Το Κόρθι πενθεί

Στην πιο λαμπερή στιγμή του καλοκαιριού διάλεξες να φύγεις, ρε Σταύρο. Το μυαλό μας χαμένο στις θάλασσες και στην ξεγνοιασιά αρνείται να δεχτεί ότι χάθηκες έτσι αναπάντεχα. Κοιταζόμαστε και ψάχνουμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου μια διάψευση. Ψέματα είναι. Δεν έγινε. Ομαδική παράκρουση. Ομαδικός εφιάλτης στο Κόρθι. Ζωντάνεψε ο μπαμπούλας της παιδικής μας ηλικίας που τρώει παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους. Ο Αυγουστής πρόπερσι, πέρσι ο γιος της Βιολέττας, φέτος εσύ. Πάει πολύ. Πολύ μεγάλος φόρος για ένα τόσο μικρό τόπο. Πολύ μεγάλη απώλεια για μια ολιγάνθρωπη κοινότητα που ο καθένας είναι μέλος της οργανικό και αναπόσπαστο και που η πρόωρη και άδικη απουσία του κόβει κομμάτια από τις ψυχές όλων. Μεγάλα κι αναντικατάστατα.
Η Μαριλένα χθες με ρώταγε συνέχεια γιατί. Σε ζητούσε για να της πεις τι θα κάνει τώρα τα όνειρα που φτιάξατε μαζί. Δεν ήξερα να της πω τίποτα, ρε Σταύρο. Την κοίταζα και έκλαιγα κι εγώ σαν συνομήλική της. Αυτό το γιατί δεν το ξέρω κι εγώ, καλέ μου, κι ας είμαι μεγάλη και καθηγήτρια και μάνα. Ξέρω μόνο πως φέτος χαιρόμουνα που θα έχω την τάξη σου. Πάντα ήθελα να σε έχω μαθητή, από τότε που ήσουνα ένα μικρό πειραχτήρι, μια φατσούλα υπέροχη. Σε έβλεπα στο σχολείο και ήθελα να γελάσω, γιατί πάντα κάτι φαινόσουνα να σκαρώνεις, κάτι αστείο που δεν θα το μάθαινα, αλλά θα το χαιρόμουνα κι εγώ κι ας μην το ήξερες.
Και τώρα τι κάνουμε, ρε μεγάλε;
Πώς θα αντικρίσουμε τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου αύριο; Πώς θα σε συνοδέψουμε γαμπρό στα δεκάξι σου; Είναι πολύ νωρίς, ρε φίλε. Βιάστηκες...
Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου θα έρθουμε να σε ξεπροβοδίσουμε, θα προσπαθήσουμε να είμαστε δυνατοί, να σου πούμε το αντίο που σου αξίζει κι αν μπορείς να μας νιώσεις, αν μπορεί η ψυχούλα σου να νιώσει πόσο πόνο και πόση αγάπη παίρνει μαζί της, δώσε μας κουράγιο, στείλε μας δυνατή την ανάμνηση του γέλιου σου, κορόιδεψέ μας που τα έχουμε χάσει, φώναξέ μας: "Άντε ρε σεις, πλάκα σας κάνω, μη ψαρώνετε!"