Πανελλήνιες ή το θέατρο του παραλόγου

Μου άρεσε πολύ φέτος το θέμα της έκθεσης: Η ανθρωπιστική παιδεία μάς κάνει πιο...ανθρώπινους ή πιο...φιλάνθρωπους;
Εδώ είναι η αποθέωση του "Στο σπίτι του κρεμασμένου...μιλάνε συνέχεια για σκοινί, θηλειές, κόμπους..."
Σε μια παιδεία που με όλους τους τρόπους συρρικνώνει πνευματικά και μορφωτικά κάθε νέο άνθρωπο. Σε ένα σχολείο που δοξάζει την αποστήθιση, την άκριτη αποδοχή κάθε άποψης, επιστημονικής ή μη. Σε μια εκπαίδευση τουλάχιστον αναποτελεσματική, αφού στη διεθνή κατάταξη τα παιδιά μας βγαίνουν λειτουργικά αναλφάβητα. Δίνουμε θέματα προβοκατόρικα, γιατί ξέρουμε ότι κανένα παιδί δεν θα τολμήσει να μας πει: "Για ποια ανθρωπιστική παιδεία μιλάτε; Τι'ν τούτο;"
Διάβαζα στον Ταχυδρόμο αυτής της εβδομάδας ένα crash test μεταξύ δυο τελειόφοιτων μαθητριών της Ελλάδας και της Γαλλίας. "Για το μάθημα των Γαλλικών δεν έχουμε βιβλίο, αλλά μελετάμε τέσσερα έργα, ένα κλασικό, ένα αρχαίο, ένα σύγχρονο και ένα θεατρικό. Στις εξετάσεις έχουμε δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε δύο θέματα για σχολιασμό πάνω σε ένα απόσπασμα από κάποιο από τα βιβλία. Στη Φιλοσοφία, που είναι και το πιο "πακέτο" με τον υψηλότερο συντελεστή, κάνουμε Χέγκελ, Φρόιντ, Μαρξ, Καντ ή Σαρτρ και θέματα όπως η εργασία, η επιθυμία, η ελευθερία, ο έρωτας κλπ Αυτό που ζητάνε κυρίως είναι να αναπτύξουμε κριτική σκέψη."
Εμείς τι κάνουμε; Παπαγαλίζουμε μεταφρασμένο Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Λογοτεχνία, Ιστορία ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ! Φιλοσοφία; Τι'ν τούτο; εξόριστη στα αζήτητα κι όσο ήταν στα ζητούμενα, πάλι παπαγαλία έπεφτε.
Κατά τα άλλα σήμερα το μέλλον είναι στο πάντρεμα της νέας τεχνολογίας με τις ανθρωπιστικές αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό.
Εμείς θα έχουμε μέλλον;