Μια βραδιά στη λέσχη ανάγνωσης για μεγάλους.

Μεγαλώνοντας μαθαίνεις τα περισσότερα και τα καλύτερα,τελικά. Χθες το βράδυ, στη λέσχη ανάγνωσης των μεγάλων, έμαθα πως το να σου μιλάνε για ένα βιβλίο μπορεί να είναι πιο συναρπαστικό από το να το διαβάζεις. Ειδικά όταν αυτό το βιβλίο έχει ευτυχήσει να διαβαστεί από έναν άνθρωπο με υψηλή αναγνωστική δεκτικότητα και παράλληλη μεταδοτικότητα νοήματος και συγκίνησης, γίνεται το όχημα ενός ταξιδιού που σε πάει πολύ πιο μακριά από κει που φτάνουν οι λέξεις, ενώ κάθεσαι ήσυχα γύρω από ένα τραπέζι μιας σχολικής βιβλιοθήκης.
Σουζάννα Ταμάρο η συγγραφέας, όπου σε πάει η καρδιά, ο τίτλος του βιβλίου: η ιστορία μιας γυναίκας, που έζησε μια ζωή το ίδιο δύσκολη και ενδιαφέρουσα με τη ζωή κάθε ανθρώπινου πλάσματος, μόνο που αυτή μπόρεσε να τη βάλει σε λέξεις, γράφοντας σε ένα αγαπημένο της πρόσωπο, την εγγονή της, που ήταν πολύ μακριά της όχι μόνο γεωγραφικά.
Δεν ξέρω αν θα το διάβαζα ποτέ με δική μου πρωτοβουλία. Δυστυχώς, έχω μια προκατάληψη για τη λεγόμενη γυναικεία γραφή, όταν ομφαλοσκοπεί επίμονα και αναμασά το ίδιο χιλιοπαιγμένο μοτίβο μιας υπερβολικά συναισθηματικής ερμηνείας του μικρόκοσμου, αφήνοντας έξω από την οπτική της γωνία το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, τα γεγονότα, τα πρόσωπα των άλλων, τις ζωές των άλλων, τον υπόλοιπο κόσμο που δεν είναι "ΕΓΩ".
Χθες βράδυ όμως δεν ήταν έτσι. Η ανάγνωση της Ελένης ανέδειξε αυτές τις πλευρές του βιβλίου που το έκαναν σημείο αναφοράς μιας συζήτησης τόσο ουσιαστικής και περιεκτικής, που αμφιβάλλω αν κανείς το συνειδητοποίησε, έτσι απλά που έρρεε, μαζί με το ρακάκι μου και τα φοινίκια της Ειρηνούλας,αφήνοντάς μας με την ίδια γλυκιά και ζεστή αίσθηση, μιας κουβέντας που δεν φιλοδοξεί να λύσει τα μυστήρια του κόσμου.
Κι έτσι θα μείνει άλυτο το μυστήριο, γιατί εγώ χθες βράδυ γυρνώντας σπίτι είχα και τις τσέπες μου γεμάτες από τη χαρά ενός χρόνου απόλυτα κερδισμένου.