Η θάλασσα κρυφομιλά και πλέχει
Καμιά φορά σηκώνεται κι ουρλιάζει
Μα πάντοτε τα ύδατά της παραμένουν
Θάλασσα της θαλάσσης.
Α ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979
Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...
-
ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ: 1.ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17 Ο ΚΑΙ 18 Ο ΑΙΩΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ...
-
Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...
-
Στις μηχανές αναζήτησης μερικές από τις πιο συνηθισμένες λέξεις -κλειδιά που οδήγησαν στον Ανεμόμυλο ήταν "Γλώσσα Α΄λυκείου"....
6 comments:
Αυτή η θάλασσα ποιητικού λόγου που ανοίγεται μπροστά μου με τα λόγια του αγαπημένου μας Εμπειρίκου, πόσο παράξενη και μεταβλητή είναι;
Συγγενική με την δική σου θάλασσα που απλώνεται κάτω απ’ τα παράθυρα του νησιού σου.
Σε νοιώθω, να την παρακολουθείς καθώς αλλάζει φορεσιές, φώτα, χρώματα, φωτισμούς και ήχους πολυτονικούς, κατά πως τους ερμηνεύει η ακουστική ψυχή σου. Συνταιριάζουν τα βουερά της ξεσπάσματα, γλυκομουρμουρίσματα και σιωπηλές ευδίες με όλες … «τις Γυριστρούλες» που γνωρίσαμε.
Τι πρόκληση είναι αυτή η θάλασσα, …. για ένα αδιάκοπο και απεριόριστο όνειρο;
Ο δανδής τα είπε πολύ εύγλωττα και δυνατά. Εγώ να προσθέσω την αγαπημένη μου εικόνα του ανέμου που έρχεται σφοδρός από την ανταριασμένη θάλασσα και σε σαρώνει, σε κάνει να δακρύζεις και να συνειδητοποιείς πόσο λίγος είσαι μπροστά στη φύση, μπροστά στο ανεξήγητο μεγαλείο της.
Της θαλάσσης καλύτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην
έρημον βάρκαν
(Α.Κάλβος)
Δε συμφωνείτε;
Αχ, βρε Γυριστρούλα....
Τυχερή είσαι το ξέρεις; Και μεις επίσης που χουμε μια θάλασσα να σεργιανάμε στις ξενιτιές μας
Καλημέρα
δανδή, βλέπω ο λόγος σου είναι ποιητικός, λυρικός. Θα στοιχημάτιζα ότι γράφεις και μάλιστα πολύ καλά.
Πολύ θα θέλαμε ένα δείγμα γραφής σου σε κάποιο δικό σου μπλογκ.
Εμένα, θερσίτη, δεν μου είναι εύκολο να παρατηρώ τη θάλασσα. Έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να πέσω μέσα ακόμα και το καταχείμωνο.
λορελάη, πού να ήξερε ο καημένος ο Κάλβος πόσο επίκαιρα θα είναι κάποτε τα λόγια του ε;
meril μου γιατί είμαι τυχερή; Στην Αθήνα ζω όχι στο νησί. Και τώρα με τα σεμινάρια θα κάνω πολύ καιρό να πάω, οπότε έχει αρχίσει μια κάποια νοσταλγία.
Μια θάλασσα έχεις αποθηκευμένη και την παίρνεις μαζί σου όπου και να πας
Και αφήνεσαι χάνεσαι.... Δεν είναι τύχη αυτό; Εγώ λέω πως είναι
Post a Comment