μαθητές είναι και λίγο ανορθόγραφοι; Δεν διαβάζουν πολλά λυσάρια, γι' αυτό μάλλον.
meril, θυμάσαι το "επέστρεφε" του Καβάφη; Αν μπορούν ας το διορθώσουν! Η ωραιότερη παρέκκλιση της γραμματικής. Τυχαίο είναι που ακόμη κι εμείς οι φιλόλογοι κάνουμε αυτό το λάθος;
Εδω στησατε πανηγυρι (κανονεικω πανυγιρη θερσιτη) και δεν ημουν μεσα;
Χαιρομαι που ζειτε τη στιγμη που ειναι αιωνια, ειναι ο μαγικος τροπος να γινεστε αιωνοβιοι ισως ολοι οι φιλολογοι.
Μα γι' αυτο σου εκανα ποδαρικο μηπως και φιλοτιμηθεις να χαρισεις χρόνια και σε μενα τον πτοχώ ωχωχ οχοχ
Τι σας έλεγα; Ο ιδανικός ανορθόγραφος! 20 θα σου έβαζα vagnes, εγώ βάζω 20 σε κάτι τέτοιους ανορθόγραφους και πολύ πιο κάτω στους ορθογράφους, Θερσίτη (οχ οχ vagnes).
Κάθε μέρα σε επισκέπτομαι, μην κοιτάς που δεν με παίρνεις είδηση, περιμένω καινούρια ανάρτηση!
Κι εγω φοβαμαι τον ανθρωπο δίπλα μου
Δημήτρη, αν τον φοβάσαι δεν είναι δίπλα σου...
Καλέ εσείς συνεχίζετε κι εγώ λείπω;
Μα μη μιλάτε για λάθη ...Ερυθριω βλέποντάς τα (τα δικά μου εννοείται ) και φρίττω (δασκάλα πράμα) αλλά απτόητη η άνους συνεχίζω με μόνη παρηγοριά πως κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να κάνει και λάθη
Γυριστρουλα, δεν τον θελω δίπλα μου, αν με κανει να τον φοβαμαι.
Ας εξηγηθω λιγο καλυτερα, ομως.
Κανεναν δε φοβαμαι.
Δεν εμπιστευομαι, πια. Παμπολλες φορές εμπιστευθηκα τον εκαστοτε διπλανο μου, κι αλλες τοσες φορές την εφαγα πισωπλατα.
Έτσι ακριβώς, meril, αν δεν μάθουμε να αντέχουμε τα λάθη μας, πώς θα μάθουμε στα παιδιά ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε;
Δημήτρη, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, μπορεί να ανατρέψει όλα τα προγνωστικά είτε θετικά είτε αρνητικά. Ούτε μπορούμε να τον θεωρήσουμε στατιστικό ενδεχόμενο, ούτε βέβαια να μην λάβουμε υπόψη τις εμπειρίες μας. Κάπου ανάμεσα νομίζω.
Post a Comment