Προς το τέλος αυτής της χρονιάς, πήρα μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της σταδιοδρομίας μου ως εκπαιδευτικός. Είναι η δεύτερη χρονιά που έχω αυτό το τμήμα, την πολύχρωμη τάξη μου. Από την αρχή χαιρόμουν την πολυχρωμία της- είχε παιδιά από 5 διαφορετικές χώρες- και βρήκα ένα σωρό τρόπους να το χαίρονται κι αυτά. Και τι δεν κάναμε. Στήσαμε ένα μπλογκάκι, μέσα στο οποίο εκφράζαμε με κάθε αφορμή το πνεύμα της πολυχρωμίας, αναπνέαμε αυτό το άρωμα των πολλών διαφορετικών λουλουδιών στον ίδιο κήπο. Στην τάξη, καταφέραμε να γνωριστούμε, να γίνουμε ομάδες, που όλο άλλαζαν και ξαναφτιάχνονταν αλλιώς, ώσπου να γίνουμε όλοι μια ομάδα, μια παρέα. Καμάρωνα που όλα τα προβλήματα που προέκυπταν τα συζητούσαμε με απόλυτο σεβασμό στους κανόνες του διαλόγου. Μια τάξη δεκατετράχρονων πολιτών, ικανών να διδάξουν πολλούς πώς να συζητάνε χωρίς να σφάζονται, αυτονομήθηκαν κι από εμένα την ίδια, που απολάμβανα στο τελευταίο θρανίο διαλόγους υποδειγματικούς, ακόμη και πάνω σε θέματα ακανθώδη, όπως αντιλήψεις ή συμπεριφορές ρατσιστικές, παράπονα και αλληλοκατηγορίες.
Στο μάθημα αξιοποιήσαμε αυτό το πνεύμα με κάθε ευκαιρία. Όποιο θέμα και να μας απασχολούσε, πχ τραγούδια της ξενιτιάς στα νέα ελληνικά, να σου κι ένα τραγούδι ή ποίημα από άλλη χώρα. Είδαμε από τα αρχαία ελληνικά πόσο βαθιά και ιερή ήταν η έννοια της φιλοξενίας, πόσο παγκόσμιες οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού, ακριβώς επειδή δεν είναι θεμελιωμένες στο μίσος και στο άδικο. Στη γλώσσα γράψαμε, διαβάσαμε, συζητήσαμε κείμενα για τη φιλία ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους, για τα προβλήματα που γεννούν ο ρατσισμός και οι διακρίσεις κάθε είδους.
Έβλεπα μέρα με τη μέρα να οικοδομούνται δεσμοί φιλίας ανάμεσα στους μαθητές μου, χωρίς στεγανά καταγωγής και χώρας προέλευσης. Κανένας αλλοδαπός μαθητής δεν έκανε παρέα μόνο με αλλοδαπούς, κανένας Έλληνας μόνο με Έλληνες. Μόνο λίγος ανταγωνισμός αγοριών κοριτσιών υπέβοσκε, όπως είναι φυσικό γι' αυτές τις ηλικίες.
Και ήρθε η ώρα της κρίσεως. Η ώρα να δοκιμαστούν στην πράξη τα ωραία κείμενα και οι ωραίες συζητήσεις.
Έγινε μία κλοπή στην τάξη. Πήρανε από το ταμείο 80 ευρώ. Τα χρήματα αυτά ήταν το αντίτιμο που είχαν πληρώσει κάποιοι μαθητές για συμμετοχή στην ημερήσια εκδρομή και, όπως ήταν φυσικό, πανικοβλήθηκαν και έτρεξαν στο γραφείο του διευθυντή να καταγγείλουν το περιστατικό. Εκεί απ' ό,τι έμαθα, τους καθησύχασαν αφενός και τους έκαναν παρατήρηση αφετέρου, που άφησαν έτσι τα χρήματα, ενώ έχουν συμβεί επανειλημμένες κλοπές στο σχολείο.
Την ώρα που είχα ξανά αυτή την τάξη, τη βρήκα σε μεγάλη αναστάτωση. Ένας αλλοδαπός μαθητής ήταν όρθιος και φώναζε: "Και τι θα κάνω εγώ τώρα, θα πάρει ο διευθυντής τον πατέρα μου να του πει ότι είμαι κλέφτης!" -Τι έγινε παιδί μου;- Κυρία πήγανε και είπανε στο γραφείο, ότι εγώ και ο Χ (επίσης αλλοδαπός) πήραμε τα λεφτά. Εμείς δεν είμαστε κλέφτες, δεν πήραμε τίποτα. Δεν μας πιστεύουν, επειδή είμαστε Αλβανοί.
Μου ήρθε σκοτοδίνη. Το είχαν πει; Αυτοί οι μαθητές, οι δικοί μου; Ναι, έτσι έγινε. Κάποιοι πήγαν και εξέφρασαν υπόνοιες, χωρίς την παραμικρή απόδειξη.
Τα παιδιά ήταν όλα σοκαρισμένα και εγώ το ίδιο. Τους είπα ότι θα το συζητήσουμε αύριο με ηρεμία και τα επανέφερα στο μάθημα κουτσά στραβά.
Το ίδιο απόγευμα, χαζεύοντας ένα μπλογκ έπεσα πάνω σε ένα κείμενο που ούτε παραγγελία να το είχα. Το "έκλεψα" στο άψε σβήσε, λειαίνοντας απλώς κάποιες αιχμηρές αποστροφές του και παραλείποντας τα πιο δυσνόητα για τους μαθητές κομμάτια του.
Αρκετά με τα προσχήματα και το σαβουάρ βιβρ, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε χωρίς μάσκες, να κοιτάξουμε κατάματα το τέρας (που λέει και η συγγραφέας του κειμένου), να δούμε την ασκήμια του και να αηδιάσουμε τόσο που να μας μείνει αξέχαστη.
Ο πρόλογός μου άρχιζε κάπως έτσι: "Χθες ένιωσα ντροπή και απογοήτευση μέσα σ' αυτή την τάξη. Η στάση ορισμένων από σας να κατηγορήσουν άδικα κάποιους συμμαθητές τους και η ανοχή των υπολοίπων ήταν για μένα μια διάψευση και μια ήττα. Νόμιζα ότι εμείς τουλάχιστον τα είχαμε καταφέρει να μην επιτρέψουμε στο ρατσισμό να εισχωρήσει στην τάξη μας, νόμιζα ότι δυο χρόνια τώρα αρχαία μπορεί να μη μάθατε, αλλά μερικές στοιχειώδεις αρχές δημοκρατικές τις είχαμε εμπεδώσει. Τελοσπάντων, φταίει ίσως που προσπάθησα με έμμεσο τρόπο να σας τα δώσω όλα αυτά. Μέσα από τη λογοτεχνία, την ιστορία, τον τρόπο διδασκαλίας, τη συμπεριφορά και το διάλογο. Δεν φτάνει. Τώρα θα μιλήσουμε καθαρά, αφού ακούσετε πρώτα ένα κείμενο..."
Δεν με είχαν ξαναδεί έτσι, ούτε κι εγώ τους είχα ξαναδεί τόσο μουδιασμένους και στενοχωρημένους. Άκουσαν την ανάγνωση με απόλυτη ησυχία και προσήλωση. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες. Χαμηλότονη, ιεροτελεστική, αμήχανη. Πιο σημαντικά ήταν τα βλέμματα, από τα λόγια. Κανένας δεν ένιωσε πάντως δικαιωμένος και ήσυχος.
Καιρός ήταν να ανησυχήσουμε.
ΥΓ: Να ευχαριστήσω δημόσια την Κατερίνα για το θαυμάσιο όπλο που μου έδωσε να πολεμήσω το τέρας.
22 comments:
κυρία.συμφωνώ με αυτά που λέτε.αλλά δεν έγιναν ολα έτσι όπως τα είπατε...ο συμαθητής μου δεν είχε κατηγορήσει έναν άλλον μα8ητή επειδή ήταν από αλλη χώρα...απλός είπε την γνώμη του.εντάξει μπορεί να ήταν λάθος του που το είπε στον διευθυντή.αλλά μπορεί να του ξέφυγε.και είμαι απολύτως σίγουρη πως θα το έχει μετανιώσει τώρα.στην τάξη μας εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια κατάσταση με πριν.απλός τώρα βγαίνουν οι μάσκες.
είμαι και εγώ απο άλλη χώρα,αλλά δεν έχς δεχτεί ποτέ ρατσισμό απο κανέναν ούτε στην τάξη μας ούτε και πουθενά αλλού.έτσι υποθέτω πως το παιδί θα του έχει δώσει κάποια αφορμή για να τον κατηγορήσει ο συμαθητής του.
Μ.Π.
Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες, Margy, γιατί εγώ τα έμαθα αλλιώς. Σκέψου όμως γιατί κατηγόρησε με τόση ευκολία ένα συμμαθητή του χωρίς στοιχεία; Γιατί τον υποψιάστηκε;
Πόσοι ενίσχυσαν αυτή την υποψία και δεν τον απέτρεψαν να την καταγγείλει;
Είναι πολύ συνηθισμένο, κορίτσι μου, να σκεφθεί έτσι ένα παιδί σήμερα, αφού έτσι σκεπτόμαστε και εμείς οι μεγάλοι πολλές φορές. Απλώς, δεν πρέπει να το αφήνουμε αυτό να σέρνεται γύρω μας και μέσα μας, ούτε να το δικαιολογούμε. Χρειάζεται επαγρύπνηση. (Χαίρομαι πολύ που μου έγραψες σχόλιο!)
Συμμερίζομαι απολύτως τα φριχτά συναισθήματα που ένιωσες με ό,τι πληροφορήθηκες πως συνέβη. Αποτελεί για ένα δάσκαλο γκρέμισμα, εκτέλεση, θάνατο η σκέψη-φόβος ότι μπορεί όσα αγωνίστηκε να μεταδώσει στα παιδιά του δεν έπιασαν τόπο, δεν μπολιάστηκαν. Και νιώθω περήφανος που είμαι φίλος και συνάδελφος ενός τόσο ευαίσθητου δασκάλου. Ευτυχώς δεν είναι έτσι, όπως φαίνεται από την παρέμβαση της Μ.. Και θα το δεις όπου να 'ναι, γυριστρούλα, όταν θα πρέπει να τα αποχαιρετήσεις. Και μόνο που το σκέφτομαι...
Τώρα θα καταλάβεις το έργο σου σε αυτές τις φουρνιές των παιδιών. Των παιδιών σου.
Γυριστρουλα γράφω αυτό το σχόλιο κυριολεκτικά στο πόδι, μιας που πρέπει να συνεχίσω με την επόμενη δουλειά μου.
Αλλά ...θέλω να σε ευχαριστήσω απο τα βάθη της καρδιάς μου, όχι γιατι με τιμάς, με την επιλογή σου. Αυτό με κολακευει αφανταστα, αλήθεια σου λέω, κοκκινιζω αλλά ...δεν σε ευχαριστώ για αυτό...
Σε ευχαριστώ, γιατί έχω παιδί. Σε ευχαριστώ, γιατί μου βροντοφωνάζεις, ότι υπάρχουν δάσκαλοι που ειναι η προεκταση του γονιού, της μάννας, που αγαπάνε τα παιδια τους, που τα φροντίζουν, που τα πονάνε, που τα παιδαγωγούν, που τα ανασταινουν. Που όσο ανοητο, ισοπεδωτικό, άθλιο, αντιπαιδαγωγικό, ευνουχιστικό να ειναι το Ελληνικό εκπαιδευτικό συστημα, τιποτα, μα ΤΙΠΟΤΑ, κανενα συστημα, δεν μπορεί να ισοπεδωσει το ανθρωπινο όραμα, κουραγιο, ευαισθησία, ήθος, ζεστασιά, αγάπη.
Θα επανελθω, αλλά δεν θα μαζευα το μυαλό μου να συνεχισω να δουλευω, αν δεν το φωναζα άμεσα αυτό το ευχαριστώ μου, αν δεν κατεθετα άμεσα αυτήν την έννοια μου, που τοσο όμορφα καθησυχαζεις. Την δική μου έννοια, για το δικό μου παιδι.
Y.G. Το τέρας σε βλέπει και τρέμει Γυριστρουλα....
Αλήθεια στο λέω, θερσίτη, σε σκέφθηκα εκείνες τις ώρες. Πολλές φορές έχω σκεφθεί και στο έχω πει κιόλας ότι μας φορτώνεις με μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που έχουμε αντικειμενικά ή από αυτές που αντέχουμε να φέρουμε εις πέρας. Αυτή τη φορά δεν με βόλεψε αυτή η θεωρία, ένιωσα ακάλυπτη και εκτεθειμένη. Και ήταν από τις ελάχιστες φορές που ξεπέρασα τα όρια "προπαγάνδας" που έχω θέσει η ίδια στον εαυτό μου. Τελικά, δεν παλεύεις το τέρας με το γάντι, έχεις δίκιο, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω αυτό. Και με έσωσε εκείνο το κείμενο της Κατερίνας.
Τελικά, είδες δεν είναι τυχαίο που εμείς οι δυο καλλιεργούμε τόσο συστηματικά το ιστολογείν. Μας είναι πολύ χρήσιμο.
Υπάρχουν, Κατερίνα, πολλοί τέτοιοι δάσκαλοι ή μάλλον πολλοί αξιολογότεροι από εμένα, αλλά μπορεί να μη γνωρίζουν ούτε πώς ανοίγει ο υπολογιστής. Παλεύουν με παλιά εργαλεία, στη σκιά, χωρίς έστω αυτή τη χαρά της επικοινωνίας με τους ομοίους τους, που παρέχει η τεχνολογία, και όμως κάνουν αυτό το ρημαδοσύστημα το εκπαιδευτικό να μορφώνει και να διαπαιδαγωγεί ανθρώπους.
Σήμερα ήμασταν εκδρομή και άκουσα με τα αυτιά μου ένα κορίτσι να λέει σε μια από αυτές τις δασκάλες: "Κυρία, να το χαρείτε σήμερα, μην αγχώνεστε, εμείς δεν είμαστε μωρά να μας προσέχετε." Το έλεγε με πραγματική έγνοια, με...μητρικό ενδιαφέρον, το 15χρονο στην 50χρονη. Χρειάζεται να μαντέψουμε το είδος της δασκάλας και τη σχέση της με τους μαθητές της;
Γυριστρούλα,
Γράφω τελείως αυθόρμηα, διαβάζοντας το κείμενο της μαθήτριάς σου Margy...
Φοβάμαι ότι κάνεις λάθος βγάζοντας το πρόβλημα στα σχόλια των διαφόρων, έστω και καλοπροαίρετων σχολιαστών στο blog...
Ασφαλώς δικό σου το blog, δικοί σου οι μαθητές... έχω επιχειρήματα που δεν μπορώ να τα γράψω, δυστυχώς, γιατί θεωρώ ότι δεν πρέπει να ανοίξει μιά γενική συζήτηση... (τα εν οίκω ...κλπ - και στην τάξη αυτή "οίκον" έκτισες, με όλη την σημασία της λέξης...) γι' αυτό και επικαλούμαι την τόσο γνωστή ευαισθησία σου...
Κάποτε ειχα δει σε εναν τοιχο...
Ifnorance + fear = Racism
Get smart. Support a teacher.Ξεκινησα να γράψω σχόλιο... Μου βγηκε αναρτηση. Τιτλος..."Η Γυριστρουλα στον κήπο με το ...ελατάκι μου".
Νομίζω πια, Σχολιαστή, ότι μόνο άπλετο φως χωρίς σκιές στις τάξεις και στα μυαλά μας μπορεί να τρομάξει λίγο τους νέους μελανοχίτωνες που προελαύνουν μέσα μας και γύρω μας. Κι εγώ της δικής σου άποψης ήμουνα. Όχι πια. Δεν είναι οίκος η τάξη δεν είναι το σπίτι μας που μπορεί να κρύβουμε και να κρυβόμαστε. Είναι, πρέπει να είναι, διαπερατές, ανοικτές
στον πολίτη, το γονιό, τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Είδες αυτές τις δύο ταινίες της χρονιάς το Κύμα και το Ανάμεσα στους τοίχους; Πόσο διεισδυτικές στα συμβαίνοντα εντός των τειχών και πόσο διαφωτιστικές για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τις κοινωνίες τους.
Το γεγονός που ανέφερα ήταν απλώς ενδεικτικό και ήπιο. Στο σχολείο μου καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά πολύ χειρότερα και δεν μπορούμε πια να τα κρύβουμε. Δεν πρέπει.
Γυριστρούλα,
Χωρίς να περνάει από το μυαλό μου να αμφισβητήσω την ευαισθησία σου, μήπως ξεχνάς ότι κάποια δεκατετράχρονα εκτίθενται αυτά και τα προβλήματά τους σστ πανελλήνιο?
Μου αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι της αλληλοτροφοδότησης, Κατερίνα, η...δια-ιστολογικότητα (νεολογισμός, θερσίτη, μην αγριεύεις!). Κυρίως όμως χρειαζόμαστε αυτό τον ουσιαστικό διάλογο με εσάς, τους εκτός των τειχών, μια και δεν μπορούμε να τον ονειρευτούμε καν, εντός.
Ποτέ δεν θα εξέθετα παιδιά ούτε καν στη μικρή κοινότητα της τάξης, γι' αυτό ούτε ρώτησα ποτέ ούτε έμαθα ποιοι ή ποιος έκανε αυτό ή εκείνο. Το γεγονός αυτό καθεαυτό, ανώνυμα, χωρίς στοιχεία, συζητήθηκε και στην τάξη και εδώ, γιατί, δεν γίνεται αλλιώς, Σχολιαστή μου, πρέπει να μιλάμε γι' αυτά, να τους δίνουμε βαρύτητα, να μας απασχολούν. Κι αυτό που τους έδωσα να καταλάβουν από την πρώτη στιγμή είναι η δική μου ευθύνη για τον τρόπο που τους δίδαξα και αυτά που κατάφερα να τους μάθω. Μόνο των παιδιών πρόβλημα δεν ήταν αυτό.
Δε θα προσθέσω κάτι ουσιώδες στη μεγάλη συζήτηση. Να πω μόνο πως στην άλλη μεριά της ζυγαριάς κάτι μου λέει πως τα παιδιά έχουν μαζέψει πολλή αγάπη, έχουν εφοδιαστεί με στοιχεία πολύτιμα, πως το πέρασμα του χρόνου θα παρασύρει τα καθημερινά λάθη και θα αξιώσει τις ανθρώπινες συμπεριφορές.
Και νομίζω πως πρέπει να το θυμάσαι αυτό σε ώρες απογοήτευσης σαν κι αυτή. Κι ας φαίνεται εγωιστικό. Στο βάθος έχεις τη ζυγαριά σου. Το χάδι της άλλης πλευράς αθόρυβα σκάβει βαθιά λαγούμια.
Χαιρετώ σε ΄
νεράιδα μου
με το ραβδάκι σου όλα τ' αγγίζεις και (μετα)μορφώνονται
Γυριστρούλα μην δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα απ'ότι πραγματικά έχει το γεγονός, νομίζω πως το πάταξες εν τη γεννέση του και καλά έκανες,το ίδιο θα έκανες και με το φυσικό σου παιδί.Μην ξεχνάς δεν είστε σε γυάλα αλλά σε χίλιες δυό αντικρουόμενες επιδράσεις και αλληλεπιδράσεις, το τελικό αποτέλεσμα θα φανεί πολύ-πολύ αργότερα, το μεγαλείο, αν υπάρχει,στη δουλειά σας είναι πως το τελικό αποτέλεσμα δεν το βλέπετε ή το βλέπετε σπάνια,ένα καλό κλίμα στην τάξη δεν θα πει αναγκαστικά πως το εισπράτουν όλοι το ίδιο, από την άλλη υπάρχει και ο μη συνειδητός ρατσισμός, δηλαδή μιά ομάδα ανθρώπων να δηλώνει ειλικρινά πως δεν είναι ρατσιστές αλλά αλλά μέσα σε ένα λεωφορείο που έγινε μία κλοπή οι περισσότεροι θα υποψιαστούν τον τσιγγάνο,τον μάυρο, τον αλβανό η και χωρίς κανένα γεγονός η θέση δίπλα του θα καταληφθεί τελευταία,αυτά τα στερεότυπα δεν είναι εύκολο να καταπέσουν στα 14 χρόνια κάποιου, σε άλλους δεν καταπίπτουν ποτέ.Αντε τα κεφάλια πάνω!
ΜΕΡΙΛΟΥΥΥΥΥΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Μου έλειψες!
Σιγά τη νεράιδα και σιγά το ραβδί. Γιαλαντζή και τα δύο, αφού δεν μπόρεσε να μαγέψει τα νησιά να μη φύγουν.
Μου έλειψες, στο είπα;;;;;
Διονύση, συγνώμη για την παραβίαση της σειράς, αλλά... ξέρεις, μεριλού είναι αυτή.
Αυτό που λες κι εγώ το πίστευα, το ζούσα και το ζω καθημερινά, αλλά οι συνθήκες το ξεπερνάνε. Δεν ξέρω αν είναι συγκυριακό φαινόμενο ή τοπικά περιορισμένο στο σχολείο μου, αλλά βλέπω μια έξαρση αντιπαλότητας μεταξύ των παιδιών από διαφορετικές χώρες, όσο αυξάνει η νεανική παραβατικότητα, όσο η οικονομική κρίση δημιουργεί μεγαλύτερες ανισότητες οικονομικές και κοινωνικές. Κάτι κακό βράζει.
Ξέρεις, καλέ μου συνάδελφε, αν εμείς στο σχολείο δεν καταφέρουμε να σπάσουμε τους θύλακες του μίσους, κανένας δεν θα τα καταφέρει αλλού. Ή θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε. Ολίγη συνοχή κοινωνική και ολίγοι παρίες για γαρνιτούρα δεν θα συνυπάρξουν ποτέ στην περίπτωσή μας.
Γιώργο, δεν το πάταξα. Ωμά και ειλικρινά. Αυτό με το λεωφορείο, συνέβη μπροστά στα μάτια μου στην εκδρομή χθες. Άστα... Απλώς κατάλαβα πως θέλει άλλο χειρισμό, ξεκάθαρο, ευθύ και άμεσο, κόντρα με τις πολιτικά ορθές παιδαγωγικές πρακτικές (Πού είσαι, Κατερίνα;), που συνιστούν να μην ασχολούμαστε άμεσα με το τέρας, να του ρίχνουμε ένα σεμεδάκι στη μούρη να μην το βλέπουμε κι άσ'το να βρυχάται.
Γυριστρούλα μου, εγώ θέλω να σε συγχαρώ, όχι για την ευαισθησία που την θεωρώ δεδομένη, αλλά για τον τρόπο που αντέδρασες. Τέτοια ζητήματα αντιμετωπίζονται με κατά μέτωπο επίθεση. Η παιδεία λειτουργεί προπαρασκευαστικά, αλλά όταν προκύψει έμπρακτα το πρόβλημα -λόγω όλων τον έξωθεν επιρροών- πρέπει να το θέτεις επί τάπητος και όλους προ των ευθυνών τους. Το ότι είναι δεκατετράχρονα τα παιδιά δεν παίζει κανένα ρόλο. Ίσα-ίσα που ένα τέτοιο σοκ είναι πολύ αποτελεσματικό και χρήσιμο. Τώρα είναι που πρέπει να καταλάβουν ότι θεωρία και πράξη πρέπει να εναρμονίζονται, αλλιώς είναι υποκρισία.
Φυσικά όλ' αυτα δεν χρειάζεται καθόλου να σε απογοητεύουν. Σίγουρα, όπως λένε και οι προλαλήσαντες, η δουλειά σου έχει πιάσει τόπο που θα φανεί σε βάθος χρόνου. Απλώς αυτό το συμβάν είναι κάτι σαν καλή εκπαιδευτική άσκηση.
την καλημέρα μου μ' όλη μου την αγάπη :)
Καλώς τηνε, καλησπέρα! Αυτή τη φορά σας μάζεψα και τους 4, το... rolling stone μας ξέφυγε μόνο...
Δεν ξέρω, λορελάη, μακάρι να είναι έτσι. Πάντως μου ήταν δύσκολο να εκφέρω ευθύ πολιτικό λόγο στην τάξη, ακόμα και για τέτοιας σημασίας ζήτημα. Αν δεν είχα εκείνο το κείμενο, ίσως δεν το τολμούσα.
Γυριστρούλα, τα παιδιά είναι...παιδιά. Οσα και να μάθουνε θα υπάρχουν στιγμές που θα αντιδράσουν αυθόρμητα, που θα κάνουν λάθη. Αυτά που τους μαθαίνεις δεν είναι κάτι που θα χρησιμοποιήσουν στο τέλος της χρονιάς, αλλά μετά από χρόνια. Γι αυτό δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι. Αν σε 20 χρόνια τους ξαναδείς θα καταλάβεις πόσο μετράνε αυτά που τους διδάσκεις.
Αυτά τα λίγα...
Συμφωνώ, ndn, αλλά στο σχολείο υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται ανεκτά, για παράδειγμα η άδικη κατηγορία. Σκέψου αυτό το άλλο παιδί που το κατηγορούν άδικα να περιμένει 20 χρόνια, για να δικαιωθεί. Είναι σαν να αφήνεις τη σχολική βία ατιμώρητη με το σκεπτικό "παιδιά είναι θα πέσει και καμιά ξώφαλτση". Άλλο να κατανοείς ότι μια συμπεριφορά είναι συνηθισμένη και αναμενόμενη κι άλλο να τη θεωρείς και περίπου φυσική νομοτέλεια. Μετά δεν τη μαζεύεις την κατάσταση...
Post a Comment