Τα παλιά όπλα σκούριασαν,πάμε για άλλα!

Τον τελευταίο καιρό είναι διάχυτη η αίσθηση της αιωρούμενης δαμόκλειας σπάθης πάνω από τα κεφάλια όσων ζούμε από τη δουλειά μας είτε βρισκόμαστε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε είμαστε μισθωτοί ή μικροεπαγγελματίες ή ακόμη και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Τι μας ενώνει; Το ότι δεν κάναμε κομπίνες για να κονομήσουμε, όπως έκαναν τόσοι άλλοι από όλους τους προαναφερόμενους τομείς ή το ότι δεν έχουμε την άνεση να μην χρειαζόμαστε κομπίνες, για να κερδίζουμε από όσα χάνουν οι άλλοι.
Ακούω ωραία συνθήματα: Πληρώστε για την κρίση σας, δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. Βλέπω ανθρώπους που θυσιάζουν το υστέρημά τους για να απεργήσουν και άλλους να διαδηλώνουν δίπλα στα δακρυγόνα και τα ρόπαλα. Πολύ ηρωικά όλα αυτά, αλλά έχω διαρκώς την αίσθηση ότι μοιάζουν με νεροπίστολα απέναντι σε τανκς. Έχω την πικρή αίσθηση πως οι μόνοι που βρίσκουν αποτελεσματικές αυτές τις αντιδράσεις είναι οι καθεστωτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που έτσι νομιμοποιούν την ύπαρξή τους και το ρόλο τους, άσε που βρίσκουν και μια καλή δικαιολογία, αυτοί και τα κόμματα που τους στηρίζουν, για την όλο και μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης μας: "δεν κατεβήκαμε όλοι στους δρόμους", "δεν απεργήσαμε όλοι".
Αυτό που μας κρύβουν, αλλά πια δεν κρύβεται, βοά, είναι ότι χάσαμε μαζί με τα λεφτά μας και τη στοιχειώδη συνδικαλιστική μας δύναμη, μείναμε αδύναμοι και απροστάτευτοι απέναντι στο παγκόσμιο τέρας του καπιταλισμού, να τα ρίχνουμε ο ένας στον άλλον και να κοιτάμε πώς μπορούμε να γλιτώσουμε ο καθένας το τομάρι του.
Το μόνο που δεν κάνουμε, που δεν μας αφήνουν οι εργατοπατέρες να κάνουμε, είναι να σκεφθούμε για λογαριασμό μας, να παίξουμε στο γήπεδο που μας ρίξανε, με τους δικούς μας όρους.
Ας πάρουμε τον κλάδο μας, των εκπαιδευτικών, είμαστε μια πολυπληθέστατη ομάδα, κατά τεκμήριο μορφωμένων και έξυπνων ανθρώπων, με ειδικές γνώσεις σε πολλούς επιστημονικούς τομείς, οικονομία, πολιτική, πληροφορική, νομική, ιστορία, μαθηματικά κ.α. Πότε καθίσαμε στ' αλήθεια ακηδεμόνευτα να σκεφθούμε λύσεις-τρόπους άμυνας στη λαίλαπα που απειλεί την επιβίωσή μας; Πότε αξιοποιήσαμε τα πραγματικά μας πλεονεκτήματα; Και μόνο με την οργάνωση πχ ενός καταναλωτικού- συνεταιριστικού φορέα μπορούμε να διαχειριστούμε με καινοτόμο και ανατρεπτικό τρόπο, το μόνο πράγμα που έχουμε στα χέρια μας, την αγοραστική μας δύναμη. Γιατί, ξέρουμε όλοι καλά, πως από τα σχολεία και 1 χρόνο να λείψουμε κανείς δεν θα ασχοληθεί, έτσι που τα έχουν (-με)καταφέρει. Παράδειγμα η απεργία των δασκάλων που αν και έπληξε την ελληνική οικογένεια άμεσα, δεν έκανε την κυβέρνηση να υποχωρήσει ούτε βήμα, αν και τότε ούτε τέτοια κρίση υπήρχε, ούτε εφεδρείες ανέργων-αδιόριστων έχει ο διδασκαλικός κλάδος.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;
Πώς μπορούμε να αναγκάσουμε αυτούς που δεν μας φοβούνται καθόλου και είναι έτοιμοι να εφορμήσουν όχι μόνο στα όποια κεκτημένα έχουμε πετύχει, αλλά και σ' αυτή την ίδια την επιβίωσή μας, να πάψουν να μας θεωρούν εύκολη λεία;
Τι θα λέγατε να πηγαίναμε πχ όλοι αύριο στις τράπεζες να αποσύρουμε τις καταθέσεις μας και τις μισθοδοσίες μας; Τι θα λέγατε να διαπραγματευόμαστε ευνοϊκότερους όρους με μια τράπεζα όπως κάνουν οι μεγαλοκαταθέτες ή ακόμα και να ιδρύαμε-δεν ξέρω αν στέκει, μη βαράτε, δεν είμαι ειδική-μια συνεταιριστική τράπεζα;
Τι θα συνέβαινε αν αρνιόμασταν να συνοδέψουμε εκδρομές, από τις οποίες διακινούνται δις κι εμείς παίζουμε κορώνα γράμματα τα σπίτια μας με τις ευθύνες που μας πέφτουν στο κεφάλι, μόλις κάτι πάει στραβά;
Πόσο δύσκολο θα ήταν να προωθήσουμε μέσω μιας δικής μας καταναλωτικής ένωσης,προϊόντα και υπηρεσίες, στα πλαίσια ενός fair trade δικής μας επιλογής; Ίσως έτσι να μπορέσουμε να ασκήσουμε κι έναν διαπαιδαγωγητικό ρόλο, προωθώντας τόπους, ανθρώπους που δημιουργούν και δεν κλέβουν το κράτος ή τους πελάτες τους. Δεν ξέρω πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτό, αν θα περάσει σε μποϋκοτάζ και δυναμικότερες τακτικές, αλλά κάτι μου λέει πως αν δεν αμυνθούμε εγκαίρως, δεν θα έχουμε ούτε ευρώ να διαπραγματευθούμε στο μέλλον.
Αυτά είναι πρόχειρες σκέψεις, της στιγμής και της... οργής.
Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί πιο έξυπνοι και πιο εμπνευσμένοι από μένα που θα είχαν πολλά να προτείνουν (όπως ο συνάδελφος που μου είπε σήμερα την ιδέα για την τράπεζα), αρκεί να βρούμε τρόπο να οργανωθούμε μακριά από την ασφυκτική αγκαλιά των εργατοπατέρων μας.
Πάντως προς τα εκεί αν βαδίσουμε, έχουμε ελπίδα να διαπεράσουμε το παχύδερμο τέρας που αμέριμνο τώρα ξεκοκκαλίζει τον 14ο και οσονούπω βάζει τη χερούκλα του και στους υπόλοιπους μισθούς μας. Μόνο αν χάσει ένα μέρος από τη μάσα του μπορεί να μας προσέξει, γιατί οι απεργίες και οι διαδηλώσεις το αφήνουν εμφανώς ασυγκίνητο.
Άσε που αυτές πλήττουν μόνο το κοινωνικό σύνολο και όχι τους ευνοημένους από την κρίση εντός και εκτός των τειχών. Θεωρώ άλλωστε ότι και το κράτος με τον ίδιο τρόπο έπρεπε να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται και όχι με τους όρους που του επιβάλλουν οι δήμιοί του.
Ο καπιταλισμός, φίλοι και ομοιοπαθείς, δεν είναι ισχυρός επειδή έχει εξουσία ή πλούτο, είναι ισχυρός και ανίκητος επειδή "σκέπτεται" με τρόπο που εμείς έχουμε ξεχάσει εδώ και χρόνια. Γιατί όπως είπε και ο Αϊνστάιν τα σημαντικά προβλήματα που βρίσκονται μπροστά μας, δεν μπορούν να επιλυθούν με το επίπεδο σκέψης που είχαμε, όταν τα δημιουργήσαμε.

Δείτε κι αυτό