Είπα να πάρω τη σκυτάλη στην ποιητική σκυταλοδρομία μας, αλλά δεν έχω το κέφι απόψε.
Κανένα ποίημα δεν μπορεί να με σώσει.
Πριν τις γιορτές ο διευθυντής μας μου είπε ότι θα μου φέρει ένα καινούριο παιδί στην τάξη, ένα παιδί με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και πολλές απουσίες, που ζήτησε μόνο του να αλλάξει τμήμα. Καθησύχασα τις δικαιολογημένες ανησυχίες των παιδιών, γιατί δεν είχε και την καλύτερη φήμη, και το υποδέχτηκαν πολύ θετικά. Είναι εξαιρετικά παιδιά, μια τάξη αστεριών, τα πρωτάκια μου.
Ο μικρός ήταν εντάξει. Ευγενέστατος, δεν μας δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα κι έλεγε ότι του αρέσει το τμήμα. Μετά τις γιορτές, ήρθε ελάχιστες φορές σχολείο.
Σηκώνεται κάθε πρωί με το μικρότερο αδελφό του, φεύγουν, υποτίθεται, για το σχολείο κι ένας θεός ξέρει πού γυρνάνε, 13 και 14 χρονών παιδιά!
Κι εμείς, τόσοι άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε πραγματικά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, πέρα από άκαρπα τηλεφωνήματα!
Και στο σπίτι μια άρρωστη γιαγιά, ένας πατέρας με προβλήματα ψυχικά, αδυνατούν να κάνουν τίποτε.
Και ένα κράτος πρόνοιας στο οποίο απευθυνόμαστε, πάλι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, χωρίς εμπλοκή εισαγγελέα.
Κι εγώ αύριο θα μιλάω για του Όθωνα τα χρόνια και για τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα...
Κανένα ποίημα δεν μπορεί να με σώσει.
Πριν τις γιορτές ο διευθυντής μας μου είπε ότι θα μου φέρει ένα καινούριο παιδί στην τάξη, ένα παιδί με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και πολλές απουσίες, που ζήτησε μόνο του να αλλάξει τμήμα. Καθησύχασα τις δικαιολογημένες ανησυχίες των παιδιών, γιατί δεν είχε και την καλύτερη φήμη, και το υποδέχτηκαν πολύ θετικά. Είναι εξαιρετικά παιδιά, μια τάξη αστεριών, τα πρωτάκια μου.
Ο μικρός ήταν εντάξει. Ευγενέστατος, δεν μας δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα κι έλεγε ότι του αρέσει το τμήμα. Μετά τις γιορτές, ήρθε ελάχιστες φορές σχολείο.
Σηκώνεται κάθε πρωί με το μικρότερο αδελφό του, φεύγουν, υποτίθεται, για το σχολείο κι ένας θεός ξέρει πού γυρνάνε, 13 και 14 χρονών παιδιά!
Κι εμείς, τόσοι άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε πραγματικά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, πέρα από άκαρπα τηλεφωνήματα!
Και στο σπίτι μια άρρωστη γιαγιά, ένας πατέρας με προβλήματα ψυχικά, αδυνατούν να κάνουν τίποτε.
Και ένα κράτος πρόνοιας στο οποίο απευθυνόμαστε, πάλι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, χωρίς εμπλοκή εισαγγελέα.
Κι εγώ αύριο θα μιλάω για του Όθωνα τα χρόνια και για τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα...
10 comments:
Και σε μένα αυτές τις μέρες βρίσκεται "υπό αίρεση" μια δουλειά 20 ετών,είναι φορες που δεν έχεις πραγματικά κάτι να πεις...καταλαβαινόμαστε δε χρειάζονται περισσότερα...
Είναι μια ήττα μας, γυριστρούλα και γιώργο. Μια δική μας ήττα. Το γράφω και δύσκολα κρατώ τα μάτια μου στεγνά. Δυστυχώς αδέλφια, δυστυχώς. Γι' αυτό λέω ότι εμείς πρέπει να σώσουμε τον κόσμο. Αυτό το παιδί εν προκειμένω είναι για σήμερα ο κόσμος. Αγωνίσου, αδελφούλα μας.
Σου στέλνω λίγες λέξεις από ένα αγαπημένο μου έργο, που νομίζω πως ταιριάζουν στην περίσταση:
"Σφάξε με! Βγάλε από μέσα μου
το κρίμα που με τρώει. Να πάει αλλού να κλάψει!
Σκύψε στα πιο θρυμματισμένα σου φερσίματα
και τράβηξε ένα όνειρο ολόκληρο."
Μην τα παρατάς Γυριστρούλα! Μην τα παρατάς! Ενεργοποίησε όσους μπορείς ...
Καλή δύναμη....
Ολοι εσεις εκει ανοίχτε, ωστε να σχηματισετε ενα κυκλο...
τον κυκλο των χαμενων ποιητων.
Τον κυκλο που θα σπαει τα δεσμα που σας τυλιγουν, τον κυκλο μαζι με τα παιδια σας, τα δικα μας παιδια. Θα σας ανταποδωσει το καλο πρωτα η ψυχη σας, αμεσως και μεις απο κοντα.
Αυτενεργειστε με φαντασια κι' ας σας πολεμησουν μερικοι...
Σήμερα έγιναν πολλά που έδειξαν το μέγεθος του προβλήματος. Ξεφεύγει από τις συνήθεις περιπτώσεις κι από τα όρια αυτού του ποστ. meril, τίποτε άλλο δεν ξέρω, μόνο πως δεν παραιτούμαι ποτέ.
θερσίτη, σ'ευχαριστώ για την έγνοια την πολλαπλώς εκφραζόμενη, η αλληλεγγύη σου είναι στήριγμα. Κάθε παιδί που γλιστράει από τα χέρια μας είναι ήττα, ακόμα κι αν έπρεπε να γίνουμε υπεράνθρωποι, για να το κρατήσουμε.
giorgo, δεν είναι η καλύτερή μας, όπως έλεγα και στο παιδί σήμερα, ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Αγάντα, που λέμε και στο νησί.
vagnes, ξέρω ότι πιστεύεις σε μας, μερικές φορές, φίλε μου, δεν επαρκούμε, είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, δυστυχώς.
Βαρήκοες συνειδήσεις Γυριστρούλα.
Βαρήκοες και αυτάρεσκες σαν τον καθρέφτη των ειδήσεων που ζούμε όλο αυτό το διάστημα.
Με βάση το παράδειγμα που έφερες γι’ αυτά τα δύο παιδιά, τα οποία στην ουσία ισορροπούν στο κενό, να ! που υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος κάτω από τον αφρό των σκουπιδιών.
Και είναι καιρός να φανεί η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους πριν μας σκεπάσει όλους η Μεγάλη Χωματερή.
Όσοι λοιπόν επιμένουμε να διεκδικούμε την φωνή μας, ας την χρησιμοποιήσουμε.
Δεν έχουμε άλλον τρόπο. Αλλιώς θα είμαστε νεκροί και δεν θα το ξέρουμε.
Χαρούμενου νεκροί, αλλά νεκροί …
Έτσι ακριβώς, φίλε δανδή. Είναι ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε ζωντανοί, αλλά δεν εγγυώμαι ότι δεν μας σκεπάζει η χωματερή όπου να 'ναι.
Δεν μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας, δεν υπάρχουν γυάλινοι πύργοι ή ελεύθερες ζώνες από σκουπίδια. Και ναι, δυστυχώς, οι καλές προθέσεις εδώ δεν αρκούν. Μόνο τραβώντας άλλους έξω έχουμε ελπίδα.
Γυριστρουλα, δεν ξέρω τι να πω...
Πάλεψέ το. Όπως μπορείς. Όλοι αυτό κάνουμε, στιγμή-στιγμή, βήμα-βήμα, παντού. Εγώ και μόνο που σας βρήκα έχω ένα κάτι λίγο αναθαρρήσει.
Είμαστε λίγοι, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ίσως εί΄μαστε περισσότεροι απ' ό,τι νομίζουμε. Χανόμαστε όμως μέσα στο χάος του πλήθους.
Μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να αποκτήσουμε φωνή;...
Αυτή η μοναξιά μάς ακυρώνει.
Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι πιο δραστικό; Αυτοσχεδια και πρωτότυπα έξω από μηχανισμούς; Εμείς, η τρέλα μας και η υγιής απελπισία μας. Για σκεφτείτε το συνοδοιπόροι.
Αχ, λορελάη, το μισό μου βασίλειο για μια παρέα "σωματοφυλάκων" μ'αυτά που ζω τελευταία στο σχολείο. Σήμερα όμως με υποδέχτηκε ο μικρός με ένα χαμόγελο τεράστιο "ήρθα, κυρία"! Αν δεν τον "διώξουμε" πάλι, γιατί αρχίζω πια να πιστεύω ότι θέλουμε να ξεφορτωθούμε τους "ενοχλητικούς", θα έχουμε σώσει ένα παιδί από την κατρακύλα.
Post a Comment