Μπρρρρρρρρρρρρρρρρ!

Ε, λοιπόν, ηρωισμοί υπάρχουν πολλών ειδών.
Να πολεμάς για την πατρίδα, τα ιδανικά, να αντιστέκεσαι στις σειρήνες του βολέματος και των συμβιβασμών, να μην ενδίδεις στους πειρασμούς του ευδαιμονισμού και της ματαιοδοξίας...
Τι είναι όμως όλα αυτά μπροστά σε μια ηρωϊκή βουτιά στα παγωμένα νερά του Αιγαίου;
Τι αντοχές χρειάζονται, για να μην το βάλεις στα πόδια να κουκουλωθείς με κανα δυο παλτά να συνέλθεις;
Η πρώτη επαφή σε κάνει να παραπατάς σαν πεχλιβάνης μαστουρωμένος, η δεύτερη να σκούζεις σαν να σε τσίμπησε σφήκα, η τρίτη, καθώς το νερό ανεβαίνει ανελέητα στο κορμάκι σου το ανυπεράσπιστο, σου φέρνει σκέψεις για διαθήκες και τελευταίους ασπασμούς κι αρχίζεις τα "σας αγάπησα πολύ και μη με ξεχάσετε και να ποτίζετε το σπαθόφυλλο, να μην ποτίζετε το μπέντζαμιν και να πλένετε το σκύλο πού και πού". Κάπου εκεί, είσαι έτοιμη να την κοπανήσεις με την ουρά στα σκέλια (μια και αναφέραμε το σκύλο), αλλά υπάρχει κι εκείνο το φιλότιμο, που λέει κι ο αείμνηστος Περικλής, είναι κι αυτή η μαυλίστρα η θάλασσα που λαμποκοπά και σε τραβάει σαν μαγνήτης (να σε κάψω, Γιάννη...) και........τολμάς!
Ναι! Είναι τόσο παγωμένη! Σαν να πέφτεις στις αρχαίες θάλασσες των παγετώνων ένα πράμα κι όπου να 'ναι θα γίνεις ένα απολίθωμα να μελετάνε οι ανθρωπολόγοι του μέλλοντος το ευγενές σου είδος.
Τελικά όμως, όλα συνηθίζονται, κι ο καπιταλισμός κι η μοναξιά και οι υψηλές τιμές των αγγουριών στη λαϊκή, δεν θα συνηθίσεις μια ψύχρα, μια κατάψυξη, ένα παγετό εκεί πέρα;
Ναι, επέζησα.
Είμαι πάλι κοντά σας σώα και αβλαβής, οι προσευχές σας εισακούστηκαν.
Το βραβείο ηρωϊκών πράξεων το αφήνω στην απόλυτη εκλογή σας, εγώ δεν ζήτησα τίποτε!