"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
9 comments:
Χωρίς να θέλω σε καμμία περίπτωση να δικαιολογήσω τα φακελάκια, να τονίσω ότι για να σταματήσει αυτή η γάγγραινα, πρέπει οι γιατροί να αμείβονται όπως απαιτούν η τεράστιας σημασίας προσφορά τους, και το πολύ δύσκολο έργο τους. Μία ημέρα να βρεθείς σε εφημερία νοσοκομείου θα καταλάβεις ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι υπεράνθρωποι για να ανταπεξέλθουν σε ό,τι καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Οι γιατροί -όπως και οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, και οι δικαστές- ΔΕΝ είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι που διεκπεραιώνουν διοικητικές υποθέσεις. Είναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ! Το κράτος οφείλει να τους σεβαστεί και να τους αμοίψει ανάλογα, για να νοιώθουν δικαιωμένοι και για να ασκούν το έργο τους με ευθύνη.
Εννοείται φυσικά πως και οι έλεγχοι πρέπει να είναι αυστηροί, όπως και η τιμωρία των ασυνείδητων.
τελικά δεν άλλαξε τίποτα..καλό μήνα
Και ενώ προσυπογράφω τα της Λορελάης θα προσθέσω και τούτα:
Το φακελάκι εν πολλοίς θα σταματήσει από μας. Όταν εμείς με σταθερή φωνή ως ασθενείς διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας χωρίς να ενδώσουμε σε καμιά εσωτερική ή άλλη φων΄ή φόβου.
Θα πεις είναι εύκολο; Σαφώς και όχι. Τρέμουμε για τους ανθρώπους μας (και για μας)Ο γιατρός μας φαίνεται θεός κι εμείς έτοιμοι να θυσιάσουμε όλες μας τις οικονομίες για την ευσπλαχνία του.
Δεν είναι έτσι. Ένας επαγγελματίας είναι που οφείλει να κάνει καλά τη δουλειά του και εμείς πρέπει να το περιμένουμε αυτό.
Και πιστεύω και τούτο ο γιατρός πάρει δεν πάρει φακελάκι ότι ξέρει θα το κάνει (εξαιρείται η προώθηση στο χειρουργείο )
Συνεπώς ας αναλάβουμε το βάρος της ευθύνης που μας αναλλογεί κι ας αποκτήσουμε επιτέλους συμπεριφορά πολίτη
Bravo sou poy to 8umh8hkes :)
Φίλοι μου (λορελάη, νίκο, μέριλ και εβίτα) αυτό το δημοσίευμα δεν είναι δικό μου, εγώ απλώς το αναδημοσίευσα από την κίνηση φίλων της Αμαλίας, με αφορμή την επέτειο του θανάτου της.
Για μένα αυτή η κοπέλα είναι σύμβολο ενεργού ανθρώπου, αγωνίστριας, σκεπτόμενου πολίτη και καλλιεργημένου λόγου. Δεν την κατέβαλε ο πόνος, η απόγνωση, η αδικία, η αρρώστια. Μόνο ο θάνατος την κατέβαλε. Κι αυτό είναι το δικό μας μερίδιο, να μην αφήσουμε να την υποτάξει ο θάνατος τη φωνή της.
Όσο για το αν πρέπει οι γιατροί να πληρώνονται, εξυπακούεται, όπως και οι δάσκαλοι και οι νοσηλευτές και οι δικαστές και όλοι οι απόμαχοι της δουλειάς που μας θρέψανε ως κοινωνία κι ως άτομα. Κανένας όμως δεν νομιμοποιείται να εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο, για να συμπληρώνει τις αδικίες στο εισόδημά του. Κι αυτό θα έπρεπε να το σταματήσουν οι ίδιοι οι λαμπροί επιστήμονες που κοσμούν αυτό το λειτούργημα και τους έχουμε συναντήσει, οι τυχεροί, σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.
Πρόσφατα, μετά από μια εγχείρηση του πατέρα μου κι ενω όλα πήγαν παραπάνω από καλά, με έναν γιατρό που μας ανέλαβε σε μια εφημερία πανικού, δεν μας ζήτησε το παραμικρό, και ήταν δίπλα μας σε όλα, την ώρα που τον αποχαιρετούσαμε πια, μπήκα στο γραφείο του και μόνο τότε, του έδωσα ένα δώρο από την καρδιά μου κι όχι από το υστέρημά μου. " Ξέρω ότι δεν πληρώνεστε αρκετά, παρακαλώ δεχτείτε το, για να νιώσω εγώ καλύτερα" Έδωσα μάχη, ειλικρινά, αλλά τη χάρηκα. Ναι, οι γιατροί πρέπει να πληρώνονται καλύτερα, αλλά όχι εκβιάζοντας και εκμεταλλευόμενοι τον άρρωστο που πέφτει στην ανάγκη τους.
Μεγάλο ζήτημα τα φακελάκια. Αλλά δεν δικαιολογώ τους γιατρούς που τα παίρνουν. Ποτέ δεν θα τους δικαιολογήσω, γιατί καμία πληρωμή, κανένας μισθός δεν αξίζει μια ανθρώπινη ζωή. Είμαι απόλυτη σε αυτό το θέμα και δεν δέχομαι κανένα από τα ελαφρυντικά που τους δίνουν.
Αλίμονο, aurora, αν τουλάχιστον εσύ δεν ήσουν απόλυτη!
ΔΕν μπορεσα ποτε να καταλαβω γιατι καναμε εθος το φακελλακι στους γιατρους και οχι και σε ολους τους υπολοιπους συνανθρωπους μας που μας περιτριγυριζουν και μας χαίδευουν κι αυτοι με τις υπηρεσιες τους.
Γνωρισα πολλους γιατρους που τα λεφτα τους δεν ξερουν που να τα ξοδεψουν. Στους λεφταδες γιατρους δινουμε χρηματα οχι στα γιατρουδακια (οπως τα λενε και τα λεμε) που πιθανον αυτα τα γιατρουδακια και αξια περισσοτερη πολλες φορες εχουν και αναγκη περισσοτερων χρηματων δικαιουνται για τα τοσα χρονια σπουδων.
Ομως δεν δινουμε σ' αυτους που εχουν αναγκη, δινουμε σ' αυτους που τους ΕΧΟΥΜΕ αναγκη και που φροντιζουν καταλληλα να διατηρουν αυτο το εθος...
Νευριασα αρκετα ή οχι;
vagnes, σε ένα μόνο θα διαφωνήσω: είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ηρωισμούς, όταν ένας δικός σου άνθρωπος είναι στα χέρια ενός τέτοιου εκβιαστή. Γι'αυτό η Αμαλία είναι τόσο εξαιρετική περίπτωση, γιατί τα έβαλε με ένα σύστημα, που την είχε στο έλεός του.
Post a Comment