Wednesday, August 4, 2010

Το Κόρθι πενθεί




Στην πιο λαμπερή στιγμή του καλοκαιριού διάλεξες να φύγεις, ρε Σταύρο. Το μυαλό μας χαμένο στις θάλασσες και στην ξεγνοιασιά αρνείται να δεχτεί ότι χάθηκες έτσι αναπάντεχα. Κοιταζόμαστε και ψάχνουμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου μια διάψευση. Ψέματα είναι. Δεν έγινε. Ομαδική παράκρουση. Ομαδικός εφιάλτης στο Κόρθι. Ζωντάνεψε ο μπαμπούλας της παιδικής μας ηλικίας που τρώει παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους. Ο Αυγουστής πρόπερσι, πέρσι ο γιος της Βιολέττας, φέτος εσύ. Πάει πολύ. Πολύ μεγάλος φόρος για ένα τόσο μικρό τόπο. Πολύ μεγάλη απώλεια για μια ολιγάνθρωπη κοινότητα που ο καθένας είναι μέλος της οργανικό και αναπόσπαστο και που η πρόωρη και άδικη απουσία του κόβει κομμάτια από τις ψυχές όλων. Μεγάλα κι αναντικατάστατα.
Η Μαριλένα χθες με ρώταγε συνέχεια γιατί. Σε ζητούσε για να της πεις τι θα κάνει τώρα τα όνειρα που φτιάξατε μαζί. Δεν ήξερα να της πω τίποτα, ρε Σταύρο. Την κοίταζα και έκλαιγα κι εγώ σαν συνομήλική της. Αυτό το γιατί δεν το ξέρω κι εγώ, καλέ μου, κι ας είμαι μεγάλη και καθηγήτρια και μάνα. Ξέρω μόνο πως φέτος χαιρόμουνα που θα έχω την τάξη σου. Πάντα ήθελα να σε έχω μαθητή, από τότε που ήσουνα ένα μικρό πειραχτήρι, μια φατσούλα υπέροχη. Σε έβλεπα στο σχολείο και ήθελα να γελάσω, γιατί πάντα κάτι φαινόσουνα να σκαρώνεις, κάτι αστείο που δεν θα το μάθαινα, αλλά θα το χαιρόμουνα κι εγώ κι ας μην το ήξερες.
Και τώρα τι κάνουμε, ρε μεγάλε;
Πώς θα αντικρίσουμε τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου αύριο; Πώς θα σε συνοδέψουμε γαμπρό στα δεκάξι σου; Είναι πολύ νωρίς, ρε φίλε. Βιάστηκες...
Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου θα έρθουμε να σε ξεπροβοδίσουμε, θα προσπαθήσουμε να είμαστε δυνατοί, να σου πούμε το αντίο που σου αξίζει κι αν μπορείς να μας νιώσεις, αν μπορεί η ψυχούλα σου να νιώσει πόσο πόνο και πόση αγάπη παίρνει μαζί της, δώσε μας κουράγιο, στείλε μας δυνατή την ανάμνηση του γέλιου σου, κορόιδεψέ μας που τα έχουμε χάσει, φώναξέ μας: "Άντε ρε σεις, πλάκα σας κάνω, μη ψαρώνετε!"

12 comments:

Boul_boul said...

Κρίμα το παιδί, κρίμα. Πολύ λυπηρό, πολύ στενάχωρο. Κουράγιο στους δικούς του.

meril said...

Αυτό το γιατί.... αυτό το γιατί που δεν απαντιέται...

Κουράγιο και δύναμη για τους οικείους του
και για σας

Θανασης Ξ. said...

Τί έγινε βρε παιδιά; Απ' τη μια το Κόρθι, απ' την άλλη ο Θερσίτης...

dimitris said...

[ ]

Anonymous said...

Τασία, ορισμένες φορές αισθάνομαι ότι κρύβονται οι λέξεις πίσω από τα συναισθήματα... Έχεις χίλια δίκια... Πώς θα αντικρύσουμε τους γονείς και τα αδέρφια του; Τί θα τους πούμε; Πώς να αντικρύσω το Σταυράκι μας, που μέχρι πριν λίγο καιρό του έδινα κουράγιο και τον εμψύχωνα όταν έπαιζε ποδόσφαιρο; Τί να πρωτοπείς σε αυτούς τους ανθρώπους... Αυτή η πρωτοφανή ατυχία αυτού του παιδιού (γιατί πρόκειται για τρομερή ατυχία, σύμφωνα με τα αίτια του θανάτου του), ας μας ταρακουνήσει όλους προς πάσα κατεύθυνση... Είναι άδικο ρε Θεέ... Είναι άδικο να παίρνεις μια τόσο μικρή ψυχούλα...


Γιαννούλης Λαούδης

Πολίνα Μοίρα said...

Γνωρίζοντας πολύ καλά την οδύνη του άδικου και πρόωρου θανάτου ,εύχομαι σε όλους τους δικούς του ανθρώπους κουράγιο και δύναμη.
Όποιος ζει στη μνήμη μας δεν φεύγει ποτέ...

Θερσίτης said...

Τι να πω και σε σας, Αναστασία; Θα αφιερώσω λίγα δάκρυα από όσα έχω για το μαθητή σου και για τον δικό σου. Κουράγιο, αδελφούλα.

Eva Neocleous said...

Δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους!
Κι εσύ κι ο Θερσίτης να βιώνετε τον ίδιο αβάστακτο πόνο της απώλειας...
Κουράγιο και δύναμη Αναστασία μου!
Στους δικούς του παιδιού και σε όλους σας...

kimon said...

Ο Σταυράκος μας έφυγε!
Φτάνουν τα δάκρυα να καλύψουν το κενό;

Γεμάτος ζωντάνια, γέλιο και κίνηση, μας αποχαιρέτησε, σπέρνωντας τη θλίψη και την απόγνωση!

Χάσαμε τον μικρό μας φίλο που έδινε ένα ξεχωριστό τόνο στη καθημερινότητα του σχολείου.

Πριν λίγες μέρες πειραζόμασταν στο πεζόδρομο και γελούσαμε, γελούσαμε, γελούσαμε.

Πάνε τα γέλια, πάνε τα αστεία, θάφτηκαν για πάντα γιατί έτσι Ήθελε να γίνει.

Έτσι για πλάκα, μια μικρή κλωστούλα κόπηκε και χάθηκε μια ολάκερη ζωή, η ζωή του Σταυράκου μας.

Ακόμα τον βλέπω να γελά και να τρέχει στο προαύλιο μετά από μια σκανταλιά του.

Τι να θυμάμαι, να γελάω ή να κλαίω;

logia said...

και μας
έφυγε ο Χρήστος
χωρίς ούτε ένα γειά
ξαφνικά
στα 25 του
μέσα στο παιγνίδι
"μην πας καλό μου πολύ ψηλά"
γρύλιζε η μάνα...
και τι να πεις...

NdN said...

Αυτό το γιατί που δεν απαντιέται με τίποτα. Κρίμα για το παιδί, και για όλη την οικογένεια που άφησε πίσω του. Για τους γονείς του κυρίως.

Κουράγιο και καλή δύναμη εύχομαι.

giorgos_st said...

Λυπάμαι και σιωπώ!

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...