Τα σακιά, της Ι. Καρυστιάνη, μια επαχθής απόλαυση

Τελειώνω σε λίγο το καινούριο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη, Τα σακιά. Γράφω αυτές τις γραμμές, για να καθυστερήσω το τέλος, σύνδρομο που με πιάνει μόλις τελειώνει ένα συναρπαστικό βιβλίο. Ακούγεται βλάσφημο σχεδόν το "συναρπαστικό" για ένα τέτοιο βιβλίο. Δεν ξέρω αν έχω καν το δικαίωμα να το απολαύσω, να αποστασιοποιηθώ, να το χαρώ σαν μια καλογραμμένη ανθρώπινη περιπέτεια. Στον πυρήνα της αφήγησης ένα παιδί τέρας και γύρω του πυκνά υφασμένα, πρόσωπα και γεγονότα που το έθρεψαν, ιστορίες και πράξεις ανθρώπων κοινών, καθημερινών, όσο κοινή και καθημερινή μπορεί να είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη πιασμένη στα χίλια δυο δόκανα της ζωής.
Τα πρόσωπα δοσμένα με άγριο ρεαλισμό, τρομακτικό σχεδόν, ξεγυμνώνονται ανελέητα μπροστά μας, δείχνουν την ασχήμια τους και τις πληγές τους και καθαγιάζονται με την ιερή ποίηση μιας γραφής που τα καταξιώνει την ίδια στιγμή που τα εκθέτει ανυπεράσπιστα στο βλέμμα μας. Ένα είδος ποιητικού νατουραλισμού, όπου η ποίηση πηγάζει ολοκάθαρη μέσα από τα πιο ταπεινά και "βρόμικα" υλικά, η τσιμεντούπολη, το διαμέρισμα, το μικρομάγαζο, η αποσαρθρωμένη οικογένεια, οι μοναξιασμένοι άνθρωποι, ο αγώνας της επιβίωσης και η αγωνία να πιάσουν την καλή, το πρόσφατο παρελθόν και το πολύ κοντινό σε μας χρονικά παρόν (μόλις λίγα χρόνια πριν, τέλη του '90, μέχρι το 2004), συνθέτουν ένα σκηνικό προδοτικά οικείο και φιλικό, μέχρι να ανοίξουν οι καταπακτές του και να φανούν τα μαύρα σκοτεινά βάθη και εσύ να μην έχεις τίποτα να φυλαχτείς.
Αυτό είναι τελικά η κυρίαρχη αίσθηση. Γίνεται δικό σου το δράμα, είσαι εσύ που γέννησες το αβγό του κακού, εσύ το εξέθρεψες μέσα στη νοσηρή σου "φωλίτσα" με τις τηγανητές πατάτες και τα παϊδάκια. Εσύ είσαι η μάνα που έκρυψε μέσα στον καθωσπρεπισμό μιας νοικοκυρεμένης ζωούλας τα σπαράγματα αληθινών ανθρώπων με όνειρα και ευαισθησίες και τα εξαργύρωσες με μια αχυρένια ευημερία, ανίκανη να δώσει αληθινή τροφή στο καλοταϊσμένο βλαστάρι σου.
Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι το δεύτερο σημαντικό βιβλίο που διάβασα φέτος, το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν της Λάιονελ Σράιβερ είχε το ίδιο θέμα, τον έφηβο τέρας που γεννιέται μέσα στην αστραφτερή αμερικάνικη κοινωνία και αποδίδεται με τον ίδιο σπαρακτικό ρεαλισμό, όχι όμως και με την ίδια ποιητική δύναμη.
Οι λογοτέχνες, ευαίσθητοι σεισμογράφοι πάντα των καιρών, συλλαμβάνουν τα πιο ορατά σημάδια της προχωρημένης κοινωνικής νοσηρότητας, τα μαζικά εγκλήματα που διαπράττουν νέοι "υπεράνω υποψίας και άνευ αποχρώντος λόγου".
Σε λίγο θα ξέρω πώς τελειώνει το βιβλίο, δεν θα το αποφύγω, όσο και να το καθυστερώ.
Ξέρω όμως από τώρα πως αυτό το σακί που πήρα στην πλάτη από αυτή την ανάγνωση είναι απόλυτα δικό μου και δεν έχω καμιά ελπίδα να το ξεφορτωθώ.

I have a christmas dream

Ποια μπορεί να είναι η ιδανική χριστουγεννιάτικη εικόνα; Δέντρο, κάλαντα, γλυκά, δώρα, οικογένεια και φίλοι γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι; Όχι, για μένα. Εμένα ο χριστουγεννιάτικος παράδεισός μου είναι ένα μοναστήρι ψηλά στο βουνό, μια μισοσκότεινη εκκλησιά και δυο καλόγεροι στα ψαλτήρια. Μια σόμπα σπάει την πρωινή παγωνιά και κάτω από το στασίδι μου μια γατούλα ξεχασμένη νανουρίζεται μακάρια από τις ψαλμωδίες. Μαζί, δεξιά κι αριστερά μου στα στασίδια, νανουρίζονται και δυο κορίτσια αγουροξυπνημένα, το ένα το ξύπνησα εγώ(προσπάθησα τουλάχιστον)με το «Η Παρθένος σήμερον» για εγερτήριο.
Ελπίζω τα δυο αγγελούδια που ταξιδεύουν τώρα με το Πηνελόπη να μου χαρίσουν μια ακόμα ειδυλλιακή χριστουγεννιάτικη στιγμή.
Αυτή τη φορά λέω να αλλάξω ρεπερτόριο πρωινού εγερτηρίου.
Πώς σας φαίνεται το «silent night», κορίτσια;

Kαλά Χριστούγεννα, φίλοι μου, όποιο κι αν είναι το δικό σας "σενάριο". Αρκεί να έχει αγαπημένους ανθρώπους μέσα του.

Μια ορκωμοσία...ετεροχρονισμένη.

Δύο εκδηλώσεις με διαφορά μιας μέρας στο χώρο του Δημοτικού Κινηματοθεάτρου: Σήμερα,η ορκωμοσία του Δημάρχου, Γιάννη Γλυνού, χθες η εκδήλωση του ιδρύματος Παπαδημητρίου για τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων.
Και στις δύο παρών ο Δήμαρχος, μόνο που στη δεύτερη δεν ήταν το τιμώμενο πρόσωπο, αλλά ένας από τους λίγους που την παρακολούθησαν ως το τέλος.


Έξι νέα παιδιά από την Άνδρο, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, επαγγελματίες ή ερευνητές, απευθύνθηκαν στους μαθητές των τελευταίων τάξεων των λυκείων και τους ενημέρωσαν ο καθένας για την επιστήμη του και για τις προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης που παρέχει αυτή. Υπότροφοι όλοι του Ιδρύματος Παπαδημητρίου, υπό την αιγίδα του οποίου έγινε η εκδήλωση, αναφέρθηκαν και στη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, στις δυσκολίες και τις προοπτικές που δημιουργούνται, ακόμα και σ' αυτή την εποχή της κρίσης ή ίσως και εξαιτίας της.


Είδαμε νέους ανθρώπους χωρίς τη μιζέρια και τον πανικό που καταγράφεται στα ΜΜΕ, από μέρους της νέας γενιάς. Ναι, είναι δύσκολα, αλλά πρέπει να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να ψάξουμε λύσεις στα αδιέξοδα, να συνεργαστούμε, να αναζητήσουμε στήριξη στις τοπικές κοινωνίες, να μάθουμε να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος. Δεν χρειάζεται να φύγουμε από τη χώρα μας. Αν όλοι εμείς, που είμαστε έτοιμοι να αποδώσουμε όσα η πατρίδα μας έχει επενδύσει σε μας, φύγουμε, μειώνονται οι προοπτικές της, υπονομεύεται το μέλλον της.
Όπως είπαν όλοι, οι σπουδές για ένα διάστημα στο εξωτερικό σου ανοίγουν άλλους ορίζοντες, αλλά η μόνιμη εγκατάσταση, που προωθείται τον τελευταίο καιρό ως πανάκεια, έχει πολλές δυσκολίες κι ας προσφέρει καλύτερες οικονομικές απολαβές.

Ξέρω καλά ότι στη σημερινή ορκωμοσία του ο Γιάννης ο Γλυνός την ώρα που ορκίζοταν να τηρεί το Σύνταγμα και τους νόμους, είχε στο νου του αυτά τα παιδιά: Την Κατερίνα τη Γρυμάνη που κάνει το διδακτορικό της στην Κοινωνιολογία, τον Νίκο τον Κωσταρά και το Γιάννη τον Περτέση, τους μηχανικούς υπολογιστών, τις εκπροσώπους των παιδαγωγικών επιστημών, Καλλιόπη Γλυνού της πρωτοβάθμιας και Ολυμπία Παρλιάρου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και την Καλλιόπη τη Βιταλιώτη, τη γεωπόνο, που το μεταπτυχιακό της έχει θέμα την κτηνοτροφία της Άνδρου.
Αυτά τα παιδιά κι όλα τα παιδιά, που ζουν ή που επιθυμούν να ζήσουν στον τόπο μας, είναι το θέμα της σημερινής ορκωμοσίας. Το μέλλον τους, οι προοπτικές τους,οι ελπίδες τους. Το μέλλον μας, οι προοπτικές μας, οι ελπίδες μας.
Καλό ξεκίνημα Δήμαρχε, καλή δύναμη, φίλε.

Εμπνευσμένοι αγώνες μέρος δεύτερο

Εμπνευσμένοι αγώνες!

Με συνθήματα υπέρ της κατάργησης των μισθών για την αποφυγή της πτώχευσης και κατά των συλλογικών συμβάσεων που καταστρατηγούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, δεκάδες Ειλικρινείς Βιομήχανοι διαδήλωσαν σήμερα το πρωί στο κέντρο της Αθήνας

«Αν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι;», «Ατομικές συμβάσεις για όλους: όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί», «Για να μην πτωχεύσει η χώρα και πεινάσουμε, κατάργηση των μισθών τώρα!», «Τα λεφτά στους πλούσιους», «Τέρμα πια στις εκτονώσεις, ρίξτε κι άλλο ξύλο στις διαδηλώσεις», «Το μνημόνιο είναι εύλογία, δώστε μας λεφτά τα πάμε Ελβετία».

Αυτά ήταν μερικά από τα συνθήματα των δεκάδων Ειλικρινών Βιομηχάνων, που μετά τη συγκέντρωση και τις ομιλίες μπροστά από τη Βουλή, διαδήλωσαν από το Σύνταγμα και την οδό Ερμού ως τη Βαρβάκειο Αγορά και το Μοναστηράκι. Η πρωτοβουλία των Βιομηχάνων ήταν μια αναπάντεχη αντίδραση στη ραγδαία άνοδο του λαϊκισμού και την υστερία των απεργιακών διαδηλώσεων που αναμένεται αύριο να κορυφωθεί, με προφανείς συνέπειες την αφόρητη κίνηση στους δρόμους και την ανείπωτη ταλαιπωρία των έρμων των πολιτών.

Εκφράζοντας τη δυσφορία τους για τις πελατειακές νοοτροπίες που έχουν καθηλώσει την ανάπτυξη και έχουν διαλύσει το κράτος, οι Ειλικρινείς Βιομήχανοι μοίρασαν στους διερχόμενους πεζούς άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή, αρθρώνοντας και με αυτόν τον τρόπο το δικό τους «Φτάνει Πια!» για την τριτοκοσμική καθυστέρηση σε κάθε επίπεδο, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη χώρα στο εξωτερικό και στα μάτια των πιστωτών της. Φήμες που θέλουν μερίδα διαδηλωτών να φωνάζουν «ένας Πινοσέτ θα μας σώσει», δεν επιεβεβαιώνονται -τουλάχιστον όχι από το ρεπορτάζ του RΝΒ.
athens.indymedia.org

Hμερολόγιο Γυναικών Κορθίου 2011: Πανηγύρια

Κυκλοφόρησε το ημερολόγιο του συλλόγου μας για το 2011, αφιερωμένο στα πανηγύρια.
Έχω πολλούς λόγους να χαίρομαι ιδιαιτέρως γι' αυτό.
Ως γνήσιο παιδί των πανηγυριών από μικρή ηλικία, έχω υποστεί τα πάνδεινα από κουλτουριάρηδες και πολιτικοποιημένους φίλους στα νιάτα μου, όταν αντί να τρέχω στις παραλίες να τραγουδάω Θεοδωράκη και αντάρτικα με τις κιθάρες, το έσκαγα για να πάω να χορέψω στο πανηγύρι. Άσε πια τη μουσική παιδεία που απέκτησα από αυτά, που μερικοί κακόπιστοι τη θεωρούν χαμηλοτάτου επιπέδου και προσπάθησαν κατά καιρούς να με αναμορφώσουν, με συναυλίες και όπερες, επί ματαίω. Α, μην ξεχάσω τις απειλές των οικείων μου για δολιοφθορά των συλλογών μου με τραγούδια των πανηγυριών και απαγορεύσεις δικτατορικού τύπου, όταν θέλω να τις απολαύσω με παρέα.
Ε, όσο να 'ναι, δικαιώνομαι τώρα που θα βλέπουν όλες τις μέρες του χρόνου εικόνες από πανηγύρια να τους θυμίζουν ωραίες στιγμές. Να είχαν και ήχο μαζί, θα ήταν το τέλειο δώρο.
Ο δεύτερος λόγος που νιώθω υπερήφανη είναι που το ημερολόγιο περιλαμβάνει την εργασία μιας ομάδας μαθητών μου από την Γ' Γυμνασίου, που είχε θέμα της τα τοπικά πανηγύρια, χωρίς να έχουμε ιδέα για το ημερολόγιο, όταν την οργανώναμε. Ευτυχής σύμπτωση.
Ο κυριότερος όμως λόγος που χαίρομαι είναι γιατί αυτό το ημερολόγιο για δεύτερη συνεχή χρονιά αποτυπώνει την επιτυχημένη δράση του Συλλόγου Γυναικών Κορθίου και θα γίνει πάλι για τους συγχωριανούς μου αφορμή για ψάξιμο στις παλιές φωτογραφίες και ανταλλαγή αναμνήσεων.
Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει αυτός ο Σύλλογος να κάνει τόσο πολλά σε τόσο λίγο διάστημα και να συγκεντρώσει γύρω του τόσους ανθρώπους με αγάπη για τον τόπο και όρεξη για προσφορά σ'αυτόν. Ένας από αυτούς, ο εκδότης μας, Παναγιώτης Αναστασόπουλος, ο αγαπημένος των Γυναικών Κορθίου, που όχι μόνο μας πρόσφερε την έκδοση, μα έβαλε το μεράκι του σε κάθε τυπωμένη σελίδα αυτού του μικρού λευκώματος.
Αξίζει όμως να σας θυμίσω το όνομα του ανθρώπου που είναι η ψυχή αυτής της συλλογικής προσπάθειας. Είναι η Βάσω Μπενά,η πρόεδρός μας, επιτυχημένη "μεταγραφή" εξ Ηπείρου και πολιτογραφημένη Κορθιανή εξ αγχιστείας.
Τέλος, πριν σας πω τον τελευταίο λόγο που χαίρομαι με αυτό το ημερολόγιο, κοιτάξτε την τελευταία φωτογραφία προσεκτικά: Ο δεύτερος νεαρός από τα δεξιά, με την τραγιάσκα και το σκούρο σακάκι είναι ο πατέρας μου, πίσω από τον πρώτο νεαρό διακρίνεται ένα μαυράκι, που είναι η μάνα μου, ο βιολιτζής είναι ο αδερφός του παππού μου, μπαρμπα- Χρήστος Βουραζέρης, μεγάλη φυσιογνωμία (αυτοσυστήνοταν αγρότης,μουσικός και λίγα κουνέλια), δίπλα του ο παππούς μου,ο μέλλων πεθερός του νεαρού με το σακάκι δίπλα του.
Ε, πώς να ξεφύγεις από τα πανηγύρια με τέτοιες ρίζες;

Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα

Σήμερα τα πρωτάκια μου μου έφεραν χριστουγεννιάτικες ιστορίες χειροποίητες και πολύ νόστιμες.
Τις απολαύσαμε καθισμένοι γύρω από το δέντρο της τάξης. Την ιδέα μας την έδωσε ο Ντίκενς με το απόσπασμά του που έχουν τα Νεοελληνικά Κείμενα. Και φυσικά δεν αρκέστηκαν σ' αυτό. Μόλις είχα χαλαρώσει και απολάμβανα τις ιστορίες με τα καλικαντζαράκια, τους Άι Βασίληδες καιτους γερο- παράξενους, αποφάσισαν να μου ρίξουν το μπαλάκι: -Εσείς δεν θα μας πείτε καμιά ιστορία; Είναι να μη σου τύχουν περίεργα πρωτάκια, γιατί έτσι και σου τύχουν, πρέπει να έχεις πρόχειρες ιστορίες για ώρα ανάγκης. -Να σας πω τι κάναμε όταν δεν μας έδιναν αρκετά λεφτά στα κάλαντα; Καλό ακούστηκε. Όλοι ήθελαν να μάθουν. Προφανώς από αγνή φιλομάθεια. -Τι κάνατε; Τι κάνατε; -Λέγαμε τα σατιρικά κάλαντα της Άνδρου:
"Να φαν οι γάτες τα χερνά
κι οι ποντικοί τη γλύνα
και τα μικρά ποντ'κόπουλα
να γλείψουν τη λαήνα"
-Μπλιαχ! Ποιος τα έτρωγε αυτά τα χερνά; -Τι είναι η γλύνα; Τώρα τι σόι ανδριωτάκια είναι αυτά που δεν έχουν δει χερνό και δεν ξέρουν ότι η καλύτερη φουρτάλια και οι νοστιμότεροι κουραμπιέδες γίνονται με γλύνα; Αχ, σε λίγο δεν θα λειτουργούν πια αυτά τα σατιρικά κάλαντα!
-Και μετά τι γινόταν;
-Μας κυνηγούσανε με ό,τι βρίσκανε πρόχειρο να μας δείρουνε.
-Μπορούμε να τα λέμε κι εμείς;
-Ναι, αρκεί να μην πείτε ποιος σας τα έμαθε.
Αν και...για να λειτουργήσει σωστά, θα πρέπει να τους καταραστείτε να τους φάνε οι γάτες το σουφλέ με τα τέσσερα τυριά και την καρμπονάρα.

Καλού κακού πάντως, δώστε κάτι παραπάνω στους καλαντιστές, χωριανοί.

Εξαιρετικό δείγμα δημοσιογραφικού λόγου

Εγρήγορση ενώπιον της παρακμής

Του Nικου Γ. Ξυδακη

Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα γίνεται ολοένα δυσκολότερη, κοπιαστική, σχεδόν εξουθενωτική. Στοιχειώδεις ενέργειες, όπως λ.χ. η πεζοπορία στον αστικό ιστό ή η μετακίνηση με λεωφορείο ή ταξί, μετατρέπονται σε περιπέτειες με άγνωστη χρονική κατάληξη και ανυπολόγιστο κόστος, ψυχικό και οικονομικό.

Τα Ι.Χ. παρκάρουν θρασύτατα πάνω σε στροφές και φανάρια, σε κεντρικές αρτηρίες, μπροστά σε στάσεις τρόλεϊ και κλινικές. Για να γλιτώσουν το πεντάευρω του πάρκινγκ, προκαλούν έμφραγμα σε ολόκληρα τετράγωνα, παραλύουν την εμπορική και κοινωνική ζωή. Ουδείς ελέγχεται, ουδείς τιμωρείται, η Τροχαία έχει καταργηθεί, έχει εξαφανιστεί, όλοι κυκλοφορούν ασύδοτα, κάνοντας τον βίο όλων αβίωτο και την πόλη ένα απέραντο κολαστήριο. Σκουπίδια χυμένα παντού, στίφη ζητιάνων μικροπωλητών σε δρόμους και πλατείες, πεζόδρομοι κατειλημμένοι αυθαίρετα...

Η πόλη φαίνεται να ’χει παραδοθεί στην ύφεση, ύφεση θυμικού, ύφεση ψυχική, σαν να παραιτούνται οι άνθρωποι από τα φυσικά δικαιώματά τους, σαν να εγκαταλείπουν την αξιοπρέπειά τους, να παρατάνε την ανθρωπιά τους σε βρώμικα στενά πεζοδρόμια με σπασμένα ρείθρα. Η αθυμία των απειλούμενων, πληττόμενων ή ήδη πεπτωκότων ανθρώπων καθρεφτίζεται ολοζώντανα πάνω στο παρατημένο σώμα της πόλης, που μετά βίας πια επιτελεί βασικές λειτουργίες – ή δεν τις επιτελεί καν.

Η ύφεση μπορεί να επιφέρει ποικίλα τραύματα στο κοινωνικό σώμα. Και το κάνει. Μπορεί να δικαιολογήσει όμως τέτοια εγκατάλειψη, τέτοια παρακμή του δημόσιου χώρου; Οχι. Χρειάζεται εγρήγορση: η προάσπιση του δημόσιου χώρου, η διατήρησή του σε λειτουργική επάρκεια, είναι προάσπιση της ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, είναι προάσπιση της δημοκρατίας, της φυσικής της υπόστασης, της υλικότητάς της. Η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένη ιδέα· είναι σχέση ανθρώπων, κοινωνία, και είναι ο βιωμένος χώρος ο κοινός, ο κοινωνούμενος – αυτά καλούμαστε να διατηρήσουμε. Η ύφεση φέρνει θλίψη και αδράνεια, αμέλεια· ας μη φέρει και καταστροφή των κοινών κεκτημένων.
Από την Καθημερινή της 5-12-10

Σκαντζοχοιρο-γατο-φιλοσοφίες

Μπορείς σ' αυτή τη ζωή να βρεις δυο βασικές κατηγορίες πλασμάτων. Τα "σκαντζοχοιράκια" και τα "γατιά". Τα πρώτα με το αγκαθωτό τους περίβλημα αποθαρρύνουν όποιον προσπαθήσει να τα αγγίξει, να τα χαϊδέψει, να έχει πολλά πάρε δώσε μαζί τους. Είναι όμως μέσα στη μοναχικότητά τους τα γλυκύτερα, τα αθωότερα πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις. Σαν να είναι η πανοπλία το απαραίτητο εξάρτημα κάθε τρυφερού και ευάλωτου "πυρήνα".
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, από την ανάποδη όμως, με τα γατιά. Εδώ, το δεκτικό σε χάδια κι αγκαλιές απαλό εξωτερικό περίβλημα κρύβει την πιο σκληρή, άγρια και αδίστακτη φύση. Όπου γη πατρίδα, όπου καλό φαΐ σπίτι, όπου καλό κυνήγι, ξεχνάμε κι αγκαλιές κι αγάπες.







Ομολογώ ότι αυτό το μικρό "σκονάκι" σοφίας της φύσης έχει επαληθευθεί μερικές φορές και με τους ανθρώπους. Έχω βρει τη μεγαλύτερη τρυφερότητα κι ευαισθησία σε ορισμένους εξωτερικά σκληρούς κι απλησίαστους ανθρώπους και έχω τρομάξει με τη σκληρότητα κάποιων άλλων, που εξωτερικά δείχνουν ευάλωτοι και αδύναμοι.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις: Αυτοί που και είναι και φαίνονται καλοί και δυνατοί κι όμως αφήνουν όλους τους "αδύναμους" να τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα, ακόμα κι αν φαινομενικά δεν τη χρειάζονται οι ίδιοι!