Σαββατόβραδο με τη λέσχη ανάγνωσης.

Σάββατο βράδυ καταχείμωνο. Βροχή, αέρας, κρύο, κι όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους μπροστά στην τηλεόραση. Ελάχιστοι έχουν τη γενναιότητα να κουκουλωθούν με παλτά και αδιάβροχα και να μπουν σε κάποιο από τα λίγα μαγαζιά που μένουν ανοικτά.
Μόνο καμιά δεκαριά πιτσιρίκια με ροζ μαγουλάκια από το κρύο, μπαίνουν βιαστικά σε ένα σκοτεινό και έρημο σχολικό κτίριο. Μια αίθουσα στο ισόγειο δεν είναι σκοτεινή. Μια όμορφη αίθουσα γεμάτη φως, ζεστασιά, μοντέρνα έπιπλα και μηχανήματα και πολλά καινούρια και παλιά βιβλία. Μπαίνουν και, περιμένοντας να έρθουν όλοι, χαζεύουν τα βιβλία, τα παίρνουν στα τραπέζια, τα φυλλομετρούν...

Ήρθαν όλοι, αρχίζουμε. Ανοίγουν χειρόγραφα δίπλα σε βιβλία, αρχίζουν να μιλάνε, να διαβάζουν, να σχολιάζουν, να γελάνε. Ο Όλιβερ Τουίστ παρών με το τριμμένο του ρούχο και το κασκέτο του. Η Άννα Φρανκ με το θλιμμένο της βλέμμα δικαιωματικά βρίσκει πάντα μια θέση στις εφηβικές παρέες. Το αστόχαστο βασιλόπουλο από το παραμύθι χωρίς όνομα μια χαρά βολεύτηκε στις αναπαυτικές καρέκλες και κείνα τα παιδιά από τα ψηλά βουνά του Παπαντωνίου μπόρεσαν να ζεστάνουν τα ξυλιασμένα χέρια τους στο τελευταίου τύπου κλιματιστικό μας. Α, και κάτι παιδιά που κατάφεραν να κλείσουν ένα ρυπογόνο εργοστάσιο συνωστίζονται εκεί στα πίσω καθίσματα.

Αυτό κανονικά λέγεται λέσχη ανάγνωσης, εγώ το λέω τόπο συναντήσεων με βιβλία, ήρωες και παιδιά. Μάλλον όμως είναι μια κλεμμένη εικόνα από το πιο όμορφό μου όνειρο. Αυτό για τα πιο κρύα χειμωνιάτικα βράδια της ζωής μου.