Για ποια αλληλεγγύη σας μιλάνε;

Για ποια αλληλεγγύη σας μιλάνε;

Αυτοί που δεν έχουν πεινάσει ποτέ περιμένουν από σας να πεθάνετε από την πείνα, για να δικαιώσετε την ανέξοδη επαναστατικότητά τους.
Αυτοί που δεν έχουν φτύσει αίμα ποτέ για ένα κομμάτι ψωμί, σας βάζουν να παλέψετε για το "παντεσπάνι" που θα τρέφει τις επαναστατικές ονειρώξεις τους.
Σας πήγαν σε ένα χώρο, άπιαστο όνειρο για σας, που αυτοί μπορούν εδώ και χρόνια να χρησιμοποιούν ως γήπεδο επαναστατικών ασκήσεων, και σας άφησαν εκεί βορά στα θηρία που για τους ίδιους έχουν αποδειχθεί εδώ και χρόνια συμπαίχτες στον ίδιο κλεφτοπόλεμο.
Δεν τους νοιάζει που στρέφουν εναντίον σας το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Αυτοί δεν περιμένουν από αυτήν δουλειά, ψωμί, ανοχή, ανθρωπιά.
Σας βλέπουν ως συντρόφους τους, μόνο μέσα στο πολιτικό τους νεφέλωμα. Πόσοι από αυτούς γνωρίζουν το όνομά σας, αν έχετε γυναίκα και παιδιά, αν ζουν οι γονείς σας. Πόσοι θα δέχονταν να περάσετε μια βραδιά στα σπίτια τους, να μοιραστούν μαζί σας το φαΐ τους;
Δεν ξέρουν τι θα πει μια μέρα δουλειάς στα χωράφια, στην οικοδομή, στη φροντίδα ενός γέρου ή ενός αρρώστου. Έχουν μάθει μόνο να διεκδικούν, να απαιτούν, να καταχρώνται δικαιώματα. Ξέρουν καλά να καταλαμβάνουν χώρους, να τα "σπάνε", να πετάνε πέτρες, να καίνε και να ρημάζουν. Ζουν μια άγρια εφηβεία, ακόμα κι αν οι περισσότεροι έχουν περάσει προ πολλού αυτή την ηλικία. Ζείτε σαν άνδρες από τα μικράτα σας,κανείς δεν σας αναγνώρισε ποτέ κανένα δικαίωμα εκτόνωσης.
Σπουδάζουν αιωνίως και μάλιστα οι περισσότεροι με μπαμπούλα τον πολιτικό ακτιβισμό, εκβιάζουν βαθμούς, θέσεις, διευκολύνσεις, παροχές, εξουσία.
Αφήσατε τα θρανία πριν καλά καλά μάθετε να διαβάζετε και να γράφετε κι όμως οι πανεπιστημιακοί χώροι θα είχαν σίγουρα στα χέρια σας καλύτερη μεταχείριση από αυτή που τους επιφυλάσσουν οι αυτόκλητοι προστάτες σας.
Μην τους εμπιστεύεστε, δεν είναι σε θέση να σας καθοδηγήσουν. Εσείς, αντίθετα, θα είχατε πολλά να τους μάθετε: Για το ψωμί, τη δουλειά, το σχολειό, τον πόνο, την αλληλεγγύη. Στηριχθείτε στους αληθινούς ανθρώπους αυτής της χώρας που δεν σας βλέπουν σαν υλικό ανάφλεξης. Αν κερδίσετε κάτι, θα το κερδίσετε δίπλα τους, όχι απέναντι. Εκεί, στο χωράφι, στο γιαπί, στη γειτονιά. Όπως κάποιοι παλιότεροί σας που γίνονται ολοένα και πιο δικοί μας. Που τα παιδιά τους πια δεν ξεχωρίζουν από τα παιδιά μας κι έχουμε μοιραστεί και το φαΐ και το κρασί μας μαζί τους. Μόνο έτσι κερδίζεται η αλληλεγγύη, όχι με ολοκαυτώματα και πυροτεχνήματα.
Από πότε άλλωστε η δύναμη των αληθινά απελπισμένων είχε ανάγκη την κάλπικη αλληλεγγύη των χορτάτων;