Thursday, November 6, 2008

Σκέψεις- προτάσεις για ένα εκπαιδευτικό σωματείο-μέρος δεύτερο.

Αν ποτέ δημιουργούνταν ένα σωματείο εκπαιδευτικό, ποιες θα ήθελα να είναι οι βασικές αρχές του;
Πώς θα μπορούσε να συμβάλει στην αναβάθμιση του σχολείου, χωρίς να εμπλακεί στο συνδικαλιστικό τομέα, με όλες τις παρενέργειες που εγκυμονεί αυτό;
Τι θα μπορούσε να ενώσει ανθρώπους διαφορετικής πολιτικής και συνδικαλιστικής προέλευσης, επαγγέλματος, μόρφωσης, ηλικίας, με κοινό τους γνώρισμα την αληθινή έγνοια για την παιδεία;
Τι συνιστά σήμερα αλήθεια βήμα προόδου για την ελληνική εκπαίδευση; Κάποτε ήταν η καλλιέργεια των θετικών επιστημών και η εισαγωγή της δημοτικής. Πόσο αλλάξαμε από τότε; Και δημοτική έχουμε και θετικές επιστήμες εν αφθονία στο σχολείο. Τώρα τι μας λείπει;
Θα επιχειρήσω μια πρώτη καταγραφή, ένα άνοιγμα ενός τραπεζιού για διάλογο.
Πρώτα απ' όλα να αναφέρω ότι ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη του συναδέλφου μου, θερσίτη: η λήξη της καρκινοβασίας της ελληνικής κοινωνίας και δημόσιας ζωής μόνο μέσα από την ανάσταση του δημόσιου σχολειού μπορεί να επιτευχθεί.
Για μένα λοιπόν, αναστημένο σχολείο είναι το ανοικτό σχολείο. Ανοικτό στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στο διάλογο, στις άλλες εθνικότητες, γλώσσες και κουλτούρες, στα νέα επιστημονικά δεδομένα, στην τεχνολογία, στα προβλήματα που απασχολούν τους μαθητές και τις οικογένειές τους.
Πρώτα να αρχίσω από τα...φιλολογικά μου γένια. Η ανθρωπιστική παιδεία σήμερα (με την ευρύτερη έννοια των ανθρωπογνωστικών επιστημών), αν και δεν παραγκωνίζεται στο αναλυτικό πρόγραμμα, είναι ο φτωχός συγγενής του σχολείου.
Το βαρύ πυροβολικό της παιδείας, από τα γεννοφάσκια της, τα κλασικά γράμματα, η λογοτεχνία, νεοελληνική και ξένη, το θέατρο, η ιστορία, η φιλοσοφία, η ψυχολογία, βρίσκονται παροπλισμένες σε διδακτικά εγχειρίδια που όλο και συρρικνώνουν την ύλη τους για να είναι ευσύνοπτη, απομνημονεύσιμη, φροντιστηριακά προσπελάσιμη και καθόλου ελκυστική. Για παράδειγμα, τα ομηρικά έπη πια κανένας μαθητής δεν τα έχει ολοκληρωμένα στη βιβλιοθήκη του. Μερικοί στίχοι, αποσπασματικοί, για να καλύψουν λίγες ώρες διδασκαλίας, μόλις σε δύο εξάμηνα.
Πρώτη αρχή λοιπόν η ουσιαστική καλλιέργεια των ανθρωπιστικών γραμμάτων, με αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας, με εισαγωγή των νέων τεχνολογιών, με δημιουργία σχολικών βιβλιοθηκών. Ή αλλιώς πώς θα δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να γνωρίσουν και ν' αγαπήσουν αυτά που δημιουργήθηκαν για να δίνουν χαρά, ομορφιά, νόημα, κι όχι βαθμούς, ασκήσεις, βαρεμάρα.
Εδώ ανοίγουν ένα σωρό τραπέζια: "προτάσεις για αλλαγή τρόπων διδασκαλίας", "πώς να χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά τις νέες τεχνολογίες", "ποια βασικά βιβλία πρέπει να περιλαμβάνει μια σχολική βιβλιοθήκη θεωρητικών επιστημών" κλπ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να αναπτύσσω και τις υπόλοιπες πτυχές ενός ανοιχτού σχολείου, αλλά ας κατασταλάξω σε μερικές ακόμα προτάσεις για διάλογο:
Επιμόρφωση δεν έχουμε, ας αλληλοϋποστηριχθούμε τουλάχιστον στην αυτομόρφωση. Αυτό που κάνουμε άτυπα μέσω διαδικτύου. Αλληλοενημέρωση για ό,τι καλό συμβαίνει, ανταλλαγή βιβλιογραφίας, ιδεών, μεθόδων κλπ. Κι εδώ πάλι παραπέμπω στον θερσίτη:"Δημιουργία ενός δικτύου συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών με κατοπινό στόχο τη συνεργασία μεταξύ σχολείων για την παραγωγή διδακτικού και εξωδιδακτικού έργου και βεβαίως την ανταλλαγή του."
Ας μην κυνηγήσουμε τους "κακούς", ας προβάλουμε τους "καλούς". Σχολεία που δουλεύουν σωστά. Συναδέλφους που ξεχωρίζουν, εκδηλώσεις, προγράμματα και γενικά ό,τι αξιοζήλευτο κυκλοφορεί στο χώρο μας, (ωραίο το παράδειγμα του θερσίτη για το ιστολόγιο του Διονύση Μάνεση)
Άλλο θέμα επίσης που ταλανίζει το σχολείο σήμερα είναι η γραφειοκρατία. Δεν έχει νόημα να την καταγγείλουμε, όπως κάνουν χρόνια οι συνδικαλιστές και τίποτε δεν πετυχαίνουν. Μπορούμε να δικτυωθούμε και να την αντιμετωπίσουμε "έξυπνα", με τα δικά της όπλα, όπως έκαναν οι μαθητές μας με εκείνο το "σκουλήκι", το περίφημο.
Άλλο θέμα προς συζήτηση είναι η σχέση μας με την κοινωνία, τους γονείς και πώς τους "αξιοποιούμε", την τοπική αυτοδιοίκηση, τους υπόλοιπους φορείς μιας τοπικής κοινωνίας. Τι έχει γίνει, πώς γίνεται, τι μπορεί να γίνει.
Για παράδειγμα, αυτά τα σχολεία μεταναστών, τι εργαλείο για μια σχολική κοινότητα! Πώς θα μπορούσε σε συνεργασία με τους δήμους να βοηθήσει στη στελέχωσή τους και να βοηθηθεί από αυτά.
Μετά, μια άλλη πρόταση. Να μάθουμε να...ενοχλούμε. Τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα κόμματα, το δήμο, τις επιστημονικές μας ενώσεις. Με αιτήματα, προτάσεις, ενδιαφέρον, γαϊδουρινή επιμονή, αξιοπρέπεια πολίτη κι όχι παραίτηση ιδιώτη, τόσο βολικού στον καναπέ του για τη διαιώνιση της αδράνειάς τους. Σκεφθείτε πχ να πάνε καμιά πενηνταριά φιλόλογοι στην ΠΕΦ να ζητήσουν ευγενικά να γίνει το συνέδριο για τον Αριστοτέλη εκτός ωρών διδασκαλίας, για να πάνε όσοι πραγματικά διδάσκουν κι όχι οι αργόσχολοι. Επί 1 μήνα να τηλεφωνούν, να στέλνουν ιμέιλ, να ρωτάνε. Ας μη γίνει τίποτε, ας χάσουν απλώς κάποιοι τη ραστώνη τους.
Επίσης το ακανθώδες και ζωτικό θέμα της αξιολόγησης. Πάλι κλέβω τον θερσίτη: "Διαμόρφωση μιας πρώτης πρότασης αξιολόγησης ή αυτοαξιολόγησης ή όπως θέλετε πείτε το προκειμένου να αρχίσει από τους ίδιους τους Συλλόγους Διδασκόντων η αναβάθμιση των σχολείων" Ας καταλήξουμε δηλαδή στο ποια είναι τα κριτήρια της αποτελεσματικής διδασκαλίας, στο πότε θεωρούμε εμείς ότι έχουμε κάνει καλά τη δουλειά μας και πότε όχι και τι χρειαζόμαστε για να την κάνουμε καλύτερα. Ας αρχίσουμε ακόμη να ανοίγουμε την τάξη μας ο ένας στον άλλο, να δεχόμαστε κριτική, συμβουλές, παρατηρήσεις, όλο και κάτι καλό θα βγει, αν ξεπεράσουμε το σύμπλεγμα του αλάνθαστου και υπεράνω κριτικής πανσόφου.
Πώς μπορούμε ακόμη να φέρουμε περισσότερη τέχνη στο σχολείο ή περισσότερο σχολείο στην τέχνη. Πώς να δικτυωθούμε, για να παρακολουθούμε παραστάσεις, εκθέσεις, συναυλίες, να φέρνουμε καλλιτέχνες στο σχολείο, χωρίς να χρειάζεται μισός προϋπολογισμός και 100 εγκύκλιοι. Κάποιοι έχουν κάνει πολλά πάνω σ' αυτό, ας επωφεληθούμε από την πείρα τους, χωρίς να χρειαστεί να ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά την Αμερική.
Όλα αυτά μόνο μια αρχή, μια αρχή ενός κουβαριού, προορισμένου ίσως να μην ξετυλιχθεί ποτέ, πόσο μάλλον να υφάνει κάτι αξιόλογο. Δεν ξέρω να υφαίνω, συνάδελφοί μου καλοί και φίλοι. Μόνο πως κρυώνω ξέρω...

26 comments:

meril said...

Με ενθουσίασες!
Κι ο θερσίτης και συ ... άνθρωποι με όραμα μα όραμα που μπορεί να γίνει μια πραγματικότητα
Μ' αρέσει το πάθος που ΄περισσεύει απ' τις λέξεις και το νοιώθεις λίγο ν' ακούσουνε μόνο και φτάνει για να γυρίσει η ρόδα...

Δεν εύχομαι Τίποτα δεν εύχομαι
γιατί θα γίνει
Θα πιστέψουν κι άλλοι κι άλλοι κι ό,τι νομίζαμε/φοβ'ομαστε πως ποτέ τίποτα δε θ' αλλάξει θα το δούμε να συμβαίνει στις μέρες μας
Γιατί υπάρχετε

vagnes said...

Είναι τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν, που πράγματι μπορεί να υπάρξει απογοήτευση και εγκατάλειψη της προσπάθειας.

Όσο αλήθεια κι αν είναι το πιο πάνω άλλο τόσο αλήθεια είναι πως λίγοι άνθρωποι πολλές φορές στην ιστορία, (έφτανε ακόμη και ένας), να κάνουν σπουδαία πράγματα για τον τόπο τους.

Δεν χρειάζεται να τα διορθώσουμε και να τα κυνηγάμε όλα, ας ξεκινήσουμε από τα λίγα, από το ένα κάθε φορά.

Ένας μεγάλος πρωθυπουργός στην Ελλάδα (που δεν θα ξαναπεράσει άλλος όμοιος του, πολύ φοβάμαι), είχε πει κάτι τέτοιο: Δεν μπορώ να υποσχεθώ πως θα λύσω όλα τα προβλήματα, δεν μπορώ να το κάνω, εκείνο όμως που μπορώ να υποσχεθώ, είναι πως δέκα βήματα που είναι απαραίτητα να γίνουν θα τα κάνω βήμα προς βήμα.

Έκανε παραπάνω από δέκα!!!

Αν όλοι οι πρωθυπουργοί, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και εμείς ως πολίτες, ως ενεργοί πολίτες κάναμε κάθε τετραετία δέκα βήματα μπροστά, θα είμαστε πάλι τα πρότυπα της γης, (όσο και υπερβολή κι αν ακούγεται αυτό).

Αυτό είναι που πρέπει να πούμε όλοι εμείς και όλοι εσείς οι εκπαιδευτικοί, βήμα-βήμα κατακτείται η επιτυχία.

Όλη η δύναμη σε ένα στόχο κάθε φορά.

Αν εσύ κρυώσεις γυριστρουλα και θερσιτη, εμείς θα συνεχίσουμε να παραμένουμε στην κατάψυξη!
Έχουμε ελπίδα να επιβιώνουμε στην κατάψυξη εσαεί;

Κάντε κάτι έστω και μικρό, (δεν μπορεί να πάει άλλο, διαβήκαμε όλους τους κατήφορους πια) η πρώτη επιτυχία θα σας «ανοίξει την όρεξη» και για τη δεύτερη...

Θανασης Ξ. said...

Λοιπόν ας κάνουμε μερικές υποθέσεις:

1.Υπάρχει ένα ποσοστό Ελλήνων (γονείς-παιδιά-καθηγητές-δάσκαλοι) που ΘΕΛΟΥΝ να γίνει η εκπαίδευση καλύτερη και κυρίως ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΙ ΑΥΤΟ.

2.Υπάρχει ένα ποσοστό Ελλήνων (γονείς-παιδιά-καθηγητές-δάσκαλοι) που ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ στην κατάσταση όπως έχει σήμερα για διάφορους λόγους (έχουν λεφτά, βγάζουν λεφτά, είναι ανεπαρκείς, βαριούνται, κερδίζουν ψήφους κλπ κλπ).

3.Υπάρχει τέλος ένα τρίτο ποσοστό (γονείς-παιδιά-καθηγητές-δάσκαλοι) που ενώ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ και μάλλον ΤΟΥΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ κιόλας, ωστόσο θεωρούν πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑ να κάνουν κάτι, και περιμένουν απλά την εκ των άνω λύση (τον Σωτήρα, τον Πολιτικό, τον Μεσία κλπ).

Η τελευταίες αναρτήσεις της 'παρέας' σας (Γυριστρούλα και Θερσίτης) αναζητούν ιδέες, σκέψεις, ενθουσιασμό, αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται σε αμηχανία, 'διαφωνούν' επί του πρακτέου, αναρωτιούνται.
Τα σχόλια των αναρτήσεων αυτών, επίσης δείχνουν μεν επιθυμία, αλλά ταυτόχρονα εκφράζουν σκεπτικισμό, φόβο, πίκρα, απελπισία, 'χαμένα στην μετάφραση' ένα πράγμα..

Ο Vagnes έχει ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ, πως μπροστά σε μια τόσο χαώδη κατάσταση, στον πάτο του πηγαδιού, που δεν ξέρεις από που ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις ένα μονάχα μπορείς να κάνεις: ΒΑΖΕΙΣ Ε Ν Α Ν ΣΤΟΧΟ και τον προσπαθείς:

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΛΟΙΠΟΝ:

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ !
Νά ένας στόχος, άμεσος, λυτρωτικός, που χτυπάει το σύστημα στην καρδιά του:

1.Οργανώστε κατά περιοχή ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ τις απογευματινές ώρες, για μαθητές που ετοιμάζονται για τις πανελλήνιες στον χώρο του ίδιου του σχολείου.
2.Βρείτε συναδέλφους που να θέλουν να προσφέρουν εθελοντική εργασία στα φροντιστήρια αυτά.
3.Οργανώστε το καλά, με σύστημα, συστήστε στα παιδιά αντί να πάνε να δίνουν τα λεφτά τους στους 'επαγγελματίες' να έρθουν σε σας.
4.Οργανώστε το καλά, έτσι που να έχετε επιτυχίες, αν είναι δυνατόν να μπούνε όλοι.
5.Καλέστε τα κανάλια και προβάλετέ το. Να γίνει εάν είναι δυνατόν μόδα.

Δεν θα γίνει από τον πρώτο χρόνο. Δημιουργεί όμως μια τάση, γεννάει μια 'παράδοση'. Συμπαρασύρει εκπαιδευτικούς στην προσπάθεια. Δίνει αξία στο Δημόσιο σχολείο. Λυτρώνει τους μη προνομιούχους από σημαντικά έξοδα. Φανταστείτε μετά από χρόνια να υπάρχει σε κάθε σχολείο ένα Δωρεάν Φροντιστήριο. Και να μην πω πως είναι μια κίνηση που έχει και συνέχεια. Ανοίγει την όρεξη και για άλλες κατακτήσεις, για άλλες ζυμώσεις, κλπ κλπ.

Αφήνω σ' εσάς, ασφαλώς, (τους φιλολόγους εννοώ) να βρείτε ένα ελκυστικό όνομα..

Λορελάη said...

Γυριστρούλα μου, συμφωνώ με όλα όσα λες.

θα σταθώ λίγο παραπάνω σε ένα, που όταν είσαι "απ'έξω" βγάζει μάτι και έχει έναν πιο γενικό χαρακτήρα, γιατί είναι ζήτημα ιδεολογικό: Στο θέμα της υποβάθμισης των ανθρωπιστικών σπουδών. Πρόκειται για γενική κατεύθυνση που συναρτάται με την αντιμετώπιση του σχολείου σαν χώρου προετοιμασίας για την αγορά εργασίας και όχι σαν χώρου καλλιέργειας ήθους, ψυχής, αισθητικής. Είναι πιστεύω θεμελιώδες να αλλάξει αυτή η νοοτροπία γιατί είναι τραγικό και με πάρα πολλές συνέπειες στην όλη κοινωνική ζωή στη συνέχεια, το να βγαίνουν από το σχολεία ρομποτάκια, εκπαιδευμένα τόσο καλά στον ωφελιμισμό και την χρησιμοθηρία, που θεωρούν περιττό ο,τιδήποτε έμαθαν και θα μάθουν, που δεν τα βοηθάει στην προώθησή τους στην αγορά, και στο κυνήγι κέρδους και υλικής ευμάρειας. Τέτοιων στάσεων και αντιλήψεων άνθρωποι είναι που δημιουργούν τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες που όλο και περισσότερο βιώνουμε. Γι' αυτό το θεωρώ ζήτημα κλειδί.
Δυστυχώς δεν μπορώ να βοηθήσω στο πρακτικό μέρος, γιατί οι σκέψεις μου ίσως είναι ανεδαφικές, αλλά ήδη κάποιες από τις επιμέρους προτάσεις που κάνεις είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
Να είσαστε καλά που υπάρχετε, ανησυχείτε, πράτετε.

gyristroula2 said...

Κι εμένα μ' αρέσει ο ενθουσιασμός σου, γλυκειά μου μεριλού, αν και μικρή εσύ δεν ξέρεις... Δύσκολο να γίνει, όχι αδύνατο, το πιστεύω κι εγώ. Το βλέπω 5 χρόνια τώρα που είμαι στην Αθήνα, στα διψασμένα μάτια των συναδέλφων μου, των μαθητών των γονιών τους. Για μερικά ψίχουλα από αυτά που μπορούμε να δώσουμε, εισπράττουμε ευγνωμοσύνη, λες και φέραμε καρβέλια ψωμί. Τα πιο πολλά από αυτά που βλακωδώς πίστευα, για δημοσιοϋπαλληλοποιημένους καθηγητές και πέρα βρέχει εφήβους της Αθήνας, ΔΕΝ ισχύουν καθόλου. Σήμερα είδα τόσο εκστατικά παιδιά στην πρόβα της γιορτής του Πολυτεχνείου, σε ένα κείμενο του Χειμωνά στη Β', στην ιστορία της περιόδου 63-74 με την Γ΄, που μου φαίνονται όλα τα δύσκολα παιχνιδάκι.
Κάποια μορφή θα πάρει αυτό το αίτημα για ουσιαστική παιδεία δεν μπορεί, δεν ξέρω πώς ακριβώς, πότε ακριβώς, με ποιους, αλλά δεν γίνεται να κακοφορμίσει άλλο αυτή η πληγή, θα μας διαλύσει.

gyristroula2 said...

vagnes, όπως πάντα, εύστοχος πολιτικά, προσγειωμένος. Συμφωνώ απόλυτα. Και μόνο να βάζαμε το στοίχημα μιας βιβλιοθήκης σε κάθε σχολείο, εξοπλισμένης με τα θεμελιώδη έργα της ανθρωπιστικής παιδείας, θα ήταν μια καλή αρχή, αλλά ΠΟΙΟΙ εμείς; Εγώ κι ο θερσίτης και πέντε έξι άλλοι; Πώς βγάζεις όλους τους απογοητευμένους από κάθε συλλογικότητα ανθρώπους σήμερα από τη μοναξιά τους και την ιδιώτευση;

gyristroula2 said...

θανάση, μετράει για μας η κοφτερή ματιά των απέξω, άλλωστε αν υπάρξει μια κίνηση για την παιδεία δεν μπορεί να αφορά μόνο τους δασκάλους, όλοι είμαστε και θύτες και θύματα, με τον τρόπο μας, της τραγικής κατάστασης της παιδείας.
Και σε σένα λέω αυτό που είπα στο vagnes, ποιοι εμείς; Εγώ κι ο θερσίτης και λίγοι φίλοι, μόνο γραφικοί μπορούμε να γίνουμε αν θελήσουμε να τρέξουμε κάτι τέτοιο ακηδεμόνευτοι και παντελώς άγνωστοι. Χρειαζόμαστε περισσότερους, πιο έμπειρους από μας οργανωτικά, πιο δικτυωμένους. Όχι, δεν ψάχνω άλλοθι, για να κάτσω στ' αυγά μου. Δεν έχουμε αυτή την "πολυτέλεια", καίγεται η καλύβα μας. Περιμένω να βρω μια άκρη, γι' αυτό μίλησα για νήμα. Τι λες θα περιμένω πολύ σ' αυτό το "παλιό λιμάνι";
Αυτό για τα φροντιστήρια είναι τόσο πονεμένη ιστορία, που θα σου πω μόνο ότι αδιόριστοι συνάδελφοί μας σκοτώνονται για λίγες ώρες φροντιστηριακής δουλειάς στα σχολεία. Πηγαίνουν στο νησί μου για 500 ευρώ το μήνα, που θα τα πάρουν κι αυτά μετά από 6-7 μήνες, για να μαζέψουν λίγη προϋπηρεσία. Η πιο ντροπιαστική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό στα σχολεία. Σύγχρονη γαλέρα. Το τελευταίο πράγμα που θα έκανα είναι να εμπλακώ σ' αυτό.
Άλλωστε το σχολείο που οραματιζόμαστε έχει το "φροντιστήριο" μέσα στην ίδια την τάξη, γιατί φροντίζει, με την αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την ανατροφοδότηση, να αναπληρώνει τις ελλείψεις των μαθητών.

Βραχονησίδα said...

Τα είπες όλα γυριστρούλα. Τίποτε δύσκολο τίποτε ανέφικτο τίποτε ουτοπικό. Ο Θανασης ξ. τα έβαλε και στη σωστή σειρά, όσο για τα προσκόμματα από διευθυντές και δήθεν έλλειψη χώρων ξεπερνιούνται με τη βοήθεια γονιών,εκκλησίας(ναι, ναι) και την αυτοοργάνωση.
Λορελάη έχεις δίκιο αλλά οι ανθρωπιστικές σπουδές πάνε μπροστά κυρίως με τα σωστά βιώματα όταν αυτά εισπράττονται αβίαστα,μαζί με την αναπνοη, σ'έναν χώρο που πάλλεται από τη χαρά της κοινής δημιουργίας μικρών - μεγάλων.

gyristroula2 said...

λορελάη, θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι είσαι ο πλέον σχετικός σε μια τέτοια προοπτική. Στην πραγματικότητα, είσαι η έμπνευσή αυτής της ιδέας. Υποπτεύομαι ότι στοιχειώνεις επικίνδυνα τις αναζητήσεις μας, ακόμα κι όταν είσαι απούσα, όπως τότε στο Γαλλικό. Να' σαι καλά, φίλη.

gyristroula2 said...

βρε συ, φιλιοσάκι, σκανταλιάρικο, πού τρύπωσες στα σχόλιά μου; Μέσα στην απάντησή σου προς τη λορελάη με ένα μεταφυσικό τρόπο της λες αυτά που της είπα κι εγώ με άλλα λόγια. Αχ, πνευματικό μου παιδί!
Πες μου όμως πώς θα περάσει όλο αυτό από τον ακτιβισμό σε επίπεδο γειτονιάς και σχολείου, που ήδη ο καθένας μας στο χώρο του κάτι έχει στήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κάτι συνολικό, συνεκτικό και πολιτικό με την ουσιαστική έννοια του όρου.

giorgos_st said...

Βρε Γυριστρούλα ποιός μίλησε για ΠΔΣ? Για εθελοντισμό και πρωτοβουλίες σε τοπικό επίπεδο μιλάμε,δηλαδή ένας γιατρός που προσφέρει τις υπηρεσίες του (μετά από το νοσοκομείο που εργάζεται) στη γειτονία του δωρεάν τι κάνει? ακυρώνει τους συναδέλφους του? ή υπηρετεί τον Ιπποκράτη και την επιστήμη του μαζί και τους συμπολίτες του? Για το κατάντημα των αδιορίστων και άνεργων εκπαιδευτικών είστε οι μόνοι που δεν ευθύνεστε. Αντίθετα πολλά μπορούν να γίνουν και μέσα στο σχολείο και έξω. Φαντάσου να μπορέσεις να έχεις όσα παιδιά ενδιαφέρονται σε κάποιο χώρο (Πολιτιστικού συλλόγου ή του δήμου) για 2 ώρες τη βδομάδα και εκεί να καλείς ανθρώπους σαν την Αγγέλα ή το Δημήτρη να κουβεντιάσουν μαζί τους, ή ακόμη και σε παιδιά που πρόκειται να δώσουν εισαγωγικές να γίνεται ένα δίωρο έκθεσης ή αρχαίων από καθηγητές που έχουν το χρόνο και τη διάθεση να κάνουν κάτι τέτοιο. Και μην ξεχνάμε πως τα καλλίτερα τα μαθαίνουμε έμμεσα τόσο εμείς όσο και οι μαθητές.

vagnes said...

I tell you the secret: Don't stop

gyristroula2 said...

Γιώργο, δεν μου λες κάτι καινούριο, αυτά είναι ωραίες πρωτοβουλίες γίνονται και θα γίνονται, γι' αυτό μίλησα για σχολεία μεταναστών. Ποιοι νομίζεις τα στελεχώνουν; Εθελοντές δάσκαλοι κυρίως. Η ΠΔΣ όμως είναι άλλο θέμα. Πες μου, αν του χρόνου στο λύκειό μου έρθει μια ωρομίσθια με 500 και κάτω ευρώ να κάνει φροντιστήρια και μπω εγώ στη μέση με τα δωρεάν μαθήματα, θα πάει κανείς σ' αυτήν; Δεν πρέπει να τη στηρίξω να δουλέψει; Δεν πρέπει να προτείνω στους μαθητές μου να πάνε σ' αυτήν και να συνεργαστώ μαζί της, για να βοηθήσουμε τα παιδιά;
Είσαι όμως εκτός θέματος. Το θέμα είναι πώς θα γίνει μια κίνηση εκπαιδευτική με στόχο την αναβάθμιση του σχολείου κι όχι τι πρωτοβουλίες θα πάρουμε σε ατομικό επίπεδο. Ακόμα πχ και ένα πράγμα να προωθήσουμε, που λέει κι ο vagnes, πχ την εθελοντική συμμετοχή σε σχολεία μεταναστών ή τις σχολικές βιβλιοθήκες, θα είναι αρχή για μια άλλη θεώρηση του σχολείου.

gyristroula2 said...

vagnes, I dare not...

Θερσίτης said...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ένα: Θα αναλάβω να ξαραχνιάσω τη βιβλιοθήκη του Επάλ στο οποίο διδάσκω, να φέρω τους μαθητές σε επαφή με τα βιβλία της βιβλιοθήκης. Σε ένα μήνα θα σας δώσω τα αποτελέσματα.

Διονύσης Μάνεσης said...

Αχ, δύσκολα πράματα, να οργανώσεις τον ενθουσιασμό..

Σε μικρή κλίμακα, στο σχολείο μου, και για να είμαι ακριβέστερος σε ένα κομμάτι του σχολείου μου, γίνεται κατορθωτό από λίγους συναδέλφους να σκαλίζονται κάποιες ρωγμές στον τοίχο, να.."ανοίγει" λίγο στην κοινωνία το σχολείο.
Δονκιχωτικά, ίσως, και όχι χωρίς αυταπάρνηση, αλλά και βαθιά ικανοποιητικά.

Σε μαζικότερη κλίμακα, δεν παίρνω όρκο..Δεν μπορώ να πετώ στα σύννεφα. Βλέπω γύρω μου πολλή αδιαφορία, αρκετή αντίδραση, αποστασιοποίηση, παθητικότητα. Οπότε; Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα, σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα;

Σε κάποια, ίσως στην τελευταία του συνέντευξη στο ραδιόφωνο, ο Ρίτσος έλεγε, εν παρόδω: " είμαι αισιόδοξος, ταυτόχρονα ΘΕΛΩ και να 'μαι αισιόδοξος(...)". Σκεπτικισμός αναφύεται. Όμως θέλω και να'μαι αισιόδοξος. Και περιμένω ( κάπως παθητικά, είναι αλήθεια )να δω πώς θα τελειώσει αυτή η συζήτηση. Ή, καλύτερα, αν θα αρχίσει κάτι μετά απ' αυτή τη συζήτηση.
Gyristroula2, την εκτίμησή μου.

gyristroula2 said...

Πάλι καλά, θερσίτη, που υπάρχει κάτι τέτοιο. Εμείς τώρα προσπαθούμε κάτι να στήσουμε και πάει σαν τον κάβουρα. Έλλειψη χώρου, επίπλων, χρημάτων... Σιγά. Στην ουσία "δεν μας χρειάζεται", έχουμε τα "εγχοιρίδια".
Διονύση, τα γραφόμενά σου με εκφράζουν απόλυτα. Άλλωστε, εκεί στο Γαλλικό, είδαμε ακριβώς αυτές τις επιμέρους πρωτοβουλίες να ανθούν και να μαραίνονται κι αυτό μας έκανε με το θερσίτη να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να το αποτρέψει αυτό. Το βεληνεκές μας δεν επαρκεί για να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, αλλά σκέψου αν μπορούμε διαδικτυακά εσύ , ο θερσίτης, ο Σταμάτης, ο φίλος μου, που ελπίζω να μας διαβάζει για το καλό του και κάποιοι άλλοι του συναφιού μας, με τη συνεργασία και την επιφοίτηση ανθρώπων όπως η λορελάη και οι υπόλοιποι σχολιαστές μας να συντάξουμε ένα κάλεσμα, μια "διακήρυξη", ένα προσκλητήριο στις υγιείς δυνάμεις της παιδείας, για τη δημιουργία ενός νέου εκπαιδευτικού ομίλου.
Ακούγεται από δονκιχωτικό έως βλάσφημο...ξέρω...αλλά ο πνιγμένος...

giorgos_st said...

Φυσικά και δεν είμαι "εκτός θέματος" αλλά νομίζω πως αυτές οι "γνωστες" πρωτοβουλίες είναι το ζητούμενο, όχι οι όμιλοι και οι εταιρίες που επίσης υπάρχουν και ομφαλοσκοπούν...αν έλθει η δυστυχής συνάδελφος (που μετά από λίγα χρονάκια θα την λέμε βολεμένη και αιτία όλων των δεινών της εκπαίδευσης) και βέβαια να κάνει τη δουλειά της, εσύ πάρε όσα παιδιά θέλουν κάποια άλλη μέρα-ώρα και κάνε κάτι αλλό ,από ξενάγηση στα μνημεία της πόλης μέχρι κουβέντα για μια ταινία,μια παράσταση,μιά έκθεση ή ότι άλλο, επίσης τι να σου κάνουν οι βιβλιοθήκες όταν τα παιδιά μισούν τα βιβλία, σκέψου τις εικόνες στο τέλος της χρονιάς, ο έφηβος σήμερα μέσα από την εικόνα-οθόνη βλέπει τα πράγματα, το θέμα να μην απαξιώνει το βιβλίο ή και την εφημερίδα και σαν ενήλικας αύριο.

gyristroula2 said...

Πολλοί εκπαιδευτικοί σήμερα, Γιώργο, παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες κι ακόμα πιο σημαντικές από αυτές. Ε, και; Είδες εσύ να καλυτερεύει το σχολείο συνολικά; Κάποια στιγμή, κουράζονται, "καίγονται", όπως μου έλεγε και η Κατερίνα του θερσίτη στο Γαλλικό και περιορίζονται στα στοιχειώδη. Αυτό άλλωστε ήταν και το θέμα της εκδήλωσης. Κινηματογραφικά ντοκουμέντα εφήμερων εξαιρετικών πρωτοβουλιών. Ούτε μία δεν πρόκοψε, δεν μακροημέρευσε. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται να επαφίεται η παιδεία στον δονκιχωτισμό, στα "ψώνια", στους "γραφικούς", στους ρομαντικούς και αιθεροβάμονες. Κάποιος τουλάχιστον πρέπει να τους στηρίξει κι αυτούς, για να φτουρήσουν, μωρέ...

giorgos_st said...

burnout έχει επινοηθεί και ο όρος, ένας από τους μεγαλύτερους μύθους-παγίδες που υπάρχει και στο δικό μου χώρο, συνολικά το σχολείο μπορεί να μην βελτιώνεται από τέτοιες πρωτοβουλίες, οι άνθρωποι όμως γίνονται καλύτεροι και επίσης αναβαθμίζεται και η δουλειά σας-η εικόνα της δουλειάς σας σε μάτια παιδιών και γονιών και όχι μόνο.

vagnes said...

...του ζωγράφου, του κάθε καλλιτέχνη δεν του έρχεται η έμπνευση και μετά δουλεύει, την ώρα που δουλεύει του έρχεται η έμπνευση.
Η πιο πάνω αλήθεια στην περίπτωση σας, στην περίπτωση μας δηλ., μεταφέρεται κάπως έτσι...

...στον ενεργό πολίτη δεν έρχεται η επιτυχία και μετά αγωνίζεται, την ώρα που αγωνίζεται έρχεται η επιτυχία.

Η ποιότητα της έμπνευσης εξαρτάται από την ποιότητα του καλλιτέχνη.

Η ποσότητα της επιτυχίας εξαρτάται από την ποιότητα των αγωνιζομένων.

Eν κατακλείδι όμως και θέλω να το τονίσω με επίφαση και με όλη μου την εμπειρία από τους αγώνες της ζωής μου

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

«ο αλχημιστής» και το μήνυμα του δεν πεθαίνει ποτέ...

gyristroula2 said...

Ασφαλώς, Γιώργο. Ό,τι σήμερα κρατάει το σχολείο ανοικτό με την πλήρη έννοια του όρου, είναι αυτοί οι εκπαιδευτικοί που δεν ακολουθούν την πεπατημένη της παραίτησης και της δημοσιοϋπαλληλοποίησης. Οι ανάγκες όμως της παιδείας, των μαθητών, της χώρας μας, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν με τις πολλές εξαιρέσεις, που γρήγορα καίγονται. Δεν σου κρύβω ότι αναρωτιέμαι γιατί αυτή η κοινότυπη διαπίστωση δεν έχει οδηγήσει σε μια κίνηση για την παιδεία, από τη διανόηση, τους επιστήμονες τους κορυφαίους που διαθέτουμε, τους συγγραφείς, τους σκεπτόμενους ανθρώπους κάθε χώρου. Όποια σοβαρή συνέντευξη να διαβάσεις, άρθρο, δοκίμιο, καταλήγουν σ' αυτή την έλλειψη. Γιατί δεν κάνουν κάτι συλλογικό; Γιατί σε εποχές που κάτι τέτοιο ήταν υπό διωγμό βρέθηκαν εξέχουσες προσωπικότητες (Δελμούζος, Γληνός, Κουντουράς κ.α) να το στελεχώσουν και τώρα δεν κινείται τίποτα;
Αφελέστατες ερωτήσεις...ξέρω...ξέρω

gyristroula2 said...

Φίλε vagnes, δεν περνάει μέρα που να μην το κάνω πράξη αυτό. Αλίμονο αν περίμενα να δουλέψω αποτελεσματικά, όταν και εάν βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Άλλωστε, αυτή τη δουλειά την αγαπάω και δεν την κάνω μόνο γιατί είναι λειτούργημα ή για να σώσω κάποιους ή κάτι. Είμαι από τις περιπτώσεις που δεν "καίγονται", όχι λόγω αντοχής (σιγά την αντοχή), αλλά γιατί το σχολείο είναι ο φυσικός μου χώρος, δεν με κουράζει, δεν με εξαντλεί όσο και αντίξοες να είναι οι συνθήκες.
Μα, δεν είμαι εγώ το θέμα. Βλέπω κάθε μέρα πολύ πιο ικανούς, πιο καταρτισμένους και πιο πεπαιδευμένους από μένα να κουράζονται, να απογοητεύονται. Κι εγώ αυτούς τους χρειάζομαι. Είμαι ετερόφωτη. Αν δεν έχω έναν θερσίτη, έναν διονύση κάπου στο γραφείο, μια Ερικέτη σαν κι αυτή που λέω στα "θρανία" νιώθω πολλή μοναξιά και δεν αναπτύσσω ούτε τα μισά από όσα όμορφα έχω σκεφθεί. Αυτούς θέλω να...ξεμπροστιάσω, μωρέ vagnes, αυτούς που είναι η κινητήρια δύναμη και για μένα και για το σχολείο.

Διονύσης Μάνεσης said...

Παρ'όλη την αίσθηση αδιεξόδου που υπάρχει, σχετικά με την οργάνωση κάτι συλλογικότερου, σας διαβάζω και - αυτό που λέτε και σεις - ξεπερνάω τη μοναξιά του εκπαιδευτικού. Όπως λέει κι ο Vagnes, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Το αντιφατικό με την ανυπομονησία μου είναι πως η διαδικασία της ωρίμανσης έχει τους ρυθμούς της - που συνήθως δεν είναι ταχείς.

Το διαδίκτυο έχει δυνατότητες. Ένας συνάδελφος ( που δεν τον γνώριζα-γνωρίζω ) μου έστειλε σχόλιο στη "λογοτεχνία κατεύθυνσης" πως διαβάζοντας το ιστολόγιό μου έκανε κι αυτός κάτι αντίστοιχο για τη Γ΄Λυκείου ( Θα σας στείλω τα στοιχεία τού ιστολογίου την επόμενη φορά). Και να σκεφτείτε πως για τη λογοτεχνία κατεύθυνσης η αρχική σκέψη ήταν η εσωτερική ( μαθητών μου και εμού) κατανάλωση. Ούτε καν τη συνεργασία δεν έχουμε μάθει, νομίζω. Και να, σιγά σιγά ανοίγουμε τα μάτια, κάτι ξυπνάει, δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος.

Είναι λίγο που σας έχω βρει;

gyristroula2 said...

Όχι, καλέ μου διονύση, δεν είναι λίγο, είναι ακριβώς αυτό όμως που μου άνοιξε την όρεξη για κάτι συλλογικότερο. Ναι, συμφωνώ, αυτά δεν γίνονται έτσι στο άψε σβήσε, θέλουν εκκόλαψη. Είμαστε όμως εν εγρηγόρσει, μόλις σκάσει μύτη το πρώτο κλωσσόπουλο. Έτσι;
(Αύριο στον Πατάκη, γίνεται αυτή η συνάντηση η επιμορφωτική της συμβούλου μας, σας έχω στείλει το ενημερωτικό, νομίζω.)

gyristroula2 said...

ΛΑΘΟΣ ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΩ ΕΜΑΙΛ

Cyber Sex

  Όταν πρωτομπήκε στο ίντερνετ, εκεί στα μισά της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, σκέφτηκε ότι είχε μια ωραία ευκαιρία να βελτι...