Σε είδα χθες με βαμμένο αποκριάτικα το μουτράκι και με μια καραμούζα στα χέρια, να κυκλοφορείς σαν το μοναδικό μασκαραδάκι, ανυποψίαστος στο γλέντι μας. Ανυποψίαστος για τη χαρά των μεγάλων που δεν είναι πια παρά μια μικρή κρούστα πάνω στην κακοκρυμμένη δυσθυμία τους. Αναρωτιόμουν αν θα δεις εσύ αληθινό καρναβάλι, αν θα δεις τους γονείς σου να γίνονται "άλλοι", "παρδαλοί", μέλη του πιο αρχαίου θιάσου του τόπου μας, να ξεσαλώνουν σα μικρά παιδιά. Δεν ξέρω πώς, αλλά ξάφνου έγινες μέσα μου το σύμβολο αντίστασης για μια χώρα παραδομένη στη μαυρίλα και την καταχνιά. Θέλω να σώσω τα καρναβάλια σου. Να σου δώσω ένα μεγάλο σακκούλι να το γεμίζεις κομφετί και σερπαντίνες, όσο μεγαλώνεις. Θέλω να μεγαλώνεις σαν μικρός πρίγκιπας κι όχι σαν το ξεπεσμένο ελληνάκι που θα το λυπούνται στις στράτες του κόσμου. Δεν ξέρω πόσα στραβά κάναμε οι μεγάλοι ή πόσα επιτρέψαμε να μας κάνουν, αλλά δεν θα παραδώσουμε σε κανέναν το κλειδί του μέλλοντός σου εν λευκώ. Πώς να στο πω, κρυφακούω μέσα στην μαργωμένη χώρα μας τα ρυάκια που ενώνονται για να γίνουν ποτάμι. Δεν ξέρω ακόμα τι ποτάμι θα φτιάξουν, της καταστροφής ή της αναγέννησης,ξέρω μόνο πως εσύ θα βρεις μια καθαρή γη να οργώσεις.
Έψαχνα καιρό τώρα στα μπαούλα μου για ξεφτίδια οραμάτων και απομεινάρια μισοφαγωμένων από τα θηρία κοσμοθεωριών. Χάθηκα σε λαβυρίνθους λύσεων και προτάσεων και αλληλοσυγκρουόμενων διεξόδων από το χάος. Ποτέ δεν περίμενα ότι όλες οι ιδεολογίες κι όλα τα οράματα και τα σχέδια θα ήταν ζωγραφισμένα πάνω στην πιο αστεία φατσούλα μιας γιορτής.
8 comments:
Αισιόδοξο όσο και όμορφο Γυριστρούλα. Μήπως τα έχουμε ήδη εκχωρήσει τα καρναβάλια του πιτσιρικά;;....
Eγώ δεν υπέγραψα, Θανάση. Εσύ;
Καλημέρα!
Κι εγώ θέλω να βλέπω πως η ζωή θα βρίσκει χαραμάδες να σκάει μύτη - δεν μπορεί, τους ξέρει τους κανόνες καλύτερα από μας..
Ήδη ο μικρός ανακαλύπτει την πορεία που κοντεύαμε να χάσουμε οι μεγαλύτεροι: Τα καρναβάλια ξεκινάνε από μέσα, όχι από τα μεγάλα άρματα του Δήμου απ' όπου μια βραζιλιάνα πετάει σοκολάτες. Ας μαθαίνουμε.
Συνειρμικά, μπορεί άσχετο, με επισκέφτηκε ο τρελός του σκακιού του Αναγνωστάκη:
"Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις."
Πολλά φιλιά, Ανεστασία.
Καλέ μου Διονύση, ο μικρός αυτός ήταν ο μόνος μασκαράς σε ένα γλέντι καταμεσής της Αποκριάς, σε έναν τόπο, που δεν υπήρχε περίπτωση να μη δεις τουλάχιστον μια παρέα μασκαράδων σε μια γιορτή. Που τα βράδια από κάθε στενό έβγαιναν μασκαρεμένοι και γύριζαν στα σπίτια. Εντάξει...η εξέλιξη, τα νέα ήθη, μα μόνο ένας;
Τους τρελούς μας και τα μάτια σου. Μόνο αυτό...
Τρελός παρών...όσο μπορώ.
Ελήφθη, Γιώργο...
"Θέλω να μεγαλώνεις σαν μικρός πρίγκιπας κι όχι σαν το ξεπεσμένο ελληνάκι που θα το λυπούνται στις στράτες του κόσμου"
εκεί φτάσαμε!
Να μαζεύουμε τη λύπηση του κόσμου σα ζήτουλες....
Και πως θα σταθούμε απέναντι στο μικρούλι μου λες;
το γέλιο το ξεπουλήσαμε νωρίς....
μεριλού μου, θα ήταν αστείο να ισχυριστώ πως έχω απάντηση στα ερωτήματά σου. Όμως...κράτα για αρχή το ότι ξέρουμε τι θέλουμε να σώσουμε. Τι αξίζει να σώσουμε. Για μένα είναι ίσως το πιο σημαντικό.
Post a Comment