Η εκδρομή των τριών

Ξεκινάμε σήμερα το απόγευμα για την καθιερωμένη πια εκδρομή μας στην Αθήνα, τέλος της χρονιάς, με μαθητές από τις δυο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου φέτος. Αυτό το είδος εκδρομής δεν καταγράφεται στα επίσημα κατάστιχα, δεν περιλαμβάνει διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία, νοικιασμένα πούλμαν, ταξιδιωτικά γραφεία, συνοδούς καθηγητές. Περιλαμβάνει όμως γονείς, παιδιά και καθηγητές που γίνονται μια παρέα και περιηγούνται τα αξιοθέατα της μεγάλης πόλης, μουσεία, εκπαιδευτικά προγράμματα, Πλανητάριο, θέατρο. Διανυκτέρευση στα σπίτια, δικά μας ή φίλων και συγγενών, μετακίνηση με τα μέσα συγκοινωνίας και ώρες ελεύθερων δραστηριοτήτων για όλους χωρίς το άγχος της επιτήρησης, που καταδυναστεύει τις ζωές των συνοδών καθηγητών και των συνοδευομένων μαθητών, όπου γης.
Αυτό όμως που μου αρέσει περισσότερο εμένα προσωπικά σ' αυτή την εκδρομή-που είναι μια πολύ παλιά συνήθεια του σχολείου μας, που αναβιώσαμε πέρυσι- είναι η συνύπαρξη των τριών μερών της σχολικής κοινότητας, καθηγητών, μαθητών, γονιών.
Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση οι γονείς έχουν πολύ μικρότερη συμμετοχή στα δρώμενα της σχολικής ζωής, όχι επειδή δεν το θέλουν οι ίδιοι, φυσικά, αλλά επειδή οι έφηβοι έχουν ανάγκη όλο και μεγαλύτερης χειραφέτησης από την οικογένεια, όλο και μεγαλύτερης εμπλοκής με τους συνομηλίκους τους. Έτσι, η παρουσία των γονιών τους στο σχολείο συνδέεται μόνο με το "αναγκαίο κακό" της ενημέρωσης για τη φοίτηση και την επίδοση και στη χειρότερη περίπτωση για την κακή διαγωγή και τις ποινές που αυτή επισύρει.
Κι όμως είναι πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον ταυτόχρονα να σπάει κάποτε αυτός ο κανόνας και να αίρεται το εφηβικό εμπάργκο για τους γονείς έστω για μια εκδρομή ή για κάποια παρόμοια δραστηριότητα. Τα οφέλη πολλά, οι γονείς κάνουν παρέα μεταξύ τους και συγχρόνως χαίρονται και τα παιδιά τους, που δεν στερούνται τη δική τους παρέα. Οι καθηγητές απαλλαγμένοι από την ευθύνη της συνοδείας, απολαμβάνουν την εκδρομή περισσότερο και, έχοντας την παρέα των γονιών, αφήνουν τα παιδιά περισσότερο στην ησυχία τους.
Εντάξει, ξέρω πως αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολλά χρόνια, κάποτε οι μικροί μεγαλώνουν και δεν τρελαίνονται με την προοπτική να πηγαίνουν εκδρομές με τους γονείς τους, μα τουλάχιστον μπορούμε να τους ζητάμε να μας παίρνουν μαζί τους καμιά φορά, με την υπόσχεση να είμαστε φρόνιμοι.