Αποχαιρετώντας ένα φίλο

Ο γέρο-Τζο δεν είναι πια μαζί μας. Τον βρήκαμε να κοιμάται γαλήνιος πάνω στα χορταράκια και γύρω του να βολτάρουν χήνες και γατιά. Είναι τόσο φυσικό πράγμα ο θάνατος ενός φυσικού πλάσματος,που ντρέπεσαι να κλάψεις, ακόμα και να λυπηθείς. Το κακό είναι πως ο Τζο δεν ήταν καθαρόαιμο φυσικό πλάσμα. Ήταν ο πιο ανθρωπόσκυλος που είχαμε ποτέ. Μαζί με τον ανδρισμό του, που του στερήσαμε πολύ νωρίς, έχασε και άλλα βασικά ένστικτα: άφηνε και τα πιο αδύναμα γατιά να του τρώνε το φαΐ και να ξεχειμωνιάζουν κάτω από τη γούνα του. Διάλεγε τις παρέες του σε ανθρώπους και ζώα, με βάση τα γούστα του. Τελευταίος του έρωτας μια χήνα που δεν κολυμπούσε και δεν την έπαιζαν οι άλλες. Μεγάλη του αγάπη η μάνα μου, που για χάρη της άφηνε αφεντικά και σπίτι και την συνόδευε παντού σαν ευγενικός καβαλιέρος. Είχε ακόμη αυτό που λένε "ενσυναίσθηση" και το θεωρούν ύψιστη ανθρώπινη ιδιότητα. Ήξερε πότε δεν είσαι καλά, πότε πονάς, στο σώμα ή στην ψυχή, ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν μπορούσε να το καταλάβει. Και τότε άλλαζε απέναντί σου, γίνοταν προστατευτικός, δεν ξεκόλλαγε από δίπλα σου και αν αποφάσιζες να τον βγάλεις καμιά βόλτα, έκλαιγε από χαρά και ευγνωμοσύνη. Δεν ήταν υπάκουος σαν σκυλί, αλλά σαν άνθρωπος. Αν είχες παράλογα αιτήματα, δεν έμπαινε στον κόπο να συμμορφωθεί, ήξερε εκείνος πότε έπρεπε να σε ακούει. Ας πούμε στις βόλτες μας, βαριόταν να με περιμένει μερικές φορές να χαζεύω και να μαζεύω λουλούδια και γύριζε μόνος του στο σπίτι.
Ήταν όμως ένα σκυλί που μπορούσες να το εμπιστευθείς, δεν έφευγε από το χώρο του, παρά μόνο για να πάρει κανένα μεζέ από τα χοιροσφάγια του γείτονα. Δεν πείραζε ποτέ κανένα ζωντανό πλάσμα, ούτε άνθρωπο ούτε ζώο κι ας ήταν ο πιο πεινάλας σκύλος που υπήρξε ποτέ (μέχρι σαλιγκάρια και αμύγδαλα τον είχα βρει να τρώει). Δεν χρειάστηκε σχεδόν ποτέ να δεθεί, ήξερε, όσο λίγοι του είδους μας, να απολαμβάνει την ελευθερία του, χωρίς να κάνει κατάχρηση των ορίων.
Δεκατρία χρόνια μαζί και αυτός είναι ο πιο δύσκολος αποχωρισμός που είχα ποτέ με φίλο.
Θέλω να μας θυμάμαι μια ηλιόλουστη μέρα, Νοέμβρη μήνα στη θάλασσα, και κείνος να μπαίνει πρώτος στο νερό. Αυτός που άλλες φορές έκλαιγε κι οδύροταν όταν τον πήγαινα για κολύμπι. Αυτή η εικόνα με τους δυο μας μέσα στη θάλασσα σε μια έρημη παραλία, με μουδιασμένο σώμα και ζεστή ψυχή, είναι η πιο όμορφη ανάμνησή μου από σένα, Τζο.
Καλό ταξίδι, φιλαράκι μου.