Ισπανική άνοιξη

Μπορούμε να ξαναβγούμε στους δρόμους σαν να βγαίνουμε για πρώτη φορά;
Να ξεχάσουμε, τις στολές, τους κομματικούς στρατούς, την αδιέξοδη βία, τα ρηχά συνθήματα;
Μπορούμε να ξαναβγούμε στους δρόμους σαν να μη διανύσαμε μέχρι τώρα χιλιάδες χιλιόμετρα "επαναστατικά" και ατελέσφορα με μόνο κέρδος τους πόντους σε βιογραφικά συνδικαλιστών και ψηφοδόχους κομμάτων;
Μπορούμε να διαγράψουμε από την πολιτική μας μνήμη τις διαψεύσεις οραμάτων, τους γκρεμισμένους κόσμους που χτίσαμε στα νιάτα μας;
Μπορούμε απλώς να τραγουδήσουμε, να φωνάξουμε, να χορέψουμε στις πλατείες σαν παιδιά σε εκδρομή; Με συνθήματα ολοκαίνουρια και πανό αυτοσχέδια με όλα τα χρώματα;
Μπορούμε να αντικαταστήσουμε το ολέθριο μίσος με σάτιρα; Την οργή να την μπολιάσουμε με ήρεμη απόφαση και τη μανία καταστροφής με όνειρα ενός άλλου κόσμου;
Μήπως αυτό που κουβαλάμε έξω στους δρόμους πρέπει να είναι το ομοίωμα αυτού του νέου κόσμου, όχι το φάντασμα του παλιού που πεθαίνει;
Μήπως μόνο το αποφασισμένο και πεισματάρικο όραμα του νέου κόσμου μπορεί να σκοτώσει τα ζόμπι που λυμαίνονται τις ζωές μας;
Μήπως αυτοί οι νέοι της Ισπανίας μας προτείνουν εκεί στις πλατείες του ήλιου ένα καινούριο συνταγματικό χάρτη για τις πολιτείες του μέλλοντος;
Μήπως εκεί χτίζεται στ' αλήθεια το αληθινό μέλλον της Ευρώπης, το αληθινό μέλλον του κόσμου μας;
Βήμα πρώτον: ΕΞΩ, Βήμα δεύτερον: ΜΑΖΙ, Βήμ...
Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ, παιδιά, αγρυπνούσαμε και περιμέναμε.