Αγαπητοί φίλοι, όπως σας είχα ήδη ενημερώσει από το προηγούμενο άρθρο, θα συνεχίσω αυτό το μικρό ιστορικό «οδοιπορικό» στην Ελληνική οικονομία, προκειμένου να φωτίσω και από μια άλλη σκοπιά τα αίτια αυτής της «πρωτοφανούς» οικονομικής κρίσης.
Μετά λοιπόν από 6 χρόνια, ο ακαδημαϊκός Αγγ. Αγγελόπουλος δίνει και πάλι συνέντευξη, αυτή την φορά στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (27 Ιανουαρίου 1992) και στον δημοσιογράφο Νίκο Νικολάου. Το τιμόνι της χώρας τότε ανήκε σε μια κυβέρνηση με «διαφορετικό ιδεολογικό» στίγμα από την προηγούμενη.
Ανάμεσα στα άλλα λοιπόν, ο επιφανής οικονομολόγος τονίζει, μετά από ερώτηση του κ. Νικολάου: «Δεν υπάρχει αμφιβολία, κύριε Νικολάου, ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια οικονομική κρίση, που υπάρχει κίνδυνος να επιταθεί και από τις επιπτώσεις ενδεχομένων εξωτερικών εξελίξεων…». «…Είναι μάλιστα, κάπως απογοητευτικό για την χώρα μας να έρχεται η Πορτογαλία, που πριν από λίγα χρόνια ήταν η πιο καθυστερημένη οικονομικά χώρα της ΕΟΚ, να μπορεί σήμερα, έπειτα από τις σημαντικές προόδους που επιτέλεσε τα τελευταία χρόνια, να διακηρύσσει, υπό την ιδιότητα του πρόεδρου των 12, πως η Ελλάδα αποτελεί τον αδύνατο κρίκο της κοινότητας».
Παρατήρηση 1η: Η Ελλάδα λοιπόν αποτελούσε και πάλι τον αδύνατο κρίκο της κοινότητας και η κατάσταση φαίνονταν να είναι πάλι κρίσιμη. Ίσως το θετικό εκείνης της εποχής ήταν ότι οι εξωτερικές εξελίξεις, όσο αφορά την οικονομία, ήταν θετικές και όχι αρνητικές όπως σήμερα.
Και τι πρέπει να γίνει; Ο γνωστός ακαδημαϊκός απαντά «…Πρώτος στόχος της πολιτικής αυτής πρέπει να είναι ο περιορισμός του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού – που πλησιάζει σήμερα το 20% του ΑΕΠ και είναι πενταπλάσιος περίπου εκείνου του μέσου όρου της κοινότητας – στο 12% εφέτος, στο 8% του χρόνου και στο 5% το 1994. Αν δεν επιτύχουμε τους στόχους αυτούς μέσα στα χρονικά αυτά όρια, θα μείνουμε οριστικά το περιθώριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με όλες τις εντεύθεν επιπτώσεις, κοινωνικές και εθνικές».
Παρατήρηση 2η: πάλι λοιπόν, πολύ υψηλά ελλείμματα που σημαίνει ότι καμία προσπάθεια δεν έγινε για την μείωση αυτών των ελλειμμάτων τα προηγούμενα χρόνια.
Ερώτηση 1η: αν δεν κάνω λάθος όμως, και σας καλώ να ψάξετε λίγο στην μνήμη σας, η «προσπάθεια» για μείωση των ελλειμμάτων είχε αρχίσει ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση (για να βγούμε από το «τούνελ», κτύπημα των μισθών αυτών που ήταν «στα ρετιρέ», κλπ) και φυσικά όλοι θα θυμούνται τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το περιβόητο 0 + 0 = 14% (για το τελευταίο νούμερο δεν είμαι σίγουρος). Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι ιδιωτικοποιήσεις, τότε έρχεται στα χείλη μου αυτόματα ένα ερώτημα: γιατί με όλα αυτά δεν μειώθηκε το έλλειμμα, αλλά αντίθετα συνέχισε να αυξάνεται;
Ερώτηση 2η: Αν ψάξετε τις ανακοινώσεις όλων των κυβερνήσεων, σχετικά με τα «επιτεύγματα» τους, τα προηγούμενα χρόνια, θα διαπιστώσετε, όσοι δεν το θυμάστε, ότι όλοι υπερηφανεύονται γιατί επέτυχαν τους στόχους τους ή ότι τα κατάφεραν τουλάχιστον καλύτερα από τους προηγούμενους. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν μετά από τόσες επιτυχίες να είμαστε σε αυτή την δεινή θέση;
Τέλος, το ερώτημα που επίσης ακολουθεί, από τον δημοσιογράφο προς τον κο Αγγελόπουλο, είναι αν υπάρχουν περιθώρια να επιτύχει τους στόχους που θεωρούν σημαντικούς τόσο ο κος Αγγελόπουλος όσο και η κυρίαρχη πολιτική άποψη εκείνη την περίοδο. Η απάντηση έχει ως εξής:
«Το σοβαρό μειονέκτημα των ελληνικών προϋπολογισμών είναι το μεγάλο άνοιγμα μεταξύ των εσόδων και εξόδων που οδηγούν σε μια υπερβολική υπερχρέωση της χώρας…» μας λέει ο κος Αγγελόπουλος και συνεχίζει: «…έτσι τα έσοδα στην Ελλάδα μόλις φτάνουν το 27% του ΑΕΠ ενώ το αντίστοιχο μέσο ποσοστό στις άλλες χώρες της κοινότητας είναι 42%».
Και πως θα μπορούσε να επιτευχτεί μια μείωση του ελλείμματος; Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης του στις 28 Ιανουαρίου 1992, ο κος Αγγελόπουλος προτείνει:
«Πρώτον. Οι πάντες θα πρέπει να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνάμεις, όπως και το Σύνταγμα ορίζει». «…για να αντιληφθούμε την σημερινή εικόνα του φορολογικού μας συστήματος – πέρα από την φοροδιαφυγή – με ανώτατο φορολογικό συντελεστή 50% και κατώτατο 18%, η μέση επιβάρυνση σε σχέση με τα δηλωθέντα εισοδήματα είναι μόνο 10%. Η διαφορά δείχνει το μέγεθος των απαλλαγών, που φαίνεται πως θα διευρυνθούν, σύμφωνα με τα γραφόμενα στον τύπο, ακόμη περισσότερο και τούτο γιατί η φορολογία δεν συλλαμβάνει το σύνολο της φορολογητέας ύλης, αλλά μόνο της δηλουμένης».
«Δεύτερον. Το φορολογικό μας σύστημα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο απλό, να αποφεύγει πολύπλοκες διαδικασίες, να στηρίζεται – στην περίπτωση του φόρου εισοδήματος – και σε αντικειμενικά κριτήρια σε συνεργασία και με τον φορολογούμενο…».
Σαν τρίτο μέτρο ο κος Αγγελόπουλος πρότεινε την ενίσχυση των φορολογικών υπηρεσιών «με ειδικό προσωπικό». Επίσης ο γνωστός ακαδημαϊκός πρότεινε και μια σειρά άλλων μέτρων όπως: η φορολόγηση των τόκων και των ομολόγων, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η πρόσθετη απόδοση φόρου μεταβιβάσεως ακινήτων κλπ.
Το τραγικό σε αυτά που προτείνει ο κος Αγγελόπουλος είναι ότι στην ουσία αυτά λέγονται και ξαναλέγονται για χρόνια από όλους τους κυβερνώντες, αλλά ούτε άλλαξε το φορολογικό σύστημα ούτε «πατάχθηκε» η φοροδιαφυγή (η μαύρη οικονομία οργιάζει), ενώ η φορολογητέα ύλη παρέμεινε ή ίδια και αμετάβλητη.
Αγαπητοί φίλοι, το δικό μου συμπέρασμα τουλάχιστον, και θα ήθελα να σας το καταθέσω, είναι ότι: η σημερινή κρίση δεν ξέσπασε με αυτή την ένταση στην χώρα μας «εν αιθρία». Απλά ζούσαμε μια κρίση υπό αναστολή και περιμέναμε πότε θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας. Φυσικά η αφορμή για να βγει «κάτω από το χαλί» που την είχαμε κουκουλώσει (την ελληνική κρίση) ήταν η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε από αίτια που είναι γνωστά νομίζω σε όλους μας.
Τέλος θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε και να αναζητήσουμε όλοι τις δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων, καθώς και τα προγράμματα τους για να αποδώσουμε στο καθένα τις πραγματικές του ευθύνες. Να δούμε δηλαδή ποιων κομμάτων τα προγράμματα έθιγαν τα θέματα που ο Αγγ. Αγγελόπουλος έθετε.
Δημήτρης Πανταζής
Μετά λοιπόν από 6 χρόνια, ο ακαδημαϊκός Αγγ. Αγγελόπουλος δίνει και πάλι συνέντευξη, αυτή την φορά στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (27 Ιανουαρίου 1992) και στον δημοσιογράφο Νίκο Νικολάου. Το τιμόνι της χώρας τότε ανήκε σε μια κυβέρνηση με «διαφορετικό ιδεολογικό» στίγμα από την προηγούμενη.
Ανάμεσα στα άλλα λοιπόν, ο επιφανής οικονομολόγος τονίζει, μετά από ερώτηση του κ. Νικολάου: «Δεν υπάρχει αμφιβολία, κύριε Νικολάου, ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια οικονομική κρίση, που υπάρχει κίνδυνος να επιταθεί και από τις επιπτώσεις ενδεχομένων εξωτερικών εξελίξεων…». «…Είναι μάλιστα, κάπως απογοητευτικό για την χώρα μας να έρχεται η Πορτογαλία, που πριν από λίγα χρόνια ήταν η πιο καθυστερημένη οικονομικά χώρα της ΕΟΚ, να μπορεί σήμερα, έπειτα από τις σημαντικές προόδους που επιτέλεσε τα τελευταία χρόνια, να διακηρύσσει, υπό την ιδιότητα του πρόεδρου των 12, πως η Ελλάδα αποτελεί τον αδύνατο κρίκο της κοινότητας».
Παρατήρηση 1η: Η Ελλάδα λοιπόν αποτελούσε και πάλι τον αδύνατο κρίκο της κοινότητας και η κατάσταση φαίνονταν να είναι πάλι κρίσιμη. Ίσως το θετικό εκείνης της εποχής ήταν ότι οι εξωτερικές εξελίξεις, όσο αφορά την οικονομία, ήταν θετικές και όχι αρνητικές όπως σήμερα.
Και τι πρέπει να γίνει; Ο γνωστός ακαδημαϊκός απαντά «…Πρώτος στόχος της πολιτικής αυτής πρέπει να είναι ο περιορισμός του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού – που πλησιάζει σήμερα το 20% του ΑΕΠ και είναι πενταπλάσιος περίπου εκείνου του μέσου όρου της κοινότητας – στο 12% εφέτος, στο 8% του χρόνου και στο 5% το 1994. Αν δεν επιτύχουμε τους στόχους αυτούς μέσα στα χρονικά αυτά όρια, θα μείνουμε οριστικά το περιθώριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, με όλες τις εντεύθεν επιπτώσεις, κοινωνικές και εθνικές».
Παρατήρηση 2η: πάλι λοιπόν, πολύ υψηλά ελλείμματα που σημαίνει ότι καμία προσπάθεια δεν έγινε για την μείωση αυτών των ελλειμμάτων τα προηγούμενα χρόνια.
Ερώτηση 1η: αν δεν κάνω λάθος όμως, και σας καλώ να ψάξετε λίγο στην μνήμη σας, η «προσπάθεια» για μείωση των ελλειμμάτων είχε αρχίσει ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση (για να βγούμε από το «τούνελ», κτύπημα των μισθών αυτών που ήταν «στα ρετιρέ», κλπ) και φυσικά όλοι θα θυμούνται τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και το περιβόητο 0 + 0 = 14% (για το τελευταίο νούμερο δεν είμαι σίγουρος). Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι ιδιωτικοποιήσεις, τότε έρχεται στα χείλη μου αυτόματα ένα ερώτημα: γιατί με όλα αυτά δεν μειώθηκε το έλλειμμα, αλλά αντίθετα συνέχισε να αυξάνεται;
Ερώτηση 2η: Αν ψάξετε τις ανακοινώσεις όλων των κυβερνήσεων, σχετικά με τα «επιτεύγματα» τους, τα προηγούμενα χρόνια, θα διαπιστώσετε, όσοι δεν το θυμάστε, ότι όλοι υπερηφανεύονται γιατί επέτυχαν τους στόχους τους ή ότι τα κατάφεραν τουλάχιστον καλύτερα από τους προηγούμενους. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν μετά από τόσες επιτυχίες να είμαστε σε αυτή την δεινή θέση;
Τέλος, το ερώτημα που επίσης ακολουθεί, από τον δημοσιογράφο προς τον κο Αγγελόπουλο, είναι αν υπάρχουν περιθώρια να επιτύχει τους στόχους που θεωρούν σημαντικούς τόσο ο κος Αγγελόπουλος όσο και η κυρίαρχη πολιτική άποψη εκείνη την περίοδο. Η απάντηση έχει ως εξής:
«Το σοβαρό μειονέκτημα των ελληνικών προϋπολογισμών είναι το μεγάλο άνοιγμα μεταξύ των εσόδων και εξόδων που οδηγούν σε μια υπερβολική υπερχρέωση της χώρας…» μας λέει ο κος Αγγελόπουλος και συνεχίζει: «…έτσι τα έσοδα στην Ελλάδα μόλις φτάνουν το 27% του ΑΕΠ ενώ το αντίστοιχο μέσο ποσοστό στις άλλες χώρες της κοινότητας είναι 42%».
Και πως θα μπορούσε να επιτευχτεί μια μείωση του ελλείμματος; Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης του στις 28 Ιανουαρίου 1992, ο κος Αγγελόπουλος προτείνει:
«Πρώτον. Οι πάντες θα πρέπει να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνάμεις, όπως και το Σύνταγμα ορίζει». «…για να αντιληφθούμε την σημερινή εικόνα του φορολογικού μας συστήματος – πέρα από την φοροδιαφυγή – με ανώτατο φορολογικό συντελεστή 50% και κατώτατο 18%, η μέση επιβάρυνση σε σχέση με τα δηλωθέντα εισοδήματα είναι μόνο 10%. Η διαφορά δείχνει το μέγεθος των απαλλαγών, που φαίνεται πως θα διευρυνθούν, σύμφωνα με τα γραφόμενα στον τύπο, ακόμη περισσότερο και τούτο γιατί η φορολογία δεν συλλαμβάνει το σύνολο της φορολογητέας ύλης, αλλά μόνο της δηλουμένης».
«Δεύτερον. Το φορολογικό μας σύστημα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο απλό, να αποφεύγει πολύπλοκες διαδικασίες, να στηρίζεται – στην περίπτωση του φόρου εισοδήματος – και σε αντικειμενικά κριτήρια σε συνεργασία και με τον φορολογούμενο…».
Σαν τρίτο μέτρο ο κος Αγγελόπουλος πρότεινε την ενίσχυση των φορολογικών υπηρεσιών «με ειδικό προσωπικό». Επίσης ο γνωστός ακαδημαϊκός πρότεινε και μια σειρά άλλων μέτρων όπως: η φορολόγηση των τόκων και των ομολόγων, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η πρόσθετη απόδοση φόρου μεταβιβάσεως ακινήτων κλπ.
Το τραγικό σε αυτά που προτείνει ο κος Αγγελόπουλος είναι ότι στην ουσία αυτά λέγονται και ξαναλέγονται για χρόνια από όλους τους κυβερνώντες, αλλά ούτε άλλαξε το φορολογικό σύστημα ούτε «πατάχθηκε» η φοροδιαφυγή (η μαύρη οικονομία οργιάζει), ενώ η φορολογητέα ύλη παρέμεινε ή ίδια και αμετάβλητη.
Αγαπητοί φίλοι, το δικό μου συμπέρασμα τουλάχιστον, και θα ήθελα να σας το καταθέσω, είναι ότι: η σημερινή κρίση δεν ξέσπασε με αυτή την ένταση στην χώρα μας «εν αιθρία». Απλά ζούσαμε μια κρίση υπό αναστολή και περιμέναμε πότε θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας. Φυσικά η αφορμή για να βγει «κάτω από το χαλί» που την είχαμε κουκουλώσει (την ελληνική κρίση) ήταν η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε από αίτια που είναι γνωστά νομίζω σε όλους μας.
Τέλος θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουμε και να αναζητήσουμε όλοι τις δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων, καθώς και τα προγράμματα τους για να αποδώσουμε στο καθένα τις πραγματικές του ευθύνες. Να δούμε δηλαδή ποιων κομμάτων τα προγράμματα έθιγαν τα θέματα που ο Αγγ. Αγγελόπουλος έθετε.
Δημήτρης Πανταζής
1 comment:
Τι μας λες εσύ τώρα;
Εμείς ανασχηματιστήκαμε!!!!
Post a Comment