Φυτεύοντας αρμυρίκια και μερικά άλλα.

Φυτέψαμε δέντρα στην άμμο την Κυριακή που μας πέρασε. Τα απιθώσαμε σε λακκουβίτσες, τους βάλαμε λίγο χώμα,λίγο λίπασμα,λίγο νεράκι, τα στηρίξαμε σε βέργες, να μην τα σπάσει ο τρελός αέρας που φυσάει στο Μύλο και τα σκεπάσαμε στοργικά σαν μωράκια στο λίκνο τους να τα νανουρίζει η θάλασσα να μεγαλώσουν.



Δεν προσέξαμε όμως καλά και μαζί μ' αυτά βάλαμε κι άλλους σπόρους μαζί τους στο χώμα να φυτρώσουν. Τους έριξαν μικροί κηπουροί παραθαλάσσιων κήπων που φρόντιζαν για τον ίσκιο τους στις παραλίες του μέλλοντος. Παιδιά του γυμνασίου και ακόμα μικρότερα του δημοτικού, δούλεψαν με εκείνη την πολύ παλιά φροντίδα για τα δέντρα και τη γη, μπολιασμένη από πάππου προς πάππου, που έδωσε σ' αυτό τον τόπο ό,τι φυτικό πλούτο διαθέτει. Γιατί εδώ οι παππούδες μας δεν κτίσανε μόνο μέχρι τα βουνά, με τις αμασιές, τα κελιά, τους παραστημούς, φυτέψανε κι όλα τα δέντρα με τα χέρια τους. Όλο το φυσικό τοπίο είναι έργο ανθρώπων, όπως το οικιστικό. Μαζί λοιπόν με τα δεντράκια μας, φυτρώνει κι αυτή η παλιά κληρονομιά που συνεχίσαμε εκεί στο αξάνεμο ακρογιάλι του Μύλου.



Κι εμείς οι μεγάλοι όμως κάτι σπείραμε παραπάνω. Το είδαμε να διατρέχει απ' άκρη σ' άκρη το εργοτάξιό μας, να αλλάζει χέρια όπως τα τσουβάλια με το χώμα,να σφηνώνει γερά όπως οι σιδερόβεργες στη γη, να μπερδεύεται με τα πειράγματα και τα γέλια. Ήταν αυτό το "μαζί", το πολύτιμο και δυσεύρετο στους καιρούς μας. Να το ποτίζουμε αυτό πιο πολύ κι από τα δέντρα μας, γιατί το κυνηγάνε όλα τα ζιζάνια να το πνίξουν: Το "δε βαριέσαι", το "σιγά μωρέ ας τα κάνουν άλλοι", το "εγώ θα σώσω τον κόσμο;", το "πόσα θα πάρω;", το "γιατί δεν το κάνει το κράτος;". Κι άλλα κι άλλα, πού να τα ξέρω, γεωπόνος είμαι;



Α, και την πρόεδρο και τα μάτια μας. Αν και στο χωριό της τα δέντρα είναι άφθονα και φυτρώνουν μόνα τους, ξέρει από...κηπουρική.



ΥΓ: Ορισμένες από τις φωτογραφίες τις πήρα από την Αριάνα Μασσέλου, γιατί ήταν πιο ωραίες από τις δικές μου. Την ευχαριστώ.