Είδα χθες βράδυ στην τηλεόραση τη Χαρά Νικοπούλου, τη γνωστή δασκάλα του Έβρου. Μου άρεσε η φυσιογνωμία της, ο λόγος της, το σθένος με το οποίο υπεράσπιζε τη δουλειά της. Δεν μου άρεσε η ρητορεία της, το εθνικοπατριωτικό κήρυγμα που συμπυκνώνει την πατρίδα στο στενό ένδυμα της "παρέλασης", της "εθνικής ενδυμασίας", "των δημοτικών ασμάτων και χορών".
Θυμάμαι ένα ταξίδι στον Έβρο,πριν από λίγα χρόνια, με ξεναγό το φιλαράκι μου, τον Ανέστη, γέννημα θρέμμα της θρακιώτικης γης, που εκείνη την εποχή υπηρετούσε ως καθηγητής θεολόγος σε ένα γυμνάσιο του νομού. Με πήγε παντού, είδα πανηγύρια, γάμους, όλων των "φυλών" της πολύχρωμης κοινωνίας του. Πομάκοι, τουρκόφωνοι ρομά, ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι, γηγενείς, πρόσφυγες, μετανάστες, όλοι συνυπάρχουν με μια δική τους εσωτερική ισορροπία, που μόλις τώρα αρχίζει να ευδοκιμεί και στις δικές μας "αμιγείς" κοινωνίες, με την έλευση των μεταναστών. Εκεί, αυτή η ισορροπία είναι εμπεδωμένη και σεβαστή από όλες τις κοινότητες, πολιτισμικές, εθνολογικές,θρησκευτικές. Ο φίλος μου είχε μαθητές όλων αυτών των κατηγοριών. Όπου πήγαμε, τον υποδέχτηκαν με αγάπη, τον κάλεσαν να καθίσει να φάει, να πιεί, να χορέψει,μαζί κι εμάς, την παρέα του. Ήξερε να κινηθεί με άνεση στα διαφορετικά περιβάλλοντα, ήξερε τους κανόνες της συνύπαρξης. Φαντάζομαι πως δεν θα πήγαινε φορώντας το σταυρό του στο μουσουλμάνικο γάμο, ούτε θα είχε μια συνοδό άπρεπα ντυμένη. Στοιχειώδης επίγνωση των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, στοιχειώδης σεβασμός στο πιστεύω των γειτόνων,που του έκαναν την τιμή να τον φιλοξενήσουν.
Θυμήθηκα χθες βράδυ τον Αναστάσιο Αλβανίας, τον εκλεκτό ιεράρχη της αγάπης, που συμβούλευε τους ανθρώπους της χριστιανικής κοινότητας της Αλβανίας, που προσέφεραν βοήθεια σε πρόσφυγες Κοσσοβάρους, να κρύβουν το σταυρό τους, για να μην προβάλλουν το πιστεύω τους, αφού αξία είχε η προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο, το πιο υψηλό νόημα της θρησκείας μας.
Ένιωσα την ανάγκη να απευθυνθώ στη νεαρή μου συνάδελφο και να της πω με πολλή αγάπη ότι δεν είναι ανάγκη να φοράει την πανοπλία του μαχητή, για να προσφέρει παιδεία. Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι αυτοί χρόνια εγκαταλειμμένοι από την Πολιτεία, δημιούργησαν σχέσεις και εξαρτήσεις που δεν κόβονται με το μαχαίρι. Αντί να επιβάλλει την επίσημη εκδοχή μιας "πατρίδας" βγαλμένης από αναγνωστικό του '50, που όλοι σιγά σιγά πρέπει να μετριάσουμε, για να ενώσουμε κι όχι να χωρίσουμε τα παιδιά των ανθρώπων μέσα στις τάξεις μας, μπορεί να ακολουθήσει το λαμπρό παράδειγμα της Στέλλας Πρωτονοταρίου, που βρήκε τόσους τρόπους να φέρει κοντά ανθρώπους με διαφορετικές "γλώσσες" στο σχολείο της, δίνοντας έμφαση σ' εκείνα που ενώνουν κι όχι εμμένοντας σ' αυτή τη "λοιμική", της "επιφανειακής ρητορείας", όπως σοφά την αποκαλεί ο Γ. Σεφέρης.
Και γιατί ο κόσμος που ονειρευόμαστε εμείς οι δάσκαλοι είναι κάπως σαν τον Παράδεισο του Δάντη, όπου: "μέσα στα βάθη του [Έμπυρου ουρανού] είδα μαζεμένα, με την αγάπη δεμένα σ' ένα τόμο τα σκόρπια φύλλα ολόκληρου του κόσμου".
Και ακόμη γιατί πιστεύω ότι δάσκαλοι σαν τη Χαρά μπορούν να κάνουν τη φλόγα της ψυχής τους να ζεσταίνει κι όχι να καίει, αν χειριστούν σωστά τη δύναμή της.
25 comments:
Θα συμφωνήσω απολύτως με αυτή την ανάρτηση. Η πατρίδα και η πίστη είναι έχουν πολύ ευρύτερη έννοια απ' αυτήν που ορισμένοι ακραίοι "μαχητές" τείνουν να της δώσουν.
Ο σύζυγός μου είναι παλαιστίνιος, μουσουλμάνος. Έζησα δύο χρόνια στο Ισραήλ, στην περιοχή της Γαλιλαίας. Προσπαθούσα πάντα να δείχνω σεβασμό στα πιστεύω και τις παραδόσεις τους και το ίδιο έκαναν κι εκείνοι προς εμένα.
Ποτέ δεν ένιωσα πως κάτι προδίδω και ποτέ δεν ένιωσα προδομένη.
Ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας του άλλου δεν είναι άρνηση της ατομικότητάς μας ή της δικής μας πίστης. Το να αγκαλιάζουμε με αγάπη τους ανθρώπους που δεν είναι ίδιοι με μας δε δηλώνει καθόλου έλλειψη πατριωτισμού.
Καλό θα ήταν κάποτε να ξεχωρίσουμε αυτές τις έννοιες και να μην επιμένουμε σε μια νοοτροπία που θέλει τους ανθρώπους είτε εχθρούς ειτε στελέχη μιας μεγάλης ομογενούς μάζας...
Την απόλυτη συμφωνία μου μαζί σου και με την ανάρτησή σου. Προσοχή επίσης στα σούπερμάρκετ του πατριωτισμού. Φιλαράκι, μήπως πρέπει να αλλάξεις μαγαζί; Κλείνουμε τη χωματερή και ανοίγουμε τα αγαπημένα μας βιβλία.
Ακριβώς, melv@aki, πατρίδα είναι αυτό που μπορεί να μας ενώσει με τους άλλους, όχι κάτι για να το κραδαίνουμε και να τους κρατάμε σε απόσταση.
Χαίρομαι για σένα που συγγενεύεις με έναν τέτοιο ηρωικό λαό. Είχα κι εγώ στην Αθήνα έναν μαθητή που είχε πατέρα Παλαιστίνιο και μάνα Ελληνίδα. Μετείχε και στις δύο κουλτούρες και ήταν ένα εξαιρετικό παιδί. Είχε την ωριμότερη αντίληψη για το μάθημα της ιστορίας από οποιοδήποτε παιδί της ηλικίας του. (Στείλε μου ιμέιλ να σου δώσω στοιχεία να βρεθούμε)
θερσίτη μου, αυτοί οι μεταπράτες τύπου Χαρδαβέλλα, διαμορφώνουν, δυστυχώς, πολύ περισσότερες συνειδήσεις από μας και, αν μη τι άλλο, πρέπει, όσο αντέχουμε, να είμαστε ενήμεροι για το τι πλασάρουν.Ξέρω, ξέρω...δεν αντέχεται.
Κι εγώ δεν άντεξα να το δω όλο (μεταξύ μας).
Γυριστρούλα μου, συχνά πυκνά λέω πως τα παιδιά μου έχουν δύο πατρίδες. Ορισμένοι το παρεξηγούν αυτό... "δεν είσαι περήφανη για την Ελλάδα;" Μα τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Οι κόρες μου έχουν ΚΑΙ παλαιστινιακό αίμα μέσα τους. Όταν το λέω αυτό δεν αρνιέμαι την ελληνικότητά τους. Όμως δεν μπορώ να τις μεγαλώσω με ψέματα, θα ήταν σα να παραχαράζω την προσωπική τους ιστορία!
Πολύ περισσότερο αυτόν τον καιρό με όσα γίνονται κάτω. Προσπαθώ στο μπλογκ μου να μεταφέρω όσες περισσότερες εικόνες μπορώ απ' τους ανθρώπους εκεί. Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι αντικειμενικός όταν τα γεγονότα δένονται τόσο σφιχτά με τις αναμνήσεις. Όμως τους έζησα θέλω να πιστεύω τόσο, όσο να μπορώ να μιλήσω για την ιστορία τους, για τον πολιτισμό τους, για τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή, για την αγάπη τους για την ίδια τη ζωή, για την πίστη τους σε ένα καλύτερο μέλλον. Είναι άνθρωποι όπως κι εμείς και τολμώ να πω καλύτεροι από εμάς, γιατί δεν έχουν τα δεδομένα που εμείς έχουμε. Γιατί πρέπει να πολεμήσουν σκληρά για να κατακτήσουν τα δικά μας αυτονόητα.
Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για αυτό. Είναι ένα θέμα που αληθινά με πονάει πολύ. Από τότε που γύρισα στην Ελλάδα νιώθω πάντα ένα μεγάλο κομμάτι μου εκεί. Η γη της παλαιστίνης και του σημερινού Ισραήλ, είναι η δική μου Σύμη, γυριστρούλα κι έρχονται πολλές φορές που αναρωτιέμαι πώς μπόρεσα να φύγω από κει...
εγώ δεν το είδα καν , δεν έχω ανάγκη από κανένα Χαρδαβέλλα για μαθήματα πατριδογνωσίας.
Την συνάδελφο την ήξερα από παλιότερες αναφορές στις προσπάθειές της. ίσως και να συμφωνώ με το ότι είναι λίγο "κολλημένη" , από την άλλη όμως δεν την άκουσα να μιλάει για απάλειψη των ιδιαιτεροτήτων των Πομάκων-μάλλον τον εκτουρκισμό τους πολεμάει-είναι κακό αυτό;εκτός και αν θεωρείτε ότι όλα καλώς καμωμένα εκεί πάνω στην Θράκη και πως οι γείτονές μας είναι καλοπροαίρετοι , δέχονται τις συνθήκες που οι ίδιοι υπέγραψαν και άρα δεν υπάρχει λόγος για προβληματισμό και επαγρύπνηση...
Αναστασία γιόκαμ' το μέιλ μου είναι dimids@hotmail.com. Μισή ώρα δρόμος μας χωρίζει και θέλω από καιρό ν' αρχίσω νταραβέρια με το Κόρθι... τι στο καλό!!
melv@ki, η διπλή πατρίδα είναι πλούτος, όχι πρόβλημα. Είτε αυτή είναι "φυσική", όπως στην περίπτωση των παιδιών σου, είτε "θετή", όπως στους μετανάστες. Οι μικρόψυχοι άνθρωποι που υψώνουν τείχη στις άλλες πατρίδες, δεν αγαπούν ούτε τη δική τους.
(Είδες που και οι "θετές" πατρίδες μας πονάνε το ίδιο, όταν μας λείπουν;)
σγουράκι, το λάθος που κάνει αυτή η δασκάλα είναι ότι επιβάλλει μια προκάτ ελληνικότητα "σχολικού" τύπου, παραγνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι εκτός από μουσουλμάνοι και τουρκόφωνοι, αφημένοι χρόνια στο έλεος της τουρκικής προπαγάνδας. Δεν αλλάζεις έτσι την κουλτούρα με άνωθεν επιβολή, επειδή ξύπνησες και είπες εδώ είναι Ελλάδα, θα φοράτε τσολιαδίστικα και θα παρελαύνετε.
Τελικά τους φέρνεις όλους εναντίον σου, άσε που μπορεί στα καλά καθούμενα να προκαλέσεις και διπλωματικά ζητήματα. Θέλουν χειρισμούς επιδέξιους αυτά τα θέματα κι όχι εμμονή και λεονταρισμούς. Η Θράκη είναι πολυπολιτισμική κοινωνία και δεν μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας.
Έτσι πολεμάς την τουρκική προπαγάνδα όχι μιμούμενος τις μεθόδους της.
Sgouro μου, δεν είναι κακό να πολεμάς τα κακώς κείμενα. Και, όπως το εννοείς, γίνονται πολλά στη Θράκη... Όμως ο πρώτος που έχει ξεχάσει τους ανθρώπους εκεί και τους αντιμετωπίζει σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, είναι η ελληνική πολιτεία. Αν πάει κανείς εκεί θα δει ότι το ελληνικό κράτος σχεδόν απουσιάζει. Δεν είναι πολλά χρόνια που τα μουσουλμανικά χωριά τα χώριζαν σιδερένιες μπάρες απ' την υπολοιπη Ελλάδα.
Η περιθωριοποίηση δε λύνει προβλήματα, μάλλον τα διογκώνει. Αν οι άνθρωποι αυτοί εγκαταλείπονται από εμάς γιατί η θρησκεία τους μας είναι απεχθής, είναι λογικό κι επόμενο να γίνονται εύκολα αναλώσιμοι σε κάποιους άλλους που τους υπόσχονται καλύτερη μεταχείριση.
Αν δεν αισθάνονται την Ελλάδα ως πατρίδα τους, κανένα κυρηγμα πατριωτικό δε θα τους κάνει να αλλάξουν γνώμη. Αντίθετα μια ανθρώπινη αντιμετώπιση, μια αλληλέγγυη συμπεριφορά που θα τους δείξει πως δεν τους έχουμε ούτε ξεχασμένους ούτε παραγκωνισμένους, θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να αλλάξει τα συναισθηματά τους.
Μπορεί να χεις δίκιο , δεν ξέρω , η Ιστορία θα δείξει καιελπίζω να μην δείξει πάλι πόσο μοιραίοι είμαστε ως φυλή...
Την αγάπη μου
Γυριστρούλα, και πάλι συμφωνώ μαζί σου. Οι "θετές" πατρίδες μας πονάνε όπως και καθετί που αγαπάμε.
Η συνδετική ουσία των ετερόκλητων στοιχείων που συνθέτουν το σκηνικό είναι παντού και πάντα ο αμοιβαίος σεβασμός. Η Χαρά θα μπορούσε να καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα αν τον αγώνα της έστρεφε προς το ελληνικό κράτος προσπαθώντας να κερδίσει ό,τι λείπει από τις περιοχές της Θράκης! Τα έργα είναι πάντα αποτελεσματικότερα απ' τα βαρύγδουπα λόγια.
Εγώ, καλέ, γιατί δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτε;; :)))
Καλημέρα Γυριστρούλα..
Κατ' αρχήν να βάλω έναν αστερίσκο. Οτι αυτή η δασκάλα δουλεύει κάτω από άλλες ιδιαίτερες συνθήκες. Πιθανώς, λοιπόν, αυτό που σε εμάς φαίνεται εξτρίμ, ίσως -λέω ίσως- ΕΚΕΙ να είναι αναγκαίο.
Εκείνο που με ενόχλησε πιό πολύ, δεν ήταν αυτός ο στα-όρια εθνικισμός του λόγου της, αλλά η εκδήλωση.
Διάβασα 'νομαρχία θεσσαλονίκης' στο αναλόγιο. Ακούω Χαρδαβέληδες και Πύλες του Ανεξήγητου. Πρέπει να προσέξει η κ. Νικοπούλου, πολύ εύκολα θα υπάρξουν ΠΟΛΛΟΙ να 'εκμεταλλευτούν' τον όποιο αγώνα της.
Εκτός εάν και η ίδια ΕΠΙΘΥΜΕΙ την ...εκμετάλλευσή της..
σγουρό, έχεις δίκιο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα εξελιχθούν οι ισορροπίες στη χώρα μας και στον κόσμο. Σίγουρα πάντως πολλά αλλάζουν, όπως έδειξε το τελευταίο επεισόδιο με τη δολοφονική επίθεση των Ισραηλινών.
Καλό διόρθωμα,κοριτσάκι!
melv@ki, μάλλον από ένα σημείο και μετά εξωθήθηκαν τα πράγματα στα άκρα, ήθελα να ήξερα δεν υπήρχε κάποιος ψύχραιμος να τη συμβουλέψει την κοπέλα. Είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσε να προσφέρει πολλά. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που παθιάζονται με τη δουλειά τους, κι αυτοί είναι ένας από αυτούς.
θανάση, έχεις δίκιο. Κανείς δεν ξέρει αν δεν ζήσει εκεί. Όλοι μιλάμε από απόσταση και εκ του ασφαλούς.
Πολύ φοβάμαι ότι προαλείφεται για ηγερία των ακροδεξιών κύκλων και είναι κρίμα να χαρίζεται ο πατριωτισμός, έστω κι αυτός που παίζει με τα όρια, στα ακραία στοιχεία.
Γυριστρούλα, εγώ έχω ζήσει σε εξτρίμ καταστάσεις χειρότερες απ' της Θράκης, βλέπε αραβικά χωριά του Ισραήλ, και το έχω βιώσει αυτό. Φαντάζεσαι να προσπαθήσει κάποιος να εμφυσήσει πατριωτικά συναισθήματα στους παλαιστίνιους του Ισραήλ για το Ισραήλ με υψηλότονους λόγους και ομιλίες για εβραική ιστορία; Το έχασε το παιχνίδι. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βαράς γροθιά στο μαχαίρι γιατί αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να κοπείς. Ανάγοντας την μικρή μου εμπειρία στα της Θράκης, θα μπορούσα να πω ότι ο τρόπος που διάλεξε η Χαρά δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Αγκαλιάζοντας στοργικά τα παιδιά εκεί, έστω κι αν δεν γνωρίζουν τον Μακρυγιάννη ή δεν αισθάνονται την ανάγκη να παρελάσουν, αν κατάφερνε να συνδυάσει στις τάξεις της τα χριστιανικά σταυρουδάκια με τις μουσουλμανικές μαντίλες σε ένα πολυπολιτισμικό σχολείο, είμαι σίγουρη πως θα κατάφερνε περισσότερα.
Όσο ήμουν κάτω δίδασκα "χειροτεχνία" σε εβραιόπουλα φτωχών οικογενειών (ακολουθώντας ένα κοινωνικό πρόγραμμα του Ισραηλινού υπουργείου παιδείας). Θυμάμαι πως ήταν πολύ δεκτικά σε νύξεις για τα δικαιώματα των παιδιών της Γάζας και το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές. Όμως έβαζα όλη μου την προσοχή όταν η συζήτηση γυρνούσε γύρω από τέτοιου είδους θέματα νιώθοντας πως ήταν μεν χρέος μου να τα ενημερώσω αλλά και υποχρέωσή μου να μην τα προσβάλλω...
( ζαβλακωμένος από τις βαθμολογήσεις στο κέντρο και παντελώς άσχετος ...σχετικά με το θέμα που συζητάτε, αγενής αν κι αξύριστος, πέρασα μόνο να πω μια καλησπέρα που καιρό είχα. Σε σένα, Ανεστασία μου, και στην παρέα.)
melv@ki, πολύτιμες εμπειρίες καταθέτεις. Συνήθως εδώ ομφαλοσκοπούμε, δεν θέλουμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου που λένε και οι Άγγλοι. Στη Θράκη έχουν γίνει λάθη λόγω περιθωριοποίησης, "χαρίστηκαν" οι πομάκοι λόγω μουσουλμανισμού στην τουρκική προπαγάνδα, ενώ δεν έχουν τουρκική καταγωγή, γιατί κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην και ορθόδοξος βάρβαρος και αυτό τώρα δεν αλλάζει με επιβολή εθνικής συνείδησης.
Διονύση μου, έλα να σε κεράσουμε, ένα ρακί, ένα αμυγδαλωτό; Μας έλειψες!
Kαλημέρα κι από το βροχερό Μαραθώνα. Συμφωνώ με τα γραφόμενά σου καλή μου φίλη. Με έχει απασχολήσει αρκετά η όλη συμπεριφορά της συναδέλφου στον Εβρο. Διάβασα, ανέλυσα τα λεγόμενά της. Ε! κάπου υπάρχει λίγη υπερβολή. Την Ελλάδα την αγαπάμε όλοι μας, με το τρόπο τους καθένας μας. Και δεν μπορούμε να αποδίδουμε μομφή σε κανέναν. Κι η αγάπη αυτή ας είναι με μέτρο, με "ευταξία"...
Τη καλημέρα μου εκεί.
Δημήτρη Σπυρόπουλε, καλό απόγευμα από μια εξίσου βροχερή Άνδρο. Μόλις που άρχισα τα μπάνια κι έγινε φθινόπωρο!
Συμμερίζομαι όπως πάντα απολύτως τις επισημάνσεις σου,μα εμείς είμαστε μεγάλοι και βρίσκουμε πιο εύκολα το μέτρο, τα νιάτα ρέπουν στην υπερβολή.
Γυριστρούλα καλησπέρα,
Και εγω τείνω να συμφωνήσω με την melvaki. Δεν έχω πάει σχολείο στο Λονδίνο, αλλά είναι αξιοθαύμαστο πως μπορούν όλοι οι λαοί να συμβιώνουν αρμονικά εδώ χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα για και απόλυτο σεβασμό στις παραδόσεις και στις θρησκείες κάθε λαού. Η αστυνομία βρίσκεται παρούσα με πάνω από 10 άτομα και συντονίζει την κυκλοφορία κάθε παρασκευή μπροστα στο Ισλαμικό κέντρο στην περιοχή του St John's Wood και το ίδιο συμβαίνει και μπροστά στην ελληνική εκκλησία κάθε Πάσχα. Οι δε μαθητές συμβιώνουν αρμονικά σε όλα τα σχολεία. ΠΟτέ δεν υπάρχει ούτε μία άσχημη ιστορία στις εφημερίδες.
Νομίζω λοιπόν ότι μπορεί ο κάθε εκπαιδευτικός να μιλήσει για την "πατρίδα" χωρίς να διαταράξει τα "πιστεύω" του κάθε μαθητή που την σημερινή εποχή λόγω κινητικότητας είναι διαφορετικά ακόμα και μέσα στην ίδια τάξη.
Ndn μου,καλημέρα από μια φθινοπωρινή Ελλάδα (για να μη ζηλεύεις που χάνεις μπάνια:)
Για να κατακτηθεί εδώ αυτή η αρμονία, προϋπόθεση είναι κανείς να μην αποτελεί απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα. Κι όσο να 'ναι,οι γείτονές μας δεν είναι και υπεράνω υποψίας, εδώ που τα λέμε...
Αυτό είναι το πραγματικό εμπόδιο κι όχι η όποια μισαλλοδοξία που σίγουρα υπάρχει.
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ...ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ (ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΒΕΒΑΙΩΣ). ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ; ΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ; ΟΠΩΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ...
ΕΝΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
Post a Comment