Friday, January 2, 2009

Το παλιό σχολείο στην Αγιά Μαρίνα της Άνδρου


Απροσδόκητο πρωτοχρονιάτικο δώρο αυτή η παλιά φωτογραφία. Γράφει πίσω 1939 , ίσως όμως είναι λίγο νεότερη, με βάση την ηλικία μιας εικονιζόμενης μαθήτριας (της μάνας μου), που γεννημένη το '35 πρέπει λογικά να ήταν περισσότερο από 4 χρονών.
Τα παιδιά που εικονίζονται είναι τώρα παππούδες και γιαγιάδες, όσα ζουν βέβαια.
Το χωριό είναι η Αγία Μαρίνα Κορθίου, που το μονοθέσιο σχολείο της συγκέντρωνε και παιδιά γειτονικών χωριών.
Ψάχνω αυτά τα πρόσωπα. Προσπαθώ να μαντέψω. Πολύ δύσκολο. Πώς να μεριάσεις τόση φθορά, τόσα χρόνια, τόσα βάσανα. Πώς να ξαναπλάσεις απ' τα γεροντικά πρόσωπα αυτά τα αρυτίδωτα, αμέριμνα μουτράκια; Είναι όλα γνώριμα. Τα χαρακτηριστικά τους διασώθηκαν σε παιδιά, εγγόνια, ανίψια Μια τράπεζα γενετικού υλικού με αυστηρούς τοπικούς προσδιορισμούς. Η λαογραφία των προσώπων. Τα πρόσωπα των ανθρώπων του νησιού μου. Το αυθεντικό πρόσωπο του τόπου μου.
Τι ξέρουν αυτά τα λιανά πλάσματα με τα γυμνά πόδια για τη ζωή που τα περιμένει; Ξέρουν άραγε πόσο αυτό το σχολείο που τα παίδευε, τα γράμματα που ποτέ δεν τα 'έμαθαν καλά, το ξύλο της δασκάλας το αλύπητο, ήταν τα "καλά τους χρόνια"; Τότε που δεν είχε έρθει ακόμα ο πόλεμος, η κατοχή, η πείνα; Τότε που δεν είχαν μπαρκάρει ακόμα τα αγόρια στα βαπόρια, τα κορίτσια δεν τα είχαν πάρει υπηρέτριες στην Αθήνα; Να το ξέρουν ότι εκεί στα θρανία θα είναι οι μόνες τους ξεκούραστες στιγμές από τη σκληρή δουλειά στα χωράφια και στο σπίτι;
Προσπαθώ να τους ταιριάξω χαρές. Έρωτες, γάμους, γέννες, πανηγύρια, γιορτές. Θολώνει η εικόνα, δεν βοηθάει. Ξέρω πολλές ιστορίες ανεκπλήρωτων ερώτων: "πήρε άλλη για την προίκα", "τη χάλασε και την άφησε", "έφερε το γαμπρό από την Αθήνα η υπηρετριούλα, αλλά είδε τη φτώχεια της μεγάλης οικογένειας κι όπου φύγει φύγει", "τον πήρε γιατί δεν την ήθελε άλλος και ανέλαβε όλα τα βάρη του, γονείς, θείους", "δεν την ήθελε η μάνα του και του έβαλε λόγια να την αφήσει", "πήγε νύφη στην Αμερική, αλλά ήταν τόσο αδύνατη, που ο γαμπρός δεν την ήθελε, είδανε και πάθανε τα αδέλφια της να τον πείσουνε".
Με τι πάλεψαν αυτά τα παιδιά του τόπου μου!
Καμιά σιρμαγιά δική τους. Ούτε μόρφωση, ούτε περιουσίες και χρήματα, ούτε πολιτικοί και ρουσφέτια, ούτε καν μια γη ικανή να τους θρέψει και τους πιο ολιγαρκείς ακόμα.
Έτσι γυμνοί και άπραγοι βγήκανε στον κόσμο, στις θάλασσες, στις μεγάλες πολιτείες.
Θα ΄θελα να σας δείξω κι άλλες φωτογραφίες. Ασπρόμαυρες όλες. Τα ναυτάκια στο λιμάνι. Οι νέοι μετανάστες στην αμερικάνικη μεγαλούπολη. Οι κοπελιές στο πάρκο της Αθήνας με τα μωρά που μεγάλωναν ως νταντάδες. Με παπούτσια, περιποιημένα ρούχα, σεμνά χαμόγελα. Και το ίδιο βλέμμα. Το ίδιο απορημένο βλέμμα του παιδιού που πήγε τόσο μακριά χωρίς ένα ζευγάρι παπούτσια.

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ:
Πριν στεγνώσει το ηλεκτρονικό μελάνι, πρέπει να κάνω μια διόρθωση: Δεν εικονίζεται τελικά η μάνα μου στη φωτογραφία, όπως είναι λογικό, το '38 που τραβήχτηκε ήταν μόλις 3 χρονών και δεν πήγαινε σχολείο. Τώρα που την είδε σε μεγέθυνση παραδέχτηκε ότι δεν ήταν εκείνη η μελαχρινούλα στη δεύτερη σειρά, αλλά ένα Μαρικάκι (του Χαλαντώνη).
Τρίτος όμως από αριστερά, στην τρίτη σειρά, είναι ο μεγάλος της αδελφός, ο Λούης (ο αγαπημένος μου θείος) και δεν μπορεί να τον περνάει ένα κεφάλι!.
Για την ιστορία όμως, οφείλω να σας πω τα ονόματα των παιδιών, όπως μου τα είπε ο μπαρμπα- Αυγουστής ο Ντούρας, ο πιο καλός μαθητής του σχολείου, τρίτος από δεξιά στη δεύτερη σειρά:
ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ (της δασκάλας) Ειρήνη Μαγκανιώτη, Μαριγούλα Μαγκανιώτη, Κοραλιώ Γιαμπάνη, δασκάλα Λίζα, Σωτήρος Γάβρας (θείος μου), Μιχάλης Μαγκανιώτης (εκλιπών), Μιχάλης Βολτής (εκλιπών, άνδρας της Τασούλας της Παπαμάρκου), Δημήτρης Μπάβας (θείος μου), Αριστείδης Παρλιάρος, πέθανε μικρός από σκωληκοειδίτη, Κώστας Μαγκανιώτης (Μπαλτάκας).
ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ Από δεξιά τώρα προς τα αριστερά: Αντώνης Μαγκανιώτης (ο ράφτης), Γιαννούλης Δράκος (εκλιπών), Αυγουστής Ντούρας, Γιώργος Βουραζέρης (το Κοντούγιωργο, εκλιπών, αξέχαστος κι αγαπημένος θείος), Νικολός Γριμπίρης, Λούης Βουραζέρης (το Λουαράκι, εκλιπών, χρόνια στην Αμερική και θείος επίσης), Ηρακλής Μαγκανιώτης (Φρυδάς, εκλιπών), Αντώνης Μαγκανιώτης (μπαστουνάκιας), Ντίνα Παπαμάρκου (αγαπημένη φίλη της μάνας μου), η μόνη με γυαλιά από τότε, το Μαρικάκι του Χαλαντώνη, Τασούλα Παπαμάρκου.
ΤΡΙΤΗ ΣΕΙΡΑ Από αριστερά (βουστροφηδόν το πάω, Αντώνη, ε;):
Αριστείδης του Μητσόβα, Αριστείδης Σκόρδος(εκλιπών), ο Λούης ο Βουραζέρης (ο γλυκός μου ο μπαρμπα-Λούης, ο επονομαζόμενος Αλιές), Ειρήνη Μαγκανιώτη (η Φαρίνα, εκλιπούσα), ο αδελφός της Γιάννης Μαγκανιώτης (εκλιπών), ο Δημήτρης Μαγκανιώτης (το Δ΄μητρί, ο πιο υπέροχος μπακάλης όλων των εποχών), Γιαννούλης Βουραζέρης (θείος μου και άνδρας της Ασημινιώς Βολτή), Αλέκος Ντούρας (εκλιπών), Γιώργος Δράκος (Μπουλάολας), Γιάννης Βολτής, Γιάννης Σκόρδος (το Γιανναράκι, εκλιπών), Χρήστος Σκόρδος (άνδρας της Κατίνας Μαγκανιώτη, εκλιπών)
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΕΙΡΑ: Τα πρωτάκια, γεννημένα το 31 ή 32. Από δεξιά: Η Φρόσω του Λεμόνη, Κατίνα Μαγκανιώτη, (η Βλάχα, την έβγαλε έτσι ο παππούς μου, γιατί ήταν πολύ όμορφη, λέει), Ειρήνη Μαγκανιώτη (Μπαστουνάκη), Αυγουστίνα Μαγκανιώτη (η θεία Τιτίνα, γυναίκα του θείου μου Δημήτρη Μπάβα), Παναγιώτης Βουραζέρης (ο κόκκινος, χρόνια στην Αμερική, θείος μου και εκλιπών), Σταμάτης Παπαμάρκος (ο γείτονάς μου, που μου χάρισε τα γατιά το καλοκαίρι), Λούης Ντούρας, Κατίνα Γλυνού (του Παπαγιαννούλη), Ασημινιώ Βολτή (θεία Ασημινιώ, αγαπημένη θεία, και εκλιπούσα τόσο πρόωρα και ξαφνικά), Κατίνα Μαγκανιώτη (γυναίκα του Χρήστου Σκόρδου), Καλλιόπη Μαγκανιώτη (η θεία Πόπη, γυναίκα του Στεφανή, του άλλου αδελφού της μάνας μου)

Ξέρω πως τους περισσότερους από σας δεν τους ενδιαφέρουν αυτά τα ονόματα, αλλά εγώ έχω τόση χαρά που τα βρήκα και τα διέσωσα. Λες και εξασφάλισα μια θέση στην ιστορία γι' αυτά τα παιδιά του χωριού μου, λες και έκανα την ύπαρξή τους σημαντική πέρα από το μικρόκοσμό τους. Γιατί για μένα είναι ο λόγος που έφτιαξα αυτό το μπλογκ από την αρχή. Το είχα πει ότι με ενδιαφέρουν πιο πολύ οι άνθρωποι από τα πράγματα. Το θυμάστε;

22 comments:

Βραχονησίδα said...

Αχ καημένη Βανθούλα που να το ήξερες πως θα εκφραζόσουνα σε pixel και θα μετριόσουνα σε byte το 2009 (την ίδια μέρα με τον μπάρμπα Θύμιο) "Κάνε παιδιά να δείς καλό"

Λορελάη said...

Τι γλυκό... τι γλυκό, Γυριστρούλα μου..
μια ολόκληρη εποχή.. με αληθινά βάσανα, όχι σαν τα δικά μας τα αλλόκοτα... ανθρώπινα βάσανα, καρδιάς και ανάγκης, πραγματικής ανάγκης..
Διδαχή η ανάρτησή σου φιλενάδα
και συγκίνηση. Νάσαι καλά να μας τρυφερεύεις έτσι όμορφα :)

Θερσίτης said...

Βρε, μήπως είσαι και εσύ και δειλιάζεις να το πεις;
Ψάξε τα ονόματα και γράψε κάτι για τα ώριμα πλέον πρόσωπα.

gyristroula2 said...

Έλα, έλα, βραχονησίδα μου, μια χαρά παιδιά είμαστε, ωραίους τους βγάλαμε, για πήγαινε στο facebook να δεις εξ οικείων βέλη για την πίτα μου και όχι μόνο!
λορελάη, πράγματι αυτή η φωτογραφία τη βραδιά της παραμονής ήταν μια στιγμή αυτογνωσίας, όσο και να ακούγεται περίεργο. Ο χρόνος, οι δικοί μας άνθρωποι, η περιπέτεια της ζωής, ίδια κι απαράλλαχτη, πέρα από τις προφανείς διαφορές μας, ήταν ένα περιεκτικό μάθημα του παλιού σχολείου, που το χρειαζόμουν τώρα τελευταία.
θερσίτη, κατά κάποιο τρόπο ήμουνα εκεί, "δυνάμει". Η Βανθούλα δεν πρόλαβε να τελειώσει το δημοτικό και πήγε υπηρέτρια στην Αθήνα, αν την είχε παντρευτεί κανένας άλλος, ήταν και νοστιμούλα, τι γυριστρούλα θα είχατε εσείς;

meril said...

Καλημέρα, καλέ...

Τι γλύκα που έχουν αυτές οι φωτογραφίες....
Και βέβαια με πολλούς τρόπους είσαι εκεί
μέσα στη μικρούλα που τα ματάκια της θα κοίταγαν με απορία και έκπληξη το φακό

gyristroula2 said...

Τελικά, μεριλού είχαμε εξελίξεις. Διάβασε τη διόρθωση. Με πολλούς τρόπους ήμουν εκεί. Με συνδέουν τόσα πολλά μ' αυτά τα παιδάκια, τελικά.

giorgos_st said...

Το είχα καταλάβει πως η κυρία Βανθούλα δεν ήταν μέσα στη φωτογραφία, γι αυτό δεν είχα σχολιάσει μέχρι τώρα,είναι τραβηγμένη μπροστά σε εκκλησία? Για πές εκεί στο δήμαρχο να τυπώσει ένα λεύκωμα με τέτοιες φωτογραφίες αλλά και άλλες από την καθημερινή ζωή εκείνα τα χρόνια, αν ψάχνει καλή πένα να προλογίσει κάτι έχω στο νού μου...

Διονύσης Μάνεσης said...

Καλησπέρα!
Ετεροχρονισμένες ευχές δέχεστε;

Ήμουνα λίγες μέρες στα βουνά, στα χιόνια, μπας και καθαρίσει και το μέσα λιγάκι.. ( Ματαία ελπίς, βεβαίως, βεβαίως..)

Λοιπόν, άσπρες μέρες, αφού "θα χτυπήσει η αθωότητα/με το βαρύ του μαύρου του θανάτου").

( Ευχή ήταν το παραπάνω..)

Όσο για τα ονόματα που διέσωσες, άγια τα διέσωσες, γυριστρουλία μου. Με παρέπεμψες στο "Όλα τα ονόματα" του αγαπημένου Ζοζέ Σαραμάγκου, το οποίο, όπως αποκαλύπτει κι ο ίδιος στο τελευταίο του αυτοβιογραφικό ( "Μικρές αναμνήσεις"), από την ίδια ανάγκη ξεκίνησε ως ιδέα.

( Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά εμμέσως πλην σαφώς σε πρότεινα για Νόμπελ! :-) )

gyristroula2 said...

Αχ, Γιώργο, ο δήμαρχος δεν θα ψάξει πολύ, το ξέρεις! Κι ούτε που θα φέρει αντίρρηση στην πρόταση, ψοφάει για κάτι τέτοια. Ήδη υπάρχει ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες που εκδόθηκε σχετικά πρόσφατα, ενώ είχε προηγηθεί και έκθεση.
Εγώ όμως θέλω κάτι περισσότερο... τις ιστορίες...τις ζωές. Δεν μπορείς να φανταστείς τι δρόμους μου άνοιξε αυτή η φωτογραφία και πού να δεις τη χαρά του μπαρμπα- Αυγουστή και του θείου- Λούη.
Με τρόμαξε όμως αυτό το προσκλητήριο εκλιπόντων...

gyristroula2 said...

Καλώς τον καλώς τον το διονύση μας! Βρε συ, όλο πίτες έτρωγες εκεί; Έκοψες και τυρόπιτα για βασιλόπιτα; Ακόμα γελάω με αυτή την εικόνα, όταν πρωτοπήγα νύφη στην Ήπειρο. Το φλουρί μέσα στην τυρόπιτα! Όχι κι εδώ τυρί! Αναφώνησα η δύστυχη, που άνοιγε ο ντενεκές του τυριού κι εγώ έβγαινα από το δωμάτιο!
Καλή μας χρονιά, συνάδελφε. Ξέρω τίποτε καλό δεν προμηνύει η αρχή της, αλλά κράτα ακόμη λίγο εορταστική...αναψυχή, μας περιμένουν δύσκολα και πρέπει να τα παλέψουμε.
Αυτό το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά ήρθα δεύτερη φαίνεται...αχ νόμπελ πάλι άλλος θα σε πάρει!

loyk said...

Χρονια Πολλα γυριστρουλα.
Καλη Χρονια σε σενα και σε ολο το κοσμο.
Σ΄ευχαριστουμε για το ζεστο αερακι του παρελθοντος που χαιδευει τα προσωπα μας.
Γυριστρουλα σ΄ευχαριστουμε που προτιμας τους ανθρωπους απο τα πραγματα.
Ας παρει ο αερας του παρελθοντος να μικρα και μεγαλα φτερα μας.

gyristroula2 said...

loyk, τι ωραίο σχόλιο!
Καλή χρονιά και σε σένα, φίλε μου και καλή πρόοδο στα παιδιά σου.

NdN said...

Γυριστρουλα μου, αφού διάβασα το ποστ με τις "πολιτικές διαφωνίες" του Θαναση Ξ του φίλου του vagnes και του Σχολιαστή΄(κρίμα που πακετάριζα τότε), αφου κάλεσα ειδικούς ζαχαροπλάστες οι οποίοι βεβαίωσαν ότι η Βασιλόπιτα ήταν χειροποιητη, αφού διάβσα το συγκινητικό σου τελευταίο πόστ για όλα αυτά που έχω ακούσει και εγώ από την γιαγιά μου (γάμοι στο εξωτερικό, προικιά κτλ)...να σου ευχηθώ χρόνια πολλά με υγεία, χαρά και κάθε ευτυχία σε σένα και στην οικογενεια σου και φυσικά σε όλου ςτου φίλους εδώ μέσα!

gyristroula2 said...

Καλώς το το παιδί το δικό μας! Ndn μου, καλή χρονιά και σε σένα και να έρθουν όλα όπως επιθυμείς και ονειρεύεσαι και στη δουλειά και στην προσωπική σου ζωή.
Όσο για μας, περιμένουμε να ανάψουν τα μεθεόρτια ποστ σου, τώρα που πήρες και την ευλογία του προσφιλούς σου Άνθιμου!

vagnes said...

Χρόνια παλιά, πολύ παλιά αλλά τόσο ανθρώπινα και τόσο δεμένοι όλοι μεταξύ τους, σαν μια οικογένεια. Είχαν δυστυχίες πολλές αλλά τους ένωνε η αγάπη η συμπάθεια (συν+πάσχω) που είχανε ο ένας για τον άλλο η μια για την άλλη οικογένεια. Τους ένωναν τα αισθήματα και συναισθήματα ενω σήμερα πολλούς τους χωρίζει η ζήλεια, ο φθόνος και ο άκρατος ανταγωνισμός.

Πες μου σε παρακαλώ το σχέδιο στο παράθυρο πίσω είναι σταυρός, ξίφος, φτυάρι ή όλα αυτά μαζί. Αν συμβολίζει κάτι από την ιστορία του νησιού θα ήθελα να το μάθω.

Να εισαι καλά και νάναι γεμάτη η χρονιά σου.

Θανασης Ξ. said...

Πρώτα πρώτα να ευχηθώ καλή χρονιά με υγεία και σε σένα προσωπικά Γυριστρούλα και σε όλους τους φίλους αυτής της γωνιάς..

Να εξομολογηθώ πως τελευταία έχω γίνει καθημερινός επισκέπτης όλων σας, έχετε γίνει ένα είδος παρέας, και σας ευχαριστώ γι' αυτό..

Τώρα για την ανάρτηση δύο σχόλια:

Κατ' αρχήν η υπέροχη φωτογραφία. Ο ορισμός αυτού που λέμε συνήθως 'χίλιες λέξεις'. Μέχρι τώρα η top φωτογραφία στον ανεμόμυλο ήταν το παιδάκι με το βιολί, τώρα απέκτησε και ανταγωνιστή ισάξιο !...

Δεύτερον εκείνο το 'βουστροφηδόν' !!!!
Δεν ξέρω, δεν είναι τόσο καλά τα Ελληνικά μου, αν αυτό τώρα είναι λόγιο ή ...Τσιφορικό, πάντως τρελάθηκα..

Καλημέρα σε όλους..

gyristroula2 said...

vagnes, καλή χρονιά και σε σένα, φίλε, με πρόοδο και δημιουργικότητα και εντός και εκτός διαδικτύου.
Πράγματι, υπήρχε αυτό το δέσιμο στις παλιές κοινωνίες, γιατί ζούσαν μαζί. Κυριολεκτικά. Συγκατοικούσαν με γονείς και αδέλφια, επικοινωνούσαν όλη μέρα με γείτονες και συγχωριανούς, δούλευαν μαζί, για να διασκεδάσουν έπρεπε να είναι μαζί, πόσο μάλλον για να πενθήσουν ή για να περάσουν τις δύσκολες στιγμές τους. Τώρα όλα αυτά γίνονται ατομικά. Κι αυτό έχει και τα θετικά του. Θέλει μεγάλη συζήτηση. Εγώ που έζησα λίγο αυτόν τον τρόπο ζωής δεν τον εξιδανικεύω, αν και τον νοσταλγώ.
Αυτό το σύμβολο είναι σταυρός. Η φωτογραφία μάλλον έχει βγει μπροστά στην πόρτα της εκκλησίας της Αγιά Μαρίνας.

gyristroula2 said...

Θανάση, καλή χρονιά σε σένα και στους αγαπημένους σου! Το έχουμε καταλάβει ότι σου ταιριάζουμε ως παρέα και έγινες πια σπιτικός. Και μόνο από τη φωτογραφία που σου άρεσε, φαίνεται αυτή η "ομοιότητα".
Το βουστροφηδόν, βγαίνει από την κίνηση που κάνουν τα βόδια, όταν οργώνουν- σε σχήμα s περίπου- και αναφέρεται σε είδος αρχαίας ελληνικής γραφής με ανάλογη κατεύθυνση, δηλαδή σε ένα στίχο αρχίζει από αριστερά και στον επόμενο από δεξιά κοκ.

Άντε, η ευχή μου για σένα αυτή τη χρονιά είναι να φτιάξεις ένα δικό σου μπλογκάκι.

OnWine said...

Γυριστρούλα,

Ετεροχρονισμένα και από εμένα τα Χρόνια Πολλά, ευχές γιά το 2009, και ...πολύ κουράγιο σε όλους (φοβάμαι ότι θα το χρειαστούμε)...

Και τι δεν μου έφερε στο μυαλό αυτή η φωτογραφία... μου θύμησε αντίστοιχες των γονιών μου, δικές μου από το δημοτικό (μαυρόασπρες και αυτές... όχι όμως με την "σέπια" του ρομαντικού)...

Αλλά, βρε Γυριστρούλα... μου θύμισε και άλλα...

Μου θύμισε τον κόσμο στον οποίο έμελλε να μπουν αυτά τα παιδάκια... μου θυμίζει τι περίμενε κάποια από αυτά... πόλεμοι, πείνα, εμφύλιοι...

Μου θύμισε το πόσο αβέβαιο ήταν το μέλλον, πόσο η "σιγουριά" γιά μιά "εξέλιξη", γιά δουλειά... ακόμα και γιά επιβίωση, δεν υπήρχε...

Και δεν μπορώ παρά, άθελά μου, να τα συγκρίνω με τα σημερινά παιδιά... και ξλέροντας το διαλεκτικό "σφάλμα" μου να τολμήσω να βάλω σε "ζυγαριά" ολα τα δικά τους και όλα τα των σημερινών παιδιών... και να μελαγχολήσω ακόμα περισσότερο, όταν μιλάμε σήμερα γιά "αβέβαιο μέλλον"... γιά "έλλειψη ευκαιρειών".. γιά την γενιά των 700 Ευρώ... γιά την γενιά δηλαδή που ΑΠΑΙΤΕΙ να τα βρει όλα έτοιμα, καλοσχεδιασμένα από την προηγούμενη γενιά... και επαναστατεί όταν η προοπτική αυτή δεν φαίνεται ...τόσο εξασφαλισμένη όσο θα την ήθελε...

Πάλι, βέβαια, εμείς φταίμε... γιατί τις φωτογραφίες σαν και αυτή που μας έδειξες τις έχουμε καταχωνιασμένες σε βαθειά συρτάρια, αντί να τις έχουμε κορνιζαρισμένες στο καθιστικό... αντί να τις εξηγούμε στους ... επαναστάτες γόνους μας...

Και πάλι... ξέρω ότι τα παιδιά "τα θέλουν όλα"... ξέρω ότι είναι στην φύση τους να επαναστατούν... αλλά δεν μπορώ να διώξω αυτή την μελαγχολία, ούτε να αποδιώξω την "σύγκριση" όταν κοιτάζω την ωραία φωτογραφία που μας έδειξες...

Να είσαι πάντα καλά...

gyristroula2 said...

Αναπόφευκτη η επίκαιρη σύγκριση, σχολιαστή! Ναι, εκείνα τα συγκεκριμένα παιδιά του χωριού μου δεν ήξεραν τι θα πει δικαίωμα, δημοκρατία, ισότητα ευκαιριών. Ήταν φτωχά, πολύ φτωχά και αμόρφωτα. Έμαθαν να δουλεύουν σκληρά και να μη θεωρούν τίποτα δεδομένο ή οφειλόμενο. Ακριβώς όμως επειδή η γενιά τους πάλεψε να κερδίσει αυτές τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, τα εγγόνια τους σήμερα δεν μπορούν να γυρίσουν στο σημείο εκκίνησης, στο "σκάσε και δούλευε", όπως βλέπουμε να θέλει η παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων.
Οπωσδήποτε, έχεις δίκιο ως προς το ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο ελάχιστα δεδομένη είναι η πρόοδος και οι δημοκρατικές κατακτήσεις.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ (Ο Κουφοντίνας;)

Roadartist said...

Πολύ γλυκό..
Καλή χρονιά!

gyristroula2 said...

roadartist ευχαριστώ πολύ!
Καλώς μας ήρθες στον ανεμόμυλο και καλή χρονιά και σε σένα.

Με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979

  Στον Άη Γιώργη στου Φαράλη, είδα το Μάνο Λοΐζο, τον Απρίλιο του 1979. Ήταν Δευτέρα του Πάσχα και είχε έρθει με την παρέα του Γιώργου του Δ...