Ένας...προβοκατόρικος στίχος

Ως αφορμή για σκέψεις και αντιπαραθέσεις, καθώς ο γέρο χρόνος ψυχομαχάει, ο στίχος της Κικής Δημουλά:
H μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.

Για του λόγου το αληθές!

Kαλή πρωτοχρονιά σε πιστούς και άπιστους Γιω...Θωμάδες!

Η βασιλόπιτα της γιαγιάς της Ανεζιώς

Μια και κάποιοι στην μπλογκοπαρέα μας μοιράζουν "φέτες ουρανό", ζήλεψα κι εγώ και λέω να σας μοιράσω φέτες από βασιλόπιτα. Τώρα που περιμένω να "ανεβεί", θα αποκαλύψω το μυστικό της οικογενειακής βασιλόπιτας, φερμένης από τα "ξένα" που δούλευαν οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας, προσαρμοσμένο λίγο στα σύγχρονα δεδομένα:
Πρώτα πιάνουμε το προζύμι με 2 φακελάκια μαγιά, 1 φλ. χλιαρό γάλα και αλεύρι όσο σηκώσει, για να γίνει ένας πηχτός χυλός. Το αφήνουμε σκεπασμένο με ένα αντρικό ρούχο (κρίσιμη λεπτομέρεια) να ανεβεί για περίπου μισή και παραπάνω ώρα. Θα το καταλάβουμε αν έχει κάνει τρυπούλες. Εντωμεταξύ δουλεύουμε στο μίξερ 1 βιτάμ, λίγο ελαιόλαδο (1 φλ του καφέ περίπου), 3 ποτήρια ζάχαρη, 8 αυγά, 1/2 φλ γάλα, ξύσμα λεμόνι πορτοκάλι μανταρίνι, ΦΡΕΣΚΑ, λίγο ρακάκι, μαχλέπι κοπανισμένο. Όταν δουλευτούν καλά, τα ανακατεύουμε με το ανεβασμένο προζύμι και ρίχνουμε αλεύρι λίγο λίγο (παίρνει συνολικά περίπου 1 κιλό από το κίτρινο, αυτό που είναι για τσουρέκια, μπορεί όμως να πάρει και λίγο περισσότερο), μέχρι να γίνει ένα μίγμα σαν του κέικ και λίγο πιο σφικτό. Ρίχνουμε εκεί μέσα ένα πιάτο βαθύ αλευρωμένες σταφίδες, ένα νόμισμα και το αδειάζουμε σε λαδωμένο στρογγυλό ταψί, κανονικό σε μέγεθος. Ανάβουμε το φούρνο (όχι τον αερόθερμο) σε θερμοκρασία περίπου 50 βαθμούς, να είναι ευχάριστα χλιαρός και βάζουμε μέσα το ταψί μας. Τώρα θέλει υπομονή, είναι βαρύ το μίγμα και αργεί να ανεβεί . Μπορεί και 2 ώρες και παραπάνω να κάνει. Θα το καταλάβουμε από την όψη ότι ανέβηκε, μην περιμένουμε και να χυθεί από το ταψί. Θα το τραβήξουμε έξω, θα το αλείψουμε ΓΡΗΓΟΡΑ με κτυπημένο αυγό, θα του ρίξουμε σουσάμι και θα γράψουμε ΓΡΗΓΟΡΑ με ασπρισμένα αμύγδαλα το έτος (εδώ συνήθως τα κάνω θάλασσα, όλοι αυτό περιμένουν για να τους φτιάξει τη μέρα, το απροσδιόριστο έτος της πίτας μου). Μετά θα το κλείσουμε στο φούρνο και θα βάλουμε τη θερμοκρασία στους 180 να ψηθεί. Θέλει καμιά ώρα, αλλά μόλις πάρει το χρώμα που θέλουμε, το ανοίγουμε, κάνουμε το κόλπο με το μαχαίρι κι αν είναι ακόμα υγρό, το σκεπάζουμε καλά με αλουμινόχαρτο και συνεχίζουμε το ψήσιμο, μέχρι να βγει στεγνή η λάμα. Όταν κρυώσει το τυλίγουμε σε μεμβράνη και το κόβουμε όταν πρέπει. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΕΝ ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΑΜΕ ΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑΚΙΑ, giorgo, OYTE ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ! Καλή πρωτοχρονιά, φίλοι μου!

Πέφτοντας στο κενό της κοινωνικής ευαισθησίας

Τώρα που κατακαθίζει λίγο ο κουρνιαχτός με την απόπειρα αυτοκτονίας του Χ. Ζαχόπουλου, αναρωτιέμαι πόσο σκληρό παιχνίδι έχει γίνει και η πολιτική σ' αυτό τον τόπο. Πόσο σκληροί έχουμε γίνει κι εμείς οι θεατές της πολιτικής αρένας. Είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτικός βγαίνει στο μπαλκόνι του και βουτάει στο κενό. Και απ' ό,τι μαθαίνουμε, πήγε να το ξανακάνει λίγο πριν στο νοσοκομείο. Που θα πει, όχι απόφαση της στιγμής. Αυτό κάπως ελαφριά το πήραν όλοι. Τα Μέσα σαν να ήταν μια απλή παραίτηση, άρχισαν να το αναλύουν από όλες τις πλευρές και τις προεκτάσεις. Ροζ, κίτρινο, μαύρο, όλα τα χρώματα τουρλού τουρλού, ο καλός μύλος τα αλέθει όλα. Εικασίες, ανασκαφές σε προσωπικά δεδομένα, περίπου βεβαιότης για ατασθαλίες και σκάνδαλα. Η δικαιοσύνη φυσικά δεν μπορεί παρά να ασχοληθεί επισταμένως.
Τι περίμενες να γίνει; Θα μου πείτε. Να πέσει η λήθη πάνω από το πεσμένο σώμα του; Να μην ψάξουν; Να μην τιμωρήσουν την ηθική αυτουργό; Μόνος ηθικός αυτουργός σε αυτοκτονία είναι αυτός που βάζει πιστόλι στον κρόταφο και λέει: "πέσε", ο εκβιασμός δεν οδηγεί σώνει και καλά σε αυτοκτονία, αλλιώς θα είχε αυτοκτονήσει το σύμπαν.
Αλίμονο αν κάθε φορά που τελείωνε μια παράνομη σχέση με επεισοδιακό και απειλητικό τρόπο έφταναν οι ενεχόμενοι σε αυτοκτονία, δεν θα είχαμε τότε τόσο μεγάλα ποσοστά απιστίας.
Από την άλλη, αυτός ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να θέσει τέρμα στη ζωή του, πιθανόν όχι μόνο για αυστηρά προσωπικούς λόγους, αλλά και γιατί φοβήθηκε αποκαλύψεις πολιτικών σκανδάλων. Πιθανόν, όχι βέβαιο. Ακόμα κι αυτό δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Την ευθιξία ενός ανθρώπου για θέματα προσωπικής ζωής. Για "ηθικό παράπτωμα", όπως ο ίδιος λέει. Μα, και στην αντίθετη περίπτωση, που κρύβονται σκάνδαλα και διαφθορά πίσω από αυτή την απόπειρα, κάποιος να πει ότι επιτέλους σ' αυτό τον τόπο ένας ντράπηκε και έκανε χαρακίρι. Ένας, στους τόσους που ανερυθρίαστα εδώ και χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο και καταχρώνται την εξουσία. Για μένα, ο συγκεκριμένος έχει ήδη αθωωθεί, ό,τι και να έκανε. Διότι πολύ επόνεσε.

Καλά Χριστούγεννα

http://www.youtube.com/watch?v=zl_pMggXhFA
Αυτόν θα πάω να ακούσω σε λίγο...
Μάλλον όχι μόνο να ακούσω...ελπίζω.

Άσμα ασμάτων

Αφιερωμένο στο φίλο μου το giorgo_st και σε όλους τους φίλους ιστολόγους και αναγνώστες.

Τι ωραιώθης, και τι ηδύνθης,
αγάπη, εν τρυφαίς σου;
Τούτο το μέγεθός σου
ωμοιώθης τω φοίνικι
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν,
Είπα Αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού
.........
Υπό μήλον εξήγειρά σε
εκεί ωδίνησέν σε η μήτηρ σου,
εκεί ωδίνησέν σε η τεκούσα σου.
Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως άδης ζήλος
περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλίσουσιν αυτήν.

(οι στίχοι που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό. Για να το ακούσετε ανοίξτε τη σημερινή ανάρτηση του giorgou, στην ΑΝΑΣΑ ΜΑΣ σύνδεσμος δίπλα στα Καθημερινά Αναγνώσματα)

Προεόρτιες σκέψεις και μια αναπόληση.

Κάποτε νόμιζα ότι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανένας σχεδόν δεν γιορτάζει πραγματικά τα Χριστούγεννα. Όλοι τρέχουν με ένα απίστευτο άγχος να προλάβουν, τα ψώνια, τις ετοιμασίες, τις επισκέψεις, τις εκδηλώσεις που θέλουν να παρακολουθήσουν. Όλοι νιώθουν και λίγο ένοχοι που δεν τα κατάφεραν να αγοράσουν τα καλύτερα δώρα, να έχουν το άψογα στολισμένο σπίτι, να πετύχουν τα τέλεια φαγητά και γλυκά. Τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά για τις όλο και διογκούμενες "ανάγκες" και ο χρόνος πάντα αφήνει μπαλώματα σε πολλά σχέδια. Οι οικογένειες δοκιμάζουν να ζήσουν πολλές ώρες μαζί και μερικές φορές το "κρας τεστ" δοκιμάζει τις αντοχές κάποιων από τα μέλη τους. Οι μοναχικοί νιώθουν πιο έντονη τη μοναξιά τους, οι φτωχοί πιο μεγάλη τη φτώχεια τους, οι θλιμμένοι πιο οδυνηρή τη θλίψη τους. Το να είσαι άρρωστος, γίνεται ακόμη πιο επώδυνο τέτοιες μέρες, όπως και το να είσαι μακριά από αγαπημένα σου πρόσωπα.
Μα, γιατί κουβαλάει τόση αρνητική φόρτιση ετούτη η γιορτή;
Λες και είναι η επιτομή του αποκλεισμού, λες και όλη η ουσία της συμπυκνώνεται σε εκείνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα που παγωμένο μέσα στη νύχτα, κοιτάει από το παράθυρο τη φωτιά, τη γαλοπούλα και το δέντρο.
Λίγο πολύ όλοι μας για κάποιο λόγο γινόμαστε σαν κι αυτό κι ας μην μας λείπει ούτε η φωτιά, ούτε το δέντρο. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε νιώσει να παρακολουθεί τη χριστουγεννιάτικη ευωχία μας με το πεινασμένο του βλέμμα.
Μήπως μπαίνοντας στα δυτικά χριστουγεννιάτικα στερεότυπα (δέντρο, δώρα, Αϊ Βασίλης), μας κόλλησε και η "σκοτεινή" ιδιοσυγκρασία των Βορειοευρωπαίων;
Να θυμηθώ, σε αντίστιξη, μια ελληνική εκδοχή που έχω πρόσφατη;
Ορεινό μοναστήρι στο νησί μου, κρεμασμένο σ' ένα βουνό με θέα το πέλαγος. Παλιά εκκλησιά, βυζάντιο και Παπαδιαμάντης στους τοίχους και στη φλόγα των κεριών, δυο σόμπες προσπαθούν να ζεστάνουν δυο καλόγερους, πέντε, έξι προσκυνητές και μια γάτα που ξεχάστηκε κάτω από ένα στασίδι και δεν την μαρτύρησα. Δεν ξέρω αν άκουγα τις ψαλμωδίες ή λαγοκοιμόμουν, αφού ήταν αξημέρωτα. Σίγουρα δυο μικρές, που είχαμε ξυπνήσει κάπως βάρβαρα, κοιμόνταν χωρίς ίχνος ευσέβειας. Και ξαφνικά, αυτά έγιναν τα καλύτερα Χριστούγεννα που θυμάμαι.

H φωτογραφία της ντροπής.

Ή αλλιώς, πώς ο φωτογράφος και το όρνιο έχουν την ίδια οπτική γωνία και παρόμοια προσδοκία.

Για σας που δεν θα κληρονομήσετε την γην.

Σας λένε "γενιά των 700 ευρώ", όπου να 'ναι θα σας πουν των 500 ή και παρακάτω. Είμαστε σε περίοδο εκπτώσεων. Όλα εκπίπτουν. Η φύση, η κοινωνία, οι άνθρωποι. Εσάς σας μεγαλώσαμε σε μια ψεύτικη ευημερία, σας γαλουχήσαμε με μια αφθονία κλεμμένη, με δανεικά κι αγύριστα μεγαλεία. Δίπλα στην κούνια σας δεν στέκονταν οι νεράιδες με τα δώρα, αλλά ένας κακός μάγος που έκλεβε κάθε μέρα ένα κομμάτι του παραδείσου σας, που ρήμαζε όλο και πιο πολύ αυτόν τον πλανήτη, για να χορτάσει την αιώνια πείνα του για κυριαρχία, πλούτο και δύναμη.Εσείς αμέριμνα μωρά κι εμείς οι...νήπιοι ενήλικες.
Σας είπαμε ψέματα. Στις κοινωνίες μας τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δεν θα σας αφήσουμε κληρονομιά. Θα σας τα πάρουν όλα. Τη δουλειά, το ψωμί, την υγεία, την ασφάλεια, την παιδεία, την ελευθερία. Θα σας κρατάνε στη δουλειά από το πρωί ως το βράδυ κι ας έδωσαν το αίμα τους οι προπαππούδες σας για το οκτάωρο. Θα σας απολύουν μόλις παρουσιάσετε το παραμικρό ελάττωμα, την παραμικρή δυσλειτουργία. Θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ζείτε αξιοπρεπώς με τη δουλειά σας κι όλοι θα σας σπρώχνουν να πάψετε να είστε νομιμόφρονες, έντιμοι. Θα σας πουν ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η φροντίδα για τους αδύναμους είναι αντιπαραγωγική και δεν συμβάλλει στην προσωπική ευημερία και ανάπτυξη. Ακόμα και η οικογένεια, ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία θα γίνονται όλο και πιο ασύμβατα με το νέο μοντέλο ζωής, όλο και πιο ντεμοντέ. Θα αλλάζετε ανθρώπους όπως τα αυτοκίνητα, θα αντικαθιστάτε τους ανθρώπους με αυτοκίνητα κι άλλα ωραία κι ακριβά "παιχνίδια". Μια και δεν μπορούν να σας αλλάξουν τόσο που να μην έχετε ανάγκη την αγάπη, τη συντροφιά, την επικοινωνία, θα αρρωσταίνετε στην ψυχή και θα σας γιατρεύουν με χαπάκια πολύχρωμα. Το κόκκινο για την έλλειψη αγάπης, το κίτρινο που κανείς δεν θα σας κρατάει το χέρι όταν αρρωσταίνετε, το πράσινο που δεν θα έχετε κανέναν να σας χρειάζεται.

Νομίζουν πως σας ξέρουν, γιατί ξέρουν εμάς.
Μας έχουν ξεψαχνίσει με χίλιους δόκιμους και αδόκιμους τρόπους. Σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ ξέρουν ποιο κουμπί να μας πατήσουν, για να αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια μας. Έχουν χαρτογραφήσει τα όνειρά μας, τις πιο κρυφές επιθυμίες μας, τις αδυναμίες μας. Μας λένε ότι εμείς αποφασίζουμε και ξέρουν ακριβώς τι και γιατί θα αποφασίσουμε.
Δείξτε τους πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν ότι σας ξέρουν κι εσάς.
Που νομίζουν ότι επειδή μεγαλώσατε μωρά ανυπεράσπιστα μπροστά στις οθόνες τους, κατέχουν τα κλειδιά του μυαλού και της ψυχής σας.
Δεν έχετε την πολυτέλεια να τους παραδοθείτε. Για σας δεν θα έχει χάντρες και καθρεφτάκια πια. Για σας περίσσεψαν μόνο οι "αλυσίδες". Αυτές που κάποιοι κάποτε είχαν μόνο να χάσουν. Κάτι μου λέει πως γυρνώντας σας εκεί με όλο και πιο σίγουρα βήματα, προετοιμάζουν ολοταχώς τη δική σας ανυπακοή, τη δική τους ήττα.
(Σε σας που δεν θα πάρετε, λέει, ποτέ σύνταξη)

Ναι, αυτό είναι στην Αθήνα μες στο κέντρο!

Εμπρός της γης οι...πεζοπόροι.

Πάει πολύς καιρός που περπατώντας στην πόλη μας νιώθω σαν τους επικηρυγμένους στην Άγρια Δύση. Δεν ξέρω από που θα μου έρθει η "σφαίρα". Ακροβατώντας σε πεζοδρόμια κατειλημμένα από κάθε είδους τροχοφόρα, που καμιά φορά περνάνε ξυστά από δίπλα μου. Προσπαθώντας να σκαρφαλώσω πάνω σε σκουπίδια, μπάζα, σαλόνια ολόκληρα απλωμένα, μόνο τα πετσετάκια τους λείπουν. Δεν έχω περιθώρια να ξεχαστώ έστω και λίγο χαζεύοντας τις βιτρίνες, γιατί τα τακουνάκια μου κινδυνεύουν να βρουν σε κάτι πολύ μαλακό και δύσοσμο, που άφησαν τα ατυχή τετράποδα κάποιων, υποτίθεται, φιλόζωων και ελάχιστα φιλάνθρωπων. Συχνά σαν τις ηρωικές Σουλιώτισσες κατεβαίνω στο οδόστρωμα, χορεύοντας ένα θανατηφόρο βαλς με τα αυτοκίνητα. Έμαθα πολύ καλά να μην εμπιστεύομαι τα φανάρια, στο φαρ ουέστ οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται από τα πιο γρήγορα πιστόλια.
Μα, κανέναν δεν αφορά να κάνει λίγο πιο εύκολη τη ζωή στους οδοιπόρους αυτής της πόλης; Αφού το λέει η εκκλησία: "ασθενής και οδοιπόρος, αμαρτίαν ουκ έχει", τι αμαρτίες πληρώνουμε και μας καταδιώκουν έτσι;
Στο κάτω κάτω, εμείς είμαστε ο ορισμός του οικολογικά συμβατού κατοίκου της μεγαλούπολης. Δεν μολύνουμε με καυσαέρια, δεν δημιουργούμε κυκλοφοριακό, δεν καταναλώνουμε καύσιμα. Συμφέρουμε, γιατί δεν μας προσέχετε;
Ξέρω γιατί.
Είναι που όλοι σας περπατάτε όλο και λιγότερο. Σε μια πόλη που δεν αγαπάτε, δεν γουστάρετε και να την περπατήσετε. Σαν τους κατακτητές στα οχήματά σας βιάζεστε μόνο να φτάσετε κάπου, η διαδρομή δεν έχει καμιά αξία για σας.
Κι όμως έχει ομορφιές η πόλη μας, έχει μυστικά που αποκαλύπτει μόνο σε μας τους περιπατητές της. Από πολύ παλιά ξεκινάει αυτή η σχέση αγάπης πάνω σ' αυτή την πόλη. Από την εποχή που οι άνθρωποι περπατώντας φιλοσοφούσαν, πολιτεύονταν, δίδασκαν και διδάσκονταν.

Να σας προτείνω κάτι;
Σας βλέπω να ιδρώνετε στα γυμναστήρια και να ψοφάτε της πείνας με δίαιτες και κούρες αδυνατίσματος στα ινστιτούτα. Για δοκιμάστε και λίγο περπάτημα, πού ξέρετε, εκτός από οικονομία και σιλουέτα, μπορεί να το σκέπτεστε περισσότερο να λεηλατείτε τα πεζοδρόμιά μας, χρησιμοποιώντας τα ως πάρκινγκ, χωματερές και τουαλέτες για τα σκυλάκια σας.