Δείτε την εικόνα: Είναι μεσημέρι μέσα στην αγορά της Χώρας. Έχουμε πάει εκπαιδευτική επίσκεψη με την Πρώτη γυμνασίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο και στην Καΐρειο Βιβλιοθήκη και απολαμβάνουμε με τη συνάδελφό μου, τη Μαριάννα, ένα καφεδάκι στη λιακάδα. Οι μαθητές κάπου εκεί κοντά τριγυρίζουν, μπαίνουν στα μαγαζιά, έρχονται κοντά και μιλάμε. Και ξάφνου αυτή η εικόνα. Πιάνω ασυναίσθητα τη μηχανή. Να προλάβω. Κάνω νόημα στη Μαριάννα. Κοίτα. Κοίτα. Δυο παιδιά μέσα στη μέση του πλακόστρωτου κάθονται κάτω και παίζουν με τα περιστέρια, σαν να μην υπάρχει τίποτα γύρω τους.
Μαζί με αυτό το σημερινό που πήρα από την ίδια τάξη, μπορείτε να καταλάβετε γιατί εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά είμαστε τυχεροί θνητοί.
22 comments:
Πολύ συγκινητικό αλήθεια το κείμενο με το περιστεράκι...καλά κάνεις γυριστρούλα , με λογισμό και μ' όνειρο προχωρά η ζωή
Γυριστρούλα είστε τυχεροί που κάνετε αυτό το επάγγελμα επειδή εσείς δεν γερνάτε ποτέ. Μεγαλώνετε κάθε χρόνο μαζί με τους εφήβους και σαν να συμβαίνει κάτι "χάνετε" το χρόνο το καλοκαίρι και ξανά από την αρχή το Σεπτέμβρη.
Ώστε αυτό είναι το περίφημο Κόρθιο.Πόσο κόσμο έχει το χειμώνα;
Σκέψου, σγουρό, να το ακούς αυτό το κείμενο από το παιδί δεξιά στη φωτογραφία. Δεν αποδίδεται γραπτά...
(Χθες βράδυ,κοπή πίτας, γλέντι στης Χρύσας. Έλειπες.Είπα κάτι στο ρόντι, ρώτα το.)
Ndn, ξέρεις πολλά εσύ, ξενιτεμένο μας. Αυτό είναι το μεγάλο μας μυστικό.
Promang, στη φωτογραφία βλέπεις τη Χώρα, όχι το Κόρθι. Πόσους κατοίκους; Χαχαχα! Έλα να τους μετρήσεις, είναι πανεύκολο, εγώ το αποφεύγω, για να διατηρώ τις ψευδαισθήσεις μου...
Και τα δικά μας, εδώ στο τσιμέντο, βλέπουν μύγα και φοβούνται....
Μετά, τους βάζει η δασκάλα έκθεση για το Φθινόπωρο και γράφουν μ....κίες ! Τί να γράψουν; Σάμπως ξέρουν τι είναι Φθινόπωρο; Μόνο 'θεωρητικώς'...χα χα.χα
(το φελέκι μου μέσα)...
θανάση, να το πηγαίνεις στο χωριό το παιδί τουλάχιστον ένα μήνα να ζει μέσα στα χώματα, στα φυτά, στα ζώα. Μεγαλύτερη αξία έχει αυτό από τις πιο ακριβές διακοπές που μπορείς να του προσφέρεις.
Καλημέρα!
Λοιπόν πολλοι μου λένε και μου ιστορούν για μέρη μαγικά, που δεν έχω πάει.
Αλλά τα μαγικά τα δικά μου τα ξέρω. Και ειναι ίσως όχι πολλά, αλλά τόσο μα τόσο μαγικά, που δεν νομιζω ότι αξιζει τον κόπο να βάλω κι άλλα στο σακί των ματιών, της μνημης και των στιγμών μου. Κι ίσως να μην χωράνε.
Μου αρκει, όταν ψιλοθολώνουν οι μνημες της μαγείας τους, σαν τις παλιες κασσετες που φθειρονταν απο το πολύ παιξιμο, απο το πολύ αναμασημα στις ρόδες και στα γραναζια του μυαλου και της ψυχής, σαν τις καραμέλλες που λειωνουν απο το πολύ πιπιλισμα, απλά να τις ξαναεπισκεπτομαι.
Μια απο αυτές, ειναι η Χωρα της Ανδρου.
Πεθαινω για την ομορφια της ψυχουλας της. Και ξερεις κυρα Δασκαλα , όχι τόσο στην μικρή και πολυβουη πλατεία της, αυτή της φωτογραφιας της, ουτε στην πάνω πλατεία. Το δικό μου χασιμο, επιλέγω να το κάνω... στην πλατεία Ριβα(έτσι δεν την λένε;;;), εκει στο αγαλμα του ...αφανους ναυτη.
Εκει να κάθομαι, μεσα στους αερηδες, μεσα στα αυγουστιατικα ηλιοβασιλέμματα, κάτω απο τον ίσκιο του αγαλματος...αυτου του αφανούς, να τον ζωντανευω, να μπαινω στο μυαλό του και να αγναντευω. Εκει να χτιζω ιστορίες του μυαλου, απο αυτές τις βολικές, που τα πραγματα τα φτιαχνεις όπως ...σε ανατριχιάζουν.
Ξερεις τι λαχταραω βρε Γυριστρουλα μου. Ενα δωμα για κανενα εξαμηνο (καλές οι γκομενες, κι η Χωρα ειναι γκομενάρα, αλλά το στεφανι μου ειναι η Αθηνα μου, και δεν το ...παταω, ένα κρεβάτι που και που και εξω απο την πορτα), εκει στο Ναυτικό Μουσείο, με ένα μεγάλο παραθυρο, να αραξω, να ...χαζευω, να φτιαχνω τα παραμυθια μου, και να ζω τα πάθη του γεναιοδωρου (σε παραμυθια) μυαλού μου.
Μπα μπα! Τι διαβάζω εδώ; Στον Αφανή Ναύτη; Κατερίνα,παιδί μου, είναι ιερός χώρος αυτός, δεν στο είπανε; Ξέρεις τι πρώτα φιλιά έχει δει αυτός ο γερο ναύτης; Γι'αυτό δεν ξεκολλάει από κει αν κι είναι χρόνια έτοιμος για μπάρκο. Αν ξαναβρεθείς εκεί ειδοποίησέ με εγκαίρως, κερνάω καφέ στον πλάτανο.
Για το δώμα τώρα,να σου προξενέψω κανένα Γουλανδρή να στο αγοράσει, γιατί αυτές οι ιδιοκτησίες μόνο γι' αυτούς είναι. Αν βολεύεσαι πάντως με κανένα κονάκι, κάτι θα κάνουμε...
'Οσο για την Αθήνα σου, μην ανησυχείς, δεν θα μείνει μόνη, την έχουμε αγαπήσει κι άλλοι...
γλυκύτατα... πανέμορφα... και τα δύο. και το στιγμιότυπο και το κειμενάκι
Ναί, είστε τυχεροί. καλά κάνεις που δεν το ξεχνάς. Αλλά τυχερά είναι και τα παιδιά που έχουν κοντά τους ανθρώπους σαν εσένα...
ΤΑΣΙΑ ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΟ ΚΟΡΘΙ. ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ. ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΕΙΣ ΚΟΝΑΚΙΑ. ΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ Ο ΨΗΛΟΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΔΕΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΑ ΄΄ΧΑΖΕΜΑ΄΄.ΟΥΦ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΟΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ, ΧΩΡΑ, ΧΩΡΑ!
Ξενιτεμένο πουλί, καλό μου περιστέρι, η ξενιτιά σε χαίρεται και γίνηκέ σου ταίρι.
( Κάτι άλλο θα ήθελα μάλλον να γράψω, αλλά οίστρος είναι αυτός, ξέρεις πότε σου χτυπάει την πόρτα;
Πολλά φιλιά, περιστεράκια!)
Γυριστρούλα καλώς σας ξαναβρίσκω. Ολα πήγαν καλά μα είμαι μέσα με ένα μήνα αναρρωτική άδεια. Ο κουζουλός όμως, σε μένα αναφέρομαι, σκέφτομαι να πάω σχολείο μετά 15 μέρες.....Ομορφο το περιεχόμενο της ανάρτησής σου. Ομορφιά που μόνο εκπαιδευτικοί έχουν την προνομία να απολαμβάνουν.
Στις εκλογές πήγα πολύ καλά. Οι συνάδελφοι με τίμησαν κι εγώ αυξάνω τη συνείδηση της ευθύνης....
λορελάη, το καταθέτω στην κοινή τράπεζα να αξιοποιηθεί από όσους ξέρουν να κάνουν τις όμορφες στιγμές αιώνιες. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις κτισμένο μέσα σε ένα ποίημα...
ΔΗΜΗΤΡΟΟΟΟ! Αφού φεύγουν οι ντόπιοι κι αφήνουν τα τραπεζάκια μέσα έξω άδεια, τι να κάνω κι εγώ; Φύσει γαρ υπάρχει τοις παρούσι τα των απόντων...
Άσε που αυτή η συγκεκριμένη Κατερίνα μας ταιριάζει ως θαμώνας στα τραπεζάκια και ψηφοφόρος του ψηλού.
Η Χώρα μ' αυτά που λέει και κάνει για πρόσφυγες και κατατρεγμένους δεν θα της "έκανε αυτιά".
Φιλιάαα
διονύση μου γλυκέ, που καλλιεργείς τις ψυχές των παιδιών με ποίηση και ελάχιστες τσαπιές σε ώρα ανάγκης μόνο, στο έχω ξαναπεί; Είσαι μόνιμος κάτοικος Κορθίου καιρό τώρα. Κάτι βράδια σε λέσχες και σινεμά, κάτι απογεύματα στα τραπεζάκια, στην τάξη τα πρωινά με τους ποιητές σου παραφυλάς σα βούδας μη σκοτώσω κανένα... Βρε συ, πανταχού παρών είσαι...
Δημήτρη Σπυρόπουλε, συνάδελφε, σιδερένιος και σιδεροκέφαλος. Πάντα με τέτοιο σθένος να δίνεις και να κερδίζεις όλες τις μάχες. Να προσέχεις όμως και λίγο...
Φιλιά!
... ΜΗ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ... ΓΙΑΤΙ Θ' ΑΝΕΒΟΥΝ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΑΦΙΩΝ-Π0Υ ΑΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΟΙΚΟΠΕΔΑ- ΚΑΘΩΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΩΝ ΚΟΝΑΚΙΩΝ.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΟΛΑ ΟΙ ΑΝΔΡΙΩΤΕΣ,
ΟΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ... ΤΡΕΙΣ ΚΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ, ...ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΨΗΛΟ :)*
ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!
ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
* ...ΚΑΙ ΠΑΡΕΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ!
Ταξιδευτή,καλησπέρα! Ε, γιατί όχι, ας τα αγοράσει κάποιος που αγαπάει το νησί και θέλει να ζήσει εδώ, δεν πειράζει. Δεν είναι το παν η κατοίκηση ενός τόπου από τους γηγενείς του.
Εσύ να αξιοποιήσεις το κονάκι σου είπαμε!
έκανα αίτηση μετάθεσης, γι'αυτό ρωτάω..
Promang; Αίτηση μετάθεσης; Για εδώ; Χαχαχα! Ξέρω μια ψυχή που θα κάνει κάτι χαρές! Βρε συ μην τα λες αυτά και θα περιμένουμε με το...φτυάρι κάθε δυστυχή καινούριο φιλόλογο. (Πρωί πρωί γελάω, να 'σαι καλά...)
Post a Comment