Διάβαζα στα ΝΕΑ ότι η υπερκατανάλωση κι όχι η αύξηση πληθυσμού είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον πλανήτη μας. Οι Δυτικοί καταναλώνουμε, λέει, 32 φορές περισσότερο από ότι οι κάτοικοι του τρίτου κόσμου και αν κι αυτοί μας φτάσουν, πράγμα που ηθικά και πολιτικά δεν δικαιούμαστε να αποτρέψουμε, θα ήταν σαν να ζούσαν πάνω στη γη 72 δισ. άνθρωποι. Καθώς λοιπόν βγαίνουμε ράθυμοι και χορτάτοι από τις γιορτές, με ένα σωρό μπιχλιμπίδια αγορασμένα και χαρισμένα, με τα οικονομικά μας σε φθίνουσα πορεία, όπως και τα κέφια μας, είναι καιρός να αναρωτηθούμε ως πότε θα ενδίδουμε άκριτα κι απερίσκεπτα σ' αυτή την ανθυγιεινή συνήθεια τόσο για μας, όσο και για τη γη ολάκερη.
Πολύ δύσκολο θα μου πείτε. Όλα τα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας είναι καταναλωτικά προϊόντα, ακόμα και τα πνευματικά αγαθά, το βιβλίο, το θέατρο, η μουσική, η παιδεία κλπ. Τι νόημα μπορεί να έχει μια παρότρυνση σε λιγότερη κατανάλωση, όταν δεν μας λένε τι να βάλουμε στη θέση της;
Κι εδώ θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, την ΑΕΝΑΗ ΕΥΦΟΡΙΑ ενός σπουδαίου σύγχρονου φιλοσόφου, του ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ:
"...Και η δύναμη των μεγάλων αναταραχών που σημειώθηκαν στον 20ο αιώνα στη Γαλλία, δεν ήταν μόνο ότι ξαναμοίρασαν την κοινωνική πίτα, αλλά το ότι δημιούργησαν καινούρια πλούτη για τον πολύ κόσμο, τον ελεύθερο χρόνο, την ποίηση, τον έρωτα, την απελευθέρωση της επιθυμίας, την ιδέα του καθημερινού θαύματος. Να μην αρκούμαστε μόνο στην εξασφάλιση των αναγκαίων, αλλά να ανακαλύπτουμε παντού μη αγοραστέα αγαθά που ξεφεύγουν από τον κανόνα του οικονομικού οφέλους, να αναβιώσουμε το παλιό επαναστατικό όνειρο της πολυτέλειας για όλους, της ομορφιάς που προσφέρεται ακόμα και στους πιο ταπεινούς. Σήμερα η πολυτέλεια εδράζεται σε όλα όσα είναι σπάνια:στη μέθεξη με τη φύση, στη σιωπή, στον διαλογισμό, στην επανακτημένη βραδύτητα, στην ευχαρίστηση να ζεις με τους δικούς σου ρυθμούς, στη γόνιμη απραξία, στην απόλαυση των μεγάλων έργων του πνεύματος, τόσα προνόμια που δεν αγοράζονται, επειδή είναι στην κυριολεξία ανεκτίμητα. Στη φτώχεια που μου επιβάλλεται μπορώ να αντιτάξω μια επιλεγμένη πτώχευση (ή μάλλον έναν εκούσιο περιορισμό) που δεν είναι καθόλου μια προτίμηση για ένδεια, αλλά ο επαναπροσδιορισμός των προσωπικών μου προτεραιοτήτων[. ..]Σε τελική ανάλυση, η αληθινή πολυτέλεια[...]είναι η επινόηση της ίδιας μας της ζωής, είναι η διαχείριση της μοίρας μας."
Κόκκινη κλωστή δεμένη λοιπόν...
Ν'αρχινήσει η συζήτηση, πολύ στις μουσικές και στους χορούς το ρίξαμε...
Πολύ δύσκολο θα μου πείτε. Όλα τα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας είναι καταναλωτικά προϊόντα, ακόμα και τα πνευματικά αγαθά, το βιβλίο, το θέατρο, η μουσική, η παιδεία κλπ. Τι νόημα μπορεί να έχει μια παρότρυνση σε λιγότερη κατανάλωση, όταν δεν μας λένε τι να βάλουμε στη θέση της;
Κι εδώ θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, την ΑΕΝΑΗ ΕΥΦΟΡΙΑ ενός σπουδαίου σύγχρονου φιλοσόφου, του ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ:
"...Και η δύναμη των μεγάλων αναταραχών που σημειώθηκαν στον 20ο αιώνα στη Γαλλία, δεν ήταν μόνο ότι ξαναμοίρασαν την κοινωνική πίτα, αλλά το ότι δημιούργησαν καινούρια πλούτη για τον πολύ κόσμο, τον ελεύθερο χρόνο, την ποίηση, τον έρωτα, την απελευθέρωση της επιθυμίας, την ιδέα του καθημερινού θαύματος. Να μην αρκούμαστε μόνο στην εξασφάλιση των αναγκαίων, αλλά να ανακαλύπτουμε παντού μη αγοραστέα αγαθά που ξεφεύγουν από τον κανόνα του οικονομικού οφέλους, να αναβιώσουμε το παλιό επαναστατικό όνειρο της πολυτέλειας για όλους, της ομορφιάς που προσφέρεται ακόμα και στους πιο ταπεινούς. Σήμερα η πολυτέλεια εδράζεται σε όλα όσα είναι σπάνια:στη μέθεξη με τη φύση, στη σιωπή, στον διαλογισμό, στην επανακτημένη βραδύτητα, στην ευχαρίστηση να ζεις με τους δικούς σου ρυθμούς, στη γόνιμη απραξία, στην απόλαυση των μεγάλων έργων του πνεύματος, τόσα προνόμια που δεν αγοράζονται, επειδή είναι στην κυριολεξία ανεκτίμητα. Στη φτώχεια που μου επιβάλλεται μπορώ να αντιτάξω μια επιλεγμένη πτώχευση (ή μάλλον έναν εκούσιο περιορισμό) που δεν είναι καθόλου μια προτίμηση για ένδεια, αλλά ο επαναπροσδιορισμός των προσωπικών μου προτεραιοτήτων[. ..]Σε τελική ανάλυση, η αληθινή πολυτέλεια[...]είναι η επινόηση της ίδιας μας της ζωής, είναι η διαχείριση της μοίρας μας."
Κόκκινη κλωστή δεμένη λοιπόν...
Ν'αρχινήσει η συζήτηση, πολύ στις μουσικές και στους χορούς το ρίξαμε...
29 comments:
Ακομα και 72 δισ. ανθρωποι, δεν ειναι πολλοι, πανω στη γη. Μια εκταση οση της Πελοποννησου, χωραει 50 δισ. ανθρωπους, ορθιους, τον εναν πλαϊ στον αλλο. Βαλε τους υπολοιπους στην Αττικοβοιωτια, και χωρεσαν κι αυτοι. Μοίρασέ τους τωρα σε ολη την κατοικησιμη εκταση του πλανητη. Υπαρχει χωρος (οι υπολογισμοι ειναι καποιου μεγαλου βιολογου). Και τροφη, αν εκμεταλλευονταν σωστα οι ποροι στεριας και ωκεανων, και αυτη θα εφτανε (του ιδίου βιολογου). Η απληστια, ομως, ειναι περισσοτερη απ' οση μπορει να χωρεσει η γη. Και η εκβιομηχανιση και η ψηφιοποιηση, τελευταια, που αυξησε τις ταχυτητες.
Απορω, πώς μια τοσο σοφη φυση, εφτιαξε ενα τοσο απληστο τερας που ονομαστηκε ανθρωπος, και καμαρωνει κιολας μ' αυτο που καταφερε να γινει, και επιπλεον, που δε λεει να συμμορφωθει και καταναλωνει χωρις να σκεφτεται εστω του ειδους του, μόνο, το μελλον.
Μπορει εμεις να μην το ζησουμε, αλλά θα ερθει ο καιρος που οι ανθρωποι θα φανε ο,τι αλλο κινειται, που οι φτωχοι θα φαγωθουν απ' τους πλουσιους και που οι τελευταιοι θα φαγωθουν μεταξυ τους. Κατι σαν την ιστορια του νησιου του Πασχα, στο εκτενεστερο.
Σου θυμιζω βιβλικο προφητη;
Μπα, δεν ειμαι. Απλη λογικη.
Η γη θα συνεχισει να ζει, και θα διορθωσει το λαθος της. Εμεις θα εξαφανισουμε ο,τι κινειται και θα εξαφανιστουμε, αν συνεχισουμε για λιγο ακομα να θελουμε περισσοτερα.
Η απαισιοδοξια στο επακρο, αλλά πιστευω πως ετσι ειναι.
...και πολυ σωστα τα λες
[Σήμερα η πολυτέλεια εδράζεται σε όλα όσα είναι σπάνια:στη μέθεξη με τη φύση, στη σιωπή, στον διαλογισμό, στην επανακτημένη βραδύτητα, στην ευχαρίστηση να ζεις με τους δικούς σου ρυθμούς, στη γόνιμη απραξία, στην απόλαυση των μεγάλων έργων του πνεύματος..]
..ποιος το κανει, ομως; Ποσοι καταφεραν να ανακτησουν τη χαμενη βραδυτητα;
Σ' αυτά τα μη αγοραστέα αγαθά που λέει Μπρυκνέρ είναι το κλειδί φιλενάδα, αλλά αυτά για να πάρουν τη θέση που τους αξίζει στις ιεραρχημένες αξίες μιάς υπερκαταναλωτικής και ασθμένουσας από τους ρυθμούς της κοινωνίας, πρέπει ο κάθε ένας από μας να κάνει την ανατροπή, μέσα του,δίπλα του,στην καθημερινότητα του. Αν δεν έχει ορθολογιστικά προαπετούμενα τότε είναι πιο εύκολο, στρέφεται στη μεταφυσική είναι κι' αυτή μια κάποια λύση.
Αλλά ας παραθέσω ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Φ.Ζαφειρίδη στην εκπομπή "ρεπορταζ χωρίς σύνορα"
Και διαπιστώνετε μια αύξηση όλων των ψυχικών παθήσεων;
Ναι, υπάρχει. Δεν το διαπιστώνω μόνο εγώ, αλλά και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας στις τελευταίες εκθέσεις της, διαπιστώνει μια αλματώδη αύξηση της ψυχοπαθολογίας. Δηλαδή της νοσηρότητας στις ψυχικές παθήσεις, με προεξάρχουσα την κατάθλιψη, στον δυτικό κόσμο. Αυτό για μένα είναι απόρροια ενός τρόπου ζωής και ενός πολιτισμού ο οποίος δεν συνάδει με τις πραγματικές, συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες. Γιατί όλοι όσοι μιλούν για ανάπτυξη στον δυτικό κόσμο, εννοούν το κατά κεφαλήν εισόδημα και διάφορους άλλους αριθμούς. Ακούσατε ποτέ κανέναν πολιτικό της Δύσης να μιλήσει για προσωπική ή για κοινωνική ανάπτυξη;
Όμως φαίνεται, ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι κατασκευασμένη για να ζει με τέτοιους τρόπους. Δηλαδή, εντάξει, οι υλικές ανάγκες πρέπει να καλυφθούν. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, έχουμε και άλλες ανάγκες. Συναισθηματικές και πνευματικές, τις οποίες, αυτός ο κυρίαρχος πολιτισμός, αυτός που παράγεται από το συγκεκριμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα, δεν μπορεί να τις καλύψει, δεν μπορεί να απαντήσει.
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι στη Δύση πάσχουμε. Παρά την υλική μας ευημερία. Και σ’αυτό βέβαια, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει καμία ουσιαστική απάντηση, γιατί αν δώσει μια πραγματική απάντηση, θα αυτοανατραπεί. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να δίνει διαχειριστικές απαντήσεις. Να στήνει δηλαδή διάφορα θεραπευτικά προγράμματα, πολιτικά προγράμματα, διάφορα οικολογικά προγράμματα στα προβλήματα της οικολογίας, για να απαντήσει δήθεν, για να διαχειριστεί δήθεν τα προβλήματα. Δεν πρόκειται όμως να τα λύσει. Ξέρει πού είναι οι αιτίες, αλλά δεν μπορεί να τις αγγίξει.
Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου gyristroula αλλά νομίζω είναι χρήσιμα όλα αυτά.
Δημήτρη, συμφωνώ απολύτως, η γη μπορεί να μας θρέψει, αν δεν την καταληστεύουμε και δεν την καταστρέφουμε μαζί, δεν πιστεύω όμως πως μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό αν δεν αλλάξουμε επί της ουσίας, γιατί τώρα μας σέρνουν από τη μύτη με χίλια δυο λουριά.
Κάπου προς τα εκεί μπορώ να δω μόνο λύση πια, στην ανάπτυξη ενός άλλου μοντέλου ζωής, αξιών, πολιτισμού. Αυτό συνεπάγεται "θυσίες" όμως, όπως άλλωστε όλες οι προτάσεις του Μπρυκνέρ. Θυσίες στο επίπεδο διαβίωσης, διαφορετική ιεράρχηση αναγκών.
giorgo, δίνεις μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στο θέμα. Τα μη αγοραστέα αγαθά είναι και ψυχικού περιεχομένου. Είναι η ψυχική μας υγεία, οι σχέσεις μας με τους άλλους και τον εαυτό μας, που είναι τα πρώτα θύματα αυτού του τρόπου ζωής.
Βλέπεις όμως πως είναι μοναχικές οι φωνές που μιλάνε για χρεωκοπία του δυτικού πολιτισμού, ενώ οι κατά τεκμήριο εισηγητές αλλαγών και ανατροπών, αριστεροί διανοητές, ηγέτες και κόμματα, μιλάνε πάντα για οικονομική ανάπτυξη, αύξηση βιοτικού επιπέδου, αγοραστικής δύναμης κλπ κλπ.
Μα αυτοί είναι οι διαχειριστές του συστήματος και μαζί η χρεωκοπία της αριστεράς, δεν πρόκειται να δώσουν λύση, και μόνο που το συζητάμε είναι κάτι θετικό όμως,ασπάζομαι την πορεία σε μια προσωρική και κοινωνική ανάπτυξη επαναλαμβάνω τα λόγια του Ζ.
Συμφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες.
Να προσθέσω ότι ακριβώς εδώ έγκειται η αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος. Στο ότι γέννησε το σύχρονο παράδοξο: ενώ η επιστημονική επανάσταση του 17ου -18ου αι. και η βιομηχανική που την ακολούθησε υποσχόταν την απελευθέρωση του ανθρώου από τον ζυγό της ανάγκης, μέσα από την λύση των βιοτικών του προβλημάτων, (βλ. ελεύθερος χρόνος και ψηλό βιοτικό επίπεδο), οδήγησε ταυτόχρονα τον σύγχρονο άνθρωπο στο σημερινό του αδιέξοδο και στην εξάντληση του περιβάλλοντος που έχει ανάγκη για να ζήσει. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ευθύνη της αριστεράς, που δεν μπόρεσε ούτε μπορεί να αρθρώσει λόγο και πράξη εξόδου απ' αυτά τα αδιέξοδα, για τον απλό λόγο ότι είναι κι αυτή εγκλωβισμένη ιδεολογικά στον οικονομίστικο χαρακτήρα του κοινωνικού συστήματος. Το χειρότερο σ' αυτό είναι ότι με τον δήθεν επαναστατικό της ρόλο εγκλωβίζει και δυνάμεις ανατροπής και αναστέλλει κοινωνικές δυναμικές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποια διέξοδο. Εμένα η μόνη μου ελπίδα είναι στα οικολογικά κινήματα που διαμορφώνουν σιγά-σιγά συνειδήσεις. Το ζήτημα είναι αν θα προλάβουμε... Και ίσως σε κάποια υπόγεια κοινωνικά ρεύματα που αναπτύσσονται ασύνδετα και ασύντακτα αλλά ίσως κάποια στιγμή βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια.
Ειδαμε την κοινωνια των ζωων και των πιο αγριων απ' αυτα, των πουλιων, των ζωυφιων, των ψαριων και μετρησαμε τις ζημιες που προξενησαν στη γη και βγαλαμε το αποτελεσμα μηδεν.
Αναζητησαμε τις αναγκες τους και ειδαμε οτι καλυπτονται απο τα υπαρχοντα του πλανητη μας.
Απο το ποσοστο των αυτοκτονιων μαθαμε για την ευτυχια τους και την ευτυχια μας.
Ειδαμε και ζησαμε τα επιτευγματα του εγκεφαλου του πιο εξυπνου(;) οντος της δημιουργιας.
Απολαυσαμε και απολαμβανουμε τα πνευματικα δημιουργηματα του ανθρωπου.
Θαυμασαμε και θαυμαζουμε τα υπεροχα εργα τεχνης, που εμπνευστηκαν και εφτιαξαν ανθρωποι.
Ζησαμε και ζουμε με τα συναισθηματα μας καθημερινα εντονες συναρπαστικες συγκινησεις.
Ψαξαμε να βρουμε τα θετικα του ανθρωπου και μετρησαμε πολλα, ψαξαμε για τα αρνητικα του ζωϊκου και φυτικου βασιλειου και δεν βρηκαμε ουτε ενα, προσπαθησαμε να μετρησουμε του ανθρωπου τ' αρνητικα κι' ηταν αμετρητα.
Απογοητευτηκαμε μετρωντας τα λαθη μας και τις πληγες που ανοιξαμε στον πλανητη.
Μηπως εκανε λαθος ο δημιουργος μας και μας γεννησε ή μηπως κατι αλλο ειχε στο νου του, που ακομη δεν ανακαλυψαμε...
Ποιος μπορει να μετρησει αληθεια την αξια του ανθρωπου οταν ΑΝθρωπΟΣ ειναι;
Ανεβάσατε πολύ τον πήχη βλέπω εσείς, όσο έλειπα.
giorgo, το μόνο με το οποίο δεν θα συμφωνήσω είναι το προσωπικό στοιχείο, ξεκινάει ατομικά, αλλά αν δεν πάρει κοινωνικό χαρακτήρα με κάποιο τρόπο, γυρνάμε πάλι στο γνωστό κόλπο του ουρανού στο κεφάλι.
λορελάη, αποκάλυψη είσαι εσύ, με εκφράζουν απόλυτα τα γραφόμενά σου, τα οικολογικά κινήματα είναι όμως λίγο φτωχή προοπτική, κάπως γραφικά, κάπως περιθωριακά. Χρειάζεται να πατήσουν σε πιο επιστημονική βάση και να αποκτήσουν φιλοσοφία και συνολική πρόταση ζωής. Κι ακόμα να βρουν λιγότερο γραφικούς τρόπους παρέμβασης. Θεωρώ καθοριστικό πχ το (αντι)καταναλωτικό κίνημα, αν οργανωθεί με ουσιαστικό τρόπο, αλλά και τη χρήση της τεχνολογίας για ενημέρωση, δικτύωση, δράση (πχ οι μεγάλες συγκεντρώσεις για τις πυρκαγιές το καλοκαίρι και τα δίκτυα εθελοντών).
Vagnes, εσύ φαίνεται να θέτεις στη συζήτηση και μια λιγότερο ορθολογική και μάλλον μεταφυσική οπτική που έλεγε κι ο giorgos πριν, εγώ που δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, τα αναζητώ όλα στα πεπερασμένα όρια της υλικής πραγματικότητας, αλλά ζηλεύω όσους έχουν αυτή την πίστη σε κάποια ανώτερη κρυμμένη αιτία για όλα.
Κι εσύ όμως τελικά δεν βλέπεις ορατή λύση. Πόσο εφικτό το θεωρείς να αναγκαστούν τα αριστερά κόμματα σήμερα να υιοθετήσουν προτάσεις που να οδηγούν σε άλλο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης;
Ένα πρώτο σχόλιο, γιατί θα επανέλθω, ότι η υπογράμμιση της ανάγκης να ελπίζουμε. Τίποτε δεν είναι ανέφικτο και σε αυτόν το χώρο: Η απόσταση από την κοινωνική αθλιότητα και αλλοτρίωση μέχρι την ποιότητα στη ζωή μας είναι βατή, είναι συγκεκριμένη. Καλύπτεται. Μην απελπίζεστε.
Αργότερα ή ίσως και αύριο θα σας πω τον τρόπο.
Γιώργο, ρώτησα τη γυναίκα μου και μου είπε ότι θα ευαγή ιδρύματα ανοίγουν την Τρίτη.
Τα λάθη είναι της δακτυλογράφησης και της βιασύνης. Για να μην κομπλεξάρεται ο Γιώργος.
Θερσίτη, μπες στης meril να δεις κι εγώ για λάθη μιλάω! (Ουφ! Τη γλίτωσα meril!)
Ναι, είναι αναγκαίο να ελπίζουμε, αλλά εσένα τι ακριβώς σε κάνει να ελπίζεις;
Τα αριστερα κομματα δεν εχουν πια τη δυναμικη -και την εγκυροτητα-που τα γεννησε για να πολεμησουν τον πανισχυρο πολυεθνικο καπιταλισμο.
Το χρημα δεν πολεμιεται, γιατι και ο επαναστατης οταν το αποκτησει θα το αγαπησει και την επανασταση θα απαρνηθει.
Το χρημα μπορει να πολεμηθει απ' αυτους που δεν το σεβονται και πιστευουν μεσα τους σε μια αλλη δυναμη, οποια κι' αν ειναι αυτη για τον καθενα.
Οι ανθρωποι αυτοι δεν μπορουν να ανηκουν σε μια αριστερα του παρελθοντος, αλλα σε μια νεα αρχη πανανθρωπινη σε μια νεα ιδεα που θα μπορει να "εκμεταλευτει" και να επενδυσει στα καλα στοιχεια, στα προτερηματα του ανθρωπου.
Αυτη η νεα αρχη δεν εχει ανατειλει ακομη και ουτε θα μπορει να δρασει χωρις λαθη και σκοπιμες τρικλοποδιες.
Γι' αυτο λεω στην επιγραφη του ιστολογιου μου "μεχρι να γεννηθει ο νεος προφητης πρεπει να ζησουμε...." και για να ζησουμε σημερα χρειαζομαστε και πρεπει να το φροντισουμε οσο πιο αμεσα μπορουμε, συνεργατικες κυβερνησεις (διαβασε αν θες και το νεο μου post) για να προσγειωθουμε και σε μια καποια πραγματικοτητα.
Η συνεργασια πολιτων και πολιτικων κομματων με διαφορετικες πολιτικες αποψεις, συνενουμενες αμβλυνουν τις διαφορες μεταξυ τους προς οφελος του κοινωνικου συνολου.
Δεν θα ασχολουμαστε πως να διορισουμε ή πως να καταχραστουμε το δημοσιο κλπ γιατι θα μας βλεπουν και θα μας ελεγχουν οι συμμαχοι και συνεργατες μας στην κυβερνηση.
Αξιολογηση, αξιοκρατια, δημοσιος ελεγχος, εφαρμογη νομων, δικαιες τιμωριες κλπ θα ερθουν κοντα στην πραγματωση τους και στη λυτρωση μας απο τα πολλα που μας ταλαιπωρουν. Αυτη η θετικη κοινωνικη εξελιξη θα φερει θετικα αποτελεσματα και στην οικονομικη.
Δεν περιμενα σε ενα τοσο πνευματικο post που ανεβασες θα μου ζητουσες να μιλησω για την πεζη πολιτικη, αλλα αφου το ζητησες, τι μπορουσα να κανω;
Λορελάη, πολύ εύστοχα επισημαίνεις την ευθύνη της σημερινής αριστεράς, "που είναι κι αυτή εγκλωβισμένη ιδεολογικά στον οικονομίστικο χαρακτήρα του κοινωνικού συστήματος". Να σου πω ότι ο συνδικαλιστής που ψήφιζα στην Α' ΕΛΜΕ, πολύ δραστήριος και αξιόλογος κατά τα άλλα, όταν του συζητούσα τα θέματα της ποιότητας της εκπαίδευσης, των εκπαιδευτικών συγεκριμένα, υπεξέφευγε. Κι όταν του έθετα το θέμα της αξιολόγησης, το αρνούνταν απερίφραστα: Αξιολόγηση δεν είναι δυνατή με οποιονδήποτε τρόπο.
Γυριστρούλα, ελπίζω, γιατί βλέπω κάθε μέρα γύρω μου τους νέους να ανησυχούν και να απαιτούν. Σε αυτούς ελπίζω. Με την καθοδήγηση που τους χρειάζεται θα μας βοηθήσουν να ξεφύγουμε από τη λάσπη.
Vagnes, η ανάγκη κυβερνήσεων συνεργασίας είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση. Χρειάζονται θεσμοί και κανείς από αυτούς τους άχρηστους δεν πρόεκιται μόνος του να τους θεσπίσει. έχουν κόστος οι αναθεμοατισμένοι.
Λοιπόν σας παρακολουθώ και σας χαίρομαι.
Και πιο πολύ την αγωνία και το πάθος
Μου φτιάχνετε τη μέρα γιατί η αλήθεια σας περνάει δεν είναι αυτές _μόνο_ οι λέξεις (δηλώσεις) αλλά μια άλλη στάση/φιλοσοφία ζωής
Να στε καλά παιδιά
Είδες, vagnes, κι εσύ που έχεις τέτοια πολιτική σκέψη, κατά βάθος θεωρείς την πολιτική λιγότερο πνευματική ενασχόληση. Δεν είναι έτσι. Αλίμονο αν οι φιλοσοφίες και ο στοχασμός δεν μας βοηθούν να στοχαστούμε καλύτερα πάνω στη ζωή και στην κοινωνία μας. Καλύτερα και αποτελεσματικότερα. Βλέπεις ότι ακόμα και οι φιλόσοφοι του σήμερα τείνουν να γίνουν πιο πρακτικοί, πιο εκλαϊκευμένοι κι όχι μόνο για εμπορικούς λόγους, πιστεύω.
(Το σχόλιο για τις κυβερνήσεις συνεργασίας θα το κάνω στο δικό σου μπλογκ.)
Θερσίτη, κι εγώ σ' αυτό ελπίζω ΑΚΡΙΒΩΣ. Λες να είναι απλώς ευσεβείς πόθοι οι ελπίδες μας;
(Ξέχασα να σε ρωτήσω. ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ ΤΟ ΓΑΤΑΚΙ; ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΓΑΤΑΚΙΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΚΑΤΙ ΑΓΡΙΜΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΝΤΖΟΥΝΑΝΕ ΣΤΟ ΝΗΣΙ;)
meril, βλέπεις έχουμε κι άλλες πιο μικρές εδώ! Εσύ, κι o giorgos είσαστε δύο ανάσες, όταν ασφυκτιούμε σ' αυτά τα θολά τοπία, ερχόμαστε σε σας και παίρνουμε χαρά και δύναμη (και γέλιο, giorgo, και γέλιο)
Ε θα απαντήσω παρ' όλο που κόντεψαν απόκριες και ακόμα με τις μεθεόρτιες σκέψεις τόσοι άνθρωποι ασχολούνται,ναι επιμένω προσωπικός ο δρόμος και η ματία μας κατ'αρχήν αν στη πορεία βρεθούμε περισσότεροι, τότε τα πράγματα γίνονται πιο συνροφικάτα που έλεγε και ο Ρίτσος (στα ερωτικά του το έλεγε ,μην βγάζετε φλύκταινες), αδέρφια είναι πολύ που στη θεωρία είναι βασιλικότεροι του βασιλέως αλλά στην πράξη δεν θέλουν το καμάρι τους να είναι στην ίδια τάξη ή στο ίδιο θρανίο με ένα τσιγγανόπουλο και πολλοί οι εκπαιδευτικοί Θερσίτη μου που νίπτουν τας χείρας και απ' το πολύ το πλύσιμο κοντεύουν να ξεβάψουν, ποιός σύλλογος και σε πιό σχολείο αλήθεια ασχολήται και κουβεντιάζει τα σοβαρά προβλήματα των παιδιών και της εκπαίδευσης? περισσότερο με το μιά ώρα πρός η πίσω στο πρόγραμμα θα γίνει κουβέντα, περισσότερο οι μικρότητες και τα απωθημένα του κάθε ενός θα κυριαρχήσουν,γι' αυτό σας λέω προσωπικός και μοναχικός ο δρόμος, αν βρεθήκαμε εδώ 5-6 που το ψάχνουμε τον κανουμε λιγότερο μοναχικό,σιγά μην έχω μεταφυσική πρόταση gyristroula...όταν τη βρώ θα σου τη στείλω αλλά όχι με τα blog με τον αέρα,μόλις βρώ βοριά να φυσάει θα του την παραδώσω να στη φέρει, για το χιούμορ τώρα, δεν θέλω να κάνω σάτιρα δεν με ενδιαφέρει,να σαρκάσω θέλω μαζί με σας ,αν αυτός ο σαρκασμός μας κάνει να σκεφτούμε, ακόμη καλύτερα αν γελάσουμε λιγάκι τότε θα πάρουμε μια ανάσα και μας χρειάζεται πιστέψτε με....(ουφ..τα είπα όλα..)
Ασφαλώς και δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή συλλογικότητες που να εγγυώνται μια καλύτερη προοπτική, δυστυχώς. Απλώς, αν δεν υπάρξουν, δεν θα υπάρξει κι αυτή. Θα περνάμε λίγο καλύτερα με τις ορθές επιλογές σε ατομικό επίπεδο, θα νιώθουμε λιγότερο ένοχοι ίσως, αλλά κι εμείς μαζί με όλους στο ίδιο σκάφος θα πλέουμε κατά κρημνόν.
(τη μεταφυσική εσύ την ανέφερες σε προηγούμενο ποστ ως προοπτική για τους μη ορθολογιστές)
Μου τσαλαπατουν καθε μερα την αισθητικη πλευρα της πολιτικης (και τις αλλες δηλαδη) οι παραθυροπολιτικοι, πως να τη θεωρω ανωτερη πνευματικη διεργασια ετσι οπως καθε μερα την απαξιωνουν;
Παρολο που συστηματικα δεν τους βλεπω, τους ακουω ομως την αλλη μερα στα στοματα, στα σχολια και στις καρμπον γνωμες των φιλων μου.
Κανενας τελικα δεν μπορει να απαλλαγει απο το τυρανικο καθεστως της TV.
Προτεινα στα σχολια σου με το ndn, post που αξιζει να διαβασεις, ελα σου εχω link κατω απο το συνθημα.
Ο Γιώργος έχει την άκρη του μίτου που οδηγεί στη λύση. Ο δρόμος είναι κατ' αρχάς η βελτίωση της ατομικής μας υπόστασης (κι εδώ οι ποιοτικές επιλογές, όπως η μέθεξη στην ποίηση, λορελάη, είναι εκ των sine qua non).
Ακολούθως η διαμόρφωση -πολύ δύσκολη, είναι η ελήθεια- ενός ποιοτικού μικρόκοσμου, μιας παρέας, που θα καλύπτει επ' αγαθώ και τον ελεύθερο χρόνο μας, αυτόν το φεγγίτη προς την ευδαιμονία. Ακόμη δυσκολότερο είναι το τρίτο βήμα: Να διαπλάσουμε ένα παρόμοιο περιβάλλον στο εργασιακό μας περιβάλλον.
Όλα αυτά τελικώς χρειάζονται να διευρύνονται από τη λειτουργία μας ως πολλαπλασιαστών. Εμείς οι εκπαιδευτικοί κι εσύ Γιώργο έχουμε πρόσφορο έδαφος για το μπόλι τους νέους. Για τους άλλους είναι πολύ πιο δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο.
Να είστε όλοι καλά.
Θερσίτη, συμφωνώ μαζί σου και με τον Γιωργο στο πρώτο σκέλος. Άντε και στο δεύτερο... μετά μυρίων κόπων και βασάνων...Αλλά από 'κει και πέρα το Χάος... Κυριολεκτικά. Σου 'ρχεται η φτήνεια, ο ωχαδερφισμός, ο εαυτουλισμός, η χυδαιότητα και δεν συμμαζεύεται, από κει που δεν το περιμένεις. Όπου και να στρίψεις, με τις καλύτερες των προθέσεων, κάπως θα γίνει και δεν θα το γλυτώσεις. Τι να πω; Έχω την εντύπωση ότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη πια. Οι "άλλοι" λειτουργούν πολύ πιο "πολλαπλασιαστικά" από μας. Στους νέους έχω κι εγώ μια αμυδρή ελπίδα. Αλλά τι να κάνουν κι αυτοί; Παραπαίουν μέσα σ' όλο αυτό το χάλι. Κάτι άλλο ζητάει η ψυχούλα τους -αργεί πολύ η μετάλλαξη-, αλλά πώς να τόβρουν; Οπότε προσαρμόζονται για να επιβιώσουν.
Δεν ξέρω πια.
Μήπως έβαλε ο καλός Θεός το χέρι του, να βρεθούμε 5-6 αθεράπευτα έφηβοι, -και πώς αλήθεια γλυτώσαμε εμείς; αυτό είναι ένα ερώτημα- για να ψιλοαλληλοπαρηγορηθουμε, έτσι επειδή μας λυπήθηκε ο καλοκάγαθος, μέχρι να ξεμπερδεύουμε κι εμείς, άντε ναναι κι άλλοι ακόμη καμμιά εκατοστή που δεν τους ξέρουμε στην ίδια απελπισία, και αυτό είναι όλο;
Δεν ξέρω... δεν ξέρω... εγώ πάντως έχω απογοητευτεί -το καταλάβατε βέβαια- Μ' εσάς κόλλησα από το πουθενά. Και να φανταστείτε ότι κατηγορούσα το ιντερνετ ότι αποξενώνει τους ανθρώπους κλπ., τα γνωστά. Και τελικά αισθάνομαι εδώ πιο ανθρώπινα, πιο ζεστά και πιο καλότροπα απ' οπουδήποτε αλλού. Λέτε εδώ να καταφεύγουν πια οι... άστεγοι όλου του κόσμου; και να μπορέσουμε έτσι να συναντηθούμε; Αμήν...
(Λέω τώρα και αυτοραπίζομαι, γιατί πάλι η χαζή αισιοδοξία μου πετάγεται από την αποθήκη που την έχω κλείσει και λέει κουταμάρες.. )
φιλιά σε όλους
Βλέπεις, vagnes, γιατί υπάρχει αυτός ο ευτελισμός της πολιτικής; Γιατί οι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν τη διαφορά έχουν απογοητευθεί και αποσυρθεί σε ατομικές διεξόδους. Μην παρεξηγηθώ, όλοι μας έχουμε συμμετοχή σε συλλογικές διεργασίες, μέσα από τη δουλειά μας, το συνδικαλισμό, ακόμα και αυτό εδώ που κάνουμε είναι πολύ λιγότερο παρεΐστικο από ό,τι νομίζετε. (Ξέρετε πόσοι μου λένε ότι μας διαβάζουν όλους, αν και δεν σχολιάζουν ποτέ;).
Από την άλλη όμως, είναι φανερό ότι δεν βλέπουμε κάτι να κινείται με πιο οργανωμένο τρόπο, κάτι που να μπορεί να εκφράσει τα πιστεύω μας, τις ανησυχίες μας, να απαντήσει στα ερωτήματα που έθεσε αυτή η ανάρτηση. Και κυρίως δεν περιμένουμε να υπάρξει, δεν αδημονούμε, που λέει τόσο ωραία και η meril. Έτσι λοιπόν, vagnes, η πολιτική μένει να τη λυμαίνονται οι καιροσκόποι, οι ιδιοτελείς και οι "επαγγελματίες". Όποιος ή ό,τι εδώ κι αλλού καταφέρει να πείσει και να κινητοποιήσει αυτές τις "συνομοταξίες", θα έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς τα μπρος.
λορελάη, ναι το πιστεύω πια κι εγώ, αν και είχα την υποψία καιρό, ότι το ίντερνετ μπορεί. Μπορεί να φέρει σε επαφή ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα, που είναι ίσως μειοψηφίες μέσα σ' αυτό το απελπιστικό τοπίο, αλλά που έχουν εμβέλεια πνευματική και κοινωνική δυσανάλογη των ποσοστών τους.
Κι όχι μόνο. Μπορεί και να δώσει λιγότερο ατομικές διεξόδους. Κάτι μου λέει ότι θα το ζήσουμε αυτό. Αρκεί Θερσίτη μου να μπολιάσουμε όσα πιο πολλά δεντράκια μπορούμε, για να υπάρξουν οι "παρέες" εκείνες που θα "γυρίσουν τον ήλιο" κάποτε.
πολυ φοβάμαι ότι εχουμε γίνει bystanders στους "νταήδες" bullies της εξουσίας
Molis anakalyrsa olws tuxaiws, ena poly endiaferon kai poly sxetiko arthro tou Giannara. (sygnwmi gia ta greeklis, alla kati epathe kai kollhse sta aglika)
H dieuthynsi:
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/_w_articles_civ_12_16/12/2007_252710
Polla palava kanei shmera!...
Den ebale olokliri tin dieuthinsi. Telospantwn. An sas endiaferei, mpeite stin kathimerini, imerominia 16/12/07, kai tha to vreite.
bystanders, keada; Επιεικές ακούγεται. Το under- standers πώς σου φαίνεται;
λορελάη, ποιο είναι το άρθρο, αυτό για το καινούριο βιβλίο του Μπρυκνέρ;
Γυριστρούλα -ωραία, συνήλθε!-, το άρθρο δεν αναφέρεται στον Μπρυκνέρ, αλλά στην εγγενή αδυναμία του σύγχρονου τρόπου ζωής και κοσμοαντίληψης, να αντιμετωπίσει το θέμα της σχέσης μας με τη φύση, το περιβάλλον κλπ. Σχετίζεται με αυτό που λέει ο Γιώργος για την ανατροπή που πρέπει να κάνει ο καθένας μας και την αλλαγή της ιεράρχησης αξιών, αυτό που λες εσύ για τα οικολογικά κινήματα κλπ.
Ο τίτλος είναι: "Το δυσδιάκριτο παράλογο της οικολογίας"
Ρε Λορελάη ε όχι και δίπλα με τον Γιανναρά βρε συ αν καβαλήσω το καλάμι άντε μετά να κατεβώ...και θα έχω άραγε σύνδεση εκεί πάνω? (πετά και ψηλά το άτιμο)
Μα αυτό είναι το πρόβλημα.... που δεν θα χεις σύνδεση....
Μα Γιώργο, αφού λέει αυτό που λες κι εσύ στην ουσία! Απλώς το αναλύει κια το τεκμηριώνει.
Το καλάμι τι τόχεις παρκαρισμένο απ' έξω; χάρισέ το σε κανέναν τηλεοπτικό σωσία, κι εκείνος να το χαρεί, κι εσύ να μην μπαίνεις στον πειρασμό. Έτσι κι αλλιώς έχει σαπίσει τόσο καιρό σε απραξία!
Post a Comment