Κράταγες το γραπτό σου σήμερα κι έλαμπες! Πάνω του ένα ολοστρόγγυλο δεκατριάρι. Πρώτη φορά έβλεπες τέτοιο νούμερο κατακόκκινο πάνω στην κόλλα. Για πολύ καιρό οι αριθμοί άρχιζαν από το μηδέν. Μηδέν πέντε, μηδέν επτά...Σαν πράκτορες σε έργο κατασκοπείας δευτέρας διαλογής. Λίγο μετά, άρχισαν να έχουν δύο ψηφία, αλλά κι αυτά μόνο...δυαδικής έμπνευσης. Το 1 και το ο, το 1 και το 1, και πάλι να παραπατάνε οι άσσοι και να τους παίρνουν την πρωτιά τα μηδέν. Μάχη κι αυτή! Το βαρύ πυροβολικό της ήταν ένα ποίημα. Σαραντάρης. Μπήκε στην τάξη και μαζί του μια θάλασσα. Να απλώνεται και να ξυπνάει δίπλα σε κοιμισμένους μαθητές, να βρέχει τα θρανία, τις σάκες. Ψάχνανε όλοι να βρούνε τους "μαιάνδρους της μέρας" κι αυτοί παίζανε κρυφτό πίσω από την έδρα, σκαρφάλωναν στον πίνακα, να μην τους πιάσουν. Μετά που τραβήχτηκαν τα νερά αποκαλύφθηκε ένα καινούριο τοπίο. Όλα είχαν αλλάξει. Κι εσύ. Την άλλη μέρα έφερες ένα ποιηματάκι. Σου έμοιαζε πολύ, ντρέπονταν, μίλαγε σιγά, αλλά ήταν πολύ όμορφο, το κατάλαβαν όλοι, χαμογέλασε σε όλους. Μας μίλησε για το όνειρό σου που ήταν ολόιδιο με το δικό μας. Μια σύμπτωση!
Από τότε το ποιηματάκι με το καλό ποδαρικό του...σου έδωσε το δεκατριάρι το κόκκινο.
Και σε μένα μια κατακόκκινη μέρα σήμερα, μέσα στη σκοτεινή πόλη.
Σαν εκείνη τη μέρα του Σαραντάρη "που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη μετρήσει, που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη χωρέσει".
Από τότε το ποιηματάκι με το καλό ποδαρικό του...σου έδωσε το δεκατριάρι το κόκκινο.
Και σε μένα μια κατακόκκινη μέρα σήμερα, μέσα στη σκοτεινή πόλη.
Σαν εκείνη τη μέρα του Σαραντάρη "που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη μετρήσει, που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη χωρέσει".
11 comments:
Τι ωραίο!
Τι ωραία που μπλέκονται οι φωνές της δασκάλας, του παιδιού, του Σαραντάρη, του ήλιου ακόμα!
Στιγμές λάμψεις που αξίζουν περισσότερο κι απ' αυτή..
Και που αξιώνουν την παρουσία μας σ'αυτό το χώρο.
Χαιρετισμούς.
Εσύ έσωσες τον Παπαδιαμάντη, διονύση, κι εμένα με έσωσε ο Σαραντάρης. Ο ήλιος κοινός. Την καλημέρα μου κι από δω.
Για αυτές τις ώρες ευλογώ τη μοίρα μας που γίναμε δάσκαλοι. Γι΄αυτό το λαμπύρισμα σε δυο παιδικά μάτια. Στα μάτια των παιδιών μας.
Πολύ γλυκό....
Δεν έχω τίποτα περισσότερο να πω
Να σαι καλά
Υπέροχο Γυριστρούλα! ΥΠΕΡΟΧΟ!
Αυτό που έγραψες, αυτό που ένιωσες εσύ, αυτό που ένιωσε η κοπελλίτσα και τ' άλλα τα παιδιά, αυτό ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ!!!
Τέτοιες ώρες δεν δικαιώνουν μόνο εσάς τους δασκάλους και τον αγώνα σας, αλλά και την Ποίηση!
Ακριβώς ΑΥΤΟΣ είναι ο ρόλος της.
σου στέλνω όλη μου την αγάπη γι' αυτό που μας χάρισες σήμερα :):):)
Αλήθεια, θερσίτη μου, μερικές φορές νομίζω ότι αν ξέρανε τι εισπράττουμε σ' αυτή τη δουλειά, θα μας κόβανε και αυτά που μας δίνουνε! Κρύβε λόγια κρύβε λόγια...
μεριλού, ήταν μια αλυσίδα από τον Σαραντάρη στο ποιηματάκι της Μαρινέλλας και μετά στο διαγώνισμα της Ιλιάδας, συνάντηση Θέτιδας και Αχιλλέα, που σχεδόν χωρίς να το αντιληφθώ, πόσο μάλλον να το σχεδιάσω, οδήγησε στο μαγικό 13άρι- άθλο. Φαντάζεσαι την έκπληξη και τη χαρά μου, όταν είδα το γραπτό.
λορελάη, ο ενθουσιασμός σου που ξέρω πόσο αληθινός είναι, μου δίνει ακόμη μεγαλύτερη χαρά. Ναι, η ποίηση τα κάνει αυτά, μόνο αυτή μπορεί...
Και εγώ επί ένα διήμερο για βαθμούς μιλούσα. Οχι φυσικά τους δικούς μου, αυτοί έχουν μπει στο συρτάρι της ιστορίας, αλλά παιδιών που λένε ότι έχουν όνειρα παρόμοια με αυτά που έιχα και εγώ τότε...
Πολύ γλυκό το κείμενο σου σου Γυριστρούλα.Μακάρι να αποτελέσει το έναυσμα για ακόμα μεγαλυτερη προσπάθεια από την κοπελιά!
Καλό βραδυ!
Να γιατί πάντα θα λέω όχι στους ειδικούς, γιατί λειτούργησες ανθρώπινα, δεν είπες "άσε παιδί μου τα ποιήματα και διάβασε τα μαθήματά σου, αύριο έχουμε διαγώνισμα, να δούμε τι θα κάνεις" ξέρεις πόσοι συνάδελφοί σου και με "αυξημένα προσόντα" δυστυχώς, θα το έλεγαν αυτό? Εμένα αυτή η έμμεση προτροπή "δια του Σαραντάρη" στην περίπτωση, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
καλώς ήρθες, ndn. Ελπίζω να πήρες δύναμη από τα πάτρια εδάφη (και φέτα βεβαίως).
Να σου πω ότι δεν έχει τόση σημασία η βελτίωση στους βαθμούς αυτή καθεαυτή. Το να πιστέψει ένα παιδί στον εαυτό του, από κει που όλα ήταν εναντίον μιας τέτοιας πίστης, είναι το θέμα.
Στην περίπτωσή μας, γιώργο, η δια του Σαραντάρη μέθοδος είναι η "ειδικότητά" μας, και όχι το συντακτικό ή τα συνηρημένα.
Δεν είναι ερασιτεχνισμός αυτό, εμείς έχουμε "ξεχάσει" ότι δεν είμαστε εκεί ούτε για τον Σαραντάρη καν, αλλά γι' αυτό που μπορεί να κάνει για ένα παιδί.
Γυριστρουλα με συγκινησες.
Ελπιζω καποτε αυτα τα δυο ματια να ειναι της κορης μου.
Ποσα κοινα πραγματα βλεπω στο κειμενο σου.
loyk, νομίζω ότι η κόρη σου έχει ένα τόσο υποστηρικτικό περιβάλλον, οικογενειακό και σχολικό, που καθόλου δεν μοιάζει με την περίπτωση που έχουμε εδώ. Είναι απλώς αυτό που συνηθίζω να λέω "δύσκολος πελάτης" της εκπαίδευσης. Πρέπει να κερδηθεί, να ικανοποιήσει τις υψηλές της απαιτήσεις. Δεν είναι παιδί που συμμορφώνεται άνευ όρων. Να τη χαίρεσαι και να μην ανησυχείς.
Post a Comment