Μανώλης Γλέζος, ένας διδάκτωρ του υψηλού

Πρόσφατα παρευρέθηκα στην αναγόρευση του Μανώλη Γλέζου σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέσα σε ακαδημαϊκή επισημότητα, με τήβενους και αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, με την αφρόκρεμα του πολιτικού, καλλιτεχνικού και επιστημονικού κόσμου, έλαμπε το "πολύτιμο ορυκτό" του, ανεπηρέαστο από όλο αυτό το θάμβος. Ο λόγος του απλός και ουσιαστικός, η έγνοια του οι παλιοί του σύντροφοι νεκροί και ζωντανοί, πάντα το ίδιο ζωντανοί γι' αυτόν, η ματιά του αδάμαστη από το χρόνο και τον κάματο της σύγχρονης παρακμής. Πόσα δεν ξέρουμε για το παλικάρι που κάποτε κατέβασε τη σβάστικα από τον Ιερό Βράχο! Αγώνες, εξορίες, φυλακές, αλλά και έργο συγγραφικό θαυμαστό σε εύρος και ποιότητα (γλωσσολογία, ιστορία, γεωλογία, περιβάλλον). Δημοσιογραφία, ακόμη και βιβλιοπωλείο (ή μάλλον βιβλιο...χαριστήριο), κοινοβουλευτική θητεία, αλλά με την ωραία "τρέλα" που τον διακρίνει, τα άφησε όλα κάπου εκεί στα μέσα του '80 για μια θέση κοινοτάρχη στο χωριό του τ' Απεράθου, στο οποίο οι καινοτομίες του, πολιτικές και περιβαλλοντικές παραμένουν αξεπέραστες. Με τα χρόνια κλονίστηκε η υγεία του, αλλά βγήκε "φρεσκοεγχειρισμένος" και πήγε στο forum της Γένοβας, όπου αν δεν στέκονταν εμπροσθοφυλακή με τη βουλευτική του ιδιότητα, θα είχαν συλλάβει οι καραμπινιέροι όλους τους μετέχοντες Έλληνες διαδηλωτές.
Δεν σταματάει να γυρνά την Ελλάδα, να μιλάει στους νέους, στα σχολεία, να συναντάει παλιούς του συναγωνιστές. (Πρόσφατα στο νησί μου, συνάντησε τις κοπέλες που του είχαν πάει ανθοδέσμη, όταν περιόδευε ως υποψήφιος της ΕΔΑ το '60 και δεν του επέτρεπαν οι χωροφύλακες ούτε συγκέντρωση να κάνει. Οι κοπέλες αυτές, γιαγιάδες πια, του έδειξαν και σχετική φωτογραφία. Στη φωτ. παραλαμβάνει αυτή τη φωτογραφία από το Δήμαρχό μας)
Θα τολμήσω να πω σ' αυτή την προσωπική κατάθεση: Μανώλη Γλέζο, σου οφείλουμε πολλά, πάρα πολλά, εμείς οι νεότεροι, μα η πιο μεγάλη μας οφειλή είναι που μας κρατάς όρθιους με τη δύναμη της ψυχής σου μέσα σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς που ζούμε.

Μια θάλασσα που παίρνω μαζί μου...

Η θάλασσα κρυφομιλά και πλέχει
Καμιά φορά σηκώνεται κι ουρλιάζει
Μα πάντοτε τα ύδατά της παραμένουν
Θάλασσα της θαλάσσης.

Α ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Ο καθείς και τα όπλα του

Ας μιλήσουμε λοιπόν για ποιήματα, τώρα που τα λόγια και οι πράξεις αποφόρτισαν αρκετή από τη συσσωρευμένη ένταση της χθεσινής μέρας.
Θα σας πω για μια παράξενη σχέση με ένα ποίημα.
Σχεδόν μεταφυσική.
(Δεν είμαι αλαφροΐσκιωτη, μια χαρά γυριστρούλα είμαι.)
Την ανακάλυψα τυχαία πριν από χρόνια, όταν πήγα να το διαβάσω.
Δεν έβγαιναν οι λέξεις. Τα χρειάστηκα. Με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυά μου. Κι άντε να με πάρουν είδηση κάτι θηρία που είχα τότε στη Β΄λυκείου, ακόμα θα γέλαγαν.
(Ούτε ευσυγκίνητη είμαι, ούτε αυτό το ποίημα ήταν το πρώτο ή το τελευταίο που μου άρεσε)
Άλλη μια φορά πήγα να το διαβάσω, μετά από καιρό. Πάλι τα ίδια. Δεν το ξαναεπιχείρησα, το ανέθετα στους μαθητές.
Αναρωτήθηκα συχνά για την παράξενη αυτή επίδραση που μου ασκεί. Μαζί σας θα επιχειρήσω μια ανάγνωση, μα πρώτα η παρουσίαση:
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Γ΄Σχεδίασμα
XII

Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π' άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν
μ' αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ·
και γγιζ' η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα.
Γλήγορα, στάχτη, να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.

Είναι η σκηνή που πριν από την Έξοδο του Μεσολογγίου, οι γυναίκες καίνε τα κρεβάτια τους και τα κειμήλιά τους, για να μην τα βεβηλώσουν οι εχθροί, που θα μπουν σε λίγο στην πόλη.
Σε λίγο οι περισσότερες απ' αυτές τις "αντρογυναίκες" θα βγουν με άρματα και ανδρικές φορεσιές πολεμώντας στο πλευρό των ανδρών.

Ποια είναι αυτή η δύναμη που μεταμορφώνει μια ηρωική στιγμή, μια στιγμή στο χρόνο της ανθρώπινης ιστορίας σε υψηλής αισθητικής συγκίνησης ποιητικό γεγονός;
Πώς γίνεται με λίγες φτωχές λέξεις να αναπλάθεις το χρόνο, τα πρόσωπα, τη σιωπή, την ακινησία, το τριζοβόλημα της φλόγας. Να βλέπεις τα χέρια να γεμίζουν στάκτη.
Μπορεί στην ίδια σκηνή να χωρέσουν οι αντρογυναίκες, οι αστέναχτες, αυτά τα "ξαφνιάσματα της φύσης" και μαζί να μπει κι η θλίψη τους για τα "σεμνά κρεβάτια" και τις χαρές μιας ειρηνικής ζωής;
Δίπλα στο μεγαλείο και τον ηρωισμό να έχει θέση η φτώχεια και η ανημπόρια του πολέμου, δίπλα στα λιωμένα ρούχα και στη θλίψη για ό, τι χάνουν, η βιασύνη να τελειώσουν, να πάρουν ό,τι απόμεινε, να προχωρήσουν.
Θυμάμαι τι έλεγα στη λορελάη. Τα αγαπημένα ποιήματα δικαιούμαστε να τα κάνουμε βίδες, να τα ξανακολλήσουμε λάθος, είναι δικά μας, είναι τα παιχνίδια μας, που μας απόμειναν όταν μας ανάγκασαν να μεγαλώνουμε ανελέητα.
Μα όσες φορές και να ξεβιδώσω αυτό το ποίημα (κι άλλα πολλά) δεν μπορώ να βρω το μυστικό της μαγείας του. Πάντα είναι σαν την πρώτη φορά...

"Δεν έχω γράψει ποιήματα"

Είπα να πάρω τη σκυτάλη στην ποιητική σκυταλοδρομία μας, αλλά δεν έχω το κέφι απόψε.
Κανένα ποίημα δεν μπορεί να με σώσει.
Πριν τις γιορτές ο διευθυντής μας μου είπε ότι θα μου φέρει ένα καινούριο παιδί στην τάξη, ένα παιδί με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και πολλές απουσίες, που ζήτησε μόνο του να αλλάξει τμήμα. Καθησύχασα τις δικαιολογημένες ανησυχίες των παιδιών, γιατί δεν είχε και την καλύτερη φήμη, και το υποδέχτηκαν πολύ θετικά. Είναι εξαιρετικά παιδιά, μια τάξη αστεριών, τα πρωτάκια μου.
Ο μικρός ήταν εντάξει. Ευγενέστατος, δεν μας δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα κι έλεγε ότι του αρέσει το τμήμα. Μετά τις γιορτές, ήρθε ελάχιστες φορές σχολείο.
Σηκώνεται κάθε πρωί με το μικρότερο αδελφό του, φεύγουν, υποτίθεται, για το σχολείο κι ένας θεός ξέρει πού γυρνάνε, 13 και 14 χρονών παιδιά!
Κι εμείς, τόσοι άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε πραγματικά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, πέρα από άκαρπα τηλεφωνήματα!
Και στο σπίτι μια άρρωστη γιαγιά, ένας πατέρας με προβλήματα ψυχικά, αδυνατούν να κάνουν τίποτε.
Και ένα κράτος πρόνοιας στο οποίο απευθυνόμαστε, πάλι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, χωρίς εμπλοκή εισαγγελέα.
Κι εγώ αύριο θα μιλάω για του Όθωνα τα χρόνια και για τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα...

Στον ξενιτεμένο μου φίλο

Ήρθε στο νησί μου σε εποχή που νόμιζα πως δεν περίμενα καμιά ευχάριστη έκπληξη από νεοφερμένο συνάδελφο, μόνο δυσάρεστες ή το πολύ πολύ άχρωμες κι αδιάφορες. Καλή συνεργασία, τυπικά φιλικές σχέσεις, μέχρι να τελειώσει η χρονιά κι όπου φύγει, φύγει.
Σίγουρα δεν θα πέρναγε αδιάφορη η παρουσία του, από την πρώτη στιγμή δεν μου χαρίστηκε, δεν θυμάμαι πια το λόγο, αλλά με αγρίεψε.
Αντί να κλειστώ στο καβούκι μου και να τον αφήσω απέξω, τον συμπάθησα αυτόν τον θεολόγο που έμοιαζε με "αγγλικών" με τα στρογγυλά γυαλάκια του και το στιλ διανοούμενου της μπελ επόκ.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και βρήκα ένα σωρό λόγους να θεμελιώσω αυτή την αρχική συμπάθεια.
Κοινή αντίληψη στα εκπαιδευτικά θέματα, αγάπη για τα παιδιά, ενδιαφέρον για τον τόπο, όρεξη να κάνει πράγματα εκτός σχολείου, πρώτος στα γλέντια και στους χορούς (ο καλύτερος καβαλιέρος που είχα στο μπάλο ποτέ!), χιούμορ αστείρευτο και ψυχούλα.
Μέσα σε όλα τα άλλα που κάναμε εκείνη την ευλογημένη χρονιά, ήταν και το ραδιόφωνο.
Είχαμε έναν ταλαίπωρο ραδιοφωνικό σταθμό (ο θεός να τον κάνει), μέσα στην ερημιά, μέσα στο κρύο, με υποτυπώδη μηχανήματα, που στελεχώνονταν από κάποιους πιτσιρικάδες που έκαναν πλάκα με την παρέα τους.
Από δω με είχε, από κει με είχε, έκαμψε τις αντιδράσεις μου και βρεθήκαμε μια κρύα νύχτα του χειμώνα να εκπέμπουμε στους 90.2, κάτι πρωτόγνωρες μουσικές από την πλούσια δισκοθήκη του, που την κουβαλούσε κάθε φορά ολόκληρη, και να διαβάζουμε ποιήματα που διάλεγα εγώ. Στην αρχή νομίζαμε ότι εμείς τα λέγαμε, εμείς τα ακούγαμε, αλλά σιγά σιγά όλο και πιο πολλοί μας έλεγαν ότι τους αρέσουμε και μας ακούνε.
Πιο πολύ όμως μας άρεσε εμάς. Παίζαμε, χαιρόμασταν την όλη διαδικασία. Θυμάμαι που έφερνα ένα μικρό πράσινο μπουκαλάκι ρακί και δυο ρακοπότηρα και μόλις τελείωνε η ποίηση και η Χατζιδακική μουσική, το ρίχναμε και στο χορό με θρακιώτικα και νησιώτικα.
Ευτυχώς ένας φανατικός ακροατής μας, μας ηχογράφησε και έτσι θα πάρετε μια ιδέα.
Θα καταλάβετε τι έπαθα εγώ και δάκρυσα ακούγοντάς τον στο Μονόγραμμα του Ελύτη.

Όλα αυτά του τα γράφω, για να συγκινηθεί και να γυρίσει από την ξενιτειά που βρίσκεται.
Γιατί μου έλειψε.

11 Κομμάτι 11.wma

13 Κομμάτι 13.wma

Χρόνια πολλά!

Στο φίλο που γιορτάζει κι ας μη χορεύει!
Δεν μπορεί, το νησιώτικο γονίδιο κάπου θα κρύβεται!
Και στο ξενιτεμένο μου ξαδελφάκι, καλή του ώρα...
http://www.youtube.com/watch?v=tpNtejmsdAQ

Η ιστορία ενός ζεϊμπέκικου

Ήταν η κοπή πίτας ενός ονομαστού σχολείου των βορείων προαστίων. Βρέθηκα εκεί συνοδεύοντας μια πολύ καλή μου φίλη, που δίδασκε σ' αυτό. Στην αρχή όλα ωραία, το κέντρο, οι συνδαιτυμόνες, το φαγητό, το κρασί, η μουσική. Κι όταν άρχισαν οι χοροί, πάλι μια χαρά ήτανε. Κεφάτοι όλοι, νηστικοί χόρευαν, δεν ήθελαν και πολλά πολλά. Στο νησί μου οι άνδρες αν δεν έρθουν λίγο στο κέφι, για να μην πω πολύ, δεν σηκώνονται ποτέ να χορέψουν. Τούτοι όμως δεν το είχαν σε τίποτε να αρχίσουν τις βόλτες στην πίστα γρήγορα γρήγορα μη και δεν προλάβουν. Πρώτο ολίσθημα. Ζεϊμπέκικο δεν χορεύεις όλη νύχτα, χορεύεις μια και καλή κι όταν ακούσεις το τραγούδι που θέλεις ή το ζητήσεις (παραγγελιά), μάλιστα αν θέλουμε να χορέψει κάποιος, φροντίζουμε όταν τον δούμε στο κέφι να του βάλουμε το τραγούδι του. Τελοσπάντων, ας το παραβλέψουμε κι ας χαρούμε το θέαμα. Μια πίστα μεγάλη γεμάτη. Πάνω της να στριφογυρίζουν όλοι με κινήσεις ακροβάτη ή ζογκλέρ. Τι στροφές, τι πήδοι, τι τρεχαλητά. Έλεγες τώρα τι βλέπω, μάθημα αερόμπικ;
Η φίλη μου με είδε και φαίνεται κάτι κατάλαβε: "Τι έγινε, δεν περνάς καλά;" "Πώς, μια χαρά! Κατερίνα;" "Τι;" "Σου αρέσει κανένας απ' αυτούς μήπως;" (αδέσμευτη τότε η φίλη μου) "΄Οχι, γιατί;" "Α, καλά..." Άλλα λόγια...
Ώσπου έγινε...
Θυμάμαι το τραγούδι.
"Τα συρματοπλέγματα" ήτανε.
Κάτι τέτοια αποθαρρύνουν πολλούς επίδοξους δεξιοτέχνες, δεν προσφέρονται για πιρουέτες.
Σηκώθηκε ένας κύριος με άσπρα μαλλιά που κάθονταν παραδίπλα, μικρόσωμος, λίγο σκυφτός, με αριστοκρατική φυσιογνωμία (όχι ο λαϊκός τύπος, ο μάγκας).
Από την ώρα που άρχισε να χορεύει, με καθήλωσε, με μάγεψε. Λίγες, μετρημένες, εκφραστικές κινήσεις, στο ρυθμό, αλλά και απόλυτα αρμονικές με τη φιγούρα του, μ' αυτό που έφερε ως άνθρωπος, αυτή τη σεμνότητα, τη διακριτικότητα, την...ανδρεία (δεν μ' αρέσει η λέξη ανδρισμός). Ήταν ένας άνθρωπος σε αρμονία με το είναι του, ένας άνθρωπος που είχε συμφιλιωθεί με τη ζωή, με το χρόνο, που είχε τολμήσει να ζήσει.
Σπρώχνω τη φίλη μου: "Κατερίνα! Ένας άντρας χορεύει!"
Δεν κατάλαβε κι άρχισε να μου λέει ποιος είναι. Φοβάμαι μήπως η προσωπική του ιστορία έτσι μοναδική που είναι, προδώσει την ταυτότητά του και δεν έχω το δικαίωμα.
Ήταν πάντως αυτό που χόρευε με το χορό του. Ακριβώς.
Αργότερα, δεν άντεξα, πήγα και τον συγχάρηκα ιδιαιτέρως.
"Χορέψατε πολύ όμορφα" "Κι εσείς" Ένιωσα πολύ υπερήφανη, ομολογώ...

Η μουσική υπόκρουση:
http://www.youtube.com/watch?v=BGvLdZhPchk

Ένα κλεμμένο Σάββατο

Όταν 30 σχεδόν άνθρωποι έχουν ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα και έχουν διανύσει από λίγα ως πολλά χιλιόμετρα για να φτάσουν σε ένα επιμορφωτικό κέντρο, θυσιάζοντας το Σαββατοκύριακό τους, με σκοπό να μάθουν μερικά πράγματα χρήσιμα για τη δουλειά τους, περιμένεις τουλάχιστον αυτοί που έχουν αναλάβει το ρόλο του επιμορφωτή να έχουν αν μη τι άλλο, στοιχειώδη σεβασμό για το χρόνο αυτών των ανθρώπων και τον κόπο τους. Πόσο μάλλον όταν καλοπληρώνονται από κοινοτικά και κρατικά κονδύλια για το έργο τους.
Οι συγκεκριμένοι 30 άνθρωποι σήμερα δεν στάθηκαν τυχεροί. Σε αντίθεση, με άλλους συνεπιμορφούμενους συναδέλφους τους, τράβηξαν το λάθος χαρτί, τον λάθος άνθρωπο.
Ανερμάτιστος, απροετοίμαστος, ανοργάνωτος, χωρίς συνοχή λόγου και σκέψης, έλεγε αυτονόητα πράγματα, διάβαζε τις φωτοτυπίες που μοίρασε, δεν απάντησε στα ερωτήματα, φλυαρούσε άσκοπα, περιαυτολογούσε, και έσπρωξε 30 ανθρώπους από την αρχική δυσάρεστη έκπληξη, σε "μαθητική" παραβατικότητα (γράψιμο στα θρανία και αλλού, παίξιμο με κινητά, βλέμματα απελπισίας και αλληλοκατανόησης, ψιθυρίσματα, γελάκια, χασμουρητά, κοπάνες).
Βγαίνοντας και ανταλλάσσοντας πια εντυπώσεις, μείναμε με μια αίσθηση αναδρομικού θυμού εναντίον του και εναντίον μας που δεν ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και την κακώς εννοούμενη "συμπόνοια" προς την ανεπάρκεια και την πνευματική αβελτηρία.

Μια συνάντηση, πολλές συναντήσεις.

Μερικές φορές οι συνειρμοί δεν κάνουν καλό μόνο στην ποίηση.
Κάνουν καλό και στους επιλήσμονες. Σ' αυτούς που έχουν την τάση να ξεχνάνε ακόμα και τα πιο όμορφα πράγματα που έχουν ζήσει.
Είδα την ανάρτηση της λορελάη για τον ζωγράφο Ρόρρη και τη μελέτη του γυμνού ανθρώπου, ακούγοντας συγχρόνως ένα τραγούδι του Στινγκ που δεν κατάφερα να σας το φέρω εδώ. Πώς μπορεί να συνδέονται αυτά; Γιατί κάτι μου ξύπνησαν πολύ όμορφο, πολύ μακρινό;
Μια ταινία μου θύμισαν, μια από τις ωραιότερες που έχω δει στη ζωή μου και που δεν την ανέφερα ούτε στο προφίλ μου. Το Il Postino. Η συνάντηση του ποιητή με τον απλό άνθρωπο και η υπέροχη μετάγγιση από τον έναν στον άλλον ποίησης και ομορφιάς. Ο Νερούντα στην εξορία και ο ταπεινός ταχυδρόμος του να μαθαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του τι είναι μεταφορά.
Ο Στινγκ τραγούδησε ένα τραγούδι και απήγγειλε ένα από τα σονέτα του Νερούντα σε αγγλική μετάφραση.
Τη βρήκα και σας την προσφέρω μαζί με την αντίστοιχη ελληνική.
Στα δύο βιντεάκια ο Στινγκ και ο Ταχυδρόμος στο ίδιο ποίημα.
Αν μπορούσα να σας φέρω και το τραγούδι, θα ήταν μια τέλεια συνάντηση, δημιουργών, εποχών, ποίησης, μουσικής, κινηματογράφου.
Κι όλα αυτά από μια έκθεση ζωγραφικής.


http://www.youtube.com/watch?v=_kIsZRZUQ-8&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=xI4aMYanWPY
PABLO NERUDA
Love Sonnet XXVII – Morning

Naked you are simple as one of your hands,
smooth, earthly, small, transparent, round,
your moon-lines, apple-pathways,
naked you are slender as a naked grain of wheat.

Naked you are blue as a night in Cuba,
you have vines and stars in your hair,
naked you are spacious and yellow,
summer in a golden church.

Naked you are tiny as one of your nails,
curved, subtle, rosy, till the day is born,
and you withdraw to the underground world

as if down a long tunnel of clothing and of chores:
your clear light dims, gets dressed,
drops its leaves and becomes a naked hand again.


ΣΟΝΕΤΤΟ 27 [ΓΥΜΝΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ…]

Γυμνή είσαι τόσο απλή σαν τό ’να από τα χέρια σου –
λεία, χθόνια, κυκλική, ελάχιστη και διάφανη·
γραμμές σελήνης έχεις, μονοπάτια μήλινα:
γυμνή είσαι αδυνατούλα σαν το στάρι το γυμνό.

Γυμνή είσαι γαλανή, όμοια με τη νύχτα στην Κούβα –
περιπλοκάδες κι άστρα στεφανώνουν τα μαλλιά σου·
γυμνή είσαι απέραντη, θεόρατη και κίτρινη
σαν καλοκαίρι δίπλα σ’ εκκλησιά χρυσαφωμένη.

Γυμνή είσαι τοσηδά, σαν το μικρό νυχάκι σου·
καμπύλη, ρόδινη, απαλή σαν πώς γεννιέται η μέρα,
σαν πας και χώνεσαι στα καταχθόνια του ντουνιά

λες κι είναι σήραγγα μακριά, όλο δώματα αόμματα:
η διαύγειά σου ντύνεται, φυλλορροεί και σβήνει
και, πάλι, πιο μετά, δικό σου χέρι γίνεται.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Είμαστε αλάνια

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν καπετάνιο που κάνει καλό κουμάντο στη φουρτούνα και δίνει κι ένα χεράκι στους θαλασσοπνιγμένους.
Γιατί ο καλός ο φίλος στη φουρτούνα φαίνεται...
Αφιερωμένο και σε όλους τους συνταξιδιώτες αυτής της μπλογκοπαρέας .
Γιατί και στην κυβερνοθάλασσα υπάρχουν καλοί καπετάνιοι.

Μεθεόρτιες σκέψεις και αναγνώσεις.

Διάβαζα στα ΝΕΑ ότι η υπερκατανάλωση κι όχι η αύξηση πληθυσμού είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον πλανήτη μας. Οι Δυτικοί καταναλώνουμε, λέει, 32 φορές περισσότερο από ότι οι κάτοικοι του τρίτου κόσμου και αν κι αυτοί μας φτάσουν, πράγμα που ηθικά και πολιτικά δεν δικαιούμαστε να αποτρέψουμε, θα ήταν σαν να ζούσαν πάνω στη γη 72 δισ. άνθρωποι. Καθώς λοιπόν βγαίνουμε ράθυμοι και χορτάτοι από τις γιορτές, με ένα σωρό μπιχλιμπίδια αγορασμένα και χαρισμένα, με τα οικονομικά μας σε φθίνουσα πορεία, όπως και τα κέφια μας, είναι καιρός να αναρωτηθούμε ως πότε θα ενδίδουμε άκριτα κι απερίσκεπτα σ' αυτή την ανθυγιεινή συνήθεια τόσο για μας, όσο και για τη γη ολάκερη.
Πολύ δύσκολο θα μου πείτε. Όλα τα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας είναι καταναλωτικά προϊόντα, ακόμα και τα πνευματικά αγαθά, το βιβλίο, το θέατρο, η μουσική, η παιδεία κλπ. Τι νόημα μπορεί να έχει μια παρότρυνση σε λιγότερη κατανάλωση, όταν δεν μας λένε τι να βάλουμε στη θέση της;
Κι εδώ θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, την ΑΕΝΑΗ ΕΥΦΟΡΙΑ ενός σπουδαίου σύγχρονου φιλοσόφου, του ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ:
"...Και η δύναμη των μεγάλων αναταραχών που σημειώθηκαν στον 20ο αιώνα στη Γαλλία, δεν ήταν μόνο ότι ξαναμοίρασαν την κοινωνική πίτα, αλλά το ότι δημιούργησαν καινούρια πλούτη για τον πολύ κόσμο, τον ελεύθερο χρόνο, την ποίηση, τον έρωτα, την απελευθέρωση της επιθυμίας, την ιδέα του καθημερινού θαύματος. Να μην αρκούμαστε μόνο στην εξασφάλιση των αναγκαίων, αλλά να ανακαλύπτουμε παντού μη αγοραστέα αγαθά που ξεφεύγουν από τον κανόνα του οικονομικού οφέλους, να αναβιώσουμε το παλιό επαναστατικό όνειρο της πολυτέλειας για όλους, της ομορφιάς που προσφέρεται ακόμα και στους πιο ταπεινούς. Σήμερα η πολυτέλεια εδράζεται σε όλα όσα είναι σπάνια:στη μέθεξη με τη φύση, στη σιωπή, στον διαλογισμό, στην επανακτημένη βραδύτητα, στην ευχαρίστηση να ζεις με τους δικούς σου ρυθμούς, στη γόνιμη απραξία, στην απόλαυση των μεγάλων έργων του πνεύματος, τόσα προνόμια που δεν αγοράζονται, επειδή είναι στην κυριολεξία ανεκτίμητα. Στη φτώχεια που μου επιβάλλεται μπορώ να αντιτάξω μια επιλεγμένη πτώχευση (ή μάλλον έναν εκούσιο περιορισμό) που δεν είναι καθόλου μια προτίμηση για ένδεια, αλλά ο επαναπροσδιορισμός των προσωπικών μου προτεραιοτήτων[. ..]Σε τελική ανάλυση, η αληθινή πολυτέλεια[...]είναι η επινόηση της ίδιας μας της ζωής, είναι η διαχείριση της μοίρας μας."
Κόκκινη κλωστή δεμένη λοιπόν...
Ν'αρχινήσει η συζήτηση, πολύ στις μουσικές και στους χορούς το ρίξαμε...

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια

http://youtube.com/watch?v=E7Xb4Kjd5Sw

Προσπαθώντας να σας πάω στα βιολιά

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Επιτέλους τα κατάφερα! Δυο μέρες παιδεύομαι. Τώρα ξεχάστε τα αυτά τα κουλτουριάρικα που σας βάζει ο giorgos, εδώ έχει πανηγυριώτικα (στον ανεμόμυλο της γυριστρούλας είστε) βάλτε και κανένα ρακί και σηκωθείτε επιτέλους απ' αυτή την καρέκλα!