IΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ

(Αυτή είναι η νέα έκδοση, συμπληρωμένη με βίντεο από το πανηγύρι των Τρομαρχίων, φέτος στις 23/4. Για να σας πάω και στα βιολιά)

Ε, λοιπόν, δεν φαντάζεστε ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά που μου έδωσε ο ανεμόμυλός μου σε όλα τα χρόνια που γυρνάει με τα μεγάλα και τα μικρά του φτερά.
Ήταν όλα αυτά που ακολούθησαν εκείνη τη δημοσίευση της παλιάς σχολικής φωτογραφίας του 1939 και κυρίως οι αντιδράσεις των εικονιζομένων και των συγγενών τους. Και το περίεργο είναι ότι οι περισσότεροι το έμαθαν από άλλους, άλλοι τυχαία έπεσαν πάνω της, όπως ο γιος ενός από τους μαθητές, που, πρωτάρης στο διαδίκτυο, είπε να βάλει το όνομά του στο google να δει τι θα γίνει. Και βρέθηκε μπροστά στον πατέρα του μικρό και στο όνομά του κι άντε να το χωρέσει το μυαλό του όλο αυτό! Περιττό να μιλήσω για τις αντιδράσεις του πατέρα του, του πιο υπέροχου μπακάλη όλων των εποχών, του μπαρμπα- Δημητρή.
Εγώ πρόλαβα, ευτυχώς, να το δείξω στον ετοιμοθάνατο θείο μου, να του το δώσω εκτυπωμένο μαζί με τη φωτογραφία και να μου πει κι αυτός κι ο νονός μου και αδελφός του, που είναι επίσης στη φωτογραφία, κι άλλες συναφείς ιστορίες. Για τη δασκάλα που την αγαπούσε ένας νεαρός από το χωριό και πήγαινε για κυνήγι δίπλα στο σχολείο και της πέταγε τα σκοτωμένα περιστέρια στην αυλή. (Ωραίο φλερτ κι αυτό!) Ο νονός μου μου είπε επίσης πού βρήκε τα πρώτα του παπούτσια. Του τα έφτιαξε ο παππούς μου και θείος του, που ήταν τσαγκάρης, από μια παλιά τσάντα της συχωρεμένης της μάνας του, με μεγάλη δυσκολία, "αφανίστ'κα, βρε", όπως του είπε μετά.

Δεν έμεινε εκεί το πράγμα, τηλέφωνα στην Αθήνα, ο ένας με τον άλλο, η μία με την άλλη, διαδόθηκε το νέο και εγώ χαμπάρι. Και με βλέπει μια θεία τις προάλλες στο Γιαλό και μου είπε πόση χαρά της έδωσα και αν θα μπορέσει η κουνιάδα της στην Αθήνα να το δει ή θα δει μόνο τη φωτογραφία. Νόμιζε πως μόνο εγώ έχω πρόσβαση στο κείμενο.
Αυτή τη δημοφιλία, αυτό το κοινό, με τις πιο αθώες απορίες του κόσμου, θέλω να κερδίσω, ομολογώ. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον είναι που με κάνουν να νιώθω σαν το μικρό κοριτσάκι που το επαινούν, κάτι που καθόλου δεν με ενδιέφερε ως μικρό κοριτσάκι. Ίσως, αυτό θέλω να ξανακερδίσω, μια γωνιά για το κοριτσάκι δίπλα στους αγαπημένους μεγάλους που το παραστέκουν με τον ίσκιο τους.
Άντε, το βάρυνα πάλι.
Κι εγώ που είχα σκοπό να σας κάνω να γελάσετε λέγοντάς σας αληθινές ιστορίες- ανέκδοτα από το χωριό μου!
Για να δούμε:
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: Ένας Καππαριανός είχε μια γυναίκα καταπιεστική, ζόρικια, και δεν τον άφηνε το φουκαρά να πάρει ανάσα. Μια μέρα, για να μπορέσει να ξεφύγει από το δεσμοφύλακά του, ξαπόλυσε το γάιδαρο και μετά είπε πως ξαπολύθηκε και θα πάει να τον βρει. Καθώς απομακρυνόταν, ο άτιμος ο γάιδαρος επέστρεψε μόνος του και η κυρά του του φώναξε: "Έλα, ήρθε ο γάιδαρος!" Και η απάντηση: "Ε, μια και βγήκα, λέω να
ψάξω λίγο ακόμα!"
ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Αυτό συνέβη καμιά 30ριά χρόνια πριν, όταν κάποιοι κουλτουριάρηδες νέοι αποφάσισαν (όρεξη κι αυτή) να κάνουν εκδήλωση αφιέρωμα στον ποιητή μας Ανδρέα Εμπειρίκο και είχαν καλέσει και επίσημους, πολιτικούς, παράγοντες της πνευματικής ζωής κι άλλους μεγαλοσχήμονες. Παραμονές της εκδήλωσης πήγαν στο Δήμαρχο (παραδοσιακός τύπος και όχι τόσο...ποιητικός) και του ζήτησαν να "ανοίξει την εκδήλωση", εννοώντας, φυσικά, να προσφωνήσει τους επίσημους, να προλογίσει. "Να πάτε στον Β, που έχει τα κλειδιά, να σας ανοίξει, γιατί αύριο παίζει ο Ολυμπιακός και δεν τον χάνω." Ακόμα θυμούνται το σοκ οι διοργανωτές.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ: Με πρωταγωνιστή έναν άλλον τοπικό άρχοντα του χωριού μου, τον αξέχαστο μπαρμπα- Μιχάλη. Αρχές της δεκαετίας του '80 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, άρχισε να φυσάει ο άνεμος της αποκέντρωσης και διάφοροι παράγοντες έπαιρναν τις θάλασσες και τις στεριές, για να βοηθήσουν τις τοπικές κοινωνίες να αναπτυχθούν. Ένας από αυτούς σε μία συγκέντρωση, τους υπέδειξε να ασχοληθούν με πρωτοπόρες καλλιέργειες, να αναπτύξουν δηλαδή την αναιμική αγροτική παραγωγή του νησιού. Έλεγε, έλεγε, τον άκουγε αμίλητος ο μπαρμπα- Μιχάλης, και όταν τον ρώτησε τη γνώμη του ως προέδρου, του λέει: "Καλά όλα αυτά, αλλά πρώτα πρέπει να μας κλείσεις την τρύπα!" "Ποια τρύπα;" ρώτησε ο δυστυχής παράγοντας. "Αυτή που φυσάει και μας παίρνει και μας σηκώνει!"
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: Συνηθίζουμε στο νησί, μετά το γλέντι και το πιόμα να πηγαίνουμε για κοκορόζουμο ή κοτόζουμο. Το πουλερικό σφάζεται επί τόπου και οι ξενυχτισμένοι γλεντζέδες απολαμβάνουν το ζουμάκι, για να πάρουν δυνάμεις να συνεχίσουν το γλέντι!
Μια φορά ένας από τους μεγαλύτερους γλεντζέδες του χωριού μου, πήγε με την παρέα του, όλο άνδρες μεθυσμένοι, στο κονάκι του να τους κεράσει. Ε, χωρίς γυναίκες κουντουρντίζανε οι καημένοι, ούτε γρίνα, ούτε κουμάντα. Σφάζει ο νοικοκύρης μια μαύρη παχιά κότα, τη μαδάει και τη βάζει στην κατσαρόλα, ξεχνώντας να την καθαρίσει από τα εντόσθια! Κανείς άλλος δεν το πρόσεξε, μόνο όταν σερβίρισε το ζουμί ήταν πίσσα μαύρο! "Γιατί είναι μαύρο το ζουμί, Ν'κολό;" "Ε, μαύρη η κότα μαύρο το ζουμί!"

(Αφιερωμένο εξαιρετικά στην υπέροχη λειβαδιανή παρέα της αννούλας, που χθες είχε φροντιστήριο αντριώτικης διαλέκτου και το κατευχαριστήθηκα, άσε που παρέδωσα μαθήματα!)