Να, που αυτός ο τυφλός ποιητής ξέρει πολλά και για γάτους:
Σ' ΕΝΑ ΓΑΤΟ
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Είσαι πολύ πιο σιωπηλός απ' τους καθρέφτες
και πιο κρυφός από την πολυκύμαντη αυγή
είσαι κείνος ο πάνθηρας που μόνο από μακριά,
κάτω απ' το φεγγαρόφωτο, μας επιτρέπει να κοιτάζουμε η μοίρα.
Μάταια σε ψάχνουμε μες στους ανεξιχνίαστους
μηχανισμούς κάποιου θεϊκού νόμου
πιο απόμακρος κι από το δειλινό ή απ' το Γάγγη
εσύ κρατάς το μυστικό κλειδί της μοναξιάς.
Η ράχη σου αφήνεται στο ανάλαφρο
του χεριού μου το χάδι. Αιώνες τώρα
που πια έχουν γίνει λησμονιά, αφήνεις μόνο
στο χέρι το δισταχτικό να σ' αγαπά.
Ζεις σε αλλιώτικους καιρούς. Εξουσιάζεις
έναν κόσμο κατάκλειστο, όπως του ονείρου.
9 comments:
Ωραία πόζα και ωραίος ύμνος αυτά τα ζώα έχουν τελικά μια ανεξιχνίαστη γοητεία, καλά λέει ο ποιητής.
...ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί μερικοί άνθρωποι δεν αγαπούν τους γάτους και τις γάτες.
Το πιό πιθανόν να μη έχουν τολμήσει ένα χάδι σε ένα γατάκι.
Μα για κατσούληδες θα μιλάμε τώρα; Μπόρχες para siempre. Ο μινιμαλιστής της φόρμας.
γιώργο, αυτό που μου αρέσει σ' αυτά είναι που δεν χάνουν με την εξημέρωση την άγρια φύση τους. Πάντα τα έβλεπα σαν αιλουροειδή κι όχι σαν ζωάκια του καναπέ. Ο πιο αγαπημένος που είχα κάποτε, ο αείμνηστος Γεράσιμος, μου έδειχνε την αγάπη του φέρνοντας μου φίδια μισοσκοτωμένα, λες και ήξερε πόσο τα φοβάμαι.
Αλήθεια, vagnes, εγώ τους φοβάμαι τους ανθρώπους που χτυπούν τις γάτες ή τις σκοτώνουν. Καταλαβαίνω να σε φοβίσει ένα άγριο σκυλί, να αμυνθείς ακόμη και σκοτώνοντάς το, αλλά η γάτα ποτέ δεν είναι απειλή.
θερσίτη, εσύ με την υπέροχη εικόνα στο προφίλ, μιλάς συνέχεια για κατσούληδες. Κι ο Μπόρχες συντροφεύονταν από ένα γάτο. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί συγγραφείς τον έχουν για παρέα, έτσι;
Χμμ... πολλοί συγγραφείς συντροφεύονταν από ένα γάτο....
Και τι θέλει να πει ο ποιητής;
Πως ο φίλος μας ο θερσίτης (που τον έχει και στο προφίλ του)....
υπέροχο ποιημα!!!
αυτό που λες, Γυριστρούλα, για την άγρια φύση, είναι που με γοητεύει κι εμένα (το "κλειδί της μοναξιάς" που λέει ο Μπόρχες), σε συνδυασμό με την ηδονικότητά τους. Δεν δίνονται ολωσδιόλου ποτέ, αλλά απολαμβάνουν τα πάντα. Είναι εξαίσια πλάσματα...
μεριλού, ναι, νομίζω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Αυτό το γατί πάνω στο ποντίκι είναι ένα προμήνυμα πολλά υποσχόμενο.
Λένε πως μας μοιάζουν, λορελάη! Εμάς των γυναικών! Δεν είναι τυχαίο εκείνο το περίφημο: "έσκισες τη γάτα;"
Λες;
gyristroulia μου,
Λύσε μου το πρόβλημά μου: Μεγάλωσα με γάτες, γάτους και γατιά. Τάισα, κοίμισα, περίθαλψα, νοσήλεψα, ενταφίασα, χάιδεψα, ξεγέννησα κλπκλπ. Όλα αυτά στο σπίτι με τον κήπο. Τώρα, στον πέμπτο όροφο, η οικογένεια πεθαίνει για γάτο. Μήπως, όμως, ο γάτος δεν πεθαίνει καθόλου για διαμέρισμα; Μήπως "για τα χάδια του μόνο", φυλακίσουμε ισοβίως τον έρωτα της ζωής μας; Πες μου, γυριστρουλία μου;
( Κι αν μου απαντήσεις καλά, θα σε εξουσιοδουτήσω για όλα μου τα προβλήματα - τρέμε!!)
διονύση μου, κι εγώ τις γάτες και τα σκυλιά τα είχα πάντα ελεύθερα, δεν είχα ποτέ ένα ζώο μέσα στο σπίτι. Μεγάλωσα με το δόγμα ότι τα ζώα μέσα στο σπίτι είναι βρομιά, αλλά...το έχω ξεπεράσει. Έχω δει ευτυχισμένα γατιά μέσα σε σπίτια και ευτυχισμένους ανθρώπους μαζί τους. Αρκεί να το θέλουν όλοι οι συγκάτοικοι και να συνηθίσει το γατάκι από μικρό. Του χρόνου που θα είμαι στο νησί, θα σε ακολουθήσω, οπότε πού ξέρεις...μπορεί να μας φέρει και...συγγραφικό οίστρο αυτή η συγκατοίκηση!
Post a Comment