Συμ-πτώσεις και "συν- άρσεις"

Σήμερα το πρωί στο σχολείο, με ζήτησε στο τηλέφωνο "κάποιος κύριος". Δεν έχει ξανασυμβεί και πήγα απορώντας να απαντήσω. "Γεια σας, είμαι ο βιβλιοπώλης απέναντι, μου είχατε ζητήσει ένα βιβλίο, το βρήκα!"
Πάει καιρός που ψωνίζω από μικρά συνοικιακά μαγαζιά: "μίνι μάρκετ", μανάβικα, βιβλιοπωλεία. Κερδίζω χρόνο και χρήμα, αφού δεν παρασύρομαι από την αφθονία σε άσκοπες αγορές, αλλά κυρίως, έχω πια την προσωπική μου μανάβισσα, τον δικό μου βιβλιοπώλη... Ο συγκεκριμένος είναι ενημερωμένος και εξυπηρετικός. Βρίσκει ό,τι του ζητάω και μου τα φέρνει.
Αυτή τη φορά του ζήτησα ένα βιβλίο που δεν ήξερα συγγραφέα, ούτε εκδοτικό οίκο. "Μισάντρα", μόνο αυτόν τον τίτλο ήξερα. Κάτι είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα και μου άρεσε, αλλά δεν σκέφτηκα να κρατήσω τα στοιχεία. Να όμως που το κρατάω στα χέρια μου εδώ και λίγη ώρα.
Γιάννης Καισαρίδης, ο συγγραφέας. Από το σύντομο βιογραφικό του, μάλλον συνάδελφος μου φαίνεται. Φιλόλογος από τη Βέροια. Ίσως γι' αυτό συγκράτησα το βιβλίο του.
Στο αφιέρωμα, ένα ποίημα (αντιγράφω αυτούσια τη σελίδα):

Για το Σταύρο και τ' άλλα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη
Εδώ θα είμαι
Φέτος το καλοκαίρι στα δεκάξι μου θα τη σηκώσω
τη μεγάλη πέτρα.
Θ' απλώσω τα μαλλιά μου πάνω από τα κυπαρίσσια.
Θα ταξιδέψω. Πάνω απ΄τον ήλιο, τη βροχή, τον άνεμο.
Με χαραγμένα χέρια και γόνατα.
Θα τη σηκώσω τη μεγάλη πέτρα.
Θα σπάσω την απέραντη σιωπή.
Θα δω τον κόσμο από ψηλά.
Ψιθυριστά στους φίλους μου, σαν την ανάσα του κυπαρισσιού,
χρόνια θ' απλώσω στα φτερά μας.
Επιθυμίες κι όνειρα που κόλλησαν πάνω στο χώμα, σαν το φιλί
το πρώτο, θα χαρίσω.
Θα είμαι εδώ. Όταν κανείς δε θα μιλάει, θα σας μιλάω εγώ.
Θα τη σηκώσω τη μεγάλη πέτρα.
Εδώ θα είμαι.

Οι μόνες διαφυγές από την ανελέητη "φυσική" πραγματικότητα των πρόωρων θανάτων των 21 παιδιών, του Αυγουστή, της Φωτεινής και του μαθητή του θερσίτη, χθες, αυτές οι "μεταφυσικές" συντυχίες και συγγένειες, που κάπως σηκώνουν τις μεγάλες πέτρες που μας βουλιάζουν...