Tuesday, November 17, 2009

Μια παλιά ομιλία για επίκαιρα θέματα


Τώρα που ανάβει η διαβούλευση περί παιδείας και εν μέσω εξαγγελιών που αλλάζουν το τοπίο στην εκπαίδευση- αν γίνουν νόμος- έβγαλα από το συρτάρι μου μια ομιλία μου σε μια γενική συνέλευση του κλάδου, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Για την ιστορία του πράγματος, η αλήθεια είναι ότι περίμενα αντιδράσεις, αποδοκιμασίες, ου ου, αλλά είχα εισπράξει θερμότατο χειροκρότημα, ήρθαν πολλοί και με συγχάρηκαν συγκινημένοι, ακόμα κι από αυτούς που λογικά έθιξα μ' αυτά που είπα. Και μετά συνεχίστηκαν όλα κανονικά και όλοι πήγανε και ψηφίσανε αυτούς που ψηφίζουν πάντα κι εγώ ούτε που ρώτησα πόσους ψήφους είχα πάρει. Τη δημοσιεύω, για να δηλώσω και πάλι πως ανήκω στην ίδια παράταξη των "ιδιωτών" και να μη με υπολογίζουν τώρα που κτυπάνε πάλι τα τύμπανα του πολέμου. Άσε που φαίνεται πως ορισμένα από όσα ζητούσα τότε είναι στην ατζέντα της νέας κυβέρνησης, με όλες τις επιφυλάξεις, φυσικά.

"Αναρωτιόμουνα πριν ανεβώ σ' αυτό το βήμα ως τι θα σας μιλήσω. Τι εκπροσωπώ; Η παράταξη που με φιλοξενεί στο ψηφοδέλτιό της, γνωστή ανέκαθεν για τον πλουραλισμό και τη δυσανεξία της στις αυστηρές γραμμές, δεν μου ζήτησε καμιά προσαρμογή, καμιά έστω "ευέλικτη" συμμόρφωση με θέσεις, προγράμματα, στόχους. Δέχτηκε να εκφράζω τη δική μου άποψη, όπως την εκφράζω, αυθόρμητα, περιγραφικά κι ελπίζω όχι γραφικά. Έτσι λοιπόν, αν δεν θέλω να εκφράζω μόνο τη δική μου ασήμαντη ατομικότητα, θα ήθελα να μπορούσα να εκπροσωπήσω τους απέχοντες, απεργοσπάστες, αδιάφορους, ιδιωτεύοντες συναδέλφους μου.
Συνάδελφοι, τίποτε δεν με προσδιορίζει καλύτερα απ' αυτόν τον όρο ιδιώτης, με όλο το εύρος της έννοιας από αρχαιοτάτων χρόνων. "Ουκ απράγμων, αλλ' αχρείος" που έλεγε κι ο Περικλής.
Τα τελευταία χρόνια δεν κατεβαίνω σε εθιμικές απεργίες, γιατί τις θεωρώ εντελώς ατελέσφορες και μόνο ωφέλιμες για τον κρατικό προϋπολογισμό και άλλοθι για έναν συνδικαλισμό που χάνει όλο και περισσότερο τη δυνατότητά του να πείθει.
Έρχομαι στις συνελεύσεις με βαριά καρδιά, ξέροντας λίγο πολύ τι θα ακούσω και νιώθοντας όλο και πιο συμβιβασμένη, κάθε φορά που αναπνέω τον επαναστατικό αέρα των εισηγήσεων. Λες και γύρισα στα φοιτητικά αμφιθέατρα του τέλους του '70. Μόνο που είμαι πια πολύ μεγάλη για να αντέξω σε τέτοια ύψη. Συνήθισα εδώ στα χαμηλά...
Δεν έχω λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα και δεν θα έκανα ιδιαίτερα στους μαθητές μου, ακόμα κι αν δεν είχα να φάω. Αυτή είναι η μόνη επανάσταση που μου απέμεινε. Τόσα χρόνια είναι κοινό μυστικό πως πολλοί από μας πλουτίζουν από ιδιαίτερα σε μαθητές τους και τροφοδοτούν ένα παρασιτικό κύκλωμα τέτοιων πελατειακών σχέσεων, που θα έκαναν το Γιοσάκη αρσακειάδα. Μόνο λίγοι φροντιστές το καταγγέλλουν γιατί τους κλέβουν το...παντεσπάνι.
Τόσα χρόνια βλέπω στα σχολεία δίπλα σε άξιους συναδέλφους μια μειοψηφία απαράδεκτων εκπαιδευτικών, που πολλοί από αυτούς, όχι μόνο δεν είναι ικανοί να σταθούν σε μια τάξη επιστημονικά και παιδαγωγικά- ποιος μπορεί πια να ισχυριστεί ότι είναι με τόση επιμορφωτική στασιμότητα- αλλά αποτελούν πραγματική απειλή για την ψυχική και πνευματική υγεία των μαθητών τους και του σχολικού περίγυρου. Έχω δει διευθυντές, μαθητές, γονείς, καθηγητές, σε απόγνωση. Συνήθως ηπληγή κακοφορμίζει και κρατάει χρόνια αιχμάλωτη την εκπαιδευτική κοινότητα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει μηχανισμός άμυνας και προστασίας εκπαιδευτικών και μαθητών.
Τόσα χρόνια ακούω ότι η αξιολόγηση θα είναι ένας μπαμπούλας για την ελευθερία των εκπαιδευτικών, θα χειραγωγήσει το δάσκαλο, θα τον κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Είναι τόσο δύσκολο να διατυπώσουμε πέντε προτάσεις για το πώς θα το αποφύγουμε αυτό, βασισμένοι στη διεθνή πρακτική; Τους ρωτήσαμε τους μαθητές που αξιολογούμε χωρίς κανένα ενδοιασμό, πόσο ανελεύθεροι αισθάνονται;
Η αξιολόγηση είναι ο μόνος επιστημονικά αποδεκτός τρόπος για τη βελτίωση ενός συστήματος. Πώς θα βάλεις στόχους, πώς θα εντοπίσεις αδυναμίες, πώς θα καταφύγεις σε ανατροφοδοτική, επιμορφωτική διαδικασία, αν δεν αξιολογήσεις. Τον εαυτό σου, το μαθητή, το βιβλίο, τη μέθοδο κλπ κλπ.
Τώρα μας αξιολογούν οι ξένοι μέσω των μαθητών μας. Έρχονται, λέει, τελευταίοι σχεδόν σε όλα. Στα μαθηματικά, στη γλώσσα...Τελειώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση σε μεγάλο ποσοστό λειτουργικά αναλφάβητοι. Λέτε να είναι όργανα του παγκόσμιου καπιταλισμού αυτοί οι αξιολογητές; Και οι Φινλανδοί τι είναι; Τα δικά τους παιδιά;
Αυτό από μόνο του εξηγεί γιατί θεωρώ ατελέσφορες τις απεργίες. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα τόσο αναποτελεσματικό πώς να διεκδικήσει καλύτερη υποδομή, μισθούς, κοινωνικούς πόρους γενικά. Ακόμα κι αν αύριο έπεφτε πολύ χρήμα στην εκπαίδευση, θα άλλαζαν πολλά; Ο Γιαννάκης θα μάθαινε καλύτερα τη μητρική του γλώσσα; Καλύτερα μαθηματικά; Ή μήπως θα έπρεπε πάλι να τον διαβάζει η μαμά του στην αρχή κι αργότερα ο φροντιστής του;
Ας μη βιαστεί κάποιος να μου πει για το σύστημα εισαγωγής και τον ανελέητο ανταγωνισμό που προωθεί. Τώρα μιλάμε για υποχρεωτική εκπαίδευση. Το εννιάχρονο σχολείο. Μετά πράγματι, ακόμα κι αν όλα αλλάξουν προς το πολύ καλύτερο στο λύκειο, το σύστημα εισαγωγής θα τροφοδοτεί πάντα την παραπαιδεία. Εμείς πράγματι θέλουμε να αλλάξει το σύστημα; Ρεαλιστική πρόταση έχουμε, πέρα από την ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια;
Μην περιμένετε από μένα προτάσεις ολοκληρωμένες, δεν είμαι κόμμα, ούτε ομοσπονδία, ούτε καν παράταξη. Περιμένω τόσα χρόνια να ακούσω κάτι που να είναι ουσιαστικό, που να είναι αντίστοιχο της εκπαιδευτικής ιστορίας αυτού του τόπου, που υπήρξε ρηξικέλευθη και πρωτοπόρος σε δύσκολους καιρούς. Περιμένω τα επιστημονικά σωματεία να έχουν ολοκληρωμένη άποψη για το περιεχόμενο σπουδών και τη μέθοδο, να μην τα αφήνουν όλα στους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές, να μη σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις, όπως πρόσφατα η Ένωση Φιλολόγων που τα έβαλε με τους δήθεν άσχετους καθηγητές γαλλικών που θα διδάξουν ιστορία, ενώ οι δύστυχοι εκπαραθυρώθηκαν από τα σχολεία τους ξαφνικά, λες και τόσα χρόνια δεν διδάσκουμε εμείς οι φιλόλογοι παν το επιστητό, έχουμε δεν έχουμε σχέση μ' αυτό (εγώ πχ έχω διδάξει Κοινωνιολογία και Πολιτική Οικονομία). Λες και τόσα χρόνια δεν έχουμε δει τις αναθέσεις φιλολογικών μαθημάτων που έχουν οι άλλες ειδικότητες.
Τόσα χρόνια διδάσκονται τα έρμα τα αρχαία στο γυμνάσιο και φέτος ανακάλυψαν πόσο λάθος διδάσκονται. Γιατί τόσα χρόνια δεν μας λέει κάποιος το σωστό να πορευθούμε κι εμείς;
Τόσα περιώνυμα ινστιτούτα, πανεπιστήμια, ενώσεις, επιτροπές, πνευματικοί άνθρωποι, γιατί σιωπούν;
Όχι συνάδελφοι, δεν ομφαλοσκοπώ φιλολογικά. Για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης μιλάω. Γι' αυτά που μπορούν να γίνουν σχεδόν χωρίς χρήματα και να κάνουν πιο ανταγωνιστικό το "προϊόν" μας, έτσι που να μπορούμε να αξιώσουμε και να πάρουμε χρήματα γι' αυτό. Δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε εμείς από τον κανόνα του καλώς ή κακώς εννοούμενου ανταγωνισμού, της "αγοράς", κι ας μην μας αρέσει ο όρος.
Κι εμείς ως πελάτες της εκπαίδευσης, ως γονείς, πληρώνουμε ακριβά τις χαμηλές υπηρεσίες της. Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα κι απ' αυτή τη σκοπιά, πριν φτάσουμε κι εμείς οι ίδιοι να συναινέσουμε σε κάτι αντίστοιχο με την ιδιωτικοποίηση άλλων τομέων, προκειμένου να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Ποιος θα προασπίσει μια εκπαίδευση μόνο κατ' όνομα δημόσια και δωρεάν; Τα λεφτά μας να πάμε σε άλλο μαγαζί θα μας πούν οι φορολογούμενοι πολίτες και θα έχουν και δίκιο.
Τώρα θα μου πείτε, καλά, εσύ όπως μας τα λες, πρέπει να αλλάξει το σύμπαν στην εκπαίδευση, για να μπορούμε να διεκδικήσουμε αξιοπρεπή μισθό, μεγαλύτερα κονδύλια χρηματοδότησης, δικαιότερο νομοθετικό πλαίσιο;
Προς θεού, δεν είμαι τόσο μαξιμαλίστρια.
Πιστεύω ότι όσο πάει, θα αναγκαστούμε να αγωνιστούμε για όλο και στοιχειωδέστερα πράγματα, γιατί όλο και θα υποχωρούμε, όλο και θα αμυνόμαστε, καθώς θα χάνουμε το ένα κεκτημένο μετά το άλλο.
Τίποτε δεν είναι κεκτημένο, συνάδελφοι.
Μπορεί τίποτε να μη μας χαρίστηκε, μα και τίποτε δεν μας δόθηκε, μόνο και μόνο γιατί αγωνιστήκαμε, όταν δεν το υποστήριζε μαζί μας η κοινωνία.
Εμείς δεν μπορούμε να κλείνουμε τους δρόμους, να κατεβάζουμε τους διακόπτες, να σταματάμε τα μέσα συγκοινωνίας. Για να μη φτάσουμε να σταματάμε τα σχολεία από την εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί είναι το μόνο που πονάει, πρέπει να βρούμε τρόπο να μην πηγαίνουμε για μάθημα και να είναι τόσο σημαντικό, όσο και να μην έχουμε ρεύμα, αλλιώς πρέπει να βρούμε άλλο τρόπο να παλέψουμε. Και ίσως είναι καιρός να βρούμε αυτόν τον άλλο τρόπο, πριν να είναι πολύ αργά.
Παρόλο αυτό το ζοφερό τοπίο που σας περιέγραψα, εγώ ελπίζω.
Σε τι;
Σε μας.
Σε μας τους ιδιώτες.
Σ' αυτόν τον κοιμισμένο γίγαντα της εκπαίδευσης.
Σ' αυτόν τον άνθρωπο που αν δεν έδινε την ψυχή του κάθε μέρα, θα είχε κλείσει το μαγαζί προ πολλού.
Σ' αυτόν που τον είχα χάσει τόσα χρόνια ζώντας σε ένα μικρό νησί και βλέποντας όλο και νεότερους συναδέλφους και όλο και για λιγότερο χρόνο.
Και πράγματι δεν περίμενα τόσα πολλά.
Δεν περίμενα να έχει αντισταθεί τόσο πολύ στην παραίτηση, στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, στον ωχαδελφισμό.
Πραγματικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα.
Ελπίζω όχι και για σας, τους υπεύθυνους εκπροσώπους μας.
Εσείς οφείλετε να ξέρετε ότι όλη αυτή η ιδιώτευση, όλη αυτή η απογοήτευση των συναδέλφων, δεν είναι βόλεμα, εφησυχασμός, αδιαφορία.
Από τη στιγμή που θα το κατανοήσετε αυτό και θα αρχίσετε να ρωτάτε τους καθηγητές στα σχολεία για τη δική τους γνώμη, τα δικά τους προβλήματα και τις λύσεις που εντοπίζουν στο χώρο της δουλειάς τους, ίσως πάψετε να μιλάτε τόσο ξένη σε μας γλώσσα.
Ίσως πάψετε να υιοθετείτε γραμμές και θέσεις ξένες προς εμάς, γενικόλογες, εξόχως πολιτικές, ελάχιστα εφαρμόσιμες.
Ίσως τότε να κάνουμε κάτι μαζί να γίνει καλύτερο αυτό που όλοι μας πονάμε, η δημόσια παιδεία."

27 comments:

Θερσίτης said...

Μόνο παλιά δεν τη βρίσκω. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Την προσυπογράφω μέχρι κεραίας. Ρώτησα ένα συνδικαλιστή μας γιατί λέμε όχι στην αξιολόγηση και μου απάντησε με τον μπαμπούλα της κομματικής κρίσης. Ε, λοιπόν, εγώ προτείνω τον μπαμπούλα του κομματάρχη επιθεωρητή. Ας έρθει, να γελάσουμε. Αλλά μέχρι τότε θα κλαίμε με τα χάλια των εκπαιδευτικών που δεν έχουν ποτέ αξιολογηθεί, ενώ κάθε μέρα αξιολογούν γραπτά, προφορικά, συμπεριφορές και διαγωγές. Ουστ ανάξιοι υποκριτές, νεκροθάφτες του δημόσιου σχολειού!

Διονύσης Μάνεσης said...

Αχ!
Μπορεί κι εγώ να προσυπογράφω την ομιλία, όμως εκείνο το " Και μετά συνεχίστηκαν όλα κανονικά και όλοι πήγανε και ψηφίσανε αυτούς που ψηφίζουν πάντα κι εγώ ούτε που ρώτησα πόσους ψήφους είχα πάρει." πολύ με πείραξε, αυτή η στάση που υπογραμμίζει τη σχέση μας με τα λόγια και τα έργα, με το εύκολο και το δύσκολο και κοπιαστικό.
Μονότονο, ναι, αλλά εκεί, ας σφυροκοπάμε στο ίδιο αμόνι, που λέει κι ο ποιητής.

gyristroula2 said...

θερσίτη μου, τώρα που άρχισαν πάλι τα γνωστά όργανα, τα μεγάλα λόγια και τα ξύλινα, να δούμε πώς θα πορευθεί ο κλάδος. Ποιοι θα ρίξουν πέντε σοβαρές προτάσεις στο τραπέζι, ποιοι θα βγουν στους δρόμους με την ίδια παντιέρα της άρνησης, ποιοι θα τολμήσουν να διαφοροποιηθούν. Στο τέλος θα μείνει συνομιλητής ο Μπαμπινιώτης μας, πολύ φοβάμαι, και...συνδιαμορφωτής πολιτικής. Ούτε η ΠΑΣΚ δεν στηρίζει την Διαμαντοπούλου. Χάνουνε τα ρουσφετάκια. Το ψωμί τους.

gyristroula2 said...

Ααα όλα κι όλα, διονύση, δεν περιμένεις βέβαια να αλλάξουν όλα με μια ομιλία ε; Και ποιοι ήταν στο ακροατήριο; Όχι, οι ιδιωτεύοντες, αλλά όσοι σε μεγάλο ποσοστό ενισχύουν τις κομματικές παρατάξεις και ανήκουν σ' αυτές. Πάλι καλά που δεν με γιαουρτώσανε σου λέω.

NdN said...

Γυριστρούλα η ομιλία σου ηταν εξαιρετική. Οχι μόνο το περιεχόμενο της, αλλά και μόνο που εκφωνήθηκε. Εξάλλου ακόμα και εγώ από το μακρινό Λονδινάκι ξέρω ότι στον κλάδο σας αυτοί που πηγαίνουν στις συνελεύσεις είναι μόνο αυτοί που "πρέπει" να ψηφίσουν. Τα πάντα είναι μετρημένα...μου θυμιζει εποχές συνελέυσεων στο πανεπιστήμιο.

Anwtatos said...

AVANDI POPOLO

Θανασης Ξ. said...

Γυριστρούλα καλημέρα...

Καί από την ανάρτηση (με τον εμπνευσμένο πράγματι λόγο) καί από τα σχόλια, μου φαίνεται τελικά, πως ΠΡΙΝ απ' τις προτάσεις, τα πλάνα, τις αλλαγές κλπ, κάτι πρέπει να κάνετε όλοι εσείς με τους ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ σας. Τί γίνεται εκεί βρε παιδιά;;;...

gyristroula2 said...

Το κακό, Ndn μου, είναι πως μου θυμίζουν κι ΕΜΕΝΑ φοιτητικές συνελεύσεις της εποχής μου, διαφορά μιας γενιάς από τη δική σου.
Να δούμε τώρα πόσο διατεθειμένοι είναι να έρθουν στην πραγματικότητα, να βγάλουν τις παρωπίδες και να καθίσουν σε ένα τραπέζι διαλόγου. Για το καλό της παιδείας.,

gyristroula2 said...

Promang, αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα...

gyristroula2 said...

Τι να κάνουμε, καλέ μας θανάση, λες να μπορούσαμε οι υπογράφοντες εδώ και σχολιάζοντες να κάνουμε κάτι και δεν το έχουμε κάνει; Νομίζω πάντως ότι τα τελευταία χρόνια με την όλο και μικρότερη συμμετοχή του κλάδου στις κινητοποιήσεις και την όλο και μεγαλύτερη διαφοροποίησή του σε μόνιμους και διάφορες κατηγορίες μη μόνιμων συναδέλφων, έχει τρωθεί πολύ το κύρος τους ως συνδικαλιστές. Τους έμεινε μόνο το πελατειακό...κύρος.

Anwtatos said...

Συμφωνώ απολύτως. Έτσι, οι δάσκαλοι μπορεί να εξελιχθούν σε επαγγελματικό κλαδο χωρίς επίσημη εκπροσώπηση, και φυσικά να καταφέρουν τα μέγιστα. Α, ξέχασα, δεν είναι καν επαγγελματικός κλάδος.

Λορελάη said...

Αχχχχ Γυριστρούλα μου....
να σε άκουγαν κιόλας........

το πόσο συμφωνώ το ξέρεις ήδη.

vagnes said...

)(
)(
)(
...τα πιο πάνω είναι χειροκροτήματα, κοινώς παλαμάκια, πως να τα κάνω αλλιώς...!

Υπάρχουν πάντα και σε όλους τους τομείς εύκολα και δύσκολα προβλήματα, η διαφορά μεταξύ τους είναι ότι τα δύσκολα απαιτούν περισσότερο χρόνο και φαιά ουσία για να λυθούν, κανένα δεν είναι άλυτο.
Χρόνος αλλά και φαιά ουσία υπάρχει, άσχετα αν κάποιους τους ευνοεί να το παίζουν κουτοί.
Το κυρίαρχο θέμα είναι να έχουμε (η κυβέρνηση, οι καθηγητές, οι γονείς, οι μαθητές κλπ) τη βούληση να βάλουμε ένα στόχο στην παιδεία, μετά να σκοπεύσουμε προς τον στόχο και παρά τις αποτυχημένες και άστοχες αρχικές προσπάθειες, θα έρθει σύντομα (πολύ σύντομα)εκείνη η ώρα που πετύχουμε διάνα στο κέντρο.

Αν ο στόχος πχ είναι η αξιολόγηση –που πράγματι αυτός πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος στην παιδεία- και το δύσκολο πρόβλημα είναι οι αντιρρήσεις για διάφορους σοβαρούς έως αστείους και σκόπιμους λόγους από τη μεριά των (κακών επιτρέψτε μου να πω) καθηγητών, τότε μια αναίμακτη και απολύτως ανέξοδη λύση γι αυτό το θέμα είναι η αξιολόγηση των καθηγητών να γίνεται με βάση τους βαθμούς που θα παίρνουν οι μαθητές τους στα αντίστοιχα μαθήματα.
Το ύψος των βαθμών καθορίζει και την αξιοσύνη και την ποιότητα των καθηγητών. Απαραίτητη μόνο μια προϋπόθεση, οι βαθμοί να μπαίνουν από άλλους καθηγητές με καλυμμένα τα ονόματα, όπως περίπου στις πανελλήνιες.
Ποιος καθηγητής μπορεί να μιλήσει μετά «ότι η αξιολόγηση θα είναι ένας μπαμπούλας για την ελευθερία των εκπαιδευτικών, θα χειραγωγήσει το δάσκαλο και θα τον κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας.»

Μπορεί να υπάρχουν άλλες λύσεις καλύτερες δεν λέω, εκείνο που λέω με έμφαση είναι, ότι για τα πάντα ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ, εφ όσον υπάρχει βούληση. Υπάρχει αυτή; Μάλλον ναι από όλους τους εμπλεκόμενους, πλην «ειδικών» περιπτώσεων καθηγητών και νομίζω ξέρετε όλοι σε ποιους αναφέρομαι...

Anwtatos said...

Καλά,αξιολογηθείτε εσείς,κι αφήστε μας εμάς στην ησυχία μας.

gyristroula2 said...

promang, ξέρεις ως φιλόλογος υποθέτω τι σημαίνει κυριολεκτικά επάγγελμα, οπότε κρίνε μόνος σου αν είμαστε, πόσοι από μας, και σε ποιο βαθμό.
Όσο για την ησυχία μας, πού την είδες; Μόνο οι αναίσθητοι νιώθουν ήσυχοι σε τέτοιους καιρούς.

gyristroula2 said...

λορελάη, το ξέρω πώς δεν το ξέρω...
γράφεις εσύ και μιλάω εγώ.
Κάτι μου λέει πάντως ότι κάποιοι έχουν καταφέρει να ακούσουν. Για να δούμε...

gyristroula2 said...

vagnes! Τα πιο εύηχα χειροκροτήματα είναι αυτά!
Η αξιολόγηση όπου γης αξιολογεί τα αποτελέσματα ενός έργου, όχι την... παράσταση που θα δώσει ο καθένας σε μια τάξη.
Οι βαθμοί, όταν είναι αντικειμενικοί- συγκριτικά δείχνουν αποτέλεσμα, πχ ένα παιδί που ήταν του 10, όταν μου ήρθε και τώρα είναι του 11, είναι καλή ένδειξη για τη δουλειά μου, αλλά ένα παιδί, που με κεκτημένες δυνατότητες και μέσα, ήρθε σε σένα με 20 και παραμένει, δεν μπορεί να είναι ένδειξη ότι κάνεις καλή δουλειά, μπορεί να μην κάνεις και τίποτα.
Τελικά, η αξιολόγηση γίνεται με κριτήριο την επίτευξη των στόχων, του συγκεκριμένου μαθήματος, της συγκεκριμένης διδασκαλίας, του αναλυτικού προγράμματος κλπ.
Και δεν γίνεται για να βαθμολογήσει, να τιμωρήσει, αλλά πρώτιστα να βελτιώσει. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, ένα παιδί στην Τρίτη λυκείου να μην γνωρίζει στοιχειωδώς τη σύνταξη, το λεξιλόγιο, τη δομή της ομιλούμενης γλώσσας- όπως διαπιστώνεται κάθε χρόνο στις πανελλαδικές- αν και δεν έχει σοβαρό μαθησιακό πρόβλημα, και να μην "φταίει" κανείς δάσκαλος από την Α΄δημοτικού μέχρι τώρα. Να μην φταίνε οι μέθοδοι, τα βιβλία, το πρόγραμμα...το σύμπαν. Δεν μπορεί να ησυχάζουμε, να καθεύδουμε όλοι εμείς που πληρωθήκαμε για να του μάθουμε αυτή τη ρημάδα τη γλώσσα του.
Την καλημέρα μου εκεί στα όμορφα Γιάννενα.

Anwtatos said...

Γυριστρούλα,ξέρεις ότι σε εκτιμώ (αν και αυτό δε σημαίνει και τίποτε) και σε θεωρώ πολύ καλή φιλόλογο,αλλά δυστυχώς η αξιολόγηση στη χώρα μας είναι συνδεδεμένη με τις ανατριχιαστικές εποχές των επιθεωρητών που έκαναν "ντου" στην τάξη με ύφος μπαμπούλα και των "σχολικών συμβούλων" που έρχονταν να σε "δουν", και μετά έπρεπε να κεράσεις ταβέρνα...
Στο αποκεντρωμένο σχολείο που,δυστυχώς, έρχεται ακάθεκτο, η αξιολόγησή μας θα γίνεται από δημάρχους και κοινοτάρχες, που θα προωθούν τα δικά τους παιδιά..όπως πάντοτε γινόταν.
Ως τώρα, έβαζαν στα δημόσια σχολεία τα δικά τους παιδιά σε θέση ωρομισθίων, όταν αποκτήσουν πλήρη εξουσία θα αφηνιάσουν..

ΥΣ: Αλήθεια,ποια άλλη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων (μη φρικιάτε- τεχνικά είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι) αξιολογείται ή επιζητεί την αξιολόγηση - καρατόμησή της με τόσο πάθος;

vagnes said...

...μα γυριστρούλα μου το πρόβλημα είναι οι καθηγητές που αρνούνται να αξιολογηθούν.
Η μέθοδος που προτείνω (που λέω πως μπορεί να υπάρχει και καλύτερη και να συνοδευτεί και με άλλες διαδικασίες)) διώχνει όλα τα επιχειρήματα όσων λειτουργών (και όχι δημοσίων υπαλλήλων) νομίζουν πως η αξιολόγηση έχει σαν σκοπό να τους εγκλωβίσει σε παιχνίδια της εξουσίας. Η αρχή μπορεί να γίνει από κει.
Ενα καλό φροντιστήριο διαφημίζεται μέσω της βαθμολογίας των επιτυχόντων μαθητών του και έτσι αποκτούν φήμη και πελατεία τόσο το φροντιστήριο όσο και οι καθηγητές που διδάσκουν σ αυτό, γιατί αυτό δεν μπορεί να ισχύει και στους καθηγητές σαν ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της αξιολόγησης μιας προσπάθειας;
Είναι δυνατόν να επιφέρει ζημιά η πρόταση μου (περισσότερη απ ότι επιφέρει η άρνηση όποιας αξιολόγησης) στο εκπαιδευτικό έργο;

Bad Wolf said...

Καλημέρα Γυριστρούλα!

Ο Θανάσης στο μπλογκ του (http://thanosx.blogspot.com)και στο πιο πρόσφατο άρθρο του περιγράφει και αναλύει εύστοχα τις ρίζες του κακού σε σχέση με το δημόσιο τομέα.Καταφέραμε στο Ελλαδικό κράτος να εξυψώσουμε σε υπέρτατη αξία τη θέση στο δημόσιο.Από κει και πέρα μας πήρε ο κατήφορος.

Είναι φοβερή η στενομυαλιά των καθηγητών,η έλλειψη κατάρτισης,η έλλειψη στόχου.Εδώ φτάσαμε στο σημείο να έχουμε αιματηρά επεισόδια μέσα σε σχολεία και το μόνο που μας νοιάζει είναι αν θα πάρουμε το επίδομα των 150 ευρώ.

Πριν από μία βδομάδα πήγα στο Μέγαρο μουσικής σε μια εκδήλωση για τις βιβλιοθήκες.Οι καλεσμένοι που μίλησαν ήταν καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων και δύο διευθυντές βιβλιοθηκών από Αμερική και Δανία.Η Αμερικανίδα σηκώθηκε κι έκανε μια παρουσίαση καθ'όλα εκπαιδευτική.Και ο τρόπος παρουσίασης και αυτά που έλεγε με έκαναν να την ζηλέψω.Μας μίλησε για τους τρόπους με τους οποίους στη βιβλιοθήκη της φέρνουν την κοινότητα κοντά στο διάβασμα,κάνουν εκδηλώσεις για νέους,στοχεύουν στην καλλιέργεια δημιουργικού πνεύματος.Μία βιβλιοθήκη όπου το κοινό από δέκτης μηνυμάτων γίνεται παραγωγός έργου.Τέλος αναφέρθηκε στις νέες τεχνολογίες και είπε ότι σε μια κοινωνία όπου οι νέοι ειδικά χρησιμοποιούν κινητά και υπολογιστές,οι βιβλιοθήκες πρέπει να ψηφιοποιούν το υλικό τους και να εμπλέκουν τους νέους σε δραστηριότητες ανάγνωσης και παραγωγής λόγου.

Η αντίδραση των παρευρισκομένων;

Φρικίασα όταν από το κοινό μίλησε ένας ευρωβουλευτής,ο οποίος με ευφράδεια και μελοδραματισμούς που θα ζήλευε ο Σικελιανός,καταδίκασε το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα...Εν ολίγοις πολλοί καθηγητάδες κατηγόρησαν τους ξένους ομιλητές ότι δεν μίλησαν για τους κινδύνους του διαδικτύου και πώς θα προστατευτούν οι νέοι από αυτό!

Δεν είχαν ακούσει καν τις εύστοχες προτάσεις των ξένων βιβλιοθηκονόμων.

Εκείνη τη στιγμή έγινε καθαρή η αντίθεσή μας με τους ξένους.Όχι,δεν πιστεύω ότι η εσπερία έχει πάντα δίκιο,αλλά στην εσπερία από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού εκπαιδεύουν τα παιδιά στη σύνθεση,ανάλυση,προβληματισμό,τεκμηρίωση γνώμης.Εδώ εμείς στην παπαγαλία.Εκείνοι στη γνώση που κτίζει το παιδί,εμείς στη διδασκαλία του παντογνώστη καθηγητή.

Τα πανεπιστήμιά μας είναι επανδρωμένα στην πλειοψηφία τους από ανθρώπους που ξέρουν μόνο να παπαγαλίζουν και να ζεσταίνουν τις πολυθρόνες τους.Με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διδάξουν τρόπους προσέγγισης της γνώσης ως προσωπικής εμπλοκής και περιπέτειας.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι να πληρωθούν οι υπερωρίες και να εγκρίνουν αποσπάσεις,αυτό διαλαλούν ως επιτυχία στις συνδικαλιστικές συνελεύσεις τους.

Πέρσι στα επεισόδια του Δεκεμβρίου,ενώ εισέπραξα αδιαφορία από συναδέλφους σε Λευκάδα,Βόνιτσα και Αγρίνιο(κάποιοι δεν είχαν καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει),άκουσα το καλύτερο σχόλιο της όλης κατάστασης που ζούμε και στα σχολεία και στην κοινωνία από μία ΄βολεμένη΄και αποκατεστημένη νοικοκυρά:πώς να προοδέψει μία χώρα όταν με τα ρουσφέτια και την αναξιοκρατία σπρώχνει τα καλύτερα μυαλά να φεύγουν στο εξωτερικό;

Το σκηνικό θυμίζει πνευματικά Τουρκοκρατία, κι είναι πιο τρομακτική από την καταπίεση του κατακτητή η προσωπική επιλογή του νεοπλουτισμού που καλλωπίζει ένα ψυχικό και πνευματικό κενό.

Συγγνώμη που παρεσύρθην κι έγραψα πολλά..Καλή μέρα και με το καλό κι άλλα τέτοια ωραία ξυπνητικά άρθρα!

gyristroula2 said...

promang, αυτά τα κινδυνολογικά περί αξιολόγησης τα ακούμε επί 30 χρόνια σχεδόν και το μόνο καταστροφικό που συμβαίνει είναι η όλο και χειρότερη δημόσια εκπαίδευση. Όσο κι αν δεν μας βολεύει, πρέπει να παραδεχτούμε πως πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα που κανείς δεν το ελέγχει ως τέτοιο, αλλά όλο ζητάει πόρους και κονδύλια, διορισμούς και υποδομή, που κανείς δεν ξέρει πώς και με τι αποτέλεσμα χρησιμοποιούνται. Στοιχειώδης κοινωνική αυτοπροστασία επιβάλλει να μπει πια τέλος σ' αυτό. Μην το βλέπεις συντεχνιακά. Κι εσύ πληρώνεις φόρους κι εσένα το παιδί σου θα πάει σχολείο. Κι όσο για το ποιος θα αξιολογεί κι αν θα είναι οι δήμαρχοι και τα ρουσφέτια, αφού δεν έχουμε προτάσεις εμείς οι ίδιοι είμαστε στο έλεος των κυβερνώντων, έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

gyristroula2 said...

Ειλικρινά, vagnes, έχω φτάσει πια στο σημείο να πιστεύω ότι και μια άδικη αξιολόγηση είναι προτιμότερη από την ανύπαρκτη, γιατί θα μας κινητοποιήσει, θα μας βάλει στη διαδικασία να υπερασπίσουμε τη δουλειά μας, το σχολείο, θα αναδείξει δυνάμεις συλλογικής εκπροσώπησης που θα είναι πια αναγκαίες για λόγους εξισορρόπησης. Τελοσπάντων, θα ταραχθούν τα λιμνάζοντα ύδατα.
Δεν περιμένεις φυσικά να το ζητήσουμε εμείς ως κλάδος, εμένα μου αρκεί να μην το πολεμήσουμε λυσσαλέα, να μην το μποϋκοτάρουμε, όπως τόσα άλλα στο παρελθόν.

gyristroula2 said...

bad wolf, συνάδελφε, καλώς όρισες.
Συμφωνώ με τις πικρές σου επισημάνσεις. Ζηλεύω που πήγες στο Μέγαρο και το παρακολούθησες αυτό και σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση. Αυτά με κάνουν να ελπίζω. Οι άνθρωποι της εκπαίδευσης που διψάνε για επιμόρφωση και σπεύδουν να παρακολουθήσουν όλες τις εκδηλώσεις που έχουν τέτοιο περιεχόμενο.
Να είσαι καλά, καλή συνέχεια.

vagnes said...

...αυτοί που δεν το θέλουν δεν το ζητάνε φυσικά, αν και αυτοί που το θέλουν δεν το ζητάνε πώς θα πείσουν τους άλλους να μην το πολεμάνε λυσσαλέα;
Έλα ντε

gyristroula2 said...

vagnes, όπως είδες αυτή η ομιλία απευθύνθηκε κάποτε σε μια γενική συνέλευση με αυτό το αίτημα, ζητήθηκε η ψήφος των συναδέλφων και δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το έκανα αυτό. Από κει και πέρα κι εγώ το θεωρώ δονκιχωτικό και γραφικό να επιμένεις και δεν συνεχίζω. Πιστεύω όμως πολύ στον κοιμισμένο γίγαντα, που δεν επωφελείται από αυτό το χάλι της εκπαίδευσης και δεν συναινεί στις συντεχνιακές λογικές των συνδικαλιστών, αλλά είναι δύσκολο αυτός ειδικά να αναζητήσει συλλογική έκφραση και εκπροσώπηση.

vagnes said...

...όπα όπα γιατί παρεκτράπηκες!
το σχόλιο μου δεν αφορά εσένα, αφορά όλους όσους λένε πως θέλουν την αξιολόγηση, αλλά όταν έχουν συνέλευση για το θέμα προτιμούν να είναι απόντες...!

Δον ξέρω πως είμαι, γραφικός όμως...

...δεν θα αφήσω πάντως, σε ότι με αφορά, μια παρεξήγηση να χαλάσει μια φιλία...

gyristroula2 said...

Eεεεεϊ! vagnes, μαζί γράφουμε; Κι εγώ το δονκιχοτικό και το γραφικό για μένα τα έλεγα! Είπα ότι δεν επέμεινα ακριβώς γιατί ένιωσα γραφική. Καμία σχέση με σένα, φίλε μου.
Μα γιατί να παρεξηγηθώ, τι κακό μου είπες;;;;
(αχ, το άψυχο το γραπτό τι κάνει καμιά φορά ε;)

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...