Η μάχη του Μαραθώνα κερδίζει τον πόλεμο της ιστορίας

Αυτό που μου αρέσει όσο μεγαλώνω είναι να αλλάζω απόψεις- ούτε το ανεμόμυλος, ούτε το γυριστρούλα άλλωστε αναφέρονται μόνο στους ανέμους και τις βόλτες τους. Μια άποψη που άλλαξα σήμερα είναι αυτή για τις μάχες. Πάντα πίστευα ότι δεν χρειάζεται στην ιστορία να δίνουμε και τόση έμφαση σ' αυτές. Αλλού είναι το ζουμί της ιστορικής γνώσης: αίτια, συνθήκες, παράγοντες, συνέπειες, σημασίες, κοινωνική διαστρωμάτωση, πολιτική ανάλυση. Μόνο που από τις πολλές διαστρωματώσεις και αναλύσεις έρχεται η ιστορία και γίνεται ένα άνοστο κουρκούτι, που σε στέλνει στα στρώματα με βαθιά χασμουρητά. Ενώ μόλις αρχίσεις να ασχολείσαι λιγάκι με τα ίδια τα έργα των ανθρώπων, ειρηνικά και πολεμικά, να ψάχνεις τις ιστορίες τους, τις αληθινές και ανθρώπινες- όχι αυτές που γράφουν κάποιοι άκαπνοι μέσα σε μουχλιασμένες κάμαρες- αμέσως ζωντανεύουν όλα. Να, ας πούμε σήμερα, που μιλήσαμε για τη μάχη του Μαραθώνα με την ομάδα των παιδιών που θα την παρουσιάσουν στο επόμενο μάθημα, πώς ζωντάνεψε ξαφνικά η τάξη. Από παντού ξεπρόβαλλαν πολεμιστές με περικεφαλαίες και ασπίδες και άλλοι με γενειάδες και τόξα, μας γέμισαν σκόνη με τα ποδοβολητά τους και αγριευτήκαμε από τις ιαχές και τα γογγυτά τους. Τρυπώσαμε στη σκηνή του Μιλτιάδη και τον ακούσαμε να καταστρώνει πονηρά σχέδια με τον Καλλίνικο και τους άλλους αρχηγούς. Είδαμε το ακρογιάλι να γεμίζει με ποικίλους σχηματισμούς πολεμιστών, άλλους τακτικούς και οργανωμένους κι άλλους όπου φύγει φύγει. Καμαρώσαμε λιγάκι που από τις λίγες φορές στην ιστορία μας είμαστε εμείς οι οργανωμένοι και πειθαρχημένοι (ποιος μας μάτιαξε από τότε;) Εντάξει, είναι λίγο πολεμοχαρές να χαίρεσαι με τις μάχες και καθόλου... κοριτσίστικο, αλλά μετά από τόσα χρόνια πορείες και διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών και τόσα παιχνίδια με κούκλες και κουκλόσπιτα, δικαιούμαστε κι εμείς λίγη δράση.