Ένας...προβοκατόρικος στίχος

Ως αφορμή για σκέψεις και αντιπαραθέσεις, καθώς ο γέρο χρόνος ψυχομαχάει, ο στίχος της Κικής Δημουλά:
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.

Για του λόγου το αληθές!

Kαλή πρωτοχρονιά σε πιστούς και άπιστους Γιω...Θωμάδες!

Η βασιλόπιτα της γιαγιάς της Ανεζιώς

Μια και κάποιοι στην μπλογκοπαρέα μας μοιράζουν "φέτες ουρανό", ζήλεψα κι εγώ και λέω να σας μοιράσω φέτες από βασιλόπιτα. Τώρα που περιμένω να "ανεβεί", θα αποκαλύψω το μυστικό της οικογενειακής βασιλόπιτας, φερμένης από τα "ξένα" που δούλευαν οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας, προσαρμοσμένο λίγο στα σύγχρονα δεδομένα:
Πρώτα πιάνουμε το προζύμι με 2 φακελάκια μαγιά, 1 φλ. χλιαρό γάλα και αλεύρι όσο σηκώσει, για να γίνει ένας πηχτός χυλός. Το αφήνουμε σκεπασμένο με ένα αντρικό ρούχο (κρίσιμη λεπτομέρεια) να ανεβεί για περίπου μισή και παραπάνω ώρα. Θα το καταλάβουμε αν έχει κάνει τρυπούλες. Εντωμεταξύ δουλεύουμε στο μίξερ 1 βιτάμ, λίγο ελαιόλαδο (1 φλ του καφέ περίπου), 3 ποτήρια ζάχαρη, 8 αυγά, 1/2 φλ γάλα, ξύσμα λεμόνι πορτοκάλι μανταρίνι, ΦΡΕΣΚΑ, λίγο ρακάκι, μαχλέπι κοπανισμένο. Όταν δουλευτούν καλά, τα ανακατεύουμε με το ανεβασμένο προζύμι και ρίχνουμε αλεύρι λίγο λίγο (παίρνει συνολικά περίπου 1 κιλό από το κίτρινο, αυτό που είναι για τσουρέκια, μπορεί όμως να πάρει και λίγο περισσότερο), μέχρι να γίνει ένα μίγμα σαν του κέικ και λίγο πιο σφικτό. Ρίχνουμε εκεί μέσα ένα πιάτο βαθύ αλευρωμένες σταφίδες, ένα νόμισμα και το αδειάζουμε σε λαδωμένο στρογγυλό ταψί, κανονικό σε μέγεθος. Ανάβουμε το φούρνο (όχι τον αερόθερμο) σε θερμοκρασία περίπου 50 βαθμούς, να είναι ευχάριστα χλιαρός και βάζουμε μέσα το ταψί μας. Τώρα θέλει υπομονή, είναι βαρύ το μίγμα και αργεί να ανεβεί . Μπορεί και 2 ώρες και παραπάνω να κάνει. Θα το καταλάβουμε από την όψη ότι ανέβηκε, μην περιμένουμε και να χυθεί από το ταψί. Θα το τραβήξουμε έξω, θα το αλείψουμε ΓΡΗΓΟΡΑ με κτυπημένο αυγό, θα του ρίξουμε σουσάμι και θα γράψουμε ΓΡΗΓΟΡΑ με ασπρισμένα αμύγδαλα το έτος (εδώ συνήθως τα κάνω θάλασσα, όλοι αυτό περιμένουν για να τους φτιάξει τη μέρα, το απροσδιόριστο έτος της πίτας μου). Μετά θα το κλείσουμε στο φούρνο και θα βάλουμε τη θερμοκρασία στους 180 να ψηθεί. Θέλει καμιά ώρα, αλλά μόλις πάρει το χρώμα που θέλουμε, το ανοίγουμε, κάνουμε το κόλπο με το μαχαίρι κι αν είναι ακόμα υγρό, το σκεπάζουμε καλά με αλουμινόχαρτο και συνεχίζουμε το ψήσιμο, μέχρι να βγει στεγνή η λάμα. Όταν κρυώσει το τυλίγουμε σε μεμβράνη και το κόβουμε όταν πρέπει. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΕΝ ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΑΜΕ ΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑΚΙΑ, giorgo, OYTE ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ! Καλή πρωτοχρονιά, φίλοι μου!

Πέφτοντας στο κενό της κοινωνικής ευαισθησίας

Τώρα που κατακαθίζει λίγο ο κουρνιαχτός με την απόπειρα αυτοκτονίας του Χ. Ζαχόπουλου, αναρωτιέμαι πόσο σκληρό παιχνίδι έχει γίνει και η πολιτική σ' αυτό τον τόπο. Πόσο σκληροί έχουμε γίνει κι εμείς οι θεατές της πολιτικής αρένας. Είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτικός βγαίνει στο μπαλκόνι του και βουτάει στο κενό. Και απ' ό,τι μαθαίνουμε, πήγε να το ξανακάνει λίγο πριν στο νοσοκομείο. Που θα πει, όχι απόφαση της στιγμής. Αυτό κάπως ελαφριά το πήραν όλοι. Τα Μέσα σαν να ήταν μια απλή παραίτηση, άρχισαν να το αναλύουν από όλες τις πλευρές και τις προεκτάσεις. Ροζ, κίτρινο, μαύρο, όλα τα χρώματα τουρλού τουρλού, ο καλός μύλος τα αλέθει όλα. Εικασίες, ανασκαφές σε προσωπικά δεδομένα, περίπου βεβαιότης για ατασθαλίες και σκάνδαλα. Η δικαιοσύνη φυσικά δεν μπορεί παρά να ασχοληθεί επισταμένως.
Τι περίμενες να γίνει; Θα μου πείτε. Να πέσει η λήθη πάνω από το πεσμένο σώμα του; Να μην ψάξουν; Να μην τιμωρήσουν την ηθική αυτουργό; Μόνος ηθικός αυτουργός σε αυτοκτονία είναι αυτός που βάζει πιστόλι στον κρόταφο και λέει: "πέσε", ο εκβιασμός δεν οδηγεί σώνει και καλά σε αυτοκτονία, αλλιώς θα είχε αυτοκτονήσει το σύμπαν.
Αλίμονο αν κάθε φορά που τελείωνε μια παράνομη σχέση με επεισοδιακό και απειλητικό τρόπο έφταναν οι ενεχόμενοι σε αυτοκτονία, δεν θα είχαμε τότε τόσο μεγάλα ποσοστά απιστίας.
Από την άλλη, αυτός ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να θέσει τέρμα στη ζωή του, πιθανόν όχι μόνο για αυστηρά προσωπικούς λόγους, αλλά και γιατί φοβήθηκε αποκαλύψεις πολιτικών σκανδάλων. Πιθανόν, όχι βέβαιο. Ακόμα κι αυτό δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Την ευθιξία ενός ανθρώπου για θέματα προσωπικής ζωής. Για "ηθικό παράπτωμα", όπως ο ίδιος λέει. Μα, και στην αντίθετη περίπτωση, που κρύβονται σκάνδαλα και διαφθορά πίσω από αυτή την απόπειρα, κάποιος να πει ότι επιτέλους σ' αυτό τον τόπο ένας ντράπηκε και έκανε χαρακίρι. Ένας, στους τόσους που ανερυθρίαστα εδώ και χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο και καταχρώνται την εξουσία. Για μένα, ο συγκεκριμένος έχει ήδη αθωωθεί, ό,τι και να έκανε. Διότι πολύ επόνεσε.

Καλά Χριστούγεννα

http://www.youtube.com/watch?v=zl_pMggXhFA
Αυτόν θα πάω να ακούσω σε λίγο...
Μάλλον όχι μόνο να ακούσω...ελπίζω.

Άσμα ασμάτων

Αφιερωμένο στο φίλο μου το giorgo_st και σε όλους τους φίλους ιστολόγους και αναγνώστες.

Τι ωραιώθης, και τι ηδύνθης,
αγάπη, εν τρυφαίς σου;
Τούτο το μέγεθός σου
ωμοιώθης τω φοίνικι
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν,
Είπα Αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού
.........
Υπό μήλον εξήγειρά σε
εκεί ωδίνησέν σε η μήτηρ σου,
εκεί ωδίνησέν σε η τεκούσα σου.
Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως άδης ζήλος
περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλίσουσιν αυτήν.

(οι στίχοι που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό. Για να το ακούσετε ανοίξτε τη σημερινή ανάρτηση του giorgou, στην ΑΝΑΣΑ ΜΑΣ σύνδεσμος δίπλα στα Καθημερινά Αναγνώσματα)

Προεόρτιες σκέψεις και μια αναπόληση.

Κάποτε νόμιζα ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανένας σχεδόν δεν γιορτάζει πραγματικά τα Χριστούγεννα. Όλοι τρέχουν με ένα απίστευτο άγχος να προλάβουν, τα ψώνια, τις ετοιμασίες, τις επισκέψεις, τις εκδηλώσεις που θέλουν να παρακολουθήσουν. Όλοι νιώθουν και λίγο ένοχοι που δεν τα κατάφεραν να αγοράσουν τα καλύτερα δώρα, να έχουν το άψογα στολισμένο σπίτι, να πετύχουν τα τέλεια φαγητά και γλυκά. Τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά για τις όλο και διογκούμενες "ανάγκες" και ο χρόνος πάντα αφήνει μπαλώματα σε πολλά σχέδια. Οι οικογένειες δοκιμάζουν να ζήσουν πολλές ώρες μαζί και μερικές φορές το "κρας τεστ" δοκιμάζει τις αντοχές κάποιων από τα μέλη τους. Οι μοναχικοί νιώθουν πιο έντονη τη μοναξιά τους, οι φτωχοί πιο μεγάλη τη φτώχεια τους, οι θλιμμένοι πιο οδυνηρή τη θλίψη τους. Το να είσαι άρρωστος, γίνεται ακόμη πιο επώδυνο τέτοιες μέρες, όπως και το να είσαι μακριά από αγαπημένα σου πρόσωπα.
Μα, γιατί κουβαλάει τόση αρνητική φόρτιση ετούτη η γιορτή;
Λες και είναι η επιτομή του αποκλεισμού, λες και όλη η ουσία της συμπυκνώνεται σε εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα που παγωμένο μέσα στη νύχτα, κοιτάει από το παράθυρο τη φωτιά, τη γαλοπούλα και το δέντρο.
Λίγο πολύ όλοι μας για κάποιο λόγο γινόμαστε σαν κι αυτό κι ας μην μας λείπει ούτε η φωτιά, ούτε το δέντρο. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε νιώσει να παρακολουθεί τη χριστουγεννιάτικη ευωχία μας με το πεινασμένο του βλέμμα.
Μήπως μπαίνοντας στα δυτικά χριστουγεννιάτικα στερεότυπα (δέντρο, δώρα, Αϊ Βασίλης), μας κόλλησε και η "σκοτεινή" ιδιοσυγκρασία των Βορειοευρωπαίων;
Να θυμηθώ, σε αντίστιξη, μια ελληνική εκδοχή που έχω πρόσφατη;
Ορεινό μοναστήρι στο νησί μου, κρεμασμένο σ' ένα βουνό με θέα το πέλαγος. Παλιά εκκλησιά, βυζάντιο και Παπαδιαμάντης στους τοίχους και στη φλόγα των κεριών, δυο σόμπες προσπαθούν να ζεστάνουν δυο καλόγερους, πέντε, έξι προσκυνητές και μια γάτα που ξεχάστηκε κάτω από ένα στασίδι και δεν την μαρτύρησα. Δεν ξέρω αν άκουγα τις ψαλμωδίες ή λαγοκοιμόμουν, αφού ήταν αξημέρωτα. Σίγουρα δυο μικρές, που είχαμε ξυπνήσει κάπως βάρβαρα, κοιμόνταν χωρίς ίχνος ευσέβειας. Και ξαφνικά, αυτά έγιναν τα καλύτερα Χριστούγεννα που θυμάμαι.

H φωτογραφία της ντροπής.

Ή αλλιώς, πώς ο φωτογράφος και το όρνιο έχουν την ίδια οπτική γωνία και παρόμοια προσδοκία.

Για σας που δεν θα κληρονομήσετε την γην.

Σας λένε "γενιά των 700 ευρώ", όπου να 'ναι θα σας πουν των 500 ή και παρακάτω. Είμαστε σε περίοδο εκπτώσεων. Όλα εκπίπτουν. Η φύση, η κοινωνία, οι άνθρωποι. Εσάς σας μεγαλώσαμε σε μια ψεύτικη ευημερία, σας γαλουχήσαμε με μια αφθονία κλεμμένη, με δανεικά κι αγύριστα μεγαλεία. Δίπλα στην κούνια σας δεν στέκονταν οι νεράιδες με τα δώρα, αλλά ένας κακός μάγος που έκλεβε κάθε μέρα ένα κομμάτι του παραδείσου σας, που ρήμαζε όλο και πιο πολύ αυτόν τον πλανήτη, για να χορτάσει την αιώνια πείνα του για κυριαρχία, πλούτο και δύναμη.Εσείς αμέριμνα μωρά κι εμείς οι...νήπιοι ενήλικες.
Σας είπαμε ψέματα. Στις κοινωνίες μας τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δεν θα σας αφήσουμε κληρονομιά. Θα σας τα πάρουν όλα. Τη δουλειά, το ψωμί, την υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία, την ελευθερία. Θα σας κρατάνε στη δουλειά από το πρωί ως το βράδυ κι ας έδωσαν το αίμα τους οι προπαππούδες σας για το οκτάωρο. Θα σας απολύουν μόλις παρουσιάσετε το παραμικρό ελάττωμα, την παραμικρή δυσλειτουργία. Θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ζείτε αξιοπρεπώς με τη δουλειά σας κι όλοι θα σας σπρώχνουν να πάψετε να είστε νομιμόφρονες, έντιμοι. Θα σας πουν ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η φροντίδα για τους αδύναμους είναι αντιπαραγωγική και δεν συμβάλλει στην προσωπική ευημερία και ανάπτυξη. Ακόμα και η οικογένεια, ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία θα γίνονται όλο και πιο ασύμβατα με το νέο μοντέλο ζωής, όλο και πιο ντεμοντέ. Θα αλλάζετε ανθρώπους όπως τα αυτοκίνητα, θα αντικαθιστάτε τους ανθρώπους με αυτοκίνητα κι άλλα ωραία κι ακριβά "παιχνίδια". Μια και δεν μπορούν να σας αλλάξουν τόσο που να μην έχετε ανάγκη την αγάπη, τη συντροφιά, την επικοινωνία, θα αρρωσταίνετε στην ψυχή και θα σας γιατρεύουν με χαπάκια πολύχρωμα. Το κόκκινο για την έλλειψη αγάπης, το κίτρινο που κανείς δεν θα σας κρατάει το χέρι όταν αρρωσταίνετε, το πράσινο που δεν θα έχετε κανέναν να σας χρειάζεται.

Νομίζουν πως σας ξέρουν, γιατί ξέρουν εμάς.
Μας έχουν ξεψαχνίσει με χίλιους δόκιμους και αδόκιμους τρόπους. Σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ ξέρουν ποιο κουμπί να μας πατήσουν, για να αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια μας. Έχουν χαρτογραφήσει τα όνειρά μας, τις πιο κρυφές επιθυμίες μας, τις αδυναμίες μας. Μας λένε ότι εμείς αποφασίζουμε και ξέρουν ακριβώς τι και γιατί θα αποφασίσουμε.
Δείξτε τους πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν ότι σας ξέρουν κι εσάς.
Που νομίζουν ότι επειδή μεγαλώσατε μωρά ανυπεράσπιστα μπροστά στις οθόνες τους, κατέχουν τα κλειδιά του μυαλού και της ψυχής σας.
Δεν έχετε την πολυτέλεια να τους παραδοθείτε. Για σας δεν θα έχει χάντρες και καθρεφτάκια πια. Για σας περίσσεψαν μόνο οι "αλυσίδες". Αυτές που κάποιοι κάποτε είχαν μόνο να χάσουν. Κάτι μου λέει πως γυρνώντας σας εκεί με όλο και πιο σίγουρα βήματα, προετοιμάζουν ολοταχώς τη δική σας ανυπακοή, τη δική τους ήττα.
(Σε σας που δεν θα πάρετε, λέει, ποτέ σύνταξη)

Ναι, αυτό είναι στην Αθήνα μες στο κέντρο!

Εμπρός της γης οι...πεζοπόροι.

Πάει πολύς καιρός που περπατώντας στην πόλη μας νιώθω σαν τους επικηρυγμένους στην Άγρια Δύση. Δεν ξέρω από που θα μου έρθει η "σφαίρα". Ακροβατώντας σε πεζοδρόμια κατειλημμένα από κάθε είδους τροχοφόρα, που καμιά φορά περνάνε ξυστά από δίπλα μου. Προσπαθώντας να σκαρφαλώσω πάνω σε σκουπίδια, μπάζα, σαλόνια ολόκληρα απλωμένα, μόνο τα πετσετάκια τους λείπουν. Δεν έχω περιθώρια να ξεχαστώ έστω και λίγο χαζεύοντας τις βιτρίνες, γιατί τα τακουνάκια μου κινδυνεύουν να βρουν σε κάτι πολύ μαλακό και δύσοσμο, που άφησαν τα ατυχή τετράποδα κάποιων, υποτίθεται, φιλόζωων και ελάχιστα φιλάνθρωπων. Συχνά σαν τις ηρωικές Σουλιώτισσες κατεβαίνω στο οδόστρωμα, χορεύοντας ένα θανατηφόρο βαλς με τα αυτοκίνητα. Έμαθα πολύ καλά να μην εμπιστεύομαι τα φανάρια, στο φαρ ουέστ οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται από τα πιο γρήγορα πιστόλια.
Μα, κανέναν δεν αφορά να κάνει λίγο πιο εύκολη τη ζωή στους οδοιπόρους αυτής της πόλης; Αφού το λέει η εκκλησία: "ασθενής και οδοιπόρος, αμαρτίαν ουκ έχει", τι αμαρτίες πληρώνουμε και μας καταδιώκουν έτσι;
Στο κάτω κάτω, εμείς είμαστε ο ορισμός του οικολογικά συμβατού κατοίκου της μεγαλούπολης. Δεν μολύνουμε με καυσαέρια, δεν δημιουργούμε κυκλοφοριακό, δεν καταναλώνουμε καύσιμα. Συμφέρουμε, γιατί δεν μας προσέχετε;
Ξέρω γιατί.
Είναι που όλοι σας περπατάτε όλο και λιγότερο. Σε μια πόλη που δεν αγαπάτε, δεν γουστάρετε και να την περπατήσετε. Σαν τους κατακτητές στα οχήματά σας βιάζεστε μόνο να φτάσετε κάπου, η διαδρομή δεν έχει καμιά αξία για σας.
Κι όμως έχει ομορφιές η πόλη μας, έχει μυστικά που αποκαλύπτει μόνο σε μας τους περιπατητές της. Από πολύ παλιά ξεκινάει αυτή η σχέση αγάπης πάνω σ' αυτή την πόλη. Από την εποχή που οι άνθρωποι περπατώντας φιλοσοφούσαν, πολιτεύονταν, δίδασκαν και διδάσκονταν.

Να σας προτείνω κάτι;
Σας βλέπω να ιδρώνετε στα γυμναστήρια και να ψοφάτε της πείνας με δίαιτες και κούρες αδυνατίσματος στα ινστιτούτα. Για δοκιμάστε και λίγο περπάτημα, πού ξέρετε, εκτός από οικονομία και σιλουέτα, μπορεί να το σκέπτεστε περισσότερο να λεηλατείτε τα πεζοδρόμιά μας, χρησιμοποιώντας τα ως πάρκινγκ, χωματερές και τουαλέτες για τα σκυλάκια σας.

Οικειοθελής αναχώρηση: Η μόνη λύση στο αδιέξοδο του Ασφαλιστικού.

Τώρα που είναι φανερό πως πολλοί από μας σιγά σιγά την αποχαιρετούμε τη σύνταξη, μαζί με άλλα κοινωνικά αγαθά που θεωρούσαμε δεδομένα, θα πρέπει να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για άλλο στόχο: Τη νομιμοποίηση της ευθανασίας! Εθελοντικά θα δώσουμε λύση στο ασφαλιστικό μια κι έξω. Μόλις φτάσουμε στο σημείο που κάθε προσπάθεια να πάμε στη δουλειά θα αποβεί άκαρπη: με το Π, το αναπηρικό καροτσάκι, στους ώμους των νεοτέρων, τσουλώντας ή μπουσουλώντας, θα υπογράψουμε στωικά μια αίτηση προς το κράτος, Δόκτωρ "Θάνατο": "παρακαλώ όπως μου χορηγήσετε χάπι ευθανασίας, καθότι αδυνατώ να προσέλθω εις τα καθήκοντά μου" και αυτό φιλεύσπλαχνα, θα μας εξασφαλίζει τα ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά τέλη και θα απαλλάσσει και το ασφαλιστικό μας σύστημα από όλα τα έξοδα, για να μπορεί να χρηματοδοτεί με την ησυχία του εταιρείες χρηματιστικές, φτωχούς εργοδότες, προϋπολογισμούς κράτους και γενικά κάθε αναξιοπαθούντα πολιτικό και τους μέχρι τρίτου βαθμού συγγενείς του.
Και στο κάτω κάτω καλά θα κάνουμε όλοι να παραδειγματισθούμε από την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία του τόπου, που ποτέ δεν σκέπτονται τη σύνταξη, αλλά βρίσκονται στις επάλξεις του καθήκοντος μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ρίξτε πχ μια ματιά στις ηλικίες των βουλευτών και υποψηφίων βουλευτών, καθώς και ιεραρχών και θα δείτε πόσο εγωιστικό είναι να ζητάμε σύνταξη στα 60, όταν εκείνοι μόλις ξεκινάνε το επίμοχθο έργο τους!
Αιδώς...ασφαλισμένοι!

Γιατί το Πολυτεχνείο δεν μας ανήκει

Ήταν μια απ' αυτές τις σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο. Λίγο πολύ όλες μοιάζουν. Ποιήματα, τραγούδια, ηχητικά ή κινηματογραφικά ντοκουμέντα, το χρονικό των γεγονότων, το νόημά τους για τότε και τώρα. Τίποτε συγκλονιστικό, τίποτε εξαιρετικό. Μια αξιοπρεπής επέτειος. Μια ωραία σχολική αργία. Κόντευε να τελειώσει. Όλοι προσδοκούσαμε μια ωραία βόλτα, έναν καφέ στην πλατεία, μικροί, μεγάλοι. Τελευταίος ο Στέφανος (συγνώμη Στέφανε, δεν σε ρώτησα γι' αυτό, ελπίζω να μη θυμώσεις). Είχε να κλείσει τη γιορτή με το ποίημα του Ρίτσου:

.....Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος

δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον

κρατάς

όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και

μετράς το σφυγμό του

πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι

χειροπέδες.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.

Ο Στέφανος δεν είναι η ιδανική περίπτωση πρόθυμου μαθητή για σχολικές γιορτές. Είναι η ιδανική περίπτωση κανονικού εφήβου. Με όλη την αυθάδεια, την ανυπακοή και τη σκανταλιά της...περίπτωσης.

Γι' αυτό όταν πήρε το μικρόφωνο, μας κοίταξε όλους με το γνωστό ωραίο... θράσος του κι άρχισε να μας απαγγέλλει το ποίημα απέξω(πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για τις σχολικές γιορτές στα γυμνάσια και τα λύκεια) με δυνατή και σίγουρη φωνή, μείναμε...άναυδοι. Ούτε εγώ που ήμουν η υπεύθυνη δεν ήμουν στο ελάχιστο προϊδεασμένη. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παιδί εκεί μέσα διέσωσε όλο το νόημα αυτής της γιορτής, μας είπε ότι δεν είναι το Πολυτεχνείο ακόμα ένα έθιμο της σχολικής ζωής, ότι ακόμα ανήκει στα νιάτα που το δημιούργησαν και δεν θα καταφέρουμε να το βάλουμε στο μουσείο, όλοι εμείς οι...νοσταλγοί ηρωικών ημερών.

ΟΚ, Στέφανε, ωραίο το μήνυμα, ωραίο και το μάθημα....

Ανοιχτή επιστολή σε καταληψίες και μη

Πάνε πολλά χρόνια που οι καταλήψεις γίνονται μέρος της σχολικής ζωής, όπως οι πενθήμερες εκδρομές και τα μαθητικά πάρτι σε κλαμπ. Για 2, 3 βδομάδες τα σχολεία αμπαρώνονται, απέξω στέκουν απελπισμένοι γονείς και λιγότερο απελπισμένοι καθηγητές και μέσα από τα κάγκελα χαρούμενοι και ενθουσιώδεις έφηβοι αναπτύσσουν τα αιτήματά τους, προσδοκώντας να φύγουν όλοι αυτοί να τους αφήσουν να παίξουν λίγη μπάλα, να ψήσουν καμιά κοπέλα...
Καθόλου δεν τους νοιάζει που ένα σωρό μεγάλοι αναλύουν οριζοντίως και καθέτως το φαινόμενο και αλληλοκατηγορούνται για τα χάλια της παιδείας. Ξέρουν πολύ καλά ότι καμιά κατάληψη- με εξαίρεση εκείνες επί Κοντογιαννόπουλου, που είχαν και τον νεκρό καθηγητή Τεμπονέρα- δεν έλυσε το παραμικρό πρόβλημα στην παιδεία. Εκείνα θέλουν ένα διάλειμμα! Όλο το βασίλειο της παιδείας για ένα διάλειμμα! Να βρουν λίγο χρόνο για μπάλα, για φλερτ, για χαβαλέ, για χάζεμα, βρε αδερφέ! Δεν ξέρουν ότι με τον τρόπο τους καταδεικνύουν το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας μας. Όχι τις ελλείψεις σε κτίρια, βιβλία και καθηγητές, ούτε, προπαντός ούτε, την προστασία της δήθεν δωρεάν δημόσιας παιδείας , αφού αυτήν την πληρώνουν πανάκριβα οι γονείς τους, εδώ και δεκαετίες. Το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι πως γίνεται όλο και περισσότερο απωθητική, αποκρουστική για τους..."πελάτες" της. Λες και όλοι κάνουν ό,τι μπορούν γι' αυτό, καθηγητές δημόσιοι υπάλληλοι που στενάζουν μέσα στα ασφυκτικά γραφειοκρατικά πλαίσια και τους ρίχνουν το κόκκαλο των πολλών διακοπών, του "χαλαρού" ωραρίου, της απουσίας οποιασδήποτε αξιολογικής διαδικασίας ή στοιχειώδους ελέγχου, για να τους αποζημιώσουν για τα λίγα λεφτά που παίρνουν, ένα Υπουργείο που κάθε φορά δικαιώνει απόλυτα με όλες τις αποφάσεις του το "κάθε πέρσι και καλύτερα" και κυρίως μια πολιτική πνευματική επιστημονική ηγεσία σε κατάσταση αφασίας και ιδιωτείας ως προς το ύψιστο αυτό θέμα. Είναι απίστευτη η ανεπάρκεια πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων όλων των κομμάτων, συνδικαλιστικών ενώσεων εκπαιδευτικών, επιστημονικών ενώσεων, ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης ως προς τα μεγάλα θέματα της παιδείας. Λες και κανείς δεν οφείλει να καταθέσει τίποτε ουσιαστικό, λες και κανείς δεν έχει στρωθεί ποτέ να εκπονήσει ένα συνολικό όραμα παιδείας. Όλοι ασχολούνται κατά καιρούς με κάτι, με προτίμηση το εξεταστικό σύστημα, την τεχνική εκπαίδευση ή τις αλλαγές στα βιβλία. Γιατί; Έλα ντε! Μα αυτά είναι τα πιο "παραγωγικά" αντικείμενα. Παράγουν αναθέσεις, εργολαβίες, μίζες, ανακατανομή ιδιαίτερων και φροντιστηρίων, εισροή νέων ειδικοτήτων και διορισμούς στο δημόσιο.
Αν λοιπόν τα παιδιά θέλουν να μιλήσουν λίγο τη γλώσσα αυτών που αποφασίζουν για την τύχη τους. Αν θέλουν κάτι παραπάνω από λίγη ξεκούραση και χαβαλέ. Αν θέλουν να τους πάρουν επιτέλους στα σοβαρά. Ας δοκιμάσουν κάτι απλό: Να μποϋκοτάρουν όλες τις σχολικές εκδρομές για μια χρονιά. (Οι αγώνες θέλουν θυσίες παιδιά. Στις καταλήψεις δεν θυσιάζετε απολύτως τίποτε, κανείς δεν σας βάζει να κάνετε τα μαθήματα που χάσατε και το ξέρετε. ) Ίσως διαπιστώσετε πως όλοι αυτοί που τώρα σας αφήνουν να κλείνετε τα σχολεία και σφυρίζουν αδιάφορα για τις χαμένες ώρες διδασκαλίας, μόλις πάνε να χαθούν τα δισεκατομμυριάκια του μαθητικού τουρισμού, θα αφηνιάσουν κανονικά. Ίσως βρουν και λεφτά, ίσως ακούσουν και τα αιτήματά σας. Ίσως τότε καταλάβετε ότι κλείνοντας αυτό το έστω απωθητικό σχολείο σας, το καταδικάζετε απλώς να παραμείνει εσαεί απωθητικό και αναχρονιστικό και τους εαυτούς σας σε κάποια χρόνια να στέκονται έξω από τα κάγκελα, κοιτώντας απελπισμένα τους δικούς τους γιούς και κόρες- καταληψίες.

Η εκλογή του αρχηγού και οι...παρενέργειες.

Η επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ ήρθε. Το αποτέλεσμα περίπου αναμενόμενο. Όσοι από μας παρακολουθήσαμε λίγο απέξω όλο αυτό, γιατί δύσκολα μας λες φίλους, αν και δεν είμαστε εχθροί, έχουμε την εντύπωση ότι δεν ήταν μόνο μια σύγκρουση προσώπων ή μηχανισμών, δεν ήταν καν μια καθαρή ιδεολογική αναμέτρηση τύπου κεντροαριστεράς vs αριστεράς. Ήταν μια προσπάθεια πολλών ανθρώπων να μετάσχουν στο πολιτικό παιχνίδι, να αρθρώσουν λόγο, να υπογράψουν δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο, να λάβουν μέρος σε συγκεντρώσεις διαλόγου κι όχι φιέστες χειροκροτητών. Όποιος από τους τρεις και να το προώθησε αυτό, μακάρι και οι τρεις, καλά θα κάνει να μην το αφήσει να μαραθεί απότιστο. Μπορεί να είναι μειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι, αλλά είναι δυναμική, ηγετική μειοψηφία στην κοινωνία. Από αυτές που προχωράνε μπροστά τις ιδέες, τα έργα, την πολιτική πραγματικότητα. Αυτό είναι το πραγματικό "ρεύμα" κι όποιος το αγνοήσει, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια δυναμική που θα ψάχνει αλλού "στέγη και τροφή".

Η Κική Δημουλά στο Μέγαρο.

Πέρασαν πια αρκετές μέρες. Μπορώ να δω λίγο πιο νηφάλια πιο αντικειμενικά το όλον θέμα. Μην αρχίσω να παραληρώ από ενθουσιασμό σαν θαυμάστρια του Ρουβά προ 10ετίας.
Άκουσα την Κική Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής. Ναι, η ποίηση είναι ιδιωτική υπόθεση και η ανάλυσή της και μάλιστα δημόσια, άκρως αντιποιητική. Υπάρχουν όμως ποιητές που την πάνε πέρα από τα βιβλία και τα κλειστά δωμάτια, που την φέρουν ως υπόσταση και παρουσία, που την εκφράζουν ακόμα κι όταν μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Που μπορούν να λένε με αφοπλιστική απλότητα τα πιο μεγάλα, τα πιο βαθιά μυστικά, χωρίς να σε βαραίνουν. Να διαβάζουν τα ποιήματά τους και κανένα δέος να μη διατρέχει τη φωνή τους. Σαν να μην είναι ποιήματα αυτά που διαβάζουν, αλλά η ίδια η φωνή τους.
Γελάσαμε κιόλας πολύ. Δεν υπάρχει ο όρος "ποιητικό χιούμορ", νομίζω ότι είναι καιρός να τον χρησιμοποιήσουμε γι' αυτό το κράμα αυτοσαρκασμού, οξυδερκούς ευφυολογήματος και υπέροχης ειρωνείας. Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος πικρόχολης κακίας, που τόσο συνηθίζεται σε ποιητικούς και άλλους κύκλους.
Φύγαμε όλοι λίγο πιο ευδιάθετοι, πιο ανάλαφροι, κοιταζόμασταν σαν συνένοχοι σε ωραίο αμάρτημα.
........
"Και γίνεται αίφνης ανοιξιάτικος
ευδιάθετος γραφικός αισιόδοξος ο τρόμος
για την ερείπωση της εγκατάλειψής μας"

Μάριον και Βόλφγκανγκ Σούμπερτ

Μάριον και Βόλφγκανγκ Σούμπερτ

Είναι ένα ζευγάρι Γερμανών μουσικών. Εκείνη, η Μάριον, παίζει πιάνο και βιολοντσέλο, εκείνος, ο Βόλφγκανγκ, κιθάρα. Ήρθαν στο κυκλαδίτικο νησί που είναι ο τόπος μου πριν πολλά χρόνια, αφήνοντας πίσω στη Γερμανία δουλειές, ανέσεις, φίλους, συγγενείς. Εγκαταστάθηκαν εδώ, ρίζωσαν, έγιναν δικοί μας. Κουβάλησαν στις αποσκευές τους πολλή μουσική, πολύ ταλέντο. Έφεραν και την αξιοσύνη τους. Δούλεψαν τη γη, έφτιαξαν "χειροποίητο" σχεδόν σπίτι κι από τότε αφήνουν παντού τη σφραγίδα της παιδείας τους, του πολιτισμού τους, σε ό,τι αγγίξουν.
Το Σάββατο που μας πέρασε μας χάρισαν μια ακόμη όμορφη βραδιά γεμάτη μουσική. Σε ένα νησί που αρχίζει να ερημώνει λόγω χειμώνα, 50 άνθρωποι άκουγαν μουσική μέσα σε μια σχολική αίθουσα τελετών. Σαν μια βεγγέρα του παλιού καιρού. Ποτέ δεν μου ακούστηκε πιο οικείος ο Μπαχ, ποτέ δεν χάρηκα περισσότερο ένα τάνγκο αργεντίνικο. Μέχρι το βουνό μας είχε! Ναι, ναι, χώρεσε κι ένα βουνό στη μουσική βραδιά! Αυτό που έδωσε την έμπνευση στον Βόλφγκανγκ να συνθέσει ένα δικό του κομμάτι. Η Κουβάρα. Σας ευχαριστούμε για την ωραία ανάβαση, παιδιά!

Το ουράνιο τόξο μου

Στον μπαμπά της διπλανής πόρτας.

Τον συνάντησα σήμερα περνώντας έξω από ένα Δημοτικό πρωί πρωί. Κράταγε από το χέρι το μικρό αγοράκι του και την τεράστια τσάντα του. Ήταν βιαστικός και αγχωμένος, σίγουρα για να προλάβει τη δουλειά του. Πρόλαβε όμως να κοντοσταθεί και να δώσει ένα αμήχανο φιλάκι στο παιδί του. Αυτή η υπέροχη πατρική αμηχανία μπροστά στις εκδηλώσεις τρυφερότητας προς τα παιδιά! Πόσες φορές άραγε σταμάτησε ένα φιλί ή ένα χάδι στο δρόμο; Κάποτε πριν πολλά χρόνια ένας μπαμπάς πηγαίνοντας το κοριτσάκι του στο σχολείο μια βροχερή μέρα, κοντοστάθηκε και...του ανέβασε το καλτσάκι που είχε πέσει. Πόση αγάπη και τρυφερότητα μπορεί να δείξει κανείς σε ένα πεσμένο καλτσάκι;

Στις συνταξιδιώτισσές μου

Το Σαββατοκύριακο ταξίδεψα μ' ένα καράβι. Σ' αυτό ήταν πολλοί άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που πήγαιναν ως προσκυνητές στην Τήνο. Ναι, αυτό το ανθηρό είδος τουρισμού που δεν γνωρίζει κρίση.
Έχετε προσέξει πόσο λίγο κρατούν τα προσχήματα οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι; Εμείς καθόμαστε δίπλα σε κάποιον στο λεωφορείο, στο καράβι, στο τρένο και θέλουμε...να γίνει αόρατος, να γίνουμε αόρατοι, να μην παραβιάσει τα καλώς εννοούμενα όρια της ιδιωτικότητάς μας, να μη μας ενοχλήσει ούτε με ένα αδιάκριτο βλέμμα, να μη χρειαστεί να ανταλλάξουμε λέξη. Κοιτάμε στο κενό, αδειάζουμε το βλέμμα, οχυρωνόμαστε πίσω από ένα βιβλίο, εφημερίδα, περιοδικό, κινητό κ.ο.κ.
Οι άνθρωποι που συνάντησα στο πλοίο ήταν αλλιώς. Πρώτα, στον πηγαιμό, ήταν η κυρά Λαμπηδόνα. Άκου όνομα! Μια γλυκύτατη Κύπρια κυρία, που μου συστήθηκε ως "εκτοπισμένη", από τα κατεχόμενα δηλαδή. Μιλήσαμε για την Κύπρο, για την εισβολή "φύγαμε με τις παντόφλες που φορούσαμε, τα χάσαμε όλα, αλλά ζήσαμε, καμαρώνουμε τα παιδιά μας, αυτά είναι η χαρά μας, κόρη μου" Δεν ύψωσε κανένα τοίχο ανάμεσά μας η κυρά Λαμπηδόνα, ούτε της Κύπριας προς την Ελλαδίτισσα, ούτε της μεγάλης προς τη μικρότερη, ούτε πτοήθηκε από την αρχική μου τυπική ευγένεια και την απροθυμία μου να πιάσω κουβέντα, κρυμμένη μέσα στο βιβλίο μου. Με έβγαλε από το καβούκι μου με τόσο όμορφο, ανθρώπινο τρόπο, όπως μόνο οι αληθινοί αυθεντικοί άνθρωποι ξέρουν.
Μετά, φαίνεται είχα πάρει το βάπτισμα και στο γυρισμό κάθισα δίπλα σε 3 ηλικιωμένες κυρίες, δύο από την Πάτρα και μία μεγαλύτερη από τη Θεσσαλονίκη, ονόματι Δεξιά. Ναι, πρώτη φορά άκουσα αυτό το όνομα! Η κυρά Δεξιά πάσχιζε να εξηγήσει την προέλευσή του από την Παναγία τη Δεξιά, λέει, και έδινε και προφορικά περικοπές από εκκλησιαστικά κείμενα, για να το υπερασπίσει. Οι άλλες δύο, προφανώς, "αντιδεξιές", την πείραζαν χαριτωμένα, ώσπου μας είπε ότι ο Τσοχατζόπουλος βάφτισε πριν τις εκλογές την...120η Δεξιά. Κι εκεί δεν κρατήθηκα: "Κάτι τέτοια έκανε και δεν βγήκε ούτε βουλευτής!" Η συζήτηση άναψε, όπως καταλαβαίνετε, και πήγε στη Μικρά Ασία, στον μπαμπά-πρόσφυγα της κυρα- Δεξιάς, στα δύσκολα παιδικά της χρόνια κι όλα αυτά μας ξεδίπλωσαν μαζί με τις αναμνήσεις της ένα άρωμα παλιάς Θεσσαλονίκης, με την προσφυγιά και τον αγώνα της.
Δυο γιαγιάδες, δυο ιστορίες ζωής, δυο ιστορικές εποχές, δυο διαφορετικοί κόσμοι, ένας λαός, η ίδια ψυχή.
Αγαπημένες γιαγιάδες, πόσο πολύτιμες είστε για μας....

Παρεπόμενα της διαδοχής

Δεν είμαι με το Γιώργο, ούτε το Βαγγέλη, πόσο μάλλον με το ΠΑΣΟΚ και τη διαδοχή του αρχηγού του. Είμαι μ' αυτούς τους άγνωστους ή ανώνυμους, μπλόγκερς και μη, που εδώ και πολύ καιρό συζητάνε πολιτικά με αφορμή όλο αυτό. Πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, τόσοι άνθρωποι συζητάνε τόσο ουσιαστικά για την πολιτική. Πρώτη φορά ξεδιπλώνονται τόσο σημαντικές θέσεις, προβληματισμοί, οράματα. Πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί; Γιατί άφησαν τους "ξύλινους", τους βλάκες, τους διαπλεκόμενους και τυχοδιώκτες να κάνουν παιχνίδι σ' αυτό τον τόπο; Ποιος μπορεί να εκφράσει αυτούς τους σκεπτόμενους ανθρώπους, ποια στέγη να τους στεγάσει; Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη που πίσω από όλη αυτή την ωραία αγωνία, βλέπεις τη δίψα της εξουσίας και τίποτε άλλο; Δεν μας το κρύβουν άλλωστε, αν είχαν πάρει την εξουσία, κανείς δεν θα μίλαγε για τίποτε. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της με το λόγο του '50, άντε του '70 (στην περίπτωση του ΣΥΝ) που λες τίποτε δεν έτρεξε πάνω σ' αυτό τον πλανήτη από την εποχή του Μπρέζνιεφ ή του Γκορμπατσόφ στην καλύτερη περίπτωση;
Δεν πάω σε άλλα κόμματα, καμία προκατάληψη προς θεού, αλλά ο λόγος που αναπτύσσεται αυτό το διάστημα είναι λόγος αριστερός σε όλο το φάσμα του, από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μέχρι τις πολύ πρωτοπόρες θέσεις των κινημάτων και των διανοητών.
Ρε, παιδιά, ένα κόμμα για όλους αυτούς! Εδώ είχαν κόμμα οι οπαδοί του κυνηγιού αν δεν κάνω λάθος!

Μικρός Αποχαιρετισμός

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε αντίο...
Δεν γίνεται να είσαι πια στη ζωή μου. Το πηγαινέλα σου, οι αφροί σου, οι αλλαγές σου, α δεν μου κάνουν καλό!
Θέλω...σταθερό έδαφος...γήινο. Να μη μου θυμίζει χαμένους παραδείσους, την αρχή της ζωής, την ευτυχία του νερού και της αιώρησης...
Κι όχι κάθε φορά που βρίσκω τα δύσκολα να με προκαλείς να βυθιστώ μέσα σου και να φύγω.
Κάποτε πρέπει να μείνω κι εγώ...
Καλή αντάμωση, θάλασσά μου...
Μου λείπεις ήδη...

Για την "απόσυρση" της ιστορίας.

Κάπως έτσι... Πολύς θόρυβος για το αν πρέπει να αποσυρθεί ένα σχολικό βιβλίο. Για πολλούς απαράδεκτος παρεμβατισμός συντηρητικών κύκλων στη γνώση.
Από πότε η εκπαίδευση είναι το περιβόλι της άκρατης ελευθερίας της γνώσης; Από πότε ένα λογοκριμένο βιβλίο από την ίδια τη συγγραφέα του, πριν της το επιβάλλουν οι άλλοι, είναι δείγμα αυτής της ελευθερίας; Το αυτονόητο ότι δεν υπάρχει πχ επίσημα Κρυφό Σχολειό, μπορείς να το δεις σε όλα τα αντίστοιχα σχολικά βιβλία κι ας μη δηλώνεται ρητά. Αφού γίνεται διεξοδική αναφορά στην παιδεία επί τουρκοκρατίας και πουθενά δεν αναφέρεται. Επίσης ο ρόλος της Εκκλησίας δίνεται στις σωστές του διαστάσεις, χωρίς ακρότητες και τυμπανοκρουσίες. Πώς να αγνοήσεις πχ πως ένας Πατριάρχης (Κύριλλος Λούκαρις) τράβηξε τα μύρια όσα επειδή του έκατσε να ιδρύσει τυπογραφείο μέσα στο Πατριαρχείο και να βγάζει βιβλία;
Είναι ελευθερία να επιβάλλεται στα παιδιά μας μια ιστορία αποστειρωμένη, λογοκριμένη, λειασμένη σε όσα "ενοχλούν" την κακώς εννοούμενη συμφιλίωση των λαών; Από πότε η συμφιλίωση των λαών γίνεται με το να ξεχνάμε κι όχι με το να θυμόμαστε και να προχωράμε μπροστά;
Γιατί θα πρέπει να ταυτίζεται ο προοδευτισμός με τη λογοκριμένη ιστορία και ο συντηρητισμός με τη μη αποδοχή της; Τι έγινε εκείνο το ρητό "όποιος δεν ξέρει την ιστορία του, θα αναγκαστεί να την ξαναζήσει";
Μήπως στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας οι λαοί προορίζονται όχι μόνο να μην έχουν ιστορία, αλλά και να μην έχουν ζωή;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Το κείμενο

Η Αμαλία Καλυβινού τον Αύγουστο του 2006

"Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλοήθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

"Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας".

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

"Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας".

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ"

Πανελλήνιες ή το θέατρο του παραλόγου

Μου άρεσε πολύ φέτος το θέμα της έκθεσης: Η ανθρωπιστική παιδεία μάς κάνει πιο...ανθρώπινους ή πιο...φιλάνθρωπους;
Εδώ είναι η αποθέωση του "Στο σπίτι του κρεμασμένου...μιλάνε συνέχεια για σκοινί, θηλειές, κόμπους..."
Σε μια παιδεία που με όλους τους τρόπους συρρικνώνει πνευματικά και μορφωτικά κάθε νέο άνθρωπο. Σε ένα σχολείο που δοξάζει την αποστήθιση, την άκριτη αποδοχή κάθε άποψης, επιστημονικής ή μη. Σε μια εκπαίδευση τουλάχιστον αναποτελεσματική, αφού στη διεθνή κατάταξη τα παιδιά μας βγαίνουν λειτουργικά αναλφάβητα. Δίνουμε θέματα προβοκατόρικα, γιατί ξέρουμε ότι κανένα παιδί δεν θα τολμήσει να μας πει: "Για ποια ανθρωπιστική παιδεία μιλάτε; Τι'ν τούτο;"
Διάβαζα στον Ταχυδρόμο αυτής της εβδομάδας ένα crash test μεταξύ δυο τελειόφοιτων μαθητριών της Ελλάδας και της Γαλλίας. "Για το μάθημα των Γαλλικών δεν έχουμε βιβλίο, αλλά μελετάμε τέσσερα έργα, ένα κλασικό, ένα αρχαίο, ένα σύγχρονο και ένα θεατρικό. Στις εξετάσεις έχουμε δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε δύο θέματα για σχολιασμό πάνω σε ένα απόσπασμα από κάποιο από τα βιβλία. Στη Φιλοσοφία, που είναι και το πιο "πακέτο" με τον υψηλότερο συντελεστή, κάνουμε Χέγκελ, Φρόιντ, Μαρξ, Καντ ή Σαρτρ και θέματα όπως η εργασία, η επιθυμία, η ελευθερία, ο έρωτας κλπ Αυτό που ζητάνε κυρίως είναι να αναπτύξουμε κριτική σκέψη."
Εμείς τι κάνουμε; Παπαγαλίζουμε μεταφρασμένο Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Λογοτεχνία, Ιστορία ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ! Φιλοσοφία; Τι'ν τούτο; εξόριστη στα αζήτητα κι όσο ήταν στα ζητούμενα, πάλι παπαγαλία έπεφτε.
Κατά τα άλλα σήμερα το μέλλον είναι στο πάντρεμα της νέας τεχνολογίας με τις ανθρωπιστικές αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό.
Εμείς θα έχουμε μέλλον;