Αυτή η ιστορία του Στρος Καν δεν βολεύει καθόλου. Καμιά πολιτική ορθότητα δεν εξυπηρετεί. Ούτε αυτήν που θέλει τον καπιταλισμό παντού ίδιο κι απαράλλαχτο, σαν να είναι ένα και το αυτό, π.χ να πέσεις θύμα βιασμού στην Καλκούτα ή στη Νέα Υόρκη. Ούτε αυτήν που διατείνεται ότι το κράτος δικαίου είναι μόνο στη φαντασία των ρομαντικών και παντού, όπως στην Ελλάδα, κυριαρχεί η ανομία, η διαφθορά και οι πάσης φύσεως διακρίσεις.Πώς έγινε λοιπόν και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα ένας πανίσχυρος άνδρας με μόνο στοιχείο την καταγγελία μιας μαυρούλας καμαριέρας; Επομένως το κράτος δικαίου δεν είναι νομοτελειακά ίδιο κι όμοιο παντού και υπάρχουν κράτη που δεν έχουν κατεβάσει τα ρολά, στο όνομα του ανάλγητου καπιταλισμού και της αδήριτης κοινωνικής ανισότητας.
Ούτε η συνωμοσιολογική ερμηνεία των πάντων βολεύεται, αφού και εβραίος είναι ο λεγάμενος και εκπρόσωπος του πιο καπιταλιστικού μηχανισμού της υφηλίου και ισχυρότατος πολιτικά και οικονομικά. Είναι πιο εύκολο, βέβαια, να φαντάζεσαι συνωμοσίες εκεί που η στεγνή πραγματικότητα δεν επιδέχεται πολιτική εκμετάλλευση και δεν γίνεται άλλοθι για την καθ'ημάς αποδιοργάνωση κάθε έννοιας νομιμότητας.
Ακόμα ούτε και η γνωστή ευρωπαϊκή σνομπαρία για τον "πολιτικά ορθό φεμινισμό" των ΗΠΑ μπορεί να καγχάσει ελεύθερα. Ο ζωηρούλης Στρος Καν άπλωσε τα χεράκια σε πολλές Ευρωπαίες δήθεν ανεξάρτητες και ισότιμες και κανείς δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Κι όμως μια μαυρούλα καμαριέρα βρήκε δίπλα της ένα ολόκληρο κράτος, όταν υπέστη τις...περιποιήσεις του μακρυχέρη.
Ναι, ξέρω, η δημοκρατική ευαισθησία του αμερικανικού κράτους είναι και επιλεκτική και αλλήθωρη και πανταχόθεν αμφισβητούμενη, αλλά εγώ θα προτιμούσα αν ποτέ βρεθεί στο δρόμο μου ένα κτήνος που θεωρεί τους ανθρώπους μέσα κορεσμού των παθών του, να είμαι καμαριέρα στην Αμερική κι ας έψαχναν πίσω από την καταγγελία μου ευρωπαϊκοί κονδυλοφόροι για ροζ σενάρια και μαύρες δολοπλοκίες.
4 comments:
Πες τα, γυριστρούλα. Μια χαρά του συμπεριφέρονται οι Αμερικανοί. Όπως ακριβώς αρμόζει σ' έναν κατηγορούμενο για σεξουαλική επίθεση. Όχι, όπως εδώ...
Άσχετο. Μου είχες γράψει ένα σχόλιο και σου έχω απαντήσει. Απάντησέ μου κι εσύ αν θες κι έχεις χρόνο.
Τώρα πήρα είδηση το σχόλιο. Καλά και μου το θύμισες, Οδυσσέα. Αυτή την εποχή με τις εξετάσεις έχω χάσει πολλά.
Οι ΗΠΑ είναι η μητρόπολη του καπιταλισμού. Ένας γίγαντας. Γίγαντας όμως που δεν είναι πρωτόγονος. Όταν στις 11 του Σεπτέμβρη, τότε, τέσσερα αεροπλάνα έπεσαν θύματα αεροπειρατείας, και γκρέμισαν δίδυμους πύργους και την καρδιά της άμυνάς τους το πεντάγωνο, εμείς εδώ σοκαρισμένοι περιμέναμε τα χειρότερα. Περιμέναμε την οργισμένη ανταπόδωση του γίγαντα. Την περιμέναμε άμεση, τρομακτική, σαν του πληγωμένου ζώου.
Κι όμως. Εκείνο το απόγευμα προσωπικά είχα 'θαυμάσει' την Αμερική. Όλα πέρασαν απ' το Κογκρέσο, με την ρέγουλά τους τις επόμενες μέρες, για να εγκριθεί μεν ένας πόλεμος 'ενάντια στην τρομοκρατία' -σίγουρα το είδαν σαν ευκαιρία- αλλά πάντως σπασμωδικές ενέργειες δεν σκέφτηκε κανείς να κάνει. Υπήρξε τρομερή η 'εκδίκηση', ακολούθησε το Ιρακ, ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης, η ιστορία τέλειωσε μόλις πρόσφατα, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Αλλά ο γίγαντας έδρασε πάντα με σχέδιο.
Χωρίς σχέδιο, οργάνωση, θεσμούς, νόμους, οι γίγαντες θα κατέρρεαν. Αυτό η γερασμένη Ευρώπη μάλλον το έχει ξεχάσει...
Ακριβώς, Θανάση. Πόσο μάλλον οι νάνοι, όπως εμείς, που θεωρούμε εκ των προτέρων κάθε νομιμότητα αναγκασμένη να συμφωνήσει προς τα συμφέροντά μας. Αλλιώς τόσο το χειρότερο γι' αυτήν.
Πολύ μου άρεσε πάντως η απάντηση του Δημάρχου της Νέας Υόρκης στις κατηγορίες των Γάλλων δημοσιογράφων περί διαπόμπευσης του Στρος.
Στο περίπου: "Είναι ταπεινωτικό να εμφανίζεσαι με χειροπέδες, αλλά γι' αυτό φροντίζεις να μην παραβιάζεις το νόμο."
Post a Comment