Έχουμε κι εμείς στο Κόρθι σινεμά.

Το είδα πρωί πρωί στην ανάρτηση της κινηματογραφικής λέσχης Άνδρου (ευχαριστούμε θερμά τον vanglouk για το ρεπορτάζ και τη νυχτερινή επίσκεψη στο Κόρθι με την Πέρλα του) και τότε το συνειδητοποίησα για τα καλά. Έχουμε σινεμά στο Κόρθι το χειμώνα. Μια σκοτεινή αίθουσα με μεγάααλη οθόνη, με ποιότητα ήχου και εικόνας, με ταινίες επιλεγμένες από ψηφοφορία του κοινού, με σπιτικό ποπ κορν (σκαστάρες το λέμε στα ανδριώτικα) και άλλα καλούδια φερμένα από τους θεατές. Υστερούμε μόνο στα καθίσματα που για να γίνουν πιο βολικά χρειάζονται ατομικά μαξιλαράκια (ελπίζω αν δεν αρέσει η ταινία να μην έχουμε μαξιλαροπόλεμο). Η προσέλευση θεατών μεγαλώνει με κάθε καινούρια προβολή και βλέπουμε με χαρά, μεταξύ τους, ανθρώπους που είναι εκτός του στενού μας κύκλου συναδέλφων και φίλων.
Ναι, η ιδέα ήταν και δική μου, όπως λέει ο vanglouk, αλλά η εκτέλεση ήταν της Αριάνας, του Κίμωνα και του Αντώνη του Περτέση. Οι δύο τελευταίοι ως τεχνικά υπεύθυνοι έχουν δουλέψει ώρες με καλώδια και μηχανήματα, για να υλοποιηθεί αυτή η ποιότητα προβολής. Η ψυχή όμως όλης αυτής της προσπάθειας είναι η Αριάνα η Μασσέλου, που έχει την τεχνογνωσία ή μάλλον τη σινε- γνωσία που απαιτεί το στήσιμο μιας κινηματογραφικής ομάδας συνολικά (διαδικτυακή ενημέρωση, αφίσες, επιλογή προτεινομένων ταινιών κλπ) και παρ΄όλα αυτά καταφεύγει σε συλλογικές αποφάσεις με συνέπεια και δεν λειτουργεί συγκεντρωτικά, όπως την προτρέπουμε.
Τα βράδια του χειμώνα πια στο Κόρθι δεν είναι μόνο γεμάτα τηλεόραση και κλείσιμο στο σπίτι. Γιατί αυτή η κινηματογραφική ομάδα δεν μας πάει απλώς σινεμά. Μας προσφέρει την αίσθηση της συλλογικότητας, της παρέας, με την πιο ουσιαστική έννοια, αφού ανακαλύπτουμε δίπλα μας ανθρώπους που αφήνουν τον καναπέ τους και τις παντόφλες τους για να παρακολουθήσουν μαζί μια ταινία και αυτομάτως αυτοί οι άνθρωποι, για μένα τουλάχιστον, είναι η παρέα που μου ταιριάζει.

(Την φωτ. από το Il Postino την έβαλα για να προδικάσω κάποια από τις επόμενες προβολές)