Στον Αθηναίο που δεν ζει στην Αθήνα

Σε είδα πάλι να περπατάς βιαστικός στους δρόμους της πόλης που δεν αγαπάς, τυλιγμένος αεροστεγώς, μέσα έξω, ασυγκίνητος από την ομορφιά και την ασχήμια που περπατάνε δίπλα σου, αδιαπέραστος από τα κατά συνθήκην βλέμματα που πέφτουν πάνω σου. Πώς να σου πω ότι ζεις σε μια πόλη, την πιο πόλη από όλες τις πόλεις του κόσμου, που κάθε μέρα είναι μαζί πανάρχαιη και μοντέρνα, μπαμπόγρια και κοριτσόπουλο, ελευθέρια και αθώα. Πώς να σου πω ότι ένα μεγάλο εκκολαπτήριο είναι η πόλη σου, μια μήτρα που γεννάει ασταμάτητα όλα τα καλά και τα άσχημα του καιρού της. Πρέπει να αρχίσεις να κοιτάς γύρω σου. Από πού ξεφύτρωσαν τόσοι άστεγοι σε παγκάκια και γωνιές, τόσοι μικροπωλητές του τίποτα. Ποιος αγοράζει το τίποτα σήμερα; Θέλεις ένα φακουδάκι για την τσάντα σου; Δεν θα έχει πάντα φως. Ένα αναπτηράκι Αη Βασίλη; Δεν θα είναι πάντα Χριστούγεννα. Ένα μικρό σουγιά με πράσινη λαβή; Δεν θα έχουμε πάντα ειρήνη.
Μην θυμώνεις μ' αυτούς που έχουν καθίσει εκεί που ποτέ δεν πήγαινες εσύ. Ποτέ δεν βγήκες μια βόλτα με τα παιδιά σου στην Ομόνοια, να τους πάρεις σουβλάκι και κανένα κουλούρι, να τα αφήσεις να κάτσουν στις βρόμικες πλάκες να λιαστούν. Η Ομόνοια ανήκει τώρα σ' αυτούς που την καταδέχονται, είναι η πλατεία των άλλων, εσύ φεύγεις γρήγορα από κει, για να μη μοιάζεις όλο και περισσότερο μ' αυτούς τους άλλους.
Η πόλη σού γυρίζει την πλάτη και αγκαλιάζει αυτούς που τη ζούνε και τη χαίρονται. Εσύ βιάζεσαι να γυρίσεις σπίτι. Πού γυρνάς κάθε φορά με τόσο πάθος; Σε πόσες οθόνες μπροστά έχεις ραντεβού;
Ζεις εκεί και ονειρεύεσαι το χωριό σου, μια άλλη πόλη, μια άλλη χώρα. Πήγαινε εκεί που ονειρεύεσαι. Δεν έχεις αρκετές δικαιολογίες για αυτή την απιστία στη ζωή σου. Δώσε την πόλη σου σε όσους την ποθούν και τη γουστάρουν. Να 'χει ελπίδα να ομορφύνει, να αναγεννηθεί, να μην κακογεράσει σαν απότιστη από έρωτα γυναίκα.
Δεν το έχεις προσέξει, αλλά σιγά σιγά στις γειτονιές της πόλης σου και στο κέντρο της, αρχίζει να ανεβαίνει ένα καινούριο ρεύμα, υπόκωφο, απροσδιόριστο, αλλά επίμονο.
Ομάδες,κινήσεις, μικρές συλλογικότητες, μικρές αντιστάσεις, μικρές ανάσες. Πολίτες που ανακτούν μια πλατεία, άλλοι που κάνουν ρεφενέ πάρτι σε ακάλυπτους, άλλοι που αγωνίζονται για να μην παραδοθούν εστίες πρασίνου στο τσιμέντο, μαγαζάκια με ανταλλακτικό εμπόριο.
Καιρός να βρεις τους συμπολίτες σου, χρόνια ζεις έγκλειστος, απομονωμένος μέσα στο χρυσό κλουβί σου. Τώρα θα φτωχύνεις, δεν θα έχεις πια πολλά παιχνίδια και λιλιά να ξεγελάς τη μοναξιά σου.
Καιρός να βρεις την πόλη σου.