Η παραγγελιά της Ανδριώτισσας

Έμαθα για σένα τον τελευταίο καιρό. Δεν σε ήξερα όσο ζούσες. Διάβασα το όνομά σου σε μια μαθητική εργασία που έγινε ημερολόγιο. Ένα όνομα χαϊδευτικό, παιχνιδιάρικο,μιας κοπέλας που την προσέχουν και την καλομαθαίνουν. Είδα τη "φωτογραφία" σου στο παλιό πανηγύρι. Μπήκες με την παρέα σου, έκανες παραγγελιά στα όργανα, χόρεψες κι έφυγες. Κορίτσι πράμα, πού το βρήκες το θάρρος να σταθείς εκεί μπροστά στον κόσμο και να ζητήσεις χορό. Μόνο οι άντρες μπορούσαν να σε χορέψουν κι αυτοί αν ήταν συγγενείς ή συχωριανοί σου. Οι άλλοι έπρεπε να ζητήσουν την άδεια του κηδεμόνα. Και βγαίνεις εκεί μπροστά και κάνεις παραγγελιά. Ποιο τραγούδι ζήτησες; Ποιο χορό χόρεψες άραγε; Ξέρεις πόσες φορές κι εγώ κοπέλα χόρεψα λάθος χορό με λάθος καβαλιέρο κι άφησα το τραγούδι μου αχόρευτο; Ποτέ δε βρήκα το θάρρος σου και είμαι εγγονή σου στα χρόνια.
Είπανε πως ήσουν μεθυσμένη. Με τι είχες μεθύσει, αθάνατο κορίτσι του παλιού πανηγυριού; Η νιότη σου ήταν το κρασί ή η καρδιά σου που πετάριζε με τη δοξαριά του βιολιού; Μην ήσουν μεθυσμένη από έρωτα παλικαριού ή σε μέθυσαν τα πειράγματα και οι τρέλες των φιλενάδων σου;
Τι σε περίμενε μετά; Σχόλια, βλέμματα, σούσουρο στη γειτονιά; Σε μάλωσαν οι δικοί σου;
Κάτι μου λέει ότι καθόλου δε σε ένοιαξε. Έμαθα εγώ πως πάντα έζησες ελεύθερη και ότι ποτέ δεν μπόρεσε ο μικρός μας τόπος να σε υποτάξει, να σε βάλει στα δικά του καλούπια. Έφτιαξες εσύ τώρα ένα καινούριο καλούπι για μας: της Ανδριώτισσας "Στέλλας", που ακόμα και τώρα που δεν υπάρχει πια στη ζωή, τη συζητάνε και αναστατώνονται με την παραγγελιά της όσες δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν παραγγελιά το τραγούδι τους.