Με ποιον θα πας και ποιον θ' αφήσεις

Τελικά, δεν είναι και τόσο ξεπερασμένο το δίλημμα. Όσο και να χάσαμε την πίστη μας σε κοσμοσωτήριες θεωρίες και ανύπαρκτους επίγειους παραδείσους, όσο και να μπερδευτήκαμε μεταξύ ευμάρειας και στοιχειωδών δημοκρατικών εγγυήσεων, όσο και να στόμωσε η συνείδησή μας από χίλιες δυο προδομένες ελπίδες, να, που έρχονται καιροί ασπρόμαυροι. Οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Τίποτε ανάμεσα. Οι πρώτοι του κόσμου και οι έσχατοι. Καμιά διαβάθμιση. Η ζωή κι ο θάνατος του πλανήτη. Καμιά εναλλακτική προοπτική. Εμείς και οι Άλλοι. Αυτό κι αν είναι τελεσίδικα άσπρο μαύρο. Μόνο που δεν ξέρω πού το μαύρο και πού το άσπρο πια...

And the winner is.....

Για να δείτε πόσο σας σκέπτομαι που αγωνιάτε πάνω στα πληκτρολόγιά σας για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μόλις γύρισα κατάκοπη από τις πανελλήνιες (ήμουν στο ανέβα- κατέβα μαθητών προς και από τις τουαλέτες και σήμερα όλοι έπαθαν συχνοουρία, ας όψονται τα μαθηματικά), είπα να μη σας κρατάω άλλο να πάει και η μπουκιά κάτω.

Ας αρχίσουμε από το πλέον απίθανο. Εγώ και η όπερα. Το ειδύλλιο διακόπηκε βάναυσα πριν από 30 περίπου χρόνια, όταν στο Α' έτος ένας ρομαντικός συμφοιτητής μου, επτανήσιος, δυτικοθρεμμένος μουσικά, είπε να με πάει τη χωριάτα, που μόνο με κάτι βιολιά και πανηγύρια είχε μεγαλώσει, να ακούσω όπερα στη λυρική σκηνή. Μαζί με τη μύηση στο μουσικό είδος, ναυάγησε και το εκκολαπτόμενο φλερτάκι. Α όλα κι όλα, υπάρχουν όρια στις θυσίες που κάνεις για τον έρωτα. Και η όπερα ΗΤΑΝ μεγάλη θυσία!

Το δεύτερο πιο απίθανο είναι η απέχθειά μου για το νοικοκυριό. Ακούγεται παράδοξο, αλλά εγώ δεν το βαριέμαι. Αντίθετα, το θεωρώ, πρώτον,πηγή ισορροπίας για ανθρώπους σαν κι εμάς, που δουλεύουμε μόνο με το μυαλό και ξεχνάμε ότι έχουμε χέρια, και δεύτερον, το θεωρώ...τέχνη. Εκτιμώ πολύ τις παλιές γυναίκες που το ασκούν με μεράκι, φροντίζοντας τους ανθρώπους τους, φτιάχνοντας ένα φιλόξενο σπιτικό, αξιοποιώντας τα αγαθά της γης και σεβόμενες αρχές που μόλις τώρα ψελλίζουμε: ανακύκλωση, όχι εξάντληση βιολογικών πόρων, όχι παραβίαση εποχών, παραγωγικών δυνατοτήτων κλπ κλπ. Και παρέχοντας ποιότητα ζωής στην οικογένειά τους, που τώρα πια με τα ντελίβερι και τα διατροφικά σκάνδαλα, θα τη λαχταρήσουμε, όσο ποτέ άλλοτε. Να συμπληρώσω ότι ευτυχώς πια συναντάμε όλο και πιο πολλούς άνδρες νοικοκύρηδες, με αυτή την έννοια. Εμείς το χάνουμε, επηρεασμένες από πρότυπα που μας έχουν παραδώσει στους εμπόρους του λάιφ στάιλ και των έτοιμων, κάθε είδους και κατηγορίας, προϊόντων.

Χειμερινή κολυμβήτρια; Θα μπορούσα. Αν και κρυουλιάρα, λατρεύω τόσο το κολύμπι, που έχω τη μέγιστη ανοχή στο κρύο νερό, σε σύγκριση με το μέσο όρο των ανθρώπων. Με συγκρατεί μια χρόνια δισκοπάθεια και μια κλειστή θερμαινόμενη πισίνα που έχω βρει για το χειμώνα.

ΚΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ: Λατρεύω το Χάρυ Πότερ, μην με πυροβολείτε!
Πριν από πολλά χρόνια, όταν τον πρωτοπήρα στην κόρη μου που πήγαινε δημοτικό, του έριξα μια ματιά, γιατί έτσι έκανα πάντα, και...κόλλησα. Δεν το έδινα στο παιδί, τσακωνόμασταν, τσακίζαμε μαζί τα φύλλα, η μία πάνω, η άλλη κάτω, το κλέβαμε η μία από την άλλη. Μετά, η κατάσταση χειροτέρεψε, άρχισα να μετράω τους μήνες, για να βγει το καινούριο, σκεπτόμουν να το διαβάσω στα αγγλικά, μια φορά το έκανα κιόλας, το διάβασα στα αγγλικά, γιατί δεν είχα υπομονή να περιμένω να μεταφραστεί. Στη συνέχεια το παιδί μεγάλωσε, έγινε έφηβη και μια μέρα με συνέλαβε στο ίντερνετ στη σελίδα του Χάρυ Πότερ (υπέροχη), να ετοιμάζομαι να στείλω τα στοιχεία της, για να της στέλνουν διάφορα...ενημερωτικά. Μου είπε ψυχρά ότι το κάνω για μένα και να τα αφήσω αυτά, γιατί εκείνη δεν είναι δεκάχρονο! Πληγώθηκα και σταμάτησα.
Γιατί μου αρέσει; Γιατί εκτός από την υψηλή λογοτεχνία και την ψυχαγωγία, υπάρχει και το παραμύθι και η διασκέδαση. Κι ο Χάρυ Πότερ είναι ένα καλογραμμένο παραμύθι, που σε παρασύρει στους μαγικούς του κόσμους. Αυτό μόνο.
Τη σωστή απάντηση τη βρήκε ο giorgos. Μεταξύ μας, την ήξερε από πριν. Μεταξύ μας, δεν τη μαρτύρησε από την αρχή, για να κάνει εμένα να μαρτυρήσω με τις μπηχτές του!
Εγώ όμως είμαι η επιτροπή και το κοινό και ο πρόεδρος και η παρουσιάστρια μαζί, γι' αυτό αποφασίζω να δώσω το βραβείο στον ξενιτεμένο μας ndn για τη φοβερή ατάκα: "Καλά δεν διαβάζεις Harry Poter;
Και τι διαβάζεις;"
Απολύτως στο σωστό πνεύμα! Εύγε, νέε μου, τους το πήρες το σκαλπ των κουλτουριάρηδων (ναι και του vagnes)!
Τι κερδίζεις; Την αγγλική έκδοση του Χάρυ Πότερ από τη βιβλιοθήκη μου, με ιδιόχειρη αφιέρωση και μια φουρτάλια ανδριώτικη. (Καμιά σχέση με το Χάρυ Πότερ, αλλά είναι νόστιμη!) Θα τα παραλάβεις από κει που βρίσκονται, στο νησί μου, μόλις έρθεις. Για πληροφορίες στο ιμέιλ μου.
Δεν δέχομαι ενστάσεις, ούτε λίβελλους από μη συμμετέχοντες (λέγε με θερσίτη) και δεν θέλω δάκρυα και κοπετούς. Αφού η ζωή δεν είναι δίκαιη, ούτε η κοινωνία, γιατί οφείλω να είμαι εγώ;

Βρείτε την αλήθεια, αλλά χωρίς μαχαίρι στο κόκκαλο!

Να κι ένα ωραίο παιχνιδάκι πάλι, που μας το έμαθε ο vagnes.
Oι όροι:
Α) Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Β) Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποια απ’ όλες είναι αληθινή.

Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα...
Οι προτάσεις είναι:

1) Μου αρέσει η όπερα
2) Είμαι χειμερινή κολυμβήτρια
3) Διαβάζω Χάρυ Πότερ
4) Βαριέμαι το νοικοκυριό

Ποια από τις πιο πάνω προτάσεις είναι η αληθινή;
Και, παρακαλώ, με ενδιαφέρει ο σχολιασμός των απαντήσεων. (Πάω γυρεύοντας, το ξέρω, ακούω το ακόνισμα των μαχαιριών...)

Παλιά μου τέχνη!

Πολλή κατήφεια, σκεπτικισμός, βαριά κουλτούρα... Δυσοίωνα πράγματα...
Είπα να σας ξεκουνήσω λίγο με τον γνωστό σας παλιό καλό τρόπο.
Για, να κάνουμε παιχνίδι με το αγαπημένο μου συρτό!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Από τη σοδειά μιας καρπερής χρονιάς, που τελειώνει όπου να 'ναι.
Δείγμα πρώτο, η καταγραφή μιας ιστορικής μαρτυρίας. Στο μάθημα της ιστορίας (Μικρασιατική Καταστροφή), η Κατερίνα Σ. έψαξε στις μνήμες της οικογένειάς της και μας έφερε το παρακάτω κείμενο, που το δημοσιεύω με την άδειά της, για να το χαρούμε όλοι, αλλά και για να αξιοποιηθεί από τους συναδέλφους μου που διδάσκουν το μάθημα και κάθε ενδιαφερόμενο.
Θα ακολουθήσει συνέχεια.
(Στις φωτογραφίες, ένα μικρό δείγμα από την έκθεση ζωγραφικής που έγινε σήμερα στο μαθητικό φεστιβάλ του σχολείου μας)


Η προγιαγιά μου, Ελένη Α (γιαγιά της μαμάς μου, μαμά του παππού μου) γεννήθηκε στη Σμύρνη το Σεπτέμβρη του 1890 (εκείνη έλεγε το 1900). Συγκεκριμένα, γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Σμύρνης, τα Γκριτζαλιά, στο οποίο ο πατέρας της (Κώστας) ήταν δήμαρχος- πρόεδρος.
Παντρεύτηκε σε ηλικία 27 χρονών περίπου τον Σταύρο Α, ο οποίος κατάγονταν από φτωχή οικογένεια αγροτών, ενώ εκείνη είχε φοιτήσει στο τότε σχολαρχείο και η οικογένειά της ήταν εύπορη.
Η προγιαγιά μου είχε πολλά αδέλφια. Στο χωριό είχαν πολύ φιλικές σχέσεις με τους Τούρκους και ζούσαν αρμονικά. Δεν τους απασχολούσαν ιδιαίτερα τα πολιτικά. Άκουγαν όμως ότι ο Κεμάλ οργάνωνε στρατό, για να χτυπήσει τους Έλληνες, παρ’ όλα αυτά δεν το πολυπίστευαν.
Το 1922, η προγιαγιά μου είχε ήδη ένα γιο , τον Κωστάκη (3 ετών) και ήταν έγκυος με δίδυμα.
Ένα πρωί, καθώς είχε πάει στα χωράφια να δει τον προπάππο μου, ο οποίος δούλευε με τους εργάτες, ακούστηκε μια φοβερή δυνατή βοή, που αρχικά κανείς δεν κατάλαβε τι ήταν. Μετά από λίγο, κατέφθασε ο πατέρας της στα χωράφια και της είπε ότι ο Κεμάλ εισβάλλει στα χωριά, σφάζοντας και διώχνοντας τους Έλληνες και ότι θα έπρεπε να φύγουν το γρηγορότερο. Αμέσως ο προπάππος μου άρπαξε την προγιαγιά μου, την έβαλε σε μια άμαξα και ξεκίνησαν μαζί και με τον πατέρα της, για να γυρίσουν σπίτι. Φτάνοντας στο χωριό, πληροφορήθηκαν από το φίλο του μπαμπά της, Τούρκο πρόεδρο του χωριού, ότι πρέπει να φύγουν αμέσως για τη Σμύρνη, γιατί ο Κεμάλ σφάζει όποιον βρει μπροστά του!
Το μόνο που πρόλαβε να πάρει μαζί της ήταν δυο- τρία ρούχα και τα χρυσαφικά της (τα οποία πούλησε αργότερα, στην κατοχή).
Καθώς πήγαιναν στη Σμύρνη μαζί με τ’ αδέλφια της, τις οικογένειές τους και άλλους συγχωριανούς, συνάντησαν μια τουρκική περίπολο (όχι του Κεμάλ), η οποία πήρε όλους τους νέους άνδρες, μέσα σ’ αυτούς και τον προπάππο μου. Οι υπόλοιποι συνέχισαν και κατά το βράδυ έφτασαν στη Σμύρνη.
Οι εικόνες που έχει περιγράψει η προγιαγιά μου στη μαμά μου ήταν φοβερές! Στο λιμάνι δεν υπήρχε καθόλου χώρος και κάθονταν ο ένας κολλητά στον άλλον. Η ατμόσφαιρα από τις φωτιές τους δυσκόλευε την αναπνοή.
Πίστευαν ότι όλα αυτά ήταν μια εξέγερση του Κεμάλ, η οποία αργά ή γρήγορα θα τελείωνε και θα γύριζαν στα σπίτια τους.
Το επόμενο πρωί, κατάλαβαν ότι έπρεπε να φύγουν, γιατί πλέον κινδύνευε η ζωή τους και οι συμμαχικές δυνάμεις δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να τους προστατεύσουν. Τα πλοία φόρτωναν κόσμο, τον έναν πάνω στον άλλο και οι άνθρωποι κινδύνευαν να πέσουν στη θάλασσα, καθώς κρέμονταν από τα κάγκελα των πλοίων.
Η αναστάτωση που επικρατούσε ήταν απερίγραπτη. Ο φόβος κορυφώθηκε, όταν Τούρκοι στρατιώτες, μπροστά στα μάτια της προγιαγιάς μου, έσυραν από τα μαλλιά και σκότωσαν τον τότε μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο.
Κάποια στιγμή κινδύνεψε και η ίδια, όταν ένας Τούρκος στρατιώτης με την ξιφολόγχη πήγε να της τρυπήσει την κοιλιά, επειδή ήταν έγκυος, όμως ο προαναφερόμενος Τούρκος πρόεδρος και φίλος του πατέρα της μπήκε στη μέση και την έσωσε.
Την επόμενη μέρα, κατάφερε μαζί με τον πατέρα της, το μικρό Κωστάκη και δύο από τα αδέλφια της να στριμωχτούν σε ένα καράβι. Η δυσεντερία και άλλες επιδημίες θέριζαν κόσμο μες στα καράβια. Έτσι πέθανε ο μικρός Κωστάκης. Απ’ την ταραχή της, ξεκίνησε ο τοκετός πρόωρα και με τη βοήθεια ενός ναύτη, γέννησε τα δίδυμα, τα οποία πέθαναν την επόμενη μέρα.
Φτάνοντας στην Αθήνα μαζί με άλλους πρόσφυγες, εγκαταστάθηκαν πρόχειρα σε καταυλισμούς προσφύγων.
Ο προπάππος μου κατάφερε να το σκάσει απ’ τους Τούρκους και για έναν περίπου μήνα, ζούσε κρυμμένος σε μια καμινάδα, όπου μια Τουρκάλα του πήγαινε φαΐ και νερό. Όταν κάπως ηρέμησαν τα πράγματα ήρθε κι αυτός στην Αθήνα και βρήκε την προγιαγιά μου. Έχτισαν στους Αμπελοκήπους (στην οδό Έβρου) το σπίτι τους. Επειδή πάρα πολλοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, έδιναν ονομασίες τέτοιων περιοχών (Μικράς Ασίας, Θράκης, Πόντου)
Η προγιαγιά μου και ο προπάππους μου το ένα από τα τρία δωμάτια του σπιτιού που έχτισαν, το είχαν ως καφενείο, μέσα στο οποίο ο προπάππους μου έκανε κι άλλες δουλειές (πχ μπάλωνε παπούτσια). Έκαναν 6 παιδιά, 4 αγόρια και 2 κορίτσια.
Ένα απ’ αυτά είναι ο πατέρας της μητέρας μου και ο αγαπημένος μου παππούς, ο Νίκος Α.
Η προγιαγιά μου πέθανε τον Ιούνιο του 1993, έξι μήνες μετά τη γέννησή μου, αφού είχε προλάβει να με κρατήσει με λαχτάρα αγκαλιά το Πάσχα που περάσαμε μαζί.
Πέθανε στον ύπνο της, σε ηλικία 103 ετών!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ Σ.

Στα παιδιά που διαβάζουν για πανελλήνιες

Η morpheus είναι μια μαθήτρια που δίνει πανελλήνιες. Τη γνώρισα πριν από λίγο, όταν σχολίασε θετικά το ιδιόχειρο σημείωμά μου για το βόλεμα. Μπήκα στο μπλογκ της. Τι ευχάριστη έκπληξη. Η εφηβική ματιά, η απροσποίητη, ο λόγος, ο ανελέητος, που δεν χαρίζεται. "Όχι, ρε μάνα δεν θέλω να βολευτώ" και "η παιδεία σας είναι σαν τα μούτρα σας"
Δε βαριέσαι, κορίτσι μου, συνήθισαν τα μούτρα μας, όσα χαστούκια κι αν μας ρίξετε, για χάδια θα τα εκλάβουμε. Το δέρμα μας έχει γίνει πιο σκληρό κι από του ελέφαντα πια.
Κάθε χρόνο σας βλέπουμε να λιώνετε σ' αυτή τη μηχανή του κιμά, να χάνετε τα πιο όμορφα χρόνια σας σε μια άγονη και ανθρωποφάγο διαδικασία και το μόνο που κάνουμε είναι να σας "προετοιμάζουμε", να σας "στηρίζουμε" και στη χειρότερη περίπτωση να επωφελούμαστε.
Απόψε μου θύμισες την τελευταία φορά που δίδασκα σε λύκειο (για 20 χρόνια), πριν από 4 χρόνια, τέτοια εποχή. Τελευταίο επαναληπτικό τεστ στη θεωρητική κατεύθυνση, αρχαία. Άκρα του τάφου σιωπή. Μια μικρή τάξη κοριτσιών σκυμμένη πάνω από τις κόλλες κι εγώ να τις κοιτάζω αφηρημένα. Αρχίζω να μουτζουρώνω μια κόλλα, για να περάσει η ώρα, οι λέξεις έρχονται μόνες τους. Αργία μήτηρ...
Απόψε θα εκθέσω εκείνο το πόνημα που θα το χαρακτηρίσω μάλλον "ρεπορτάζ από τον τόπο του εγκλήματος", και θα το αφιερώσω στη Morpheus και στα άλλα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες, έτσι σαν...ομολογία ενοχής:

TEST ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ
Αυτή τη φορά είμαι κι εγώ μαζί σας.
Διαγωνίζομαι.
Μοιράζομαι την αγωνία, τη χαρά της δοκιμασίας σας.
Τα θέματα κοινά. Πώς να περάσεις το δύσκολο μάθημα.
Να λύσεις τους κόμπους.
Να ξεδιπλώσεις από το μαντηλάκι σου ό,τι σου 'δώσαν απ' το σπίτι.
Να ξεχάσεις τα όμορφα βράδια
τα αγόρια που σε περιμένουν
τις θάλασσες που σπαρταρούν μπροστά σου.
Να ξεχάσεις πως σήμερα εδώ είναι η νιότη σου παρούσα.
στα μικρά περιποιημένα δάχτυλα
στις ροζ κορδέλες
στα πολύχρωμα μαλλιά.
Την αφήνεις να περιμένει, την αφήνεις...
Μην την αφήσεις πολύ.

Πώς ήθελα να μπορούσα να σου δείξω το γραπτό μου, κοριτσάκι μου
Να δεις πως δεν το περνάς ποτέ αυτό το διαγώνισμα
Πάντα βάζουν καινούρια θέματα
Αλλάζουν τα sos
Να δεις πως ποτέ δεν διαβάσαμε αρκετά
Πως κάτι μας διαφεύγει πάντα

Είναι καλό που γράφουμε μαζί
Είναι καιρός που έδινα μόνη

Κρυφοκοιτάω το γραπτό σου
Προσπαθώ να κλέψω κάτι
Ένα μεσημέρι στη θάλασσα και το αλάτι να σαλεύει πάνω σου
Ένα βλέμμα με τη λάμψη του νερού, στη βρύση το '73; '74;
Τα χέρια δροσίζονται, υπόσχονται...
Ένας δρόμος, φωνές, σώματα, σημαίες
το κόκκινο με το πράσινο, το πορτοκαλί
Πανιά ανοιγμένα κι όρθια στο τιμόνι κρατάς κόντρα στο βοριά
Ωραία ανεμίζουν τα μαλλιά σου
Η νέα γη μπροστά σου απέραντη, ανεξερεύνητη
Πόσα έχεις να μάθεις και να μάθεις
Ν'αλλάξεις και ν'αλλάξεις....

Χαρτί και μολύβι!

Για να μην ξεχνάμε την παλιά καλή μας τέχνη, που την έχουμε προδώσει όλοι μας για ένα ποντικοπληκτρολόγιο, να ένα ωραίο παιχνιδάκι, που μου πρότεινε ο ξενιτεμένος μας, ndn. Κι επειδή είναι που είναι πικρό το ψωμί της ξενιτιάς, μην το πικράνω κι άλλο το παιδί, ανταποκρίθηκα. Τι έκανα; Έγραψα μια φράση που με αντιπροσωπεύει- σοφίας απόσταγμα, φυσικά- τη σκανάρισα και σας τη δημοσιεύω.
Να πάρουν τη σκυτάλη: giorgos, θερσίτης, λορελάη, merilaki και φιλιοσάκι. (Γιώργο, μετά από βραχοσκανάρισμα εσύ!)
(Πρέπει, λέει, να γράψουμε κι αυτό στο τέλος, για να...γιατί ακριβώς δεν θυμάμαι! Για να γίνουμε αυτόγραφα για μπλουζάκια και να αγοράσει παίκτες κάποιος Ζαγοράκης;

ΠΑΡΑΜΥΘΙ- ΜΕΡΟΣ Β΄

http://anemomylos2.blogspot.com/2008_03_01_archive.html

Το θυμάστε εκείνο το παραμύθι;
Ε, λοιπόν είχε τόση πέραση που μου ζήτησαν να το κάνω σίριαλ ή έστω να γράψω ένα δεύτερο μέρος. Χαλάω εγώ χατίρια;

Παραμύθι να ξαναρχινήσει λοιπόν!

............
Κι εκεί που λέτε που τα πέντε νησάκια μας καλοπερνούσαν και τρώγαν κι έπιναν, μια μικρή όμορφη πετρούλα πάνω στο πρώτο, το μεγάλο γαλάζιο νησί, τα καμάρωνε και λαχταρούσε να πέσει κι αυτή στη θάλασσα να γίνει βράχος, ν' απλωθεί και να πάει μαζί με τ' άλλα, με τον άνεμο και το κύμα αγκαλιά.
Πήγαινε μέχρι την ακτή, έβαζε το πέτρινο ποδαράκι στο νερό, μα το μεγάλο γαλάζιο νησί της έλεγε: "Πού πας καημένη, δεν κάθεσαι εδώ στα ζεστά σου, άγριο το πέλαγο κι εσύ είσαι μια πέτρα καλομαθημένη και θα σε πάρουν τα κύματα και θα σε πάνε γραμμή στον πάτο!" Ή άλλοτε πάλι: "Ε, τι θέλει μια καθώς πρέπει πέτρα με πιάνο και γαλλικά στις θάλασσες και τα πελάγη;"
Τι να κάνει κι η πετρούλα μας, έμενε στη θέση της και κοίταζε τα άλλα νησιά να στροβιλίζονται με γέλια και καμώματα κι αυτή παραπονεμένη ήτανε.
Ώσπου μια μέρα, μια καλή και πανέμορφη (προπαντός αυτό) ξανθιά νεράιδα βγήκε από τα κύματα και της είπε: "Μικρή μου πετρούλα, δεν έχεις ακούσει την παροιμία, πέτρα που κυλάει μαλλί δεν πιάνει; Τι κάθεσαι εκεί και κοντεύεις να βγάλεις ρίζες; Πάμε να πάρεις το βάπτισμα του νερού, να γίνεις βραχονησίδα, να σε ταξιδεύουν τα νερά, να σε τραγουδάνε οι φάροι και τα ναυτόπουλα και να πολεμάνε για σένα χώρες και πολιτείες;"
Και με το ραβδάκι της έκανε την πέτρα μας να κυλήσει (like a rolling stone, που λέει κι ένα παλιό λαϊκό τραγουδάκι) και πλαφ να πέσει στη θάλασσα!
Α, τι χαρές που κάνανε τα άλλα νησιά! Ήτανε βλέπεις η βραχονησίδα μας στέρεη και γερή να ακουμπάς στις φουρτούνες και να μη ζαλίζεσαι και ήξερε πιο πολύ από όλους να αφήνει τις ιστορίες των ναυαγών, που έρχονταν πάνω της, να ακούγονται, χωρίς να τις ζαλίζει με πολλές πολλές ερωτήσεις.
Ακόμα και το γαλάζιο νησί τη δέχτηκε σιγά σιγά στον κύκλο τους, με μια μικρή σπρωξίτσα του μικρού πορτοκαλοκίτρινου, είναι η αλήθεια. Το πράσινο όμως, που δεν την είχε δει να πέφτει στο νερό, χωμένο όπως ήταν στα κιτάπια του, την τριγύριζε όλο απορία και ρωτούσε τα άλλα πού βρέθηκε αυτή η εκλεκτή βραχονησίδα κι από πού κρατάει η σκούφια της. Μέχρι τη νονά της, την πανέμορφη νεράιδα ρώτησε, μα αυτή γέλασε και βούτηξε στα κύματα, η σκληρή.
Ποιος θα πάει τώρα μέχρι το πράσινο νησί να του πει το μυστικό να ησυχάσει;
Πέστε του να αναφωνήσει μόλις τη δει: "spiritus ubi vult spirat" Είναι τα μόνα νησιά που καταλαβαίνουν αυτή την παράξενη γλώσσα σε όλη τη θάλασσα!

ΥΓ Οι φωτογραφίες του μωρού από τη βάφτιση, ευγενική προσφορά φίλου αναγνώστη από τη Θεσσαλονίκη. Τον ευχαριστώ πολύ και γι' αυτές και για τις υπέροχες μουσικές που μου στέλνει (όπως το σάουντρακ του il postino που δεν το έβρισκα πουθενά αλλού). Μόλις μπορέσω θα τις ανεβάσω, για να τις μοιραστώ μαζί σας