Δεν γνωρίζαμε ή… δεν θέλαμε να ακούσουμε;

Δεν γνωρίζαμε ή… δεν θέλαμε να ακούσουμε;
του Δημήτρη Πανταζή

Είναι αλήθεια ότι η αναζήτηση της «κοινής συνισταμένης», ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες ανθρώπων ή και ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους δεν είναι εύκολη διαδικασία. Απαιτεί κυρίως θέληση για ενεργητική ακρόαση, στοιχειώδη ικανότητα αναζήτησης αξιόπιστων δεδομένων και πάνω από όλα κρίση.
Προσωπικά ανήκω κυρίως στους απογοητευμένους. Είναι καιρός πια, που το κουράγιο για να αγανακτήσω με έχει εγκαταλείψει. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο. Όμως θα προσπαθήσω να παραθέσω μια σειρά από γεγονότα που με οδήγησαν σε αυτή την «κατάσταση». Θα αρχίσω λοιπόν γυρίζοντας πολύ πίσω, όχι γιατί θέλω να κάνω παρελθοντολογία, αλλά γιατί θα πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι ο ιστορικός χρόνος δεν ταυτίζεται με το βιολογικό χρόνο του καθενός από εμάς.
Εποχή λοιπόν ιστορικής ανάτασης στην χώρα μας. Εποχή κατά την οποία (όπως εξομολογήθηκε ο καθηγητής κος Μπέης) κάποιοι μας ενέπαιζαν. Αν μάλιστα κάποιος τολμούσε να αναφέρει στοιχεία σχετικά με αυτό, όλοι επικαλούνταν το Ελληνικό «σοσιαλιστικό» θαύμα. Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την παρακάτω συνέντευξη
"Εφημερίδα, Το Βήμα, 14 Δεκεμβρίου 1986"
Πρόκειται για άρθρο του ακαδημαϊκού Αγγ. Θ. Αγγελόπουλου σχετικά με την Ελληνική οικονομία. Ανάμεσα στα άλλα ο γνωστός ακαδημαϊκός δηλώνει:
«…Ας έλθουμε όμως, στα σημερινά δικά μας. Ο νέος προϋπολογισμός για το 1987 που κατέθεσε ο υπουργός των οικονομικών προβλέπει σύνολο δαπανών 2.740 δισεκ. δραχμές, έσοδα 2072 δισεκατομμύρια δραχμές και καταλείπει έλλειμμα 668 δισεκατομμυρίων που αντιστοιχεί στο 11% του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος (ΑΕΠ). Αν στο έλλειμμα του προϋπολογισμού προστεθούν και τα ελλείμματα των δημοσίων οργανισμών, τότε το συνολικό έλλειμμα του δημοσίου τομέα ίσως πλησιάσει το 1 τρισεκατομμύριο δραχμές, που αντιστοιχεί στο 17% του ΑΕΠ, ποσοστό εξαιρετικά υπερβολικό, που δεν συναντάται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα».
«…Έτσι η εξυπηρέτηση των δανείων, που αυξήθηκε μεταξύ του 1986 και 1987 κατά 150 δισεκατομμύρια δραχμές, δηλαδή κατά 365%, φθάνει ήδη στο συνολικό ύψος των 580 δισεκατομμυρίων δραχμών». «…Αν δε η αύξηση αυτή του δανεισμού συνεχισθεί – αν θα είναι τούτο δυνατόν – και για το 1989, τότε οι δαπάνες για το δημόσιο χρέος θα αποτελούν την πρώτη σε ύψος κατηγορία δαπανών και θα καλύπτει περισσότερο από το 1/3 του συνόλου των κρατικών δαπανών».
«Δύο είναι οι κύριες κριτικές για την οικονομική πολιτική της κυβερνήσεως, η οποία εκφράζεται δια του προϋπολογισμού της:
Πρώτον, ότι ακολουθεί πολιτική λιτότητας που είναι εις βάρος των μισθωτών, και
Δεύτερον ότι δεν προβλέπει επαρκείς αναπτυξιακές δαπάνες.
Ας δούμε πως έχουν τα δύο αυτά προβλήματα».
«Η κυβέρνηση με το σταθεροποιητικό της πρόγραμμα δήλωσε επανειλημμένα ότι η εισοδηματική πολιτική θα παραμείνει αμετάβλητη και για το 1987 και ότι δεν θα δοθεί αύξηση μεγαλύτερη από 7% - για τους υψηλόμισθους είναι πολύ μικρότερη – έναντι αυξήσεως του τιμαρίθμου κατά 12% όπως προβλέπει».
«Αλλά θα μου πείτε, τι θα γίνει με τους άλλους μισθωτούς (υπαλλήλους και συνταξιούχους) στις ιδιωτικές επιχειρήσεις; Αν επρόκειτο περί ολοκληρωτικού κράτους, όπου οι τιμές καθορίζονται από τις κεντρικές υπηρεσίες, στην περίπτωση αυτή το πάγωμα των μισθών θα ίσχυε. Στην περίπτωση όμως της δικής μας οικονομίας, είναι αδύνατη η τήρηση της αρχής αυτής, γιατί οι τιμές ρυθμίζονται ανεξέλεγκτα και έτσι το σύστημα αυτό αυξάνει τελικά τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων εις βάρος των μισθωτών. Είναι πράγματι αυτός ο σκοπός της κυβερνήσεως;»
«Τα περί επιπτώσεων, μιας τέτοιας αυξήσεως των αμοιβών των μισθωτών επί των τιμών σε μια οικονομία που κυριαρχείται από την «παραοικονομία» που εκφράζεται το λιγότερο με το 40% του εθνικού εισοδήματος, στερούνται σοβαρού ερείσματος. Οι επιπτώσεις είναι πολύ περισσότερο αρνητικές, παρά θετικές».
«Η πολιτική της λιτότητας σε όσες χώρες εφαρμόσθηκε, ιδιαίτερα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, απέτυχε, και οδήγησε σε κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση…»
«…Ας εισέλθουμε τώρα στις δημόσιες επενδύσεις, που φθάνουν τα 364 δισεκατομμύρια και αποτελούν ένα σημαντικό ποσό αν πράγματι αφορούν αναπτυξιακά έργα. Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» όμως, σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα του (4.12.86) αναφέρει ότι τα 35,5% των δημοσίων επενδύσεων δεν αντιπροσωπεύουν «τίποτε», γιατί το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών αυτών θα διατεθούν για σκοπούς μη αναπτυξιακούς ή αφορούν έργα και μελέτες που δεν καθορίζονται ειδικά».
«…Διερωτάται κανείς γιατί τόση προχειρότητα, ώστε ν’ αναγράφονται πιστώσεις σημαντικές (28 δισεκ. περίπου) για έργα που δεν κατονομάζονται; Είναι έργα περιττά, έργα βιτρίνας ή ανύπαρκτα; Μια καλύτερη διαχείριση των κονδυλίων αυτών δεν θα επέτρεπε να εξευρεθούν τα ποσά που χρειάζονται για την βελτίωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων;» και ο γνωστός ακαδημαϊκός τελειώνει αυτό το μέρος του άρθρου του λέγοντας: «Είναι πολλά πράγματα ακατανόητα που δημιουργούν αναπάντητα ερωτήματα».
Έπεται η συνέχεια

ΥΓ: Ο ανεμόμυλος έχει χάσει στροφές τελευταία και η φτερωτή του δεν γυρνάει καλά. Του έπεσε βαρύ το άλεσμα. Αφήνει λοιπόν τη σκυτάλη για λίγο στους φίλους του να του αλέσουν λίγο σταράκι...