Ένας μικρός αποχαιρετισμός για τη χρονιά που πέρασε.

(Αφιερωμένο στους μαθητές μου της Τρίτης λυκείου που δεν τους αποχαιρέτησα κανονικά)

Μου συμβαίνει συχνά να νιώθω τις ρίζες μου στους ανθρώπους. Ζωντανοί και πεθαμένοι, παρόντες και απόντες, από αίμα και σάρκα ή από πνεύμα και λόγο, βρίσκονται εκεί κάτω από τα πόδια μου, δίπλα στην καρδιά μου, τρέχουν μέσα στα όνειρά μου, ανήσυχοι για τον πόνο ή τη δίψα μου. Δεν ήμουν ποτέ αυτόφωτη, πάντα με φώτιζε κάποιο φως τους κρυφό ή φανερό και στις σκιές ακόμη ήταν εκεί αόρατο, μέχρι να το διακρίνουν τα μάτια μου.
Κανείς τους δεν υποπτεύεται πόσο τροφοδοτική γίνεται η ύπαρξή του για μένα, άσε που καμιά φορά μπορεί να πιστεύουν ότι γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Στην περίπτωση, ας πούμε, που ο τροφοδότης είναι μαθητής και του μαθαίνεις αρχαία ή έκθεση, πώς να πάει το μυαλό του ότι κρυφά η ροή έχει αντιστραφεί κι έγινε δάσκαλος του δασκάλου του;
Να, λόγου χάρη τι έγινε εκεί στα μέσα της χρονιάς φέτος: Ήμασταν στη σχολική βιβλιοθήκη με τα παιδιά της Τρίτης λυκείου. Είχα καλέσει... εξωτερική βοήθεια για να ενισχύσω το λόγο και το στοχασμό τους. Δυο επιστήμονες, ο ένας φίλος, ταξίδεψαν για χάρη μας, μας έφεραν κείμενα, συζήτησαν μαζί μας...αλλιώς. Έφεραν στην τάξη το αεράκι της ζωής έξω, της ματιάς των ανθρώπων που δημιουργούν στην επιστήμη, στην οικονομία, μακριά από τον "ιδρυματισμό" που καιροφυλαχτεί σε ανήλιαγες σχολικές αίθουσες. Εκεί λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων, αναπτύχθηκε το θέμα της επιτυχίας στη ζωή. Ρώτησε σε μια στιγμή ο ένας επισκέπτης: "Παιδιά, εσείς ποιον άνθρωπο θεωρείτε επιτυχημένο από τους συντοπίτες σας; Σε ποιον θα θέλατε να μοιάσετε μεγαλώνοντας και προοδεύοντας;" Και ήρθε μετά από λίγη σιωπή μια απάντηση: "Εγώ θεωρώ σαν πιο επιτυχημένο άνθρωπο από όσους γνωρίζω, το Δημήτρη το Ζάννε. Είναι ψαράς, γιατί αυτό το επάγγελμα διάλεξε και του αρέσει, ζει στον τόπο που αγαπάει και κυρίως, βοηθάει όσο μπορεί να κρατήσουμε καθαρή και ζωντανή τη θάλασσά μας, αφού είναι οργανωμένος στην Γκρίνπις και στο σωματείο των ψαράδων. Κι όλα αυτά με κίνδυνο ακόμα και της ζωής του."
Το "νυν απολύεις" λίγο έλειψε να με προδώσει, μα σώπασα. Απόλαυσα την ευχάριστη έκπληξη των επισκεπτών, την ήρεμη συναίνεση των υπολοίπων μαθητών. Μέσα μου όμως άνοιγα τις δεξαμενές να γεμίσουν τόνους δύναμης και δικαίωσης. Όχι από αυταρέσκεια, άλλωστε αυτό το έργο δεν το δημιούργησα εγώ. Ήμουν όμως εκεί να το ακούσω και να καμαρώσω διπλά και για τον παλιό και για τον καινούριο μαθητή μου.
Μια τέτοια μεγάλη στιγμή έζησα και σήμερα, παρακολουθώντας από μακριά μια άλλη τάξη. Είδα μέσα εκεί μια υπέροχη γυναίκα να μιλάει σε μαθητές του δημοτικού. Δυο δασκάλες,λίγα παιδιά κι ο λόγος ο αληθινός να διατρέχει δυο γενιές και να φτάνει ατόφιος στο σήμερα, στα παιδιά του σήμερα, που έμαθαν τι σπουδαίο είναι να έχεις τις ρίζες σου στους ανθρώπους.

ΥΓ: Καλή επιτυχία, παιδιά! Σαν κι αυτή του Δημήτρη του Ζάννε πάνω απ' όλα.