Thursday, May 27, 2010

Συνομιλία με πρώην αόρατο φίλο.


Σε είδα για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια. Ξαφνικά,πάνω στην καλύτερη ώρα του γλεντιού, τα βιολιά σταμάτησαν, οι χοροί ξεδιπλώθηκαν, η παρέα έμεινε με παγωμένα λόγια και χαμόγελα. Δεν άκουγα τι λέγανε, δεν ανταποκρινόμουν σε αστεία και προσκλήσεις για χορό. Σε είχα δει εκεί στο βάθος, μόνο όπως πάντα, σιωπηλό όπως πάντα, με την ταπεινή αυτάρκεια των ανθρώπων που έχουν αποδεχθεί τη ζωή όπως τους δόθηκε.
Σε μια στιγμή κάλυψα σχεδόν τριάντα χρόνια. Καλοκαιρινό πανηγύρι, αρχές του '80, ήρθαν και μας φώναξαν. Ήσουν άσχημα. Ήταν η πρώτη επαφή με την αρρώστια. Η πρώτη ρωγμή στον κόσμο σου. Στον κόσμο μας, που μέχρι τότε τον πηγαίναμε καβάλα στο άλογο. Ή μάλλον στο μουλάρι. Θυμάσαι τις μουλαροδρομίες, που δεν είχανε και την καλύτερη έκβαση για μένα; Θυμάσαι πόσο γέλασες που με πέταξε το μουλάρι μας κάτω και παραλίγο να κολυμπήσω στη χαμολάκα με τα μπουγαδόνερα; Στο τέλος γελούσα κι εγώ μέσα στον πόνο μου.
Θυμάσαι τις κουβέντες της παρέας, τις ατελείωτες πολιτικές αναλύσεις, που γκρεμίζαμε και χτίζαμε κόσμους από την αρχή; Όσο έλειπες, το μόνο που χτίσαμε ήταν αυτή η βαβέλ που είναι έτοιμη τώρα να σωριαστεί πάνω στις ζωές μας. Θυμάσαι το σκάκι που το παίρναμε παντού μαζί, στην παραλία, στη βρύση; Από τότε έχω να χαρώ μια καθαρή ήττα. Μια ήττα που να την έχω παλέψει εγώ. Τώρα κάνω πως νικάω παντού,μα ούτε ένα στρατιωτάκι δεν κέρδισα.
Ήσουν ο μόνος που πήγε πολύ παραπέρα από το σκοινί που του δώσανε. Το'σπασες, μα έμεινες κι εσύ σπασμένος, μαζί του.
Κάποτε σε φοβήθηκα. Τα κομμάτια σου δεν έδεναν με τον τακτοποιημένο κόσμο μου. Παράταιρα αντηχούσαν τα λόγια σου στην εύρυθμη ζωή μου. Βρήκα μια θέση για σένα στα απωλεσθέντα μου και φερόμουν με συμπόνια και συμπάθεια στο φάντασμά σου, όπου το έβλεπα.
Δεν ξέρω πώς έγινε και σε είδα έτσι ξαφνικά. Είναι αυτές οι παράξενες μέρες που ζούμε που καθαρίζουν και την πιο αριστοκρατική όραση; Είναι που σιγά σιγά θαμπώνουν τα ψεύτικα χαϊμαλιά που κρεμάσαμε και λάμπουν μόνο τα αληθινά μέταλλα, έστω κι αν έχουν ραγίσει; Ή μήπως τώρα ο κόσμος σου ο ταπεινός γίνεται το μόνο αληθινό καταφύγιο για μας τους κατατρεγμένους της νέας εποχής;
Ό,τι και να 'ναι πάντως, τα βήματα που με οδήγησαν στο τραπέζι σου γεφύρωσαν μια απόσταση σχεδόν τριάντα χρόνων. Με δυο λόγια, δυο κρασιά, χωρίς απολογισμούς και αμηχανίες. Σαν να αφήσαμε στη μέση μια παρτίδα σκάκι από χθες και τη συνεχίσαμε. Σαν να είχες αφήσει απείραχτα τα πιόνια στις θέσεις τους. Χωρίς ζαβολιές. Και η παρτίδα η πιο κερδισμένη εδώ και χρόνια.
Να σ' εύρω, παλιέ μου φίλε. Ίβα πρώτο!

18 comments:

sgouro said...

Δεν ξέρω για ποιον μιλάς , δεν έχει και σημασία έτσι κι αλλιώς , μ' άγγιξε όμως το κείμενό σου γι' ακόμη μια φορά
Πότε θα το σκεφτείς για κάτι παραπάνω; Το χεις , νομίζω με την μικρή μου εμπειρία

Χαρ. Αλβερτος said...

ΘΑΥΜΑΣΙΟ!

ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ "ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΕΣ" ΕΠΟΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ, ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΙ Σ' ΟΛΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΥΡΟΣ!

ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ!

NdN said...

Δεν βρίσκω Γυριστρούλα τι να πω, αλλά το κείμενο είναι πραγματικα εκπληκτικό για να μην αφήσω ένα σημάδι ότι το διάβασα.

Θανασης Ξ. said...

Πανέμορφο Αναστασία μου. Μπράβο.

gyristroula2 said...

σγουράκι,δεν ξέρεις για ποιον μιλώ, σίγουρα...
Αυτά που θέλω πραγματικά να γράψω...δεν τα κατέχω! Κι αυτά που κατέχω, τα έχω δει γραμμένα πολύ καλύτερα από πολλούς άλλους.
Χαχαχα!
Και...ακόμη δεν με μεγάλωσα αρκετά :)

gyristroula2 said...

Καλέ μου ταξιδευτή...πάντα υποστηρικτικός και γενναιόδωρος. Να ΄σαι καλά!

gyristroula2 said...

Ndn μου, εσύ ο πιο μικρός κι ο πιο ταξιδεμένος με εκπλήσσεις πάντα ευχάριστα. Είσαι όντως πολύ μακριά από τέτοια κείμενα, ευτυχώς...

gyristroula2 said...

θανάση, αλήθεια σου αρέσει;
Μου φαίνεται εσύ έγραψες κάτι για ανθρώπους χωρίς μάτια. Καλά θυμάμαι;

Χαρ. Αλβερτος said...

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ;

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ! ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.

gyristroula2 said...

Εσύ όμως είσαι ο πιο γενναιόδωρος σε ενθάρρυνση! :)

Βραχονησίδα said...

Ήρθα, διάβασα, μοιράστηκα.
Για τέτοιες στιγμές αξίζει να γυρίζει η φτερωτή του μύλου.

gyristroula2 said...

Καλημέρα, φιλιοσάκι!
Ο ανεμόμυλος ευτυχής να γυρνάει για σένα.

Eva Neocleous said...

Ίσως και να μην έχει και τόσο σημασία σε ποιον απευθύνεσαι,Αναστασία μου.
Έχει όμως σημασία το ότι γράφεις υπέροχα, με μια αμεσότητα που συνεπαίρνει...
Καλή συνέχεια!

gyristroula2 said...

Εύα,καλησπέρα!
Σ' ευχαριστώ που γεύεσαι κι εσύ το "άλεσμα" του ανεμόμυλου.
Το "λίγο σταράκι" που λέει κάπου ο Σεφέρης.
Τελευταία περνάω πολύ χρόνο διαβάζοντάς τον και είναι σαν να βρίσκομαι στην Κύπρο. Κανένας δεν "σύστησε" την Κύπρο τόσο καλά, όσο αυτός.
Άλλος βέβαια είναι ο αόρατος φίλος μου, αλλά τώρα που το σκέπτομαι μπορεί να είναι κι ο ποιητής, που τον "είδα" μετά από πολύ καιρό που σκονίζοταν στα ράφια και μου μίλησε σαν να με περίμενε.

meril said...

Ευχαριστώ
που το μοιράστηκες

(άρχισες να εκτίθεσαι έχε υπόψη σου)

Να σαι καλά.

gyristroula2 said...

μεριλάκι καλησπέρα,
χθες έκανα το πρώτο μπάνιο, σε πέρασα!
Ξεκίνα!
Λίγο κρύα στην αρχή,μετά μια χαρά. Σήμερα δεν προλαβαίνω...:(
Σου άρεσε λοιπόν;
Δεν ξέρω αν άρχισα να εκτίθεμαι, είχα την εντύπωση ότι από την αρχή αυτό έκανα, αλλά για να το λες εσύ...πάω πάσο.

vagnes said...

Διαβάζω σε
κι αλαφραίνει η μπόχα
που αναδύεται
απ΄τα υπόγεια της πολιτικής

gyristroula2 said...

Καλημέρα, vagnes,
Μακάρι να μπορούσα εδώ να κρατήσω λίγο απέξω όλα τα δυσώδη, αλλά αυτή τη μυρωδιά του θανάτου που μας ήρθε από τη θάλασσα, πώς να την αποφύγεις;

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...