Wednesday, September 30, 2009

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;


Με αφορμή τον ωραίο διάλογο που ξεκίνησε ο θερσίτης, παίρνω τη σκυτάλη, για να μιλήσω κι εγώ για το επίμαχο ζήτημα της διδασκαλίας της γλώσσας.
Κοινή διαπίστωση όλων μας, τα προβλήματα στο γραπτό λόγο των μαθητών, σε όποια τάξη κι αν τους παραλάβουμε. Ε, λοιπόν όχι, δεν είναι έτσι. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, (πχ, δυσλεξία) και όσα παιδιά μεταναστών ήρθαν πρόσφατα στη χώρα μας, τα υπόλοιπα είναι τόσο γλωσσικά καταρτισμένα, ΟΣΟ ΚΑΛΑ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥΣ, σε όλες τις τάξεις και τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το ανέκδοτο για συνωμότες εναντίον της μόρφωσης των μαθητών, εμείς είμαστε οι ολετήρες και οι σωτήρες του γλωσσικού επιπέδου των μαθητών μας.
Επίσης, καιρός να παραιτηθούμε κι από το άλλο εύκολο άλλοθί μας, που κι εγώ κατά καιρούς το έχω καταβολευτεί, ότι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των γονιών φταίει, εν είδει πεπρωμένου, για το χαμηλό γλωσσικό επίπεδο των παιδιών τους. Λες και δεν είναι ΑΥΤΟΣ ακριβώς ο ρόλος μας, να αίρουμε μέσω της παιδείας, τις κοινωνικές ανισότητες και να μην αφήνουμε το "σπίτι" να κάνει ή να μην κάνει τη δική μας δουλειά.
Ας περιαυτολογήσω λίγο: Ήμουν ένα χωριατάκι αγρίμι, από ένα χωριουδάκι 10 σπιτιών, δυο ώρες μακριά από σχολεία,μαγαζιά, ηλεκτρικό, αυτοκίνητο, με γονείς που μόνο ο ένας τελείωσε το δημοτικό, με μόνο βιβλίο στο σπίτι τον Καζαμία, και με γλωσσικό επίπεδο τα "αντριώτικα", που έγραψα στην ανάρτηση του Γιώργου και κανείς δεν τα κατάλαβε, και στο σχολείο έμαθα ελληνικά και νέα και αρχαία, χωρίς φροντιστήρια και βοηθήματα, χωρίς καν να είμαι τέρας εξυπνάδας. Αν εγώ δεν μπορώ σήμερα να κάνω για τα παιδιά των άλλων αυτό που σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και με ελάχιστη παιδαγωγική κατάρτιση, έκαναν για μένα οι δάσκαλοί μου, καλύτερα να παραδεχθώ ότι πρέπει να αλλάξω επάγγελμα.
Ευτυχώς πάντως, κάποιοι μπορούν. Παρέλαβα από το δημοτικό μια Πρώτη γυμνασίου φέτος στη Γλώσσα, αποτελούμενη στην ολότητά της, σχεδόν, από παιδιά οικοδόμων, τεχνιτών,εργατών,αγροτών, που το πολύ να εχουν τελειώσει ένα λύκειο, ο ένας ή και οι δύο γονείς. Τα πρώτα κείμενα που πήρα στα χέρια μου έχουν στην πλειοψηφία τους το επιθυμητό γλωσσικό επίπεδο, ορθογραφία, στίξη, σύνταξη, παραγραφοποίηση, ωραία γραφή. Και ήταν έκπληξη ευχάριστη, αλλά καθόλου τυχαία. Ένας δάσκαλος δούλεψε καλά δυο χρόνια, όπως μου είπαν ΟΛΑ τα παιδιά. (Συγχαρητήρια, συνάδελφε Γιάννη Μακρυγιάννη, που τώρα είσαι κάπου στην Αθήνα και πιθανόν δεν θα σε δω ποτέ στη ζωή μου)
Θα μου πείτε υπεραπλουστεύεις, γενικεύεις, κατηγορείς συλλήβδην για ανικανότητα τους ομοτέχνους σου. Ναι, τα δύο πρώτα ισχύουν, γιατί μια ανάρτηση δεν μπορεί παρά να είναι έκφραση γνώμης και εμπειρίας, χωρίς τις επιστημονικές περγαμηνές άρθρου ή μελέτης, όμως δεν ισχύει το τρίτο.
Δεν πιστεύω ότι οι συνάδελφοί μου είναι ανίκανοι για αποτελεσματική γλωσσική διδασκαλία, απλώς παγιδεύονται στην καθεστηκυία τάξη, συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της ιεραρχίας, του αναλυτικού, του εγχειριδίου. Δεν αυτενεργούν, δεν οργανώνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους με βάση τις ανάγκες των μαθητών, δεν εμπιστεύονται το ένστικτό τους. Κι έτσι, αν ακολουθήσει κανείς τα ειωθότα, διδάσκει σχολικό εγχειρίδιο κι όχι γλώσσα, όπως σοφά μου είπε ο θερσίτης.
Να λοιπόν μερικά κόλπα που με έχουν βοηθήσει πολύ να υπερβώ το σκόπελο της τυποποίησης:
1. ΔΕΝ μένω πιστή στο βιβλίο. Κρατάω μόνο όσες ασκήσεις και κείμενα υπηρετούν το στόχο, χωρίς όμως να βομβαρδίζω τα παιδιά με άπειρες φωτοτυπίες γλωσσικών ασκήσεων. Μέτρο, έλεγχος με τεστάκια και...πάμε παρακάτω.
2. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ με ενδιαφέρει πολύ. Όχι γραμματική για τη γραμματική, συντακτικό για το συντακτικό. Όλα αυτά, αν δεν υπηρετούν τον ΓΡΑΠΤΟ και ΠΡΟΦΟΡΙΚΟ λόγο των παιδιών, είναι χάσιμο χρόνου. Κι αν επίσης έχουν κατακτηθεί στο γραπτό λόγο, είναι ανώφελο να κατατρυχόμαστε με αυτά και να χάνουμε το στόχο. Κι ο στόχος είναι να ΜΙΛΗΣΟΥΝ και να ΓΡΑΨΟΥΝ οι μαθητές. Να μηχανευτούμε τρόπους που θα τους φέρουν μπροστά από την τάξη να μιλάνε, να παρουσιάζουν, να διαλέγονται, να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ, γιατί μέσω της επικοινωνίας αναπτύσσεται και καλλιεργείται ο λόγος, αλλιώς μένει σε επίπεδο καθημερινής...εξυπηρέτησης. Τι γίνεται συνήθως στη διδασκαλία της γλώσσας; Ανάγνωση έτοιμων ασκήσεων και εργασιών κι ούτε καν αυτή, διόρθωση κατά μόνας γραπτών, και μετά, εξάψαλμος και παρατηρήσεις και υποδείξεις και...ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ, αφόρητος και απωθητικός.
3. Ας έρθουμε τώρα στην αυτής εξοχότητα της γλωσσικής διδασκαλίας, στην έκθεση.
Εδώ, κάπως έχουμε συνωμοτήσει να βρούμε χίλιους τρόπους που στομώνουν τη χαρά της έκφρασης, τη δημιουργικότητα, το παιχνίδι, την έμφυτη ροπή κάθε παιδιού να μας γράφει, όπως ζωγραφίζει, όπως μιλάει, όπως τραγουδάει. Γιατί γράφει για να μιλήσει σε ΜΑΣ, να μας παρουσιάσει τη σκέψη του, την ψυχή του. Σιγά μην το ακούμε. Λάθη βλέπουμε, ελλείψεις, προβλήματα. ΣΤΟΠ. Πρώτα ακούμε, πρώτα λαμβάνουμε το μήνυμα, πρώτα χαιρόμαστε που ΜΑΣ έγραψε ο μαθητής μας και μετά αρχίζουμε τις κοκκινίλες. Και το πιο ανελλήνιστο γραπτό έχει κάτι καλό για μας, κάποιο δωράκι, που δεν πρέπει να μείνει ανεπίδοτο. Εγώ ας πούμε κάνω ό,τι και με τα απαγορευμένα γλυκά, κλέβω ένα...σοκολατάκι την ώρα που το παραδίδει ή όσο το γράφει, γιατί ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ και δεν μπορώ να περιμένω. Το παιδί πρέπει να γράφει, γιατί κάποιος ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ να διαβάσει το κείμενό του, άσε που υπήρξαν κάτι "παλιόπαιδα" που με έβαζαν κάποτε κι εμένα να γράφω, για να δούμε τι ψάρια πιάνω.
4. Σημασία επίσης έχει, στο γυμνάσιο, η μεγάλη ποικιλία επιλογής θέματος. Πάνω στην ίδια ενότητα βγαίνουν καμιά δεκαριά ωραία και πρωτότυπα θεματάκια, έτσι που να μην ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν τα...παλιόπαιδα. Στα δυο πρώτα χρόνια ΔΕΝ διδάσκω μεθοδολογία, γιατί τα θέματα είναι απλά και ακολουθούν την πορεία της σκέψης του παιδιού, την οποία και σέβομαι: Πχ μπορεί να περιγράψει μια εκδρομή αρχίζοντας από το τέλος, από τη μέση, εστιάζοντας σε ένα γεγονός, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ, χωρίς εμμονή στη ΣΕΙΡΑ των πραγμάτων. Αν αγαπήσουν το γράψιμο και το καλλιεργήσουν με πολλούς τρόπους (πχ μπλογκ, εφημερίδα), στην τρίτη γυμνασίου ή στο λύκειο, θα είναι έτοιμα να επεξεργαστούν συνθετότερα θέματα και να μάθουν μεθοδολογία γραπτού λόγου. ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ.
5. Ένα άλλο μεγάλο μυστικό είναι η διόρθωση. Πρώτα πρέπει να υπάρχουν πρώτες βοήθειες την ώρα του γραψίματος, με το "ασθενοφόρο" που λέγαμε σε μια παλιά ανάρτηση, τον καθηγητή που πάει σε όποιον σιωπηρά του το ζητάει και τον...ξεμπλοκάρει, βοηθώντας τον να ξεπεράσει τις άμεσες δυσκολίες.
Μετά, το πράγμα πάει στην...αλληλογραφία. Γράφω παρατηρήσεις, προτείνω διορθώσεις, επεκτάσεις, προεκτάσεις, επισκευές, μερεμέτια, μου τα φτιάχνουν και ξανά μανά αλληλογραφία. (Ωραία που θα βοηθούσε εδώ η νεοεισερχόμενη τεχνολογία!)
Τέλος, μαζεύω τα λάθη, τα κωδικοποιώ και βασίζω σ' αυτά τη διδασκαλία της γλώσσας. Εδώ δεν έχω καμιά ουσιαστική βοήθεια από εγχειρίδια, βοηθήματα, έρευνες, βιβλιογραφία, αφού η ανάλυση λαθών είναι ο επιστημονικός κλάδος που τροφοδοτεί τη διδασκαλία όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών, εκτός από τη δική μας. Εμείς διδάσκουμε τη νέα ελληνική σαν γλώσσα νεκρή, προορισμένη μόνο για ανάγνωση και εφαρμογή κανόνων και την αρχαία ελληνική σαν...ομιλούμενη γλώσσα (δείτε τις ασκήσεις των σχολικών εγχειριδίων).
6. Επειδή κάπου πρέπει να μπει μια τελεία, αν και αυτό είναι θέμα για πολλές αναρτήσεις, θεωρώ ως βασικό κανόνα το ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ. Όλα τα άλλα είναι βοηθήματα, συμπεριλαμβανομένων και του προφορικού λόγου και της ανάγνωσης εξωσχολικών βιβλίων. Επομένως δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στη μια έκθεση κάθε 15 και ούτε, που προβλέπεται, αλλά να κάνουμε τη συγγραφή κειμένου αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του μαθητή, όπως το επίκαιρο πλύσιμο των χεριών, ας πούμε.
Όλα τα προηγούμενα προϋποθέτουν πολύ περισσότερη δουλειά, μέσα και έξω από την τάξη, συγκριτικά με τη συνήθη από καθέδρας αγόρευση, την αφ' υψηλού διόρθωση και κατηφή επιτήρηση την ώρα της συγγραφής της έκθεσης και, κυρίως, την ευλαβή προσκόλληση στο σχολικό εγχειρίδιο, που σε πάει μόνο του κατά κρημνόν, χωρίς να προσπαθήσεις καθόλου. Δεν φτάνουν όμως. Για να λειτουργήσουν καθολικά και εποικοδομητικά, πρέπει κάποιος να στα υποδείξει από νωρίς, πριν να αφήσεις γουλί μερικά μαθητικά κεφαλάκια με τις μπαρμπέρικες δοκιμές σου, και κάποιος να σε παροτρύνει να μην διολισθήσεις στην ευκολία και στην ήσσονα προσπάθεια. Ναι, μιλάω για έναν σύμβουλο, αξιολογητή, επόπτη, ο οποίος θα συνεργάζεται μαζί σου, θα σε βοηθάει να προσδιορίσεις στόχους, μέσα, να μετρήσεις το αποτέλεσμα, να διορθώσεις λάθη...
Γιατί δεν γίνεται, λυπάμαι, να αφήνουμε και τη διδασκαλία της γλώσσας στον πατριωτισμό και στο φιλότιμο των δασκάλων.
Και γιατί, αν ψοφάνε τα έρμα τα πρόβατα, ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε και λίγο με τον τσομπάνη και τη βοσκή...

27 comments:

Λορελάη said...

Γυριστρούλα μου, συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ με όσα λες. Και προπάντων συμφωνώ με την ανατρεπτικά δημιουργική στάση σου, που δεν κολλάει σε τύπους, σε γκρίνιες, σε μετάθεση ευθυνών, σε βολέματα κάθε είδους.
ΠΟυ στοχεύει στην ΟΥΣΙΑ. Στο πώς τα παιδιά θα μάθουν να γράφουν και να μιλάνε και -το κυριότερο- θα χαίρονται μ' αυτό. Αυτό το τελευταίο είναι νομίζω το κλειδί, για αληθινή και ουσιαστική Παιδεία. Κάτι που απαιτεί όμως κέφι, ζωντάνια, πρωτοτυπία, αγάπη, ανοίχτό μυαλό, φαντασία, γνώση και δουλειά. Δύσκολο να τα βρεις όλ' αυτά μαζί. Δύσκολο, αλλά, όπως εσύ αποδεικνύεις, όχι ανέφικτο.
Μακάρι να αντιλαμβάνονταν κι άλλοι (πολλοί, γιατί λίγοι φυσικά και υπάρχουν) έτσι τον ρόλο τους σαν Δάσκαλοι!
Μακάρι!!

την καλημέρα μου και την αγάπη μου :)

Χαρ. Αλβερτος said...

-... απλως παγιδευονται στην καθεστηκυια ταξη, συμμορφωνονται με τις υποδειξεις της ιεραρχιας, του αναλυτικου, του εγχειριδιου.

ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΕΜΒΑΙΝΩ ΣΕ ΧΩΡΑΦΙΑ ΞΕΝΑ, ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΑΛΛΑ ΑΝ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΟΤΕ ΜΗΠΩΣ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠ' ΤΗ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ;

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΝΩ.

ΟΠΟΤΕ, ΤΙ;

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ!

ΥΓ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ!
ΣΕ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΤΗ 1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΓΟΝΙΚΟΥ ΜΟΥ ΞΩΚΚΛΗΣΙΟΥ, ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ, ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΕΟ.

Γιάννης Μιχαηλίδης said...

Να προσθέσω κάτι, Γυριστρούλα, που πιστεύω, αν δεν κάνω λάθος, ότι δεν το γράφεις. Χρειάζεται και μεις να γράφουμε κείμενα στον πίνακα για να βλέπουν οι μαθητές μας τη διαδικασία. Να βλέπουν ένα καλύτερο κείμενο, να βλέπουν τα λάθη μας και την αγωνία μας να τα διορθώσουμε κ.τ.λ. Δε χρειάζεται να είμαστε συγγραφείς περιωπής. Από τα παιδιά γράφουμε καλύτερα. Αυτό που χρειάζεται είναι να λειτουργήσουμε σαν πρότυπα γι' αυτά.

katerina said...

Γυριστρουλα μου καλη σου μερα. Διάβασα και ξαναδιαβασα με μεγάλη προσοχή την αναρτηση σου, μιας που και εγώ βασανιστηκα πάρα πολύ απο την γλώσσα αλλά και παιδί σε σχολική ηλικία έχω.

Αυτό που εγώ εισπράττω ειναι ότι την γλώσσα πρέπει να την αγαπησει ο μαθητής, όχι για αυτή καθ' αυτή τη γλωσσα, αλλά σαν εργαλειο επικοινωνίας.
Και στο δασκαλο έγκειται να τον πεισει, ότι κοιτα, κραταω τα κλειδια του παραδεισου κι ειμαι εδώ για να σε βοηθησω να μπεις στον παραδεισο. Και ο παραδεισος ειναι η επικοινωνία και όχι η γλώσσα.

Ειχα την τεραστια αδικία σαν μαθητρια να έχω καθηγητές φιλολόγους, αυτό που κάποιοι θα έλεγαν ..κολοσσους και εγώ λέω απλά πολύ μεγάλες φίρμες. Που παρατησαν την εκπαιδευση και ασχοληθηκαν με την κριτική θεάτρου, με υπουργιλίκια, με ...πολλά και διαφορα.
Εζησα σαν μαθητρια σε ξενογλωσσο σχολείο όπου τα μεν Ελληνικά τα διδασκόμουν απο τις φιρμες και την ξένη γλώσσα απο ανθρώποςυ που την διακονούσαν. Όσον αφορά τα ελληνικά τα έμαθα σαν μια παρασταση που ο φίρματος φιλολογος έδινε αυταρεσκα την παρασταση του, και την ξένη γλώσσα απο ανθρώπους που την πρωτη μερα 5 χρονων μας είπαν, τωρα θα επικοινωνησουμε στην ξένη γλωσσα. Προσπαθηστε, ΠΡΕΠΕΙ να κάνετε λάθος για να έχουμε και να εχετε τη χαρά να μάθετε το σωστό. Κάντε λάθος, δεν έχει κανόνες, ότι δεν ξέρετε πειτε το με κινηση, με μορφασμό, με παντομιμα, ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ.

Που ένοιωσα άνετα; Που το φχαριστηθηκα; Που διασκεδασα; Που επικοινωνησα; Νομιζω ότι ειναι προφανές.

Τις πιο θεμές ευχές μου, για σένα και τα παιδιά σου. Κια τα βιολογικά και τα εκαιδευτικά.

meril said...

Α, μα εσυ έχεις πάρει πολύ φόρα!
Σε χαίρομαι
και μαζί όλους που απ' ό,τι βλέπω δεν είναι λίγοι που διψούν για ένα σχολειό που θα τιμά το ρόλο του

gyristroula2 said...

λορελάη μου, σ' ευχαριστώ για την εύνοια, που στην περίπτωσή σου είναι τίτλος τιμής, όμως...αν και δεν είναι της παρούσης αναρτήσεως, έχω κάνει κι εγώ όλα αυτά τα λάθη κι άλλα τόσα στην πορεία μου και έμαθα ό τι έμαθα, εμπειρικά, ερασιτεχνικά, σε βάρος πολλών αθώων "πειραματόζωων". Τελειώνουμε πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά και στην τάξη διδάσκουμε με τον τρόπο που διδάχθηκαν οι παππούδες μας. Ε, πολύ θέλει να...ψοφήσουν τα έρμα;

gyristroula2 said...

Παντοτινέ ταξιδευτή, ωραία επισήμανση. Δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αυτό, αλλά η συνωμοσία προϋποθέτει οργάνωση, μυαλό, ικανότητες. Αυτοί που οργανώνουν τα της εκπαίδευσης είναι τόσο αρπακολλατζήδες, τόσο αλμπάνηδες, που ούτε το κακώς εννοούμενο συμφέρον τους δεν μπορούν να υπηρετήσουν. Κάθε φορά πάνε όπου φυσάει ο κομματικός, συνδικαλιστικός και κυρίως ο των μιζών άνεμος.
Και κανείς δεν ασχολείται με το πώς διδάσκουμε και με τι αποτέλεσμα.
Είμαστε...τραγικά ελεύθεροι.
(Θα βρεθούμε οπωσδήποτε στο χωριό σου ή αλλού. Θα χαρώ πολύ να τα πούμε από κοντά.)

Χαρ. Αλβερτος said...

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ!

Μ' ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ ΤΟ,
"... τραγικα ελευθεροι"

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ... ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΑΥΤΟ, ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!
ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΜΕΓΑΛΗ!

ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟ ΟΡΟ, ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ, ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ, ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΤΟΧΗ, ΑΠΑΡΝΗΣΗ, ΔΙΑΡΚΗ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΚΟΜΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ!

ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ, ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ, ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ, ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΙ Σ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΜΕ, ΠΛΕΟΝ, ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, ΠΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΟΜΕΝΟΝΤΕΣ... ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ;!

ΕΓΩ, ΕΙΧΑ ΤΗ ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΧΩ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΕΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ!
ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΤΡΥΠΙΟ ΠΑΝΤΑΛΟΝΙ! ΝΑΙ, ΜΕ ΤΡΥΠΙΟ!
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ!
ΚΑΝΑΜΕ ΕΡΑΝΟ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΟΡΑΖΑΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ ΔΩΡΟ!
ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ!

ΕΙΧΑ ΤΗ ΤΥΧΗ ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΗΣ... ΕΠΟΧΗΣ ΜΟΥ!
ΚΙ ΕΚΕΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΜΕ ΒΑΘΜΟ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΟΥ, ΜΑΛΙΣΤΑ, ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΡΥΠΙΑ ΠΑΝΤΑΛΟΝΙΑ!
ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΚΙ ΕΚΕΙ, ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΡΑΝΟ!
ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΗΤΑΝ
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΜΕ ΝΟΜΟ, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΔΗΜΟΣΙΑ!
ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΟΛΟΙ, ΜΑ ΟΛΟΙ, ΗΤΑΝ... ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ -ΠΟΣΟ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΟΥ- ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ "ΣΚΛΗΡΑ" ΚΑΙ ΔΙΣΕΚΤΑ!

ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ, ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΑΥΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!
ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ "ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΑΝ"!
ΚΑΙ ΕΠΕΤΡΕΠΑΝ ΤΟΝ "ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟ" ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ!

ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΟΓΙΑ... ΟΛΑ ΑΥΤΑ!

ΚΙ ΑΣ ΜΗ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!

Χαρ. Αλβερτος said...

ΥΓ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΒΟΥΛΟΥΣ, ΑΚΡΙΤΟΥΣ, ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΥΣ,... ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ "ΠΡΟ'Ι'ΟΝΤΩΝ" ΤΟΥ!

ΑΥΤΟ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΠΡΟΤΙΣΤΩΣ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!

ΙΣΩΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ!

gyristroula2 said...

Οδυσσέα, έχεις δίκιο, παρόλο που το έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς, δεν το αναφέρω αυτό το "κόλπο". Δεν μου λειτούργησε καλά, ομολογώ. Ήταν χρονοβόρο, οι μαθητές δεν συμμετείχαν παρά μόνο ως αναγνώστες- θεατές, γιατί δεν μπορεί κάποιος να υπαγορεύσει τη σκέψη του σε κάποιον που γράφει, μόνο εκ των υστέρων να διορθώσει κάποια λάθη. Ίσως θέλει αντιγραφή κειμένου με λάθη, αλλά πάλι μέσα στη μισή ώρα του μαθήματος, μια παράγραφος στον πίνακα είναι μεγάλη σπατάλη χώρου και χρόνου. Προτιμώ να γράφω τα κωδικοποιημένα λάθη, ανώνυμα, φυσικά.
Σκέπτομαι όμως πόσο μπορεί εδώ η τεχνολογία να βοηθήσει. Τι λες;

gyristroula2 said...

Κατερίνα μου, πολύ σε ευχαριστώ για τις ευχές σου, εύχομαι τα καλύτερα και για την κόρη σου.
Η μαρτυρία σου έχει πολύ μεγάλη αξία για μένα, γιατί επιβεβαιώνεις κάτι που έχω ψυχανεμιστεί εδώ και καιρό. Μεγαλύτερη αξία από έναν χαρισματικό, προσοντούχο και διακεκριμένο δάσκαλο έχει για μένα ένας μετρίως μέτριος, που δουλεύει φιλότιμα, έστω και χωρίς έμπνευση, με τους μαθητές του και δεν επιδεικνύει το μεγαλείο του αγορεύοντας. Κατά καιρούς γνώρισα σπουδαίους επιστήμονες, που όμως δεν καταδέχονταν να κατέβουν στο επίπεδο ενός παιδιού και να διδάξουν τα...εύκολα και τετριμμένα.
Επίσης έχω παραδειγματιστεί από μια ασήμαντη Αγγλιδούλα δασκάλα που μου έκανε κάποτε μάθημα, στη Σύμη, χωρίς να έχει πανεπιστημιακό δίπλωμα. Πόσο καλά κατείχε, με ένα κατώτερου επιπέδου δίπλωμα, την τέχνη της διδασκαλίας: Ήξερε να σχεδιάζει, να υποδύεται, να οργανώνει το μάθημα, να εξατομικεύει τη διδασκαλία σε 3 διαφορετικών εθνικοτήτων μαθήτριες (Ελληνίδα, Γαλλίδα, Ελβετίδα) και να αντιπαρέρχεται έξυπνα τις διάφορες μπηχτές που εκτοξεύαμε ανάλογα με τα...εθνικά μας στερεότυπα. Ήταν απολαυστικό μάθημα αγγλικών, αλλά και διδακτικής της γλώσσας.

gyristroula2 said...

μεριλάκι μου, καλημέρα, καλό μήνα!
Νομίζω στο έχω ξαναπεί: έχω καλύτερες εμπειρίες από δασκάλους της πρωτοβάθμιας ως μάνα, αλλά και έμμεσα, μέσω των μαθητών μου, όπως φέτος. Κάτι καλύτερο συμβαίνει εκεί στην πρωτοβάθμια; Επίσης σχεδόν όλοι οι καλοί σύμβουλοι που έχω γνωρίσει σε διάφορα σεμινάρια είναι της Πρωτοβάθμιας. Τυχαίο κι αυτό;

gyristroula2 said...

Αχ, παντοτινέ ταξιδευτή, φοβάμαι πως θα σου χαλάσω τη ρομαντική εικόνα για μας. Είμαστε τραγικά ελεύθεροι όχι επειδή αντιστεκόμαστε στο σύστημα, αλλά επειδή είμαστε ανεξέλεγκτοι, ασύδοτοι στο τι, στο πώς και στο αν θα διδάξουμε και κυρίως με ποιο αποτέλεσμα.
Από κει και πέρα, για να πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν βρήκα αντίδραση στις όποιες καινοτομίες μου 25 χρόνια τώρα, ούτε από προϊστάμενο, ούτε από σύμβουλο, ούτε από γονιό ή μαθητή. Ίσα ίσα καλά λόγια άκουσα.
Απλώς, εμένα με στοιχειώνει που κανείς δεν βρέθηκε ποτέ να μου δείξει ένα στραβό, να μου πει δεν το κάνεις καλά αυτό. Πχ, άφησα τον πρώτο καιρό που δίδασκα μετεξεταστέο παιδί δυσλεκτικό, γιατί δεν είχα ιδέα για τη δυσλεξία. Ήταν ανάγκη να το μάθω αφού είχα κάνει το λάθος και μάλιστα κατά τύχη;

Θανασης Ξ. said...

Γυριστρούλα καλημέρα..

Ξέρεις πως έβγαλα το εξατάξιο -τότε- Γυμνάσιο το μισό μέσα στην επταετία, το μισό μετά. Μπορείς να φανταστείς επομένως την κατάσταση. Δεν είχαμε εμείς αυτό το πράμα, ούτε εμπνευσμένους καθηγητές -εκτός σπανίων περιπτώσεων-, ούτε το σύστημα έδινε οποιαδήποτε δυνατότητα για ανάδειξη του ταλέντου τους, σχολαστική παιδεία ήταν, εμείς μάλιστα που επιλέγαμε 'πρακτικό' τα αρχαία μάλλον τα θεωρούσαμε άχρηστο παίδεμα:
Κι όμως, μπορεί σήμερα να μην διαβάζω Όμηρο για παράδειγμα, αλλά ένα ευαγγέλιο, έναν Παπαδιαμάντη, ακόμη και κανέναν Ξενοφώντα, τα καταφέρνω απ' το πρωτότυπο.
Θα πεις αυτό ήταν το ζητούμενο; Θα απαντήσω 'και αυτό'. Εφόδια δεν πρέπει να δίνει η παιδεία; Παράδειγμα, ακόμη καταριέμαι το σχολείο που δεν μου έμαθε καλά Αγγλικά και τώρα δεν μπορώ να ξεστραβωθώ να διαβάσω ένα 'ξένο' βιβλίο..

Έχω, λοιπόν αυτή την αίσθηση: Ναι, πολύ ωραία, να αντικαταστήσουμε τον σχολαστικισμό με κάτι πιο 'νόστιμο', ναι να το κάνουμε 'γοητευτικό' στα παιδιά, ναι να φτάσουμε στην ουσία των πραγμάτων, αλλά ΜΠΟΡΟΥΜΕ;; Θέλω να πω, μπορούμε να γεμίσουμε τα Γυμνάσια με Γυριστρούλες και Θερσίτες; Μήπως πρέπει να βοηθήσει και το 'σύστημα' λιγάκι, αφού το ταλέντο το πρόστυχο δεν μπορεί να υπάρχει σε όλους;; Μήπως πρέπει να γίνουμε λιγάκι 'σχολαστικοί' πάλι;;;....

Χαρ. Αλβερτος said...

ΑΠ' ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!

ΕΠΙΤΡΕΨΕ ΜΟΥ, ΚΙ... ΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ:

ΤΟΥΣ... ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ, ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΟΥΣ "ΑΓΓΙΞΕΙ" ΠΟΤΕ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!
ΙΣΑ-ΙΣΑ ΤΟΥΣ "ΕΠΑΙΝΕΙ", ΠΑΝΤΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΤΑΙ!
ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ, ΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΓΙ' ΑΥΤΟ.
ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΦΡΟΝΤΙΔΑ, Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΓΑΤΕΨΟΥΝ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΟ.
ΤΟΤΕ, ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ "ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ", ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΤΑΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ "ΑΣΘΕΝΕΙΑ" ΚΑΙ Σ' ΑΛΛΟΥΣ!
ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ, ΟΙ ΛΙΓΟΙ... ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ(ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ), ΔΕΝ ΤΟΥΣ "ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ".
ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΥΤΟΥΣ, ΚΑΝΕΙ ΤΗ "ΔΟΥΛΕΙΑ" ΤΟΥ.
ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΞΕΙ, Ν' ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΕΙ Η ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ;
Η ΓΝΩΣΗ ΗΤΑΝ/ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΣ!

ΕΤΣΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ, ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ, ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ!

ΑΥΤΗ, ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ, ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ
ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ Η ΟΧΙ.

ΑΛΛ' ΑΡΚΕΤΑ, ΝΟΜΙΖΩ, ΚΟΥΡΑΣΑ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ!

gyristroula2 said...

Ακριβώς, θανάση, αυτό ήταν το ζητούμενο, να μπορείς, αν θέλεις, να χαρείς τον Παπαδιαμάντη, χωρίς να χρειάζεσαι μετάφραση, να μην ακούς μια έκφραση πχ, "αβρόχοις ποσί" στα ΜΜΕ και νιώθεις από άλλο πλανήτη, μόνο και μόνο γιατί δεν πήγες στο κλασικό λύκειο, αλλά έγινες λογιστής, μαθηματικός, τεχνίτης, οικοδόμος.
Ας μη διαβάσεις ποτέ στη ζωή σου Παπαδιαμάντη, αν δεν θέλεις. Το σχολείο οφείλει να σου δώσει το εργαλείο, τη γλώσσα, κι εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να την αφήσεις στο ράφι να σκονίζεται. Πολλοί άνθρωποι διάβασαν απαιτητικά κείμενα τελειώνοντας το σχολείο, γιατί τότε ήταν σε θέση να τα χαρούν. Και τίποτε όμως να μη διαβάσεις, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κάνει να νιώσεις παρακατιανός και αμόρφωτος, γιατί δεν καταλαβαίνεις πχ, το αβρόχοις ποσί.
Όσο για τα άλλα, η γυριστρούλα μπορεί να τα λέει ωραία, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκει στους χαρισματικούς δασκάλους ως προς την αποτελεσματικότητα, μη σου πω ότι είχα μια τάση εγγενή να απευθύνομαι...αριστοκρατικά στους "καλούς". Χρειάστηκα πολλή δουλειά και πολλά λάθη, για να διορθωθώ κάπως...
Το χάρισμα που μου δόθηκε εξαρχής και χωρίς καμιά προσπάθεια ήταν η καλή επικοινωνία με τους μαθητές. Μόνο αυτή.

gyristroula2 said...

Ειδικά εσύ, παντοτινέ ταξιδιώτη, δικαιούσαι να μιλάς για τη συνολική εικόνα, γιατί έχεις μια άλλη θέα των πραγμάτων, που εμείς ούτε που την αγγίζουμε (κάτι ξέρω κι εγώ για σένα, βλέπεις...).
Με τιμά η γνώμη σου, αλλά...δεν κινδυνεύει από μένα το σύστημα και το ξέρει. Παιδί του είμαι και για τα γρανάζια του ετοιμάζω τους μαθητές μου, δεν έχω αυταπάτες. Αν μπορέσω μόνο να βάλω ένα μικρό λιθαράκι σε μια ρωγμή του, θα είναι θαύμα.

Γιάννης Μιχαηλίδης said...

Γυριστρούλα,

ώρες ώρες νιώθω πολύ τυχερός που δε διδάσκω στη Δευτεροβάθμια. Δε μπορείτε να κάνετε και πολλά με τις ώρες διδασκαλίας που προβλέπονται για τη Γλώσσα. Εγώ φέτος έχω 8 ώρες και μπορώ πάντα να κλέψω 3 ώρες από την ευέλικτη ζώνη και 2 από την Αισθητική Αγωγή. Ίσως μια λύση θα ήταν κάποια κείμενα να γραφτούν στο σπίτι, αφού στο σχολείο προηγηθεί κάποια ανάλυση κειμένων ή η συγγραφή ενός σύντομου υποδειγματικού κειμένου από μας. Π.χ. πώς γράφουμε ένα διάλογο ή πώς χρησιμοποιούμε την επανάληψη λέξεων για να αυξήσουμε την ένταση των συναισθημάτων. Ίσως να ήταν καλύτερα οι ώρες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας να χρησιμοποιούνται και για γράψιμο λογοτεχνικών κειμένων και όχι μόνο για την ανάλυσή τους. Ίσως… Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Μόνο δικές μας επιλογές και θυσίες.

Eva Neocleous said...

Γυριστρούλα μου,
αγάπη και μεράκι χρειάζεται, αυτό νομίζω λες κι εσύ.Πέρα από αναλυτικά και άνωθεν υποδείξεις.
Τα όποια άλλοθι επικαλούμαστε δεν επαρκούν για να αιτιολογήσουν την ελλιπή ενασχόλησή μας.Μπορούμε να κάνουμε πολλά, μπορούμε, όμως και να΄μαστε μόνο διεκπεραιωτές.Εμείς επιλέγουμε.
Ειδικά στο Γυμνασιακό κύκλο και στις πρώτες τάξεις του Λυκείου.
Στη Γ΄ Λυκείου αλλάζουν τα πράγματα, καθώς μπαίνουμε σ΄ένα αγώνα δρόμου κάλυψης της ύλης.
Καλό μήνα και πάντα με διάθεση και ζήλο για την παιδεία!

gyristroula2 said...

Οδυσσέα, αν εσείς δουλέψετε σωστά και μας στείλετε μαθητές που έχουν κατακτήσει τη βασική γλωσσική κατάρτιση, που είναι προαπαιτούμενη στο γυμνάσιο, εμείς δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ χρόνο. Άλλωστε, και στα κείμενα, στα αρχαία από μετάφραση, ακόμα και στις νοηματικές ερωτήσεις της αρχαίας γλώσσας, εξάσκηση στην παραγωγή κειμένου γίνεται(αν γίνεται σωστά κι όχι με αντιγραφές και λυσάρια).
Τις βασικές δομές της γλώσσας όμως δεν τις αποκτάς σε καμιά περίπτωση στο γυμνάσιο, αν δεν υπάρχουν. Γίνονται μόνο βελτιώσεις και πάντα το παιδί βρίσκεται ένα βήμα ή και περισσότερα πίσω από το επιθυμητό επίπεδο για την τάξη του.
Δεν ξέρω πώς δουλεύετε στο δημοτικό, αλλά μια μαθήτρια που είχα κάποτε (την κόρη μου) δεν την "καλούπωσα" στο γραπτό λόγο καθόλου. Είχα άριστη συνεργασία με τους δασκάλους της (οι οποίοι ήταν από καλοί έως εξαίρετοι) και δεν διορθώναμε το περιεχόμενο του γραπτού της, μόνο τα λάθη στη μορφή.
Πχ, οι διάλογοι που έγραφε ήταν σπαρταριστοί, με όλη την αθωότητα και την αφέλεια της ηλικίας της. Τη βοηθούσαμε μόνο στη μορφή, πχ παύλες, εισαγωγικά, ορθογραφία κλπ.
Εξελίχθηκε πολύ καλά στη γλώσσα, αν και δεν κατευθύνθηκε σε θεωρητικές σπουδές, και μάλιστα αυτό τη βοηθάει να διακριθεί ακόμα και στο... συνάφι της, που έχει δυσκολίες σ' αυτό τον τομέα.
Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή μεθοδολογία για το δημοτικό, αν ταιριάζει σε όλα τα παιδιά, αλλά θα σε συμβούλευα να αφήσεις το ποταμάκι της γλωσσικής έκφρασης όσο πιο ελεύθερο γίνεται, όπως αφήνεις και την καλλιτεχνική, δίνοντας απλώς εργαλεία και κατάλληλα υλικά.
Καλή δύναμη, συνάδελφε, κι αυτή τη χρονιά.

gyristroula2 said...

Εύα, Κυπρία ομότεχνη, καλό μήνα επίσης! Ναι, έτσι ακριβώς. Μέχρι την Β΄λυκείου το πολύ, μπορούμε να είμαστε δάσκαλοι. Μετά ξεπέφτουμε στην κατηγορία του φροντιστή- διεκπεραιωτή ύλης ή προπονητή, όπως αυτοαποκαλούμαι στους μαθητές μου της Γ΄λυκείου. Είμαστε όμως απόλυτα αναγκαίοι και μ' αυτή την ιδιότητα.

Θερσίτης said...

Κάποτε ίσως πρέπει να οργανώσουμε ένα συμπίλημα ιδεών και προτάσεων που έχουν υποβληθεί στα ιστολόγια των εκπαιδευτικών. Όμως τρέχοντας δώθε κείθε απλώς μιλάμε λέγοντας καίρια και ανούσια στον αέρα. Και χάνονται οι πολύ εύστοχες διαπιστώσεις και προτάσεις, όπως αυτές εδώ στην παρούσα ανάρτησή σου.
Κράτα, αδελφάκι.

Λορελάη said...

Βρίσκω πολύ καλή την πρόταση του Θερσίτη. Κάντε το. Θα βρεθεί τρόπος αν το θέλετε.
(ίσως μπορώ να συνεισφέρω με ιδέες για την "διδασκαλία" -διάλογο, θα το έλεγα καλύτερα- με την ποίηση. ίσως, δεν το έχω σκεφτεί, αλλά...)σας φιλώ.

Διονύσης Μάνεσης said...

( Τι να πρωτοσχολιάσω, καθώς μπήκα τώρα που η συζήτηση έχει ανάψει;;)

Αχ, Γυριστρουλία μου. Αχ.
Ναι - αναμενόμενο - συμφωνώ απολύτως.
Και, για πες μου, πώς γίνεται έτσι ένας εκπαιδευτικός που δεν είναι;
Ακόμα και πέρα από αξιολόγηση μου μοιάζει η εικόνα του. Προσωποποίηση της αυτοθυσίας. Που ναι, το είπα, θέλω κι εγώ να τη βλέπω σε όλους, "αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ" και σιγά το κάψιμο, δηλαδή, απόλαυση είναι να ανοίγεις παράθυρα σε σκοτεινές κάμαρες, ένας μικρός θεός γίνεσαι φέρνοντας το φως το αληθινόν. Θέλω κι εγώ να τη βλέπω. Τι την εμπνέει; Πώς δωρίζεται, δανείζεται, κατακτιέται;

Δεν αναφέρομαι στη διδασκαλία της γλώσσας, γιατί φαντάζομαι πως εδώ ένας τέτοιος καθηγητής, που ενεργεί έτσι, που εμπνέει έτσι, γίνεται ιδανικός αγωγός γαι κάθε μάθημα.

ΥΓ. Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να διεκπεραιώνει το μάθημα έτσι όπως ποτέ δε θα ήθελε. Κυρίως εκεί, στις Β΄,Γ΄ Λυκείου. Χτες, επηρεασμένος κι από την ανάρτησή σου, είχα τεράστια δυσκολία να βάλω τα παιδιά μου της Τρίτης να γράψουν αυτό που είναι πιο χρήσιμο για τις εξετάσεις τους. Έξω απ' αυτούς. Έξω από μένα.

Καλό μήνα. Και στα τυχερά παιδάκια της Άνδρου.

gyristroula2 said...

θερσίτη μου, δεν το έχεις καταλάβει ακόμα ότι τίποτε δεν χάνεται, ούτε στην κυβερνοχώρα, και μπορεί να δώσει καρπούς, όταν δεν το περιμένεις και μάλιστα από κει που δεν το περιμένεις;
Ούτε φαντάζεσαι, ας πούμε, πόσο με έχει βοηθήσει η δική σου ματιά να έχω καλύτερη θέα.
Ούτε φαντάζεσαι...

gyristroula2 said...

λορελάη, είναι πολύ ωραία ιδέα και είμαστε καλή ομάδα, ακόμα κι αν διαφωνούμε σε αρκετά ή ίσως ακριβώς γι' αυτό. Μπορώ να σου πω ακόμη ότι υπάρχουν και στους αναγνώστες μας εκλεκτοί συνάδλφοι, που τιμούν το επάγγελμα (Αναστασία, Σταμάτη, Ευδοξία και άλλοι πολλοί, ξέρετε εσείς...), αλλά...είμαστε όλοι με κλεμμένο χρόνο εδώ...με κοπάνα.
Μήπως οι ποιητές να μας χάριζαν λίγο χρόνο από αυτόν που έχουν σμιλέψει με τα όνειρά μας; Ξέρουν αυτοί...

gyristroula2 said...

Διονύση μου, εσύ που διασώζεις στην τάξη σου τους ποιητές από τα πυρά της εξεταστέας ύλης όσο κανείς άλλος, πίστεψέ με, είσαι ο μόνος που δεν πρέπει να έχει ενοχές. Έχω σκοτώσει εγώ Ρίτσους, Σολωμούς, Καβάφηδες στη λογοτεχνία κατεύθυνσης! Αιμοσταγής δολοφόνος είμαι. Και η μεγάλη μου απορία, από την πρώτη στιγμή που σε διάβασα,είναι πώς το κάνεις αυτό. (Σου έδωσαν εσένα οι ποιητές το χρόνο που έλεγα παραπάνω στη λορελάη ε;)
Κατά τα άλλα, ένα μόνο μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά για μένα, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ. Δεν έχω ποτέ μου θυσιαστεί για τίποτε. Δεν είμαι τέρας εγωκεντρισμού, απλώς ξέρω ότι, αν κάτι απαιτεί θυσίες, δεν αντέχω να το κάνω καλά για πολύ καιρό. Έτσι, όλα γίνονται επειδή περνάω καλά, διασκεδάζω, παίζω, χαίρομαι. Ας πούμε, κουράζεσαι σε ένα πάρτι να χορεύεις όλη νύχτα; (Εγώ όχι, αν έχει βιολιά)
Ξέρω πως στο λύκειο είναι αλλιώς, δεν έχει βιολιά, αλλά κι εκεί, κάπως το σώζουμε, αφού και ο προπονητής είναι ένας ρόλος που πάντα μου άρεσε να παίζω. (Απωθημένο από την εποχή που δεν με άφηναν ούτε να πιάσω την μπάλα...:( )

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...